Zijn het onze kinderen?
Herman van der Helm
Foto: Yoshiyuki Iwase
Een van mijn zoontjes wilde als peuter nooit naar bed. Hij zei steevast dat hij geen baby meer was. Daarom gingen mijn vrouw en ik om de beurt met hem in bed liggen om hem zo op den duur weg te laten dommelen. Dat tafereel ging jaren zo door. Hij werd ook vaak wakker en leek een soort nachtmerries te hebben, maar hij wist niet waarover of waarom, zei hij.
Aan zijn iets oudere broertje vertelde hij af en toe dat hij niet van ons was. We hebben, toen wij dit hoorden, op meerdere manieren met foto’s, zijn geboortekaartje en dergelijke laten zien dat hij echt bij ons was geboren.
Op een avond, hij was toen een jaar of zes, zeven, vroeg mijn vrouw of ik haar beurt om hem naar bed te brengen wilde overnemen. Ik ging bij hem in bed liggen en hij zei weer dat ie geen kleuter meer was. Ik reageerde met de vraag: “O, je zei altijd dat je geen baby meer bent, maar nu zeg je dat je geen kleuter meer bent, Hoe oud vind je eigenlijk dat je bent?”
– “Drieëntwintig, ik was drieëntwintig toen ik doodging.”
Ik wist even niets te zeggen.
“Doodging, hoe dan?”
– “Ik ging dood door een handgranaat.”
Ik was volkomen overrompeld en was sprakeloos. Hij zakte ondertussen in slaap.
Mijn vrouw stelde voor om hem de volgende dag mee uit wandelen te nemen. Misschien wilde hij er nog meer over zeggen.
Al lopend vroeg ik hem of hij nog wist waar hij was doodgegaan. “Ja, in een oorlog bij een wit huisje. Ik vroeg hem nog wat details en daar gaf ie antwoord op of zei dat ie het niet wist. Ik vroeg hem of ie wist hoe hij heette. Toen zei ie: “Pap, meer weet ik niet en als je doorgaat met vragen ga ik dingen lopen verzinnen.”
Enkele dagen later merkten we dat ie vanzelf in slaap viel en niet meer protesteerde bij het naar bed gaan. Ook zijn nachtmerries leken te zijn verdwenen.
Voor ons als ouders was dit een hele intense ervaring, waar we nog steeds aan terugdenken. Mijn zoon, ondertussen volwassen, weet het allemaal nog wel, maar is gewoon zijn eigen dingen gaan doen en heeft nu een goede baan en een leuke vriendin waar hij mee samenwoont.
Maar ik blijf maar steeds denken aan die ervaring. Is dit een persoonlijke ervaring, maken andere mensen soortgelijke heftige dingen mee, zit ik in een bubbel? In ieder geval neem ik het voor mezelf heel serieus.
Hoe moet het voor die vader en moeder waar ook ter wereld geweest zijn, die de slechtste boodschap mogelijk hebben thuisgekregen. Hun zoon gesneuveld. Hoe gaat het met andere ouders die nu dezer dagen de overheid met een dergelijke boodschap voor de deur hebben?
Hoe moet het zijn voor mensen; vaders, moeders, die hun zoon of dochter op filmpjes op internet door toedoen van drones uit elkaar zien spatten, met doodsangst in hun ogen?
Zijn er ergens ter wereld weer gezinnen waar hun/onze kinderen met hun trauma’s terechtkomen?
Herman van der Helm is uitvinder en ondernemer.
Herman van der Helm, 25.07.2024 @ 09:36
RSS