Zorgwentelaars

Frans Smeets

Ik vind dat chronisch zieken, gehandicapten en onze oudere medemens zo goed mogelijk geholpen moeten worden. Je kunt het niet iedereen naar de zin maken, maar basisvoorzieningen als wonen, mobiliteit, medische zorg, daar hoort een overheid, bij het ontbreken van eigen middelen, voor te zorgen.

Toch word ik geregeld geconfronteerd met mensen, waarvoor die zorg helemaal niet bedoeld is. Zo moest ik een tijdje geleden bij een gezin zijn, waarbij ik na een uur, kokend van woede en verachting de deur weer uitliep.

In de hoek stond een wieg met een zeven maanden oude baby aan het infuus. De baby was blind door vroeggeboorte. Aan tafel zaten vier volwassen kerels en een vrouw, zware shag rokend, te kaarten, terwijl de thuiszorgmedewerker de sigarettenresten opruimde en de baby verschoonde. Het leek erop alsof ze het de normaalste zaak van de wereld vonden, dat iemand dat voor hen deed en dat ze zelf geen poot hoefden uit te steken.

Veel te dik

Dezelfde middag zag ik bij de supermarkt een vrouw van begin twintig en met een gewicht van rond de 140 kilogram rondrijden in een scootmobiel. Het ding was speciaal voor haar aangepast, zodat haar tweejarige kind mee kon rijden. De frisdranken en koeken werden gretig in het mandje gesmeten. Het kind was al veel te dik.

In mijn eigen omgeving ken ik iemand die zich altijd slecht voelt, maar als ontbijt een mars eet en de hele dag light-sigaretten zit te paffen. Een keer in de week komt iemand vanuit de hulpverlening het huis schoonmaken.

Zelf krijg ik een zweetaanval bij ieder formuliertje dat ik moet invullen, maar dit soort ‘zwakkeren’ krijgen de hulp altijd voor elkaar.

Zeurterreur

Vorige week maandag zag ik de documentaire Regelzucht van Frans Bromet. Het ging over een een gehandicapte vrouw die in de clinch ligt met de gemeente. Op Twitter werd schande gesproken over de houding van de gemeente. Ik vond de documentaire vooral gaan over de stuitende verwendheid van iemand die zich in zorg wentelt en meent dat gemeenteloket “Ik vraag, u levert” betekent.

Zeurterreur van een rupsje-nooit-genoeg. Ze krijgt een scootmobiel, een box om het ding in te zetten, een rolstoel, een aanpassing in de auto voor de rolstoel, een rolstoellift, een spiksplinternieuwe aangepaste keuken en toilet, een traplift, thuiszorg en god mag weten wat nog meer.

Maar niets is goed. ‘Geen maatwerk’. De box voor de scootmobiel sluit niet goed, (terwijl ze een grote achterom hebben), het zitgedeelte van de rolstoel is te groot, (koop een kussentje), de aanpassing van de drempels laat op zich wachten (twee metalen plaatjes kosten bij de bouwmarkt enkele tientjes).

klaagzang van Eucalypta

Vervolgens word je getrakteerd op in-trieste beelden. Je ziet een thuiszorgmedewerker achter de stofzuiger lopen, terwijl de man van de gehandicapte vrouw in alle rust een koek eet. Er is een rechtszaak gewonnen die ging over het krijgen van een fiets met trapondersteuning voor haar kind (Ga naar een fietsenmaker). Een andere rechtszaak over een verherverbouwing van de keuken loopt nog.

Een onafhankelijk onderzoeksbureau heeft haar in het gelijk gesteld. En mevrouw maar bellen naar de gemeente. Je ziet ze bij de gemeente onder de tafel duiken. “Daar heb je de klaagzang van Eucalypta weer, wil jij deze keer de telefoon opnemen, ik heb haar vanmorgen en gisteren al gehad”.

Vrouwelijk gejank

Al zou de gemeente haar rolstoel met diamanten inleggen, dan zou ze nog gaan piepen over het karaatgehalte. Maar wie zeurt, die beurt. Een PvdA-raadslid gaat haar helpen en er komt een gesprek met de wethouder van Nijmegen op het stadhuis. Alsof die man niets beter te doen heeft.

