Wimpie
Peter Breedveld
“Bent u van de krant?” vraagt mevrouw Kimah Slee. “U bent wel laat, het is nu veertig jaar geleden.” Ze lacht verlegen. Haar man Wim zit op de bank met krantenknipsels in zijn hand: berichten over de verdwijning van hun 6-jarige zoontje Wimpie, op donderdag 11 april 1963.
Tussen de knipsels bevindt zich ook de laatste tekening die Wimpie maakte, van een paashaas met een karretje vol kleurige eieren onder een stralende zon.
Slee is nu 86 jaar oud. Zijn vrouw, een Javaanse, is 72. Ze wonen al meer dan veertig jaar in hetzelfde huis aan de Voorburgse Prins Hendrikstraat. “Wimpie was een verdomd aardig joch”, vertelt Slee. “Hij hield veel van dieren. Als hij later groot was, wilde hij een boerderij, zei hij altijd. Maar, zei-ie dan, wel met schone koeien. Hahaha.”
Wimpie was op die noodlottige donderdag gaan spelen met een buurjongetje. Het jongetje moest echter naar de kapper, waarna Wimpie zich alleen moest zien te vermaken. “Toen ging hij waarschijnlijk op avontuur, want het was een ondernemend ventje.” Toen Slee ‘s avonds terugkwam van zijn werk, bij een Haagse drukkerij, was Wimpie nergens meer te vinden.
“Twaalf nachten heb ik niet geslapen, al die tijd heb ik aan een stuk door gezocht”, aldus Slee. “Ik dacht: ‘Misschien zit hij ergens vast.’ Zelfs in de toren van de Sint Martinuskerk heb ik gekeken.”
Aan de wand in hun kleine huiskamer hangt een foto van Wimpie, een vrolijk lachend, knap kereltje met een cowboyhoedje op. Mevrouw Slee pakt een andere foto van een kast, waarop Wim met zijn zusje Linda staat, die toen twee jaar oud was. In zijn armen houdt hij een enorme teddybeer.
“We hebben veel steun van de buurt gehad”, vertelt zij. “Iedereen hielp bij het zoeken.” De hele omgeving werd afgekamd: de parken, het gebied langs de Vliet, de wagons bij station Leidschendam-Voorburg. “Er was een matroos van de marine die hier in de buurt woonde”, vertelt Slee, “die kroop door de openliggende rioolbuizen op een bouwterrein, om te zien of Wim misschien daar was.”
Een zwager van Slee opperde om de Utrechtse paragnost Gerard Croiset in te schakelen. Croiset was een wereldberoemde helderziende. Dankzij hem zouden al honderden vermiste personen zijn opgespoord. Slee geloofde er niet erg in. “Er waren al wel tien paragnosten bij ons aan de deur geweest. De ene wilde een kledingstuk, de ander een stuk speelgoed om contact met hem te krijgen. Zonder resultaat.”
Met Croiset ging het anders. Hij kwam op 19 april naar Voorburg en vertelde de ouders meteen dat Wim ter hoogte van de Wijkerbrug was verdronken. “Ik ben vrij nuchter”, zegt Slee. “Maar dit was toch wel heel frappant. Croiset was nog nooit bij de Wijkerbrug geweest, maar hij wist allerlei details. Een prieeltje, een sloot die daar toen was, kartonnen dozen die daar lagen.” “Dat kon hij niet weten”, zegt zijn vrouw.
Per auto reed de politie met Croiset langs de Vliet. Slee zat achterin. “Bij de Kerkbrug werd zijn gezicht opeens rood en begon hij te trillen”, vertelt Slee. “Toen kreeg hij contact met Wim.” Croiset voorspelde dat Wimpie op maandag of dinsdag bij de Kerkbrug zou komen bovendrijven, wat op dinsdag inderdaad gebeurde. “Hij was bij de Wijkerbrug in het water gevallen en door de passerende boten meegevoerd naar de Kerkbrug”, aldus Slee.
Wimpie werd onder enorme belangstelling begraven aan de Rodelaan. Elk jaar op 11 april leggen zijn ouders nog bloemen op het graf. Slee: “We hebben er twee jaar lang vreselijk onder geleden. Maar het slijt, he. Je pakt je leven weer op. Gingen we weer op vakantie, naar Frankrijk. Maar zonder Wimpie was het toch niet zo leuk meer.”
Eerder verschenen in De Haagsche Courant.
Peter Breedveld, 06.04.2012 @ 08:29
20 Reacties
op 06 04 2012 at 09:23 schreef jackknowsbest:
Er is meer tussen hemel en aarde, dat bewijst de paragnost maar weer, Gefeliciteerd met je verjaardag, fijne dag gewenst.
op 06 04 2012 at 09:28 schreef leo schmit:
Als geboren Hagenaar is de Vliet mij goed bekend, ook omdat ik daar een tante had wonen, weliswaar voorbij Leidschendam, eigenlijk in Zoeterwoude. Ik logeerde daar iedere zomer. Op de fiets daar naartoe begon ik bij de brug in Voorburg. Mijn neefjes reden een krantenwijk langs het Leidse deel van de Vliet en ze zijn meer dan eens in het water beland. Mij is daar niks ergers overkomen dan in een met kroost bedekte beerput te stappen en als stadsjongen uitgelachen te worden.
Leestip: Ik lees nu Stieg Larsson ‘Menn som hater kvinnen’. Het gaat over de 40 jaar durende speurtocht naar de verdwenen Harriet van de industriefamile Vanger in Zweden. Ik ben nu halverwege, er is nog geen ziener aan te pas gekomen. Maar absoluut een aanrader.
Ik heb net de Middeleeuws Ijslandse sage ‘Njall’s saga’ nog eens gelezen. Veel gebeurtenissen in dat boek worden voorspeld door Njall. Zo ook zijn eigen dood met familie door verbranding. