Zomer in Portugal
Ed Caffin
Illustratie: Norman Lindsay
De afgelopen tien jaar ging ik buiten Europa op reis. De vakantie deze zomer voelt daarom als een Beginnerscursus Op reis in Europa. Les 1 van de cursus luidde: koop een retourticket en huur voor een paar weken een auto. Portugal lijkt dan geen slechte keuze: rust, ruimte, lekker eten en een rijke cultuur. En ook: zon, zee, strand en zo nu en dan Aziatische temperaturen (daar hou ik van), maar zonder de extreme luchtvochtigheid.
De stad ontwaakt
Onze eerste ochtend in Porto begint om even na zevenen als ik naar buiten loop, de eerste zonnestralen in. Mijn missie is ontbijt halen. En dat lijkt niet zo moeilijk. De stad ontwaakt: in de straat achter het hotel hebben de confeitarias hun deuren geopend en is de sfeer al levendig. Mensen stappen in of uit de bus, lezen krantjes, kletsen en drinken koffie.
Bij de derde confeitaria loop ik naar binnen. “Bon dia!”, zegt een vriendelijk uitziende meneer achter de toonbank. Hij tilt voorzichtig kleine ronde oranje cakejes uit een Tupperware-bakje en zet ze in de vitrine. Aan een van de kleine tafeltjes consumeert een slaperige buschauffeur stoïcijns het ochtendnieuws, met voor zich een koffie en een croissant.
De sterke espresso schroeft mijn kaken open. De vriendelijke meneer lacht. Even later zet hij een papieren zak vol croissantjes en cakejes voor me neer. Ik bestel ook nog een sumo laranja (sinaasappelsap) die hij vers perst. Ik zie dat ik maar een briefje van tien euro in mijn zak heb. “Is dit genoeg voor alles?” vraag ik hem. Hij lacht. “Hier is het goedkoper dan bij jullie hoor!” Inderdaad: ik hoef slechts zes euro af te rekenen.
Crisis
“Portugal wordt hard getroffen door de crisis, dat zullen jullie wel merken”, vertelde een vriend me vlak voor ons vertrek nog. Maar behalve de lagere prijzen, krijg ik niet direct veel mee van de moeilijke economische situatie. Tijdens mijn wandeling door de stad die middag, probeer ik er iets meer van op te merken. Ik kan de krantenkoppen niet goed lezen en de gesprekken bij de tabacarias en quiosques niet volgen, dus ik kijk goed om heen.
Er zijn veel charmante oude, maar behoorlijk vervallen gebouwen. Van de meeste andere bladert er verf of is er grondig onderhoud nodig. Er lopen flink wat zwervers op straat en bij de ingang van de vele prachtige kerken die het oude centrum rijk is, word je direct aangesproken door wanhopig bedelende zigeunervrouwen.
Maar aan de andere kant: in de duurdere winkelstraten in het centrum paraderen mooie vrouwen in dure merkkleding en showen Portugese macho’s hun nieuwe Vespa’s. De terrasjes langs de Douro zitten halverwege de middag ook aardig vol. Maar misschien zijn het wel allemaal toeristen. En misschien zijn de groepjes mannen die samendrommen op de vele pleintjes in de stad wel allemaal werkloos.
Witte wijn en goed eten
Crisis of niet, wonen in een stad als Porto vergoedt wel iets, is mijn eerste indruk. De straten in het historische centrum op de noordoever van de Douro leiden langs talloze monumentale panden en eeuwenoude kerkjes en kathedralen. En de smalle, kronkelige en vaak steile steegjes tussen de gebouwen door bieden spectaculair mooie uitzichten over de stad.
Na uren slenteren door Porto, een toeristenlunch met tosti’s en friet aan de Douro en een bezoek aan een barbaria, maken we ’s avonds eindelijk kennis met de Portugese keuken. Het restaurant dat ons is aangeraden heeft een buitenterras waar je onder een pergola vol druiventakken kunt dineren.
De witte wijn die de ober adviseert, past uitstekend bij de arroz tamboril, het heerlijke visgerecht met rijst dat ik heb besteld. Ook het geïmproviseerde vegetarische gerecht dat de kok voor mijn vriendin gemaakt heeft, smaakt goed. Afgezien van het Franse stel naast ons, dat elkaar werkelijk niets te zeggen heeft, is de sfeer uitstekend. Aan de tafeltjes zitten naast toeristen ook groepjes jonge Portugezen.
Als wijn en goed eten de beste remedie is om een crisis te doorstaan, dan zit je hier wel goed. We ontspannen meer met elke hap en proosten op de weken die voor ons liggen. Het is zomer in Portugal.
Ed Caffin is psycholoog-trainer en verwoed reiziger. Daarnaast schrijft hij verhalen en artikelen in onder andere Indonesia Magazine, Moesson, Archipel, East! en Jakarta Expat.
Ed Caffin, Reizen, 21.07.2013 @ 18:31
6 Reacties
op 22 07 2013 at 02:51 schreef Leo Schmit:
Portugal staat ook nog op ons programma, maar dan wat later in het jaar. Van mij hoeft het niet zo heet. Ik zit voor werk nu al een maand in de 40 graden sfeer. Je hebt me in ieder geval alvast een fijn voorproefje gegeven.
op 22 07 2013 at 09:56 schreef Thomas E:
Portugal, amo te. Uma bela descricao!
op 23 07 2013 at 07:48 schreef Ed Caffin:
Obrigado!
op 24 07 2013 at 07:32 schreef TFWC:
De vervallen gebouwen, de zwervers, de zigeunervrouwen, maar ook de dure winkels en het geparadeer, zijn van alle tijden, crisis of geen crisis, dát is Portugal. Om meer van de crisis te merken moet je idd met de mensen praten, om te weten hoe de medicijnen van oma niet meer vergoed worden, de salarissen omlaag zijn gegaan, de belastingen omhoog, en hoe men eromheen probeert te navigeren. Maar Portugezen hebben hoop, dat zit in hun aard. Ook blijft men zich stoïcijns optutten en doen alsof het allemaal wel los zal lopen. Portugezen hebben veel overwinningen en rampen door de geschiedenis heen meegemaakt, dat heeft ze geleerd dat alles betrekkelijk is, morgen kan het anders zijn. Ze zijn bezorgd, maar worden niet gek of woest, dat heeft allemaal geen zin.
Verder nog een correctie (ik kan het niet laten), het is ‘bom dia’ en ‘barbearia’ ;-)
op 24 07 2013 at 14:52 schreef Ed Caffin:
Dank voor de opmerkingen en correcties. Misschien dat Peter ze wil invoegen, al denk ik dat hij op z’n vakantie liever andere dingen doet!
op 24 07 2013 at 17:18 schreef rui mota:
Ed,
Je moet naar het noorden (Alto Minho en Trás-os-Montes) voor de landschap en naar het zuiden (Lissabon en Alentejo) voor de rest…
RSS