Zuur
Jur
Foto: Ryan McGinley
Er is geen betere Omegabron dan Okinawa-olie. De flessen koudgeperste olie vinden steeds gretiger aftrek onder bodybuilders die altijd op zoek zijn naar zuivere bronnen. Zo’n fles kost wat, maar is z’n prijs in goud waard. Daar moet je wel wat voor doen trouwens. Je moet een ritje maken naar de natuurwinkel. En dat is een belevenis op zich.
Klanten en personeel van natuurwinkels zijn namelijk toonbeelden van zure figuren. Ze kijken zuur, (overdosis Rooibos), ze ruiken zuur (van de biologische schimmelzeep) en ze praten zuur. Bovendien hebben ze een pesthekel aan mensen die niet tot hun kringetje behoren want die mensen begrijpen niet dat niet-biologische producten levensgevaarlijk zijn. Daar ga je dood aan. Wat dat betreft kunnen macrobioten zo een kerk oprichten.
Mijn fles was leeg, dus werd het hoog tijd om weer eens wat schrik aan te jagen in de natuurwinkel. Bodybuilders die een natuurwinkel binnenstappen, zijn namelijk als duivels die een katholieke kerk binnenvliegen.
De pleisterplek voor iedereen die onbespoten spruitjes en biologische chocola zoekt, is verhuisd naar een groot modern pand en dat schept verwachtingen. Die werden meteen stukgeslagen toen ik de winkel binnenkwam. Een dodelijke stilte beheerste een enorm pand waar je gemakkelijk een begrafenisstoet kon tegenkomen.
Mijn flesje olie was niet zo eenvoudig te vinden, dus besloot ik een medewerkster van de winkel aan te schieten. Zij stond achter de zuurdesembroodkraam en een betere natuurwinkelheks kon ik me niet voorstellen. Grijs dor haar, een geverfde katoenen broek en de onvermijdelijke zure pruilmond. Ze nam me mee naar een schap in de winkel en wees de olie aan. “We hebben deze olie hier en ook nog die daaronder.” – “Prima, dan wil ik graag de Happy Perilla.” Ik kreeg de dure versie van Happy Perilla in m’n handen gedrukt met een blik van “en nu wegwezen” maar zo snel gaat dat niet. “Ik wil graag de Happy Perilla met het rood/gele strikje om de hals, deze heeft een geel/blauw strikje en is een tientje duurder.”
Haar mond vertrok in standje “zoutzuur” en ze beaamde mijn opmerking. Geïrriteerd pakte ze een fles met een rood/geel strikje, ik probeerde nog een gesprek op gang te brengen door te vragen wat het verschil precies is maar dat werd meteen in de kiem gesmoord: “Ja die ene is tien euro goedkoper maar ik weet niet waarom. Nee, dat weet ik niet. Geen idee.” En weg was ze, snel achter haar veilige broodkraam.
De fles werd afgerekend door een voortdurend kuchende en rochelende oude zure man (gezonde mensen toch) die duidelijk nog moest wennen aan het nieuwe kassasysteem. Achter mij betaalde een man een fortuin voor een doosje eitjes.
Zo, ik ben weer voor twee maanden gered.
Jur (voorheen DBC01) is een bodybuilder die ‘het wereldje’ liefst niet te serieus neemt. Ervaringen worden met sarcasme en een lichte hang naar sensatie gedeeld met zijn lezers. Deze column verscheen eerder in Flex Magazine.
