Yossarian in Madrid (2)
Peter Breedveld
Ik ben het afgelopen anderhalve jaar toch een beetje een kluizenaar geworden, bleef het liefste binnen en voelde me niet op mijn gemak tussen de mensen, die zich allemaal als onverantwoordelijke imbecielen gedragen. Maar Hassnae was op reis voor haar werk en stuurde me foto’s uit Italië, en dat ging ook knagen. Na 17 maanden binnen zitten wilde ik ook wel weer eens op reis, uit Nederland weg zijn. Hassnae haalde me over een week naar Madrid te gaan.
Daar kreeg ik tijdens de vliegreis al spijt van. Om me heen gaven mensen zich over aan onbedaarlijke hoest- en niesbuien, alsof ze eindelijk weer mochten. Er moest natuurlijk flink heen-en-weer gelopen worden door het vliegtuig en mondkapjes zijn voor sukkels. Afstand houden ook. In Spanje wordt niet gemarchandeerd over die mondkapjes, je doet ‘m op of je dondert op, maar afstand houden is ook daar een illusie en in elke ruimte waar je je begeeft moet iemand hoesten of niezen en dat is werkelijk áltijd een Boomer. In een Middeleeuws klooster dat we bezichtigden, werden we er zelfs door één achtervolgd die niet kon ophouden met hoesten en die ook niet dacht “kom, laat ik me even terugtrekken in plaats van elke kleine ruimte in dit complex te vullen met mijn aerosolen.” Ze liep echt overal naar binnen om daar, voorovergebogen met de handen op de knieën, even heerlijk en ongeremd te hoesten.
Waarom hoesten en niezen Boomers altijd en waarom zijn ze zo verschrikkelijk asociaal? En wat is dat sowieso met dat hoesten, altijd en overal? Ik bedoel, ik heb astma en hoest niet zoveel. Hoesters maken me ontzettend nerveus, deden ze al toen Covid nog niet bestond. Niezers ook. Hou je snot en speeksel bij je.
Anyway, we liepen op straat en voelden het koelwater van een airco over ons heen sproeien en ik dacht aan hoe dat wel vol zal zitten met coronavirussen en heb het er toch even met Hassnae over gehad dat nou juist dit was dat ik anderhalf jaar lang heb geprobeerd te vermijden. Ik was er half van overtuigd dat ik wel besmet zou zijn, dat kon bijna niet anders met al die totale dim-wits overal.
Groot en machtig
Maar goed, ik heb me snel aangepast, te drukke ruimtes vermeden, op straat meteen mijn mondkapje voorgedaan als ik groepen mensen zag naderen en uiteindelijk heb ik het toch heel erg naar mijn zin gehad. Madrid is een geweldige stad, één van mijn favoriete steden. Nederlanders zeggen me altijd dat Barcelona véél leuker is maar ik ben het daarmee oneens. Ten eerste is de zeelucht daar zo vochtig dat het er ’s zomers een sauna lijkt en ten tweede komt er het soort lawaaiige, wansmakelijke feesttoerist dat ik háát. Ja, ik heb het niet zo op de meeste mensen, deal with it.
Madrid is heet maar het is een droge hitte, daardoor kan ik er ademen en dat is fijn, het barst er van de cultuur en je kunt er overal waanzinnig lekker eten en de mensen hebben een wat hard maar goedaardig gevoel voor humor. Om die redenen doet de stad me aan Tokio denken.
Eén van de mooiste attracties van Madrid is de architectuur. In Madrid hebben ze altijd van groot, machtig en fantasierijk gehouden en de welstandscommissie vindt blijkbaar alles best en daardoor staat de stad vol met gebouwen die een mengeling zijn van neo-classicisme, neobarok, art deco en hysterische kitsch. Het postkantoor lijkt een protserig paleis en op de daken van banken en andere verderfelijke instanties kijken goden en mythische krijgers op het gekrioel in de straten beneden neer. Vanuit de reusachtige fonteinen springen goden en godinnen met paard en wagen op je af en je loopt onder enorme olifantenkoppen en naakte krachtpatsers langs Griekse en Romeinse tempels waar het kapitalisme en de bureaucratie worden aanbeden. Het is het decor van Little Nemo in Slumberland. Indrukwekkend en delirisch.
