Woke? Ik kan het niet meer horen
Hannah de Vries
Foto: Dina Vierny door Pierre Jamet.
Woke, wokies, ik kan het niet meer horen. Bij1 heeft last van schismata en volgens de heer Breedveld komt dit door wokies. Wie zijn er nu de wokies? Trans genders op twitter? Marxistische tieners? Haagse antiracisten? Deze groepen binnen Bij1 waren toch allemaal woke? Ik dacht dat ik een expert was, maar ik snap er niks meer van. Blijkbaar moet je jong sterven, want anders leef je lang genoeg om jezelf een boomer te zien worden.
Maar ik ben niet iemand die kritiek levert zonder een oplossing voor te stellen: het invoeren van nog meer Engelse terminologie. Ik ben overigens niet de eerste, het woord is al in het wild gespot: crybullies
Om te beginnen is het verschil tussen wokie en crybully vooral semantisch; de meeste mensen die op deze website worden getypeerd als wokies verdienen wat mij betreft deze kritiek. Mijn probleem is dat wokie als term vooral lijkt te dienen iemands progressieve standpunten belachelijk te maken. De eerste de beste werkstudent van Elsevier Weekblad, met of zonder Thierristische nasmaak, kan met wokie net zo makkelijk meneer Breedveld wegzetten als hij doet met anderen: je bent een wokie als je abnormale standpunten erop nahoudt. Al snel volgt een vervelend spel van wij tegen zij, waarin meningen verankerd worden in identiteiten en verschillen onoverbrugbaar worden.
Daarentegen beschrijft crybully een type van gedrag: het pesten van anderen, het niet kunnen incasseren en het etaleren van het eigen slachtofferschap. En ja, zij die op deze website wokies heten zijn hier erg goed in; rechtsmensen die klagen over ‘slachtoffercultuur’ hebben niet eens ongelijk. Het sterkste bewijs voor de kracht van slachtoffercultuur is dat deze critici het zelf ook gebruiken: Geenstijlers en Elsevierders zijn, als het erop aankomt, verdomde goed in zielig doen.
Geloof het slachtoffer!
Terug naar Bij1. Het lijkt een gegeven dat progressieve bewegingen gedoemd zijn tot interne vechtpartijen. Linkse schismata zijn van alle tijden, en net als altijd worden wij allen opgeroepen het slachtoffer te geloven. Geloof Gario, die slachtoffer is van racisme, of geloof zijn critici, die slachtoffer zijn van seksistisch machtsmisbruik.
Maar het is toch niet zo moeilijk om te erkennen dat beide beweringen ten minste gedeeltelijk waar zijn? Dit noemen we met een moeilijk, en dus eng woord intersectionaliteit. Of, makkelijker gezegd, zwarte mannen zijn wel eens seksistisch en witte LHBT’ers zijn wel eens racistisch. Het heeft, denk ik, weinig zin om één der beide kampen wokie te noemen. Voor de bühne zijn beide groepen altijd woke. Nu kunnen zij zich inderdaad schuldig maken aan het manipulatief etaleren van het eigen slachtofferschap, maar wanneer zij dat doen – en slechts wanneer zij dat doen – zijn zij crybullies. Deze tweede naam is, met ander gedrag, af te schudden, de eerste niet.
Slachtoffers staan vaker tegenover elkaar. Het crybully-gedrag van J.K. Rowling – ja sorry, ik ben toch zo woke dat ik haar moet noemen – is, anders dan de voorbeelden hierboven, niet iets dat de heer Breedveld lijkt te herkennen. Hondenfluitjes krijsen ongehoord. Ik kan het hem ook niet kwalijk nemen. Wanneer twee crybullies tegen elkaar vechten zie je al snel de vijand van je vijand aan voor je vriend. En Rowling is inderdaad slachtoffer van online verkrachtingsfantasieën van communistische, transgender tieners. Maar zij zijn op hun beurt ook slachtoffer van Rowling en van media die maar al te gretig transfobe gemeenplaatsen blijven herhalen. Deze tieners hebben noch de macht, noch de intentie, om hun fantasieën tot een reëel dreigement te maken. Bange, boze, domme mensen, allemaal.
Intimidatie door moslims
Lale Gül is er altijd bij. En met ‘altijd’ bedoel ik om de twee weken bij Jort Kelder op tv. Het meest recent heeft zij de handen ineengeslagen met kunstenares Tinkebell, om een balletje op te gooien tegen online dreigementen.
En ja, het is erg, maar wat geeft slachtofferschap een macht. Kelder lijkt dit te herkennen als hij probeert Tinkebells slachtofferschap weg te nuanceren, omdat de bedreigingen aan Güls adres serieuzer zouden zijn. Güls intimidatie is door moslims, en dus eng; Tinkebells intimidatie door dierenactivisten, en dus niet. Ik vraag me af of de heer Kelder ooit van Pim Fortuyn heeft gehoord. Gelukkig zit er een jurist aan tafel die hem terugfluit.
Tinkebell is bang voor dierenrechtenactivisten, Lale Gül voor moslims, en J.K. Rowling voor transgenders. Maar J.K. Rowling voelt zich waarschijnlijk echt onveilig bij het verbale geweld dat zij ondergaat, dus moet ik dit bij Lale Gül ook erkennen. Foto’s van vuurwapens zien er eng uit. Maar waar Jort Kelder, iedere dommerik bij Elsevier Weekblad en de jury van de Pimwin-prijs klaar staan om haar angst aan te wakkeren, kan ik bewijzen dat niemand in Nederland bang hoeft te zijn voor de vuurwapens op Lale Güls Instagram-feed. Het pistool is nep; het is een encendedor, of aansteker, op een Peruviaanse Markplaats, en is nooit in Nederland geweest. De automatische geweren zijn echt, voor zover ik kan oordelen, maar stonden op Pinterest lang voordat iemand de foto’s naar Lale Gül stuurde. De goede burgerij die op Twitter reageerde met ‘Zulke wapens in Nederland? Dat kan toch niet waar zijn?!’ had natuurlijk volledig gelijk; het is niet waar.
Angstige wanhoopskreet
Deze foto’s waren de ergste voorbeelden van het geweld dat Lale Gül online heeft ondergaan. Eng zijn ze zeker, maar een juridisch uitvoerbare bedreiging? Volgens mij niet. Dat de afzender een 15-jarige Belg is, hoeft geen verrassing te zijn. En kom op, wie wordt er in 2021 niet online bedreigd? Als er niet ergens een tiener is die je dood wenst dan heb je waarschijnlijk je mond niet genoeg open gedaan.
Rechtsmensen zijn de ergste crybullies van het mediacircus.
Overigens ben ik van mening dat Elsevier Weekblad vernietigd moet worden; dit is geen dreigement, maar een angstige wanhoopskreet.
Hannah de Vries zou graag populair-wetenschappelijk over geschiedenis willen schrijven, maar wordt steeds afgeleid door #OPHEF. Dit is deels te verklaren door een interesse in LHBT-zaken, want niemand anders lijkt in deze bereid te zijn te laveren tussen wokerij en boomerij.
Gastschrijver, 16.08.2021 @ 10:31
RSS