Jur, 24.06.2009 @ 13:09
10 Reacties
op 24 06 2009 at 13:32 schreef mescaline:
Hehe. + vragen: o ja, ik heb zo’n last van mijn humeur de laatste tijd. Is daar iets voor.
op 24 06 2009 at 14:47 schreef René v D.:
Pluspunten voor degene die de naam Happy Perilla heeft mogen verzinnen.
op 24 06 2009 at 15:38 schreef Wampie:
@DBC01 (mag ik je zo blijven noemen?), als je net zo goed spieren kweekt als dat je kan schrijven, ben je vast een enorme kanjer!
op 24 06 2009 at 18:54 schreef Zottelkopf:
Is die okinawa-olie ook goed en gezond voor hen die niet body-builden ? Zoja, kan ik met een gerust hart ook weer eens langs de natuurwinkel .. bij die van mij in de buurt staan inderdaad een paar verschrompelde types achter de toonbank, doch soms ook een zeer goedlachse, hollands-glorie uitstralende blonde dame .. zeer vriendelijk en wat mij betreft pure reclame voor een biologische levensstijl ! ;-)
op 24 06 2009 at 21:04 schreef Peerenboom:
Vroeger was het overal zo, maar bij de Natuurwinkel in A’dam werken nu doorgaans juist coole figuren. Bij een concurrent evenwel(de naam begint met een E.)nog steeds niet. Het zure begint wat ouderwets te worden.
op 24 06 2009 at 21:49 schreef Jur:
Okinawa olie is goed voor iedereen. De koud geperste olie is dus niet verhit, komt niet van dioxine visjes uit zee maar van vruchten van het eiland waar menig Yank en Jap voor gevochten heeft, weet u nog? De olie zorgt voor een geestelijke balans (werkt tegen o.a. stress), gezonde organen en een mooie, zachte huid. Een eetlepel per dag is genoeg en er zijn diverse smaken.
op 25 06 2009 at 10:43 schreef Saira:
Als voormalig verkoopster en regelmatige klant van natuurvoedingswinkels vind ik de zurigheid erg meevallen.
Er zijn new agers, idealisten, bewuste consumenten, gezondheidsfreaks, hippe snelle jongens en meiden die voor specifieke producten komen enz. En daar zitten zure portretten tussen.
Natuurvoedingswinkels hebben geinvesteerd in een meer toegankelijke uitstraling en de klantenkring wordt daarom gemeleerder. Bovendien komen reguliere supermarkten ook met meer biologische producten, dan wordt de drempel naar de natuurvoedingswinkel kleiner.
op 25 06 2009 at 22:31 schreef Geert:
De dampen van badparels, massageolie en boeddhathee die je de adem ontnemen in zo’n “natuurwinkel” doen mij altijd verlangen naar de geur van chemisch reinigingsmiddel in de Aldi.
Maar ja, je moet even door de zure appel heenbijten als je de nieuwste CD van de klaarkomende walvis wilt kopen, of een potje “voedingssupplementen” die er ervoor zorgen dat urineren 3 euro per liter kost.
op 27 06 2009 at 23:20 schreef Jur:
“Maar ja, je moet even door de zure appel heenbijten als je de nieuwste CD van de klaarkomende walvis wilt kopen, of een potje “voedingssupplementen” die er ervoor zorgen dat urineren 3 euro per liter kost.”
ROFLOL :)
op 28 06 2009 at 22:55 schreef Vinque:
Ik heb een tijdje pasta gehaald bij zo’n zaak. Met durum tarwe meen ik. Dit was in Rdam noord. De vrouw die daar werkte deed me denken aan het pak havermout dat jarenlang bij ons thuis achterin in de kelder op een plankje stond. Als je het per ongeluk aanraakte ontstond er een gortdroge stofwolk. Daarbij droeg zij een broek van een soort geruite stof dat vroeger populair was als plaid in de kattebak achter in auto’s. Met de vele schandvlekken van ontelbare zondagmiddagen piknick nog toonbaar aanwezig. Alsof de hond het net had binnengebracht.
De eigenaar óók met schort en met ouderwets klein snorretje had een mondgeur. Vanaf 3 meter rook je zijn kegel als een ongenadig onheilspellend zieke bries op een zwoele zomeravond vanuit de varkensslachterij van onder aan de dijk. Nooit, nooit heb ik de aantrekkingskracht van die levenswijze begrepen.
RSS