Japanse bunker
En we hebben er lekker gegeten! Niet de patatas bravas, inktvisringen en verbrande garnalen die jullie op vakantie naar binnen scheppen, natuurlijk. Wij doen altijd wat zoekwerk en hebben de tapasbars gevonden waar de chefs innovatieve dingen doen met de authentieke Spaanse keuken. Gerookte sardine met geconfijte perzik, minihamburgers van inktvis op een broodje van inktdeeg, paling op emmenthaler, dat werk. Nee, is niet duurder dan toeristenvoer, integendeel. Check het maar als je een keer in Madrid bent: Origen Taberna, La Raquetista en Estado Puro. Ik bedoel kijk dan toch.
We hebben ons ook laten verwennen in de wat prijziger etablissementen. Twee keer Japans-Spaans in Kabuki (hier een impressie) en in Yugo the Bunker, het laatste restaurant is ondergronds en moet een Japanse bunker in de Tweede Wereldoorlog voorstellen. Beetje vreemd, maar ontzettend lekker. Originele, extravagante versies van wereldklassiekers aten we in het gekke restaurant StreetXO van Dabiz Muñoz, op de bovenste verdieping van een El Corte Inglès, waar de fascistische rave-muziek keihard uit de speakers knalt. Muñoz is bekend van DiverXO, het bizarste restaurant waar ik ooit heb gegeten. Op het dakterras van het Four Seasons Hotel aten we veel te dure maar razend lekkere gerechten. Ik zat er vlakbij een beeld van een ruiter waar ik altijd vanuit de diepte met verwondering naar heb opgekeken.
Maar het spectaculairste maal hadden we in Toledo – we hebben een dagje Toledo en een dagje Salamanca gedaan – op een oud landgoed in het restaurant van genie Iván Cerdeño. Heerlijke gerechten met voortreffelijke wijnen. Er zat een witte wijn bij uit 1969, ik wist niet dat dat kon. Click hier voor een impressie.
Doodgemartelde vrouw
Cultuur hebben we ook opgesnoven in Reina Sofia, deze keer hebben we het Prado en Thyssen overgeslagen. In Reina Sofia, waar ze alleen moderne kunst hebben, ontdekte ik het werk van de Amerikaanse Ida Applebroog, waar Reina Sofia nu een overzichtstentoonstelling van heeft. Dat begint wat navelstaarderig, met heel veel zelfportretten van Applebroogs vagina (vaginastaarderig dus), wat geloof ik iedere feministische kunstenaar in de jaren zeventig deed, maar werd heel snel ontzettend interessant, met ontregelende werken die een protest zijn tegen het hedonisme van het televisietijdperk. Woke kunst, dus: er valt niks te lachen, hier heb je een beeld van een doodgemartelde vrouw.
Applebroogs kunst doet me denken aan strips, met fragmenten waarvan je als kijker vanzelf een geheel maakt. Heel krachtig. Nauwelijks publiek, dat stond allemaal te dringen bij Guernica van Picasso. Dat moet je gezien hebben, niet waar. Om dat schilderij heen hangen allemaal voorstudies van Picasso, wat een mooi inzicht geeft in hoe het doek tot stand is gekomen. Maar daar kijkt weer niemand naar, bewijs dat Guernica niemand een ruk interesseert. Ze willen er alleen een poosje voor staan omdat het beroemd is.
Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland, dagelijks belaagd door domrechtse fascisten, domlinkse wokies, rancuneuze politici, klikspanen, psycho’s, agressieve imbecielen, lockdownfetisjisten, obsessievelingen, het openbaar ministerie, de politie, noem maar op. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.
Peter Breedveld, 12.08.2021 @ 10:41
RSS