Ziek

25 Reacties

op 03 11 2009 at 10:30 schreef assyma:

Over die buschauffeurs wil ik het niet hebben, want dit soort incidenten wordt, volgens mij, erg overtrokken en heeft een verschrikkelijk lange nasleep, terwijl ik denk, vertel je verhaal gewoon een paar keer, ga naar de huisarts voor een slaappil en dan is het binnen een paar weken klaar. Het leven gaat door.

Wat de kinderen betreft, ervan uitgaand dat er een juiste diagnose is gesteld en er geen gemakzuchtig etiketje is geplakt, denk ik dat de kinderen in kwestie hier wel zeker baat bij hebben, weten wat je hebt en het ook naar anderen toe onder woorden kunnen brengen, zorgt dat je makkelijker geaccepteerd wordt en is de kans vele malen kleiner dat zo’n kind (vanwege onbegrip) gepest zal worden op school of in zijn buurt.

Ook helpt het de ouders, het kind wat te ontzien, zo niet, dan heeft een kind waarvan iedereen anders zou denken dat het maar een rotjong is, een hels leven.

Maar je hebt wel gelijk dat huisartsen niet te lui moeten zijn en te makkelijk zich ergens vanaf maken en een kind voor zijn leven stigmatiseren.

op 03 11 2009 at 10:54 schreef Max J. Molovich:

Vergeet de hoogsensitieven niet. Zeer ernstige aandoening.

op 03 11 2009 at 11:28 schreef wolk:

‘Een stempel ontlast en verklaart’

De uitspraak klopt, maar Frans Smeets vergeet een ding en dat is – wat is oorzaak en wat is gevolg. Hij legt de verantwoordelijkheid bij de burger, maar hij vergeet dat die burger wordt opgezadeld met de normen en waarden van de maatschappij. .En die zegt ’te druk’ – ‘mindere’ schoolresultaten – VERKEERD. Gevolg is om je te handhaven en te overleven MOET je jezelf een geaccepteerde ziekte aanmeten, waar de industrie dan weer goed aan verdient.
In een vrije maatschappij mag je ‘onderpresteren’ – in een vrije maatschappij mag je ‘onderpresterende’ mensen discrimineren en daarmee kun je ze accepteren. ‘ADHD’ kind – so what – maar het is praktisch VERBODEN. We moeten allemaal gelijk presteren. Doe je dat niet dan heb je een stempel nodig.
Dat stempel is dus gevolg van het gelijkheidsvirus en de daarop gebaseerde antidiscriminatiewet. Want met een stempel mag te opeens wel discrimineren. Overigens zal pas in de praktijk blijken of er van onderpresteren sprake is. Zover komen we niet in dit land. Je bent voor die tijd afgeserveerd.

op 03 11 2009 at 12:48 schreef Benech:

Max, het kan erger hoor, je kind zal maar een nieuwetijdskind zijn. Voor meer informatie:
http://www.nieuwetijdskinderen.org/
Oeh, kijk maar uit met die kleine van je, straks zit er geen normaal kind bij hem in de klas. Heeft trouwens Luuk Koelman hier niet onlangs over geschreven in de Metro?
http://www.koelman.com/2009/elk-kind-een-etiket/

op 03 11 2009 at 13:12 schreef N. Molrat:

Een V-P kloof is ook heel erg.

Als ik nu vijftien geweest was dan had ik waarschijnlijk minstens twee etiketjes gehad.
Toch heb ik zonder veel problemen mijn school en studie afgemaakt. Als het me niet boeide zat ik achter in de klas een boek te lezen. Zolang ik voldoendes haalde werd dat geaccepteerd.

Het onderwijs is met de beste bedoelingen radicaal omgegooid in één generatie tijd. Voor sociale, flexibele, gemiddeld intelligente, mondige, taalvaardige kinderen is het nu leuker en misschien zelfs beter dan vroeger. Kinderen die anders zijn vallen nu veel sneller buiten de boot.

Frans geeft het voorbeeld van de autist in zijn klas. Zo’n jongen zou nu in groepjes moeten werken, spreekbeurten houden, rollenspellen etc…, verplicht.
Men vindt dat iedereen op een standaard manier sociaal vaardig moet zijn maar dat is onzin. Er is bijvoorbeeld ook behoefte aan mensen die zich dag in dag uit met één specifiek onderwerp bezig kunnen houden.

op 03 11 2009 at 14:30 schreef Jur:

Ik heb genoten, bedankt! :)

op 03 11 2009 at 15:01 schreef Ab:

Trudy Dehue heeft hier een heel aardig boek over geschreven: De depressie-epidemie.
Vroeger was je neerslachtig, nu heb je een depressie.
Wat ze zegt is dat het ideaal van de maakbare samenleving is ingeruild voor het ideaal van het maakbare individu.
-“Benadrukten we voorheen omstandigheden als oorzaak van ellende, tegenwoordig gaat de aandacht naar het individuele brein. Daarbij werden we zelf verantwoordelijk voor wat ons vroeger gewoon overkwam. Want nu succes een keuze is geworden, geldt dat voor mislukking evenzeer.”

Komt natuurlijk bij dat er inmiddels ook een enorme “depressie-economie” is ontstaan van allerhande idiote alternatieve en vaak even idiote “reguliere” genezers.

op 03 11 2009 at 16:15 schreef Paul Los:

Ik wil graag nog even dyslexie en dyscalculie aan je lijstje toevoegen. Als vader van twee jongens en oom van twee meisjes met dyslexie (alle vier tussen de 14 en de 16) is me vooral de opluchting van hun onderwijzers opgevallen. Dat dyslexie-stempel ontslaat die onderwijzers van de motivatie om die kinderen fatsoenlijk lezen en schrijven te leren. Ik ben er onderhand van overtuigd dat dyslexie een excuus is geworden voor incompetentie van basisschoolonderwijzers. Als die kinderen maar een stempel meekrijgen kan het niet meer aan hun liggen dat dat kroost niet kan lezen en schrijven (dan wel met grote moeite natuurlijk).

Als opvoeder merk je dat als je je kinderen aanpakt dat er best resultaten te halen zijn en dat ze veel meer blijken te kunnen leren dan hun onderwijzers voor mogelijk houden. Maar dat aanpakken gaat gepaard met stress, huilbuien en conflicten. Daar heb je niet altijd de energie voor of je hebt er gewoon geen zin in. Dus nu zitten die kinderen op de middelbare school met een forse lees- en taalachterstand en moeten vader en moeder alle pedagogische zeilen bijzetten om ze vooruit te krijgen bij ’t maken van huiswerk etc.

Opvoeden is moeilijk en ook ik heb op een aantal punten gefaald. Maar laten we alsjeblieft ophouden met voor alles een biologische oorzaak te zoeken zodat het maar niet onze schuld is…

op 03 11 2009 at 19:13 schreef tondel:

Ondergetekende studeert geneeskunde, en ik kan je zeggen dat er onder de studenten een grotere skepsis ten opzichte van dit soort diagnoses voor ‘lastige kinderen’ is dan onder de huidige dokters. Wij zijn ons wel degelijk bewust dat dit misbruikt wordt door sommige ouders.

De diagnoses voor vage klachten hebben met opzet mooie latijnse namen (myalgische encefalitis, fibromyalgie etc.)maar iedereen weet wat er werkelijk aan de hand is: vage klachten met een groot psychisch en gedragsmatig component. Achter de rug van de patient om zeggen de artsen ‘het is een bepaald soort mensen’.