In plaats van dat die wethouder (wat hij ook het liefste had willen doen) briesend die vrouw een lijstje toewerpt van wat zij de gemeente en samenleving al gekost heeft en zegt dat ze een verschrikkelijke zeur is en dat hij haar het gemeentehuis uit laat zetten, en dat, als ze ooit nog een keer zeurt, hij de scootmobiel persoonlijk onder haar kont vandaan komt trekken, wordt de wethouder onder het dwingend oog van de camera en vals vrouwelijk gejank gedwongen zijn excuses aan haar aan te bieden.

Parasieten

En ja, hoor! Er komt een nieuwe rolstoel. De documentaire eindigt, als bewijs van de regelzucht, met de mededeling, dat de vrouw van de gemeente incontinentieluiers moet gaan dragen om in aanmerking te kunnen komen voor een wasvergoeding. Haar man eet taart.

Zorgwentelaars zijn parasieten. Ze denken in ‘recht hebben op’ en weten, ondanks ziekte en zieligheid, zich dit recht ook altijd toe te eigenen. Ze weten exact welke potjes ter beschikking staan, spannen elke hulpverlener of naaste voor hun zielige karretje en jagen alles en iedereen op kosten. Ze klagen de hele dag, maar veroorzaken zelf de regelzucht van de gemeentes, doordat deze gedwongen worden de regels te veranderen om misbruik tegen te gaan.

Ondankbare honden

Het zijn ondankbare honden die zich er geen moment van bewust zijn (en het interesseert ze ook geen moer) dat er in Nederland nog zeshonderdduizend andere mensen zijn die hulp van de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) nodig hebben en die wel dankbaar zijn dat iemand hen probeert te helpen.

Rot op, met je ‘maatwerk’. Zolang we bejaarden in dit land hebben die met moeite een keer per week kunnen douchen en nauwelijks nog frisse lucht happen, is zorg niet bedoeld om de kruimels van een zorgwentelaar op te ruimen.

Frans Smeets heeft de vreemde opvatting dat hedendaagse kunst, behalve oeverloos gezwets en geld, ook nog schoonheid in zich mag herbergen. Volg hem op Twitter.

Steun Frontaal Naakt, het enige echte dissidente geluid in Nederland! Doneer via Paypal of met een storting op rekeningnummer 39 34 44 961 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk) o.v.v. ‘Frontaal Naakt’.

Frans Smeets, 21.11.2012 @ 07:49

[Home]

31 Reacties

op 21 11 2012 at 08:08 schreef Sammie Saul:

Probleem ligt voor een deel natuurlijk ook bij de hulpverleners zelf. Emanciperen en activeren van je cliënten zou een wezenlijk onderdeel van je opleiding moeten zijn. Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee of hulpverleners daar iets over leren. IK weet wel dat elke maatschappelijke organisatie daar op in probeert te zetten middels beleid.

Probleem met beleid is natuurlijk wel dat het ergens bovenop wordt gemaakt, maar nooit onderin de organisatie aankomt. Je hoort het ze zo zeggen “onze cliënten moeten in staat gesteld worden om zelfstandige en actieve deelnemers van onze samenleving te worden.”

Beleid is soms meer een vehikel om de raden van toezicht te plezieren in beleidsnota’s dan er daadwerkelijk iets mee te doen. Dat kun je de verschillende managementlagen binnen de hulpverlening best kwalijk nemen. Neemt niet weg dat een goede hulpverlener uit zichzelf al inzet op verzelfstandigen van zijn/haar cliënten.

op 21 11 2012 at 08:53 schreef zonder opleiding.:

En wist je dat die incontinentie luiers die zij niet nodig heeft betaalt worden door de zorg verzekeraar? En wat the f*** is een was vergoeding? Iedereen moet wassen, en wasmiddel kost geld, gaat zij dat geld dus terug gestort krijgen? Ons zorgsysteem is ziek heel erg ziek, daar kan ik van alles over vertellen. Van dubbele declaratie’s , fouten die hersteld worden maar gewoon gefactureerd, brillen winkels die adverteren om dit jaar nog een bril te declareren, (Ik heb er al 4 maar ach toch maar een nieuwe van 200 euro uitgezocht, wat is dat voor staats steun?) en ga zo maar door. Niet alleen de zorg gebruikers zoals in dit verhaal , maar ook de zorg verleners frauderen heel erg veel, en er is geen enkele controle ! Ziek , ziek en nog eens ziek!

op 21 11 2012 at 09:09 schreef Roland:

Dit verwende gedrag leidt er ook toe dat de zorg steeds duurder wordt en het basispakket vervolgens weer voor iedereen wordt uitgekleed.

De rollator is een cliché (mijn ouders van 72 en 80 kunnen fietsen dus kopen ze een fiets; als ze niet meer zouden kunnen fietsen krijgen ze een rollator…).

Er zit een perverse prikkel in de regelgeving: mensen betalen veel premie en willen dat er ook uit halen. Zo ben ik tegen kinderbijslag, maar dat gaat niet zo ver dat ik er geen beroep op doe: ik betaal er toch belasting voor?

De eerlijkste (of in ieder geval meest transparante) oplossing is de acceptatieplicht en de verplichte solidariteit op te heffen: iedereen betaalt een premie voor de risico’s die hij/zij niet wil of kan dragen en de verzekeraar bepaalt de premie.

Zelfs als je voor aangeboren afwijkingen en enkele andere gevallen een uitzondering maakt (algemene middelen) zal dit echter in veel individuele gevallen tot zeer onwenselijke situaties leiden.

Sinds (minimaal) de tweede wereldoorlog hebben we geleerd in zo’n geval vragend of eisend naar de overheid te kijken: als iets onwenselijk is moet de overheid het oplossen…

op 21 11 2012 at 11:31 schreef Vanes:

Moedig stuk. Ik zie dit veel om me heen, mijn ouders die nog zelfstandig wonen (80 en 81) kregen bij eerste bezoek van een maatschappelijk werkster meteen een traplift aangeboden. Waarop mijn moeder bijna beledigd reageerde. Nu willen ze graag naar een wat kleinere woning maar dat kan niet omdat ze onvoldoende ‘urgentie’ hebben. Het enige wat dan helpt is jezelf zieliger voordoen dan je bent want dat werkt in de hele zorgsector. Klagen, klagen, klagen…
En vergeet niet dat de zorgmedewerkers zwijgen want als er niemand meer is om voor te zorgen hebben ze geen werk meer. De zorgvraag wordt gecreëerd, zowel maatschappelijk als door de farmaceutische industrie. En wij sponsoren.

op 21 11 2012 at 11:36 schreef Arjan030:

Ik ben nu wel benieuwd naar die docu. Mijn vader heeft sinds zijn beroerte ontzettend veel zorg nodig, inclusief alle zaken die de gemeente regelt. Ik ben blij dat kosten zoals een traplift worden opgevangen (geloof dat ze wel een deel zelf moesten betalen), want het onvoorziene baanverlies is al financiële strop genoeg. En mijn vader en zijn vrouw zijn dankbaar voor de voorzieningen, dat scheelt ook.

Er is een hoop scheef in de zorg en er wordt inderdaad veel te veel vanzelfsprekend gevonden dat alles maar vergoed wordt. Met de rollator als meest in het oog springende voorbeeld. Worden gehandicapten-autootjes eigenlijk vergoed? Want ik word ook in mijn vrijheid en zelfstandigheid beperkt omdat ik geen auto heb, dus die wil ik graag declareren :)

op 21 11 2012 at 12:08 schreef yurp:

Dit werkt buiten de zorg natuurlijk ook voor de bijstand waarbij de slimste en zeurderigste typjes alle potjes vinden die er bestaan en daarmee zichzelf een behoorlijke boterham bijeenschrapen aan toeslagen, kwijtscheldingen, en bijzondere regelingen die ze eigenlijk helemaal niet nodig hebben.

op 21 11 2012 at 12:22 schreef Funda Müjde:

Treffend artikel. Alle voorbeelden ken ik, jarenlang als tolk, 6,5 jaar werkzaam in ziekenhuis en nu 5,5 jaar als ervaringsdeskundige aan de andere kant: als afnemer. En ook misbruik van zorgverlenende instanties.

op 21 11 2012 at 13:54 schreef Bigpete:

Goed stuk. Er wordt in de zorg ontzettend veel geld verspild. Ik heb geen pasklaar antwoord hoe je dat zou moeten bestrijden, maar dat er iets moet gebeuren is duidelijk.
Wat deed jij bij de shagrokende tokkies?

op 21 11 2012 at 14:33 schreef Smeets:

@ Big Pete Ik verhuur ook campers. Ze gingen op vakantie

op 21 11 2012 at 15:07 schreef zonder opleiding.:

declaratie s van zorgverleners moeten veel gecontroleerd worden, poeders, pillen, en pampers moeten per stuk verkrijgbaar kunnen zijn, een fout in de productie moet op kosten van de maker zijn en niet van de verzekeraar, Veel te hoge prijzen moeten hard aangepakt worden ( b.v. orthopedische schoenen voor 1600 euro word iemand heel rijk van) ziekenhuizen moeten duidelijk zijn dat je keus hebt in zorgverlener. zomaar een paar dingen die er voor zorgen dat de zorg veel goedkoper wordt. En wat mij betreft maar dat mag ik eigenlijk niet zeggen : boven de 70 zelf betalen of dood gaan.

op 21 11 2012 at 15:40 schreef MarcodB:

Boeiende discussie, maar ik mis de relatieve getallen.
-Hoeveel zieken en hulpbehoevenden hebben we in NL, en hoeveel ‘zorgwentelaars’ [sic]?
-Welk percentage van het zorgbudget wordt verkeerd aangewend?
-En als dat teveel is, @zonder_opleiding, welk percentage van het zorgbudget wil je besteden aan controle?

Controle is duur, en voegt geen waarde toe. Hassnae zal wel grinneken om mijn schoenenfetisch, maar vooruit: Ik vind 1600 euro voor een paar handgemaakte, voor de gebruiker, unieke schoenen niet duur. Als daardoor de gebruiker weer normaal kan werken (en dus belasting betalen) is het geld zo terug.

op 21 11 2012 at 16:00 schreef zonder opleiding.:

@ MarcodB,

Controle is duur en voegt geen waarde toe? Er word door zorgverleners zwaar gefraudeerd OMDAT er niet gecontroleerd wordt. Ik heb de afgelopen 2 jaar veel meegemaakt, onder andere het verhaal orthopedische schoenen, eerste paar is niet goed, moet er een 2 e paar gemaakt worden, 3200 euro voor 1 paar goede schoenen dus, gewoon weer betaald door de zorg verzekeraar, omdat er NIET gecontroleerd word, bovendien hebben ze er 2 jaar (ja je leest het goed) 2 jaar over gedaan om de schoenen te maken. kan echt veel goedkoper . Jij vind 1600 euro niet duur, omdat je weer kan werken en belasting betalen, daar moet je een prijs niet van laten afhangen, een prijs moet tot stand komen door matriaalkosten , uren werk, en kwaliteit. Anders mogen ze wel 5000 euro kosten. Over percentages moet je me niets vragen ik werk niet in de rekenkamer.

op 21 11 2012 at 17:22 schreef Marco Meijer:

“verzorging van de wieg tot het graf”. Dat werd ons volk beloofd door politici in de jaren ’70 en ’80. De aardgasbaten werden aangewend om een ongekend royaal stelsel van sociale voorzieningen op te tuigen.
Resultaat: hele volksstammen zijn passief en veeleisend geworden. De overheid moet hun problemen maar oplossen, waar heb je anders een overheid voor ?
En de overheid is mede daardoor een onstuitbaar groeiend monster geworden dat steeds meer geld weghaalt bij burgers en bedrijven.

op 21 11 2012 at 17:54 schreef Sammie Saul:

Interessant verhaal, Zonder opleiding. Maar is het niet zo met orthopedische schoenen dat je als gebruiker maar recht hebt op een beperkt aantal paar schoenen (1 per 15 maanden o.i.d.?)?

Dus als jouw schoenmaker twee keer schoenen declareert vangen ze er misschien wel twee keer geld voor, maar betekent dat niet gewoon dat jij nu daardoor langer moet wachten tot je nieuwe schoenen kan afnemen? Ik kan me echt niet voorstellen dat het jouw schoenmaker lukt om meerdere paren op jouw naam te declareren zonder dat het gevolgen heeft voor jou. Er zit immers gewoon een maximum aan wat te declareren is.

Maar goed, als jij om de twee jaar één paar nieuwe schoenen krijgt en er wordt twee paar gedeclareerd wordt niet alleen de verzekering genaaid maar jij ook. Door dit soort praktijken te accepteren ben je gewoon onderdeel van het probleem van de hoge zorgkosten. Misschien niet op dezelfde manier als de mensen uit de documentaire omdat je er geen profijt van hebt, maar de kosten worden daar niet minder van natuurlijk.

Ik zou overigens een andere schoenmaker nemen, 3 maanden is een normale termijn voor nieuwe schoenen.

op 21 11 2012 at 18:24 schreef Rene Koeman:

Het fenomeen dat er uitzuigers van regelingen zijn, hebben we zelf in de hand gewerkt. Door de marktwerking in de zorg lijkt het inderdaad dat voor velen geld “Ik betaal toch premie? Dan wil ik ook het onderste uit de kan!”, en de zorgverzekeraars en hulpverleners werken daar hard aan mee. Ik kan het niet hard maken, maar ten tijde van de nutsverzekeringen en de wachtlijsten waren er mijns inziens minder van dit soort excessen.

op 21 11 2012 at 19:00 schreef boris:

Wat te denken van ‘zorginstellingen’ als Roads. Die in hun projecten geen enkele begeleiding, traject of reïntegratie aanbieden. Wel de ‘vrijwilligers’ hun uurtjes laten schrijven zodat dat AWBZ kassa gaat rinkelen. Daar gaan 10tallen miljoenen in rond en de ‘vrijwilligers’ staan met lege handen.

op 21 11 2012 at 19:49 schreef Sammie Saul:

Boris, de tarieven voor dagbesteding waar de vrijwilligers voor ingezet worden zijn echt niet zo dramatisch hoog hoor. Hier http://www.nza.nl/137706/142055/567517/CA-300-541.pdf vanaf blz 4 kun je de tarieven zien. Als ik heel hoog zit met mijn inschatting denk ik dat een vrijwilliger niet meer dan €80,- vangt per dagdeel per cliënt. En dan vraag ik me nog even hardop af of vrijwilligers ook daadwerkelijk uren mogen schrijven. Van die €80,- moeten alle kosten betaald worden variërend van overhead tot huisvesting tot de koffie en thee. Dit zijn niet de zaken waar de kosten gaan zitten.

De kosten van de zorg zitten niet zozeer in wat hulpverleners schrijven als productie, maar in de constant veranderende wet en regelgeving die garant staat voor onrust en bureaucratie. Het is juist het gedeelte van de zorg wat je als patiënt niet ziet waar de kosten in zitten.

In bovenstaand stuk zijn dat m.i. de hulpverleners die niet inzetten op het zelfstandig maken van hun cliënten, en misschien wel niet goed genoeg opgeleid worden om dat voor elkaar te krijgen. Verder is de roep om controle juist de pest voor het goedkoper maken van de zorg. Controle = administratie.

op 21 11 2012 at 20:01 schreef hemaworst:

dat helpt me herinneren dat ik voor de kerst mijn maagbandje een standje open moet laten zetten.

op 21 11 2012 at 20:39 schreef Sasha Berkman:

Zorgwentelaars zijn in elk geval een minor problem. De aandacht voor die kansloze groep is me gewoon te rechts. Het labelen van werkelozen en zorgbehoeftigen als parasieten moet uberhaupt gewoon eens ophouden.

op 22 11 2012 at 01:21 schreef Marco Knol:

Ik kom ze beroepshalve ook wel eens tegen. Lieden die claimen ziek te zijn en daarom vervolgens ook allerlei andere rechten claimen maar aan hun plichten nadrukkelijk herinnerd moeten worden. En als je dat doet krijg je de wind van voren. Sommige mensen hebben nu eenmaal af en toe een schop onder hun reet nodig. En sommigen daar weer van iets harder en vaker. Gelukkig mag ik dat af en toe ook gewoon doen. ;)

op 22 11 2012 at 09:05 schreef You On A Gin:

Het labelen van werkelozen en zorgbehoeftigen als parasieten moet uberhaupt gewoon eens ophouden.

Bel de krant. Ik ben het met die Berkman dinges eens.

Dit hele verhaal doet me denken aan een Deense film die ik jullie allen warm aanraad. Namelijk, Hvordan vi slipper af med de andre (“How We Got Rid of the Others”). Een satirisch pamflet tegen zowel fascisme/rechtspopulisme als tegen een pamperende, almachtige Vader Staat. Het begint zelfs met iemand in een scootmobiel. Niet letten op de rating op IMDb – dat komt door yanks die het Europese zorgstaatsysteem en de politieke structuur in West-Europa niet begrijpen/kennen.

op 22 11 2012 at 09:45 schreef zonder opleiding.:

@ Sammie saul,
Dat heb je helemaal goed, maar omdat ze er 2 jaar over hebben gedaan dachten ze er mee weg te komen. Ik heb een andere schoenmaker, en de klacht loopt. Het ziet er goed uit.

op 22 11 2012 at 09:53 schreef babs:

Sasha,
-Ik snap wat je bedoelt, maar ik vind dat Smeets genoeg duidelijk maakt dat het hem alleen om de misbruikers gaat en niet om hulpbehoevenden in het algemeen.
-Ik ben met je oneens dat het een minor problem is, alleen al omdat tijd en geld beperkt zijn. Wat te veel naar de een gaat, kan niet meer naar een ander.

op 22 11 2012 at 12:04 schreef Smeets:

@Sasha, YOAG,
Er zullen toch altijd keuzes gemaakt moeten worden wie in aanmerking komt voor hulp.

op 22 11 2012 at 16:36 schreef Joachim Stolzer:

Soms werkt het ook voor jezelf gewoon beter om een stukje van de zorg in eigen hand te nemen. Ik heb van de zorgverzekeraar altijd semi-orthopedische schoenen gehad (dat zijn ietwat aangepaste “normale” schoenen met inlegzolen), waarvoor de schoenmaker flink geld ving. Nadelen: lelijk en snel kapot, want niet van leer. Toen ontdekte ik bij toeval dat die inlegzolen ook heus wel in onaangepaste fabrieksschoenen passen. Dus na wat gesputter van de schoenmaker neem ik alleen de inlegzolen nog af (wat voor de verzekeraar veel goedkoper is) en koop ik zelf van mijn eigen centen prachtige leren stappers.

op 22 11 2012 at 17:36 schreef Mark:

Ik zou toch ook eens de andere kant op kijken. Dus naar partijen die er belang bij hebben dat er zorgwentelaars zijn. Naar mijn idee is daar nog veel meer (terug) te halen.

op 22 11 2012 at 21:55 schreef Rena:

Ik zou ook wel eens willen weten hoeveel alle luxe behandelingen kosten van mensen die het zich kunnen veroorloven om zich extra goed aanvullend te laten verzekeren. Zo als ik het nu ervaar maken zij veel meer gebruik van alle voorzieningen. Van ooglidcorrectie tot meerdere IVF behandelingen, wel naar de fysio etc etc. Brillen en glazen. Van die dingen die je niet meer vergoed krijgt met een lage aanvullende verzekering. Terwijl iemand met zo’n Best, Premium Plus of Gold polis best zelf een bril kan betalen. Toch?

op 22 11 2012 at 23:21 schreef Benedictus:

Ja, er wordt ook misbruik gemaakt in de zorg. Het is onbegrijpelijk dat daar niet effectief ingegrepen kan worden. En ja, brutalen hebben de halve wereld. Ook instellingen overdrijven vaak om meer geld binnen te halen. Helaas komt dit geld zelden of nooit bij de groep terecht waarvoor dit bestemd zou moeten zijn.

Zet dit eens tegenover dementerenden in verpleeghuizen die amper verschoond worden en als ze niet zelf eten -dat doen de meesten niet uit zichzelf- met honger de nacht ingaan. Te kort gekwalificeerd personeel voor de toiletgang en te weinig vrijwilligers voor de maaltijden (eten geven kan iedereen, maar voor de toiletgang van broze, vaak invalide mensen, moet je een opleiding hebben gehad).

Mensenrechten worden geschonden, omdat de ene groep met een grote bek de zaak belazert en de andere groep niet in staat is om zich te verdedigen. Triest en ECHT waar! Ik ben daar zelf getuige van geweest.

Het recht van de sterkste dus!

op 23 11 2012 at 10:59 schreef MNb:

@Yurp 12:08: dat is een treffende beschrijving van mijn nog verre toekomstplannen, want dat zal ik doen als ik wegens leeftijd stop met werken (ik heb geen recht op pensioen).

op 25 11 2012 at 18:24 schreef You On A Gin:

@ MNb
Kom je dan gezellig bij ons in NL wonen, bedoel je? Hey, zie je je zoon wat vaker en kunnen wij eventueel een biertje drinken. ;)
Of ga je me nu vertellen dat ze in Suriname óók zo coulant zijn?

op 26 11 2012 at 14:07 schreef Gabriëlle:

Deden die zorgverleners maar aan maatwerk. Dat is nu juist het punt: ze zitten volledig vastgeroest in protocollen en regeltjes en een 9-5 mentaliteit. Een zorgverleners die komt om ’te praten’ zal niet denken: ‘Weet je wat? We gaan eens even samen de boel uitmesten’. Een thuiszorgmedewerker komt om te stofzuigen, dus staat ze te stofzuigen.