Zes jongetjes
Esra Dede
“Waarom deed je het?”, vroeg ik. Ze zat naast me, haar schouders wiegden heen en weer. “Wat moest ik anders?” Ze vertelde over de pillen die eens in het halfjaar werden gebracht. Het dorpje had geen apotheek. Als het dorpje een apotheek had, had ze alsnog deze pilletjes niet kunnen halen. Een keer per halfjaar werden deze pilletjes gebracht uit Duitsland.
Wat moest ze anders, ze nam de pilletjes in zodra ze het voelde. Zodra ze voelde dat ze in gevaar was. Zodra ze voelde dat haar leven weer overhoop gegooid zou worden. Weer een kind. Wat moest ze anders dan het voorkomen? Zes kinderen heeft ze kunnen voorkomen. Zes jongetjes. De dochters overleefden de Duitse pilletjes. Zes dochters.
Moordenaar
Ze was vaak laat met de pilletjes. Soms knipte ze het vruchtzakje open, legde het jongetje op haar handpalm en keek ernaar. Voelde ze spijt? Ze ontweek mijn vraag. Haar schouders wiegden nog steeds, ze dacht diep na. Dertig, veertig, vijftig jaar geleden alweer. Ook spijt heeft een houdbaarheidsdatum. Mijn moeder kan de vruchtzakjes nog goed herinneren, de laatste twee jongetjes heeft zij nog meegemaakt.
Nog een aantal weken geleden biechtte mijn grootmoeder op dat ze sommige van haar kinderen alsnog had willen voorkomen. Mijn moeder bijvoorbeeld, terwijl ze borstvoeding kreeg. Terwijl ze diep in haar moeders ogen keek, probeerde haar moeder haar te voorkomen. Voorkomen dat ze nog kon ademhalen. Een borst werd tegen het gezichtje gedrukt. Het mocht niet baten. De dochters van de familie Taşdan, van Steen, waren inderdaad niet te breken.
Het laatste jongetje werd bijna haar einde. Met fors bloedverlies werd ze naar het ziekenhuis in de stad gebracht. De arts die haar zou zien weigerde haar. Hij weigerde een moordenaar te behandelen. Pas toen de verpleegkundigen over de zes andere kinderen vertelde, kon hij het niet over zijn hart brengen.
Kleine grafjes
Mijn familie heeft een ontelbaar aantal kleine grafjes. Voorkomen door “de Duitsers”, geveld door de bof, overreden door tractoren of heel simpel verwaarloosd. Ondervoed. Vergeten. “Huilen om baby’s is verboden”, zei ze. “Jouw tranen kwellen ze in het hiernamaals. Wees blij dat ze zijn overleden. Blij dat ze geen tijd hebben gehad om te zondigen. Ze zullen het goed hebben nu”
Heel even stopte ze met wiegen. Ik durf het haar niet te vragen. Vragen of ze haar zes zonen zal zien in het hiernamaals. Een vraag waar ik haar geen antwoord op wil laten geven. Ze hebben allemaal een naam. Ik zie haar ze een voor een roepen aan de poort van de hemel. Zes jongetjes die zich vastklampen aan de gouden stangen. Ik hoop dat ze wordt toegelaten.
Esra Dede is geboren en getogen Amsterdammer. Zij studeert geneeskunde en wordt door haar familie gezien als communist, omdat ze ooit lid was van de SP. Volg haar op Twitter.
Esra Dede, 11.05.2015 @ 00:28
4 Reacties
op 11 05 2015 at 20:42 schreef herman van der helm:
Indrukwekkend.
op 12 05 2015 at 22:28 schreef boris:
Hartverscheurend.
op 13 05 2015 at 08:47 schreef su:
Destructieve omgeving geweest dit. Suicidaal. Je zou eens moeten uitzoeken wat de oorzaak van dit pathologisch gedrag was.
op 15 05 2015 at 18:39 schreef ineke:
Ik moet er van huilen..
RSS