De meeste geneeskundestudenten zijn, waar ik studeer tenminste, wel op de hoogte van het feit dat praten evenveel helpt als antidepressiva, behalve bij hele ernstige depressies.

op 03 11 2009 at 19:15 schreef tondel:

Het is wel zo dat mensen vaak zelf zo’n diagnose willen, of hun kind zo willen beplakken. Het geeft een excuus. Het is makkelijker om te zeggen ‘mijn kind heeft PDD/nos’ dan ‘mijn kind is een verwend nest dat niet goed opgevoed is’

op 03 11 2009 at 21:24 schreef deDeurs:

Mooie en grappige column. Het probleem is, Smeets draagt geen oplossing aan (m.u.v. het wat overbodige advies om je als slachtoffer zwaar kut te voelen). Je moet tegenwoordig als sociaalmaatschappelijk criticaster – columnschrijver dus – Oplossingen Aandragen en zo niet Je Van Commentaar Onthouden. ‘Je weet het allemaal zo goed’, sneert iemand dan in de draad eronder. Dat je Signaleert en mensen aan het denken zet, dreigt een heus taboe te worden.
O ja, en breng zulke columns vooral niet humoristisch. Sarcasme, ironie, satire, cynisme; het is allemaal héél taboe, dezer dagen. Dus de combinatie is funest.

op 03 11 2009 at 21:39 schreef assyma:

het doet me denken aan de fundamentalistische stroming in de islam, die elke letter in de koran heel letterlijk neemt en terwijl ze dat doet geen humor en relativiteit verdraagt…

het zou me niet verbazen als nederland een zelfde proces doormaakt nu…zo erg is dit land op zoek naar zijn oude kwetsbare zelf

een soort freudiaanse terugkeer naar de moederschoot misschien?
maar valt er in de baarmoeder dan helemaal niets te lachen?

op 03 11 2009 at 21:51 schreef Smeets:

Assyma,

Waar refereer je op met “het”?

op 03 11 2009 at 22:02 schreef assyma:

mensen aan het denken zetten en ironie, de combinatie waar deDeurs het in zijn commentaar over had

op 04 11 2009 at 02:53 schreef Hannibal:

Mijn ervaring is vergelijkbaar met die van wolk.
Mijn eigen dochter had vorig jaar ook wat problemen op school, zo halverwege groep 2 bekende de juf in een gesprek dat ze niet goed wist wat ze met haar aanmoest, ze kreeg haar niet goed aan het werk. Intelligentie leek geen probleem, maar op deze wijze zou ze over een paar maanden niet naar groep 3 kunnen. Mijn dochter lijkt nogal op mij, en ik kan me nog heel levendig voor de geest halen hoe ik mijn kindzijn beleefd heb (nooit over gegaan). Daardoor wisten wij dat ze veel zaken anders benaderde dan haar klasgenoten. Voor de juf een handleidinkje gemaakt, met wat insteekjes, en gesuggereerd eens te kijken hoe dat ging. Zes weken later (je gaat niet vrolijk naar zo´n nieuw gesprek toe) zit je dan ineens tegenover een van enthousiasme stuiterende juf die meldt dat alles nu ineens zo goed en snel gaat. Nu lag de oplossing vanuit het perspectief van de juf niet zo heel erg voor de hand, maar wat ik betogen wilde: je verdiepen in de eigenaardigheden en de blik op de wereld van een kind kan aardig helpen. Dat de juf onze suggesties goed oppikte en toepaste is door ons dan ook heel erg gewaardeerd. Ook geluk mee gehad. Een kennis die huisarts is, had het al over PDD-NOS gehad. Spaar me.

op 04 11 2009 at 02:55 schreef Hannibal:

