Zuigers en cilinders

Renée O

Kanamara Matsuri

Ik ben een associatief denker – nou ja, dénker… Een luchtige discussie op Twitter, een dito draadje op Facebook en een blog enige tijd later op de leuke vrouwen-van-een-zekere-leeftijd site Overgangstergirls riepen allerlei associaties bij me op die me terugwierpen naar de behaloze periode ofwel de roerige jaren zeventig van de tweede feministische golf. Het tijdperk waarin onelegante tuinbroeken, hangtieten en door slechte kappers gekortwiekte haren de boventoon voerden. Kortom, alles wat een vrouw tot het tegendeel van een lustobject maakte. Maar… ook het tijdperk van ‘Deep Throat‘, ‘Behind the Green Door‘ en onze eigen onvolprezen ‘Blue Movie‘.

Het begon allemaal met mijn opmerking op Twitter dat ik de ‘overgang voorbij’ was. Net zoiets als ‘De Schaamte Voorbij‘? vroeg een van mijn teerbeminde tweeps? Welnu, van het een kwam het ander, en via het feministische boekwerkje van Anja Meulenbelt kwam ik eerst uit bij Marilyn French’ ‘The Women’s Room‘ en ten slotte bij een volstrekt antifeministisch verschijnsel als keiharde porno.

Noch van het boek van Anja Meulenbelt noch van dat van Marilyn French herinner ik me veel, behalve dan dat de bewuste onttaboetiserende boekwerkjes in die tijd een must-read waren voor vrouwen die broodnodig geëmancipeerd moesten worden. In ieder geval hebben beide schrijfsters op sappige, en een enkele keer zelfs humoristische wijze, het luxeprobleem van de westerse vrouw, namelijk de man, onder de loep genomen. Die vreselijk hinderlijke dominante man dus die – vanuit zíjn machtspositie en de van hém afhankelijke positie van háár – slechts tot doel heeft de vrouw te belemmeren in haar intellectuele, sociale, economische en seksuele ontwikkeling.

Enfin, in beide boeken worden vrouwen gestimuleerd zichzelf geestelijk en lichamelijk te ontdekken, hun zelfbewustzijn te stimuleren en zich niet te laten koeioneren door het andere geslacht. Op zich niets mis mee, behalve dan dat ik de beschuldigende vinger naar dé man onzin vind en denk dat vrouwen gewoon van hun eigen kracht uit moeten gaan. Maar dat heeft wellicht te maken met mijn persoonlijkheid en uitermate vrouwvriendelijke achtergrond, komende uit een ongelijk verdeeld gezin van vijf vrouwen en twee mannen.

Inhoudelijk mag de invloed van het boek van Marilyn French op mijn leven dan vrijwel nihil zijn, het vormt wél onderdeel van een waar gebeurd verhaal dat ik u niet wil onthouden, lieve lezer.

Het is 1978
Een paar minuten voor vertrek zit ik in de trein naar Voorschoten het bewuste boek te lezen. Net als Val beweert dat all men rapists zijn, voel ik iets voor mij bewegen. De blik van mijn boek afwendend, kijk ik recht in het kloeke geslacht van een exhibitionist die het, in het treinhalletje, met zijn rechterhand kordaat en ritmisch op en neer beweegt.

Innerlijk verblik en verbloos ik, maar uiterlijk laat ik niets merken en lees verder alsof er niets aan de hand is. Op mij na is de coupé leeg. Nerveus als ik ben, spoken er allemaal gedachten door mijn hoofd. Wat als hij náást me komt zitten? Er is niemand anders in de coupé! Wat als hij óók in Voorschoten uitstapt, het stationnetje is om deze tijd zo verlaten? Ik word toch niet aangerand…?

Met mijn ogen nog steeds strak op het boek gericht, verman ik me. Ik weet dondersgoed dat exhibitionisten hun kick halen uit de schrik die ze bij vrouwen teweegbrengen, dat ze verder geen kwaad in de zin hebben. Maar toch… ik hoor de fluit van de conducteur, ik kijk weer op. De potloodventer is vertrokken… Vermoedelijk op weg naar een andere stilstaande trein om daar een andere vrouw een geschrokken blik op zijn pik te gunnen. Pff. Ik slaak een zucht van verlichting en lees verder.

Het zou zomaar kunnen dat ik door dat incident heel schroomvallig – en eigenlijk liever helemaal niet – naar expliciete seksscènes kijk. In het geheel niet uit preutsheid, ik heb niets tegen het verschijnsel op zich, behalve dan dat het jonge mannen, op weg naar volwassenheid, vaak een wereldvreemd beeld geeft van wat vrouwen plezierig vinden. Ik heb er gewoon niet veel mee. Ik vind pornofilms iets gênants hebben: het exhibitionisme van de acteurs en actrices enerzijds, en het ‘voyeurisme’ van mezelf anderzijds.

Bovendien vind ik ze dodelijk saai. Er zullen heus ‘goede’ zijn, maar voor zover ik ze ken, wordt op basis van een slecht script en gespeeld door talentloze onaantrekkelijke acteurs de oudste beweging van de wereld slechts machinaal getoond als een in een cilinder heen en weer bewegende zuiger van een motor, waarbij de eigenaresse van die cilinder kreunt en hijgt alsof ze broodnodig geolied moet worden. Nee, niet mijn ding, zeg maar…

Als het dan toch per se moet, lees ik liever stoute verhaaltjes. Het liefst in het Engels of Frans bovendien om toch nog een klein beetje afstand te bewaren, de beelden fantaseer ik er zelf wel bij. Die verhaaltjes kunnen me niet ver genoeg gaan, er mogen dingen in gebeuren die ik nooit en te nimmer zelf zou willen doen, c.q. bij me zou willen laten doen, maar die ik in tegenstelling tot pornofilms wel degelijk prikkelend vind.

En om u de waarheid te zeggen, zulke spannende verhaaltjes lees ik tien keer liever dan welk semi-intellectueel feministisch werkje dan ook…

Renée O is vertaler, Linkse Kerkganger en mede-oprichter van Nogal Irritant.

Tweet

Penisspecial, Renée O, 26.09.2011 @ 21:14

[Home]
 

Δ