We hebben nog steeds last van een idee-fixe uit een vorig tijdperk, dat stelt dat alle kinderen gelijk geboren worden. Heerste die mening zo´n 20 à 30 jaar geleden vooral onder het onderwijzend personeel (voortschrijdend inzicht heeft het daar sterk doen afnemen), mensen die in die periode naar school gingen kregen dat inzicht tot op zekere hoogte ook mee. En hebben dat nog. Een gevolg is, dat kinderen die ook maar iets afwijken van wat als de norm wordt ervaren, onderzocht en gediagnostiseerd moeten worden. Vooral tamelijk drukke kinderen (lastig voor de ouders, te druk) en stille kinderen (want je wilt toch graag met ze pronken, en dan slaan ze ineens dicht) moeten het hierbij ontgelden. De meeste van de ziektebeelden zijn niet meer dan uitvergrote karaktereigenschappen die we allemaal in meerdere of mindere mate hebben. Slechts grote afwijkingen werden vroeger gediagnostiseerd als zijnde als, maar die grens is aanzienlijk omlaag getrokken. De ouders vinden het vaak een makkelijke manier om uit te leggen waarom hun kinderen niet helemaal als anderen zijn, en die medicijnen maken ze inderdaad rustiger.
Tsja.
Als de huisarts niet meewerkt, nemen de ouders gewoon een andere. En als ze er niet uitkomen wat het wel is, komt het etiketje PDD-NOS, dat grof gezegd betekent dat er wel iets is (waarschijnlijk) maar dat een eenduidige diagnose niet mogelijk is. Voor deze kinderen wordt soms een heel traject uitgezet, zonder dat nu volledig duidelijk is wat er echt mee aan de hand is.

op 04 11 2009 at 03:11 schreef Elin:

Heb je wel eens gezien hoeveel mensen er psychologie studeren? Die moeten later natuurlijk allemaal een baantje hebben.

Maar, verder sluit ik me aan bij wat Molrat eerder zei.
Ik ben zelf niet gediagnosticeerd, maar in het huidige middelbareschoolsysteem (samenwerken i.p.v. en ten koste van kennisoverdracht) heb ik het alleen uitgehouden doordat mijn school het zo regelde dat ik de helft van de lessen alleen mocht doen (lees: mocht overslaan). Dat zal de meeste (semi-)autisten echt niet lukken zonder diagnose.

Juist pas dán als je een stempel hebt, wordt er rekening met je gehouden. Heb je geen stempel, dan wordt je impliciet geacht je conformeren aan de meerderheid, en mag je derhalve negatief gediscrimineerd worden als dat niet lukt.

Het sociaalheidsideaal (het ideaal dat iedereen blij en empathisch en vriendjes is met iedereen en heel spontaan en gezellig en zoooow) lijkt overigens schrikbarend ver door te dringen in onze samenleving.
Denk Tweede Fase. Wat is het nut hiervan? Waarom wordt het zo gepropageerd? Ik kan voornamelijk zeer onzuivere redenen hiervoor verzinnen.

op 04 11 2009 at 04:07 schreef MNb:

Zonder de algemene teneur te willen bestrijden kan ik melden dat ik inderdaad recentelijk nog iets van RSI heb gehoord. Een aangetrouwd familielid annex computer workaholic is er een paar maandjes zoet mee geweest. Lamme arm en lam been zeg maar. Wegens gebrek aan rust wilden die maar niet beter worden.

op 04 11 2009 at 15:54 schreef herman van der helm:

over “norm”kinderen gesproken.

Door omstandigheden moest onze zoon een maand eerder geboren worden dan de uitgerekende datum.
De eerste keer op het consternatieburo bleek hij ver onder het gemiddelde gewicht te zitten. Na mijn uitleg dat hij eigenlijk een maand jonger is dan dat hij is, zat die mevrouw me wezenloos aan te kijken. “Ja maar meneer hij is toch echt te licht. Kijk maar naar de groeilijn”.
Ik heb de maanden en jaren daarna steeds deze zelfde idiotie gemerkt.
geboren op 4 september is hij op zijn vierde naar school gegaan. De juf vond hem na dat jaar te onrijp om naar de 2e te gaan. Ik legde uit dat ie eigenlijk van 4 oktober was. Dat hij daardoor nog niet in de 2e hoefde te zitten. Weer die stoome wezenloze uitdrukking.
Tot op heden, hij heeft eindexamen vmbo-t gedaan en zit nu in 4 havo, steeds de opmerking van schoolmensen: “hij is wel een trage leerling he, welk jaar is ie blijven zitten?”
Ik kan me goed voorstellen dat ouders een verklaring willen hebben voor het afwijkende van hun kind. De maatschappij blijft anders zo verschrikkelijk zeiken. En gelukkig is ieder kind afwijkend, dus laten we in godsnaam nog maar wat meer etiketjes verzinnen, totdat de maatschappij accepteert dat niemand gelijk is. We kunnen dus eigenlijk geen maakbare samenleving krijgen. Laten we daar nu eens vrede mee hebben.

op 04 11 2009 at 19:36 schreef assyma:

@Herman van der Helm
dat vind ik nou een mooie oplossing, iedereen krijgt gewoon een etiketje opgeplakt net zolang tot de normalen zich abnormaal gaan voelen

op 04 11 2009 at 23:14 schreef tondel:

@assyma

Dat heet nou medicalisering. En iedereen een etiket gaat nog groot worden, want elk etiket is meteen ook een prijskaartje.

op 04 11 2009 at 23:56 schreef Pieter:

Nee hoor, helemaal niet. Als er teveel prijskaartjes komen volgt er uitverkoop. Etiketjes plakken en ‘medicalisering’ is alleen zinvol zolang het budget het exclusiviteits beginsel kan behappen.

op 05 11 2009 at 10:58 schreef Saira:

Sommige ouders plakken graag zelf het etiket nieuwetijdskind of hoogbegaafd. En als je het lef hebt daar vraagtekens bij te zetten, ben je jaloers.

Bij het consultatiebureau maakten een paar zich zorgen om mijn dochter. Ze is gezond, maar zal net als haar moeder en grootmoeder lang het postuur anorexia en lengte onderdeur hebben. Aziatisch welvaren is anders dan Hollands welvaren.

op 05 11 2009 at 11:34 schreef babs:

Kinderen die niet op gewicht zijn… het wordt allemaal berekend naar gemiddelden. Dus als 50% van de kinderen te dik is en je kind is niet te dik dan zit je sowieso al onder het gemiddelde. Een beetje mager gebouwd kind dat niet te dik is zit al snel in de onderste 10%. En dan wordt er al meteen gekeken of het kind niet mishandeld wordt en moet je op zijn minst terugkomen.

Kinderen die wat laat met andere kinderen spelen of wat laat gaan praten, hup een onderzoekje er tegenaan. En voor je het weet zit je in een medische mallemolen waar je nauwelijks meer uit komt. Toch maar even bloed prikken, kom over 2 maanden nog een keer terug, liever het zekere voor het onzekere nemen, misschien toch even langs de specialist. Kinderen die wat druk zijn; moet je helemaal oppassen dat er niet één of andere arts of erger er Ritalin in gaat stoppen.

op 05 11 2009 at 12:25 schreef assyma:

Mijn kind is ook errug druk (niet wat druk maar erg druk),
maar als ouder ben je er nog altijd zelf bij, het is niet alleen het gedrag van het kind waar naar gekeken wordt, maar het verhaal van de ouders speelt dan ook mee,
en dat je kind zomaar ritalin zou krijgen, dat geloof ik niet, of je moet als ouders het spel meespelen, omdat je een of andere diagnose makkelijker vindt dan opnieuw kijken naar je gedrag als opvoeder (want juist met drukke kinderen is het voor een ouder lastig consequent te blijven…terwijl daar juist het pijnpuntje zit)

dat van de gemiddelden dat bevreemdt mij ook altijd, want Saira had het over aziatische kinderen, maar dat geldt net zo goed voor mediterrane kinderen, die zijn ook tengerder en veel kleiner, dat is nou eenmaal genetisch bepaald…
en mijn kind van bijna twee praat ook nog niet, maar ik heb absoluut geen twijfels over zijn ontwikkeling, want ik zie dat hij wel alles begrijpt en dat hij op andere fronten genoeg blijk geeft van intelligentie en begrip.

tsja, we zijn nou eenmaal allemaal zoals we zijn en dat is voor curve nou eenmaal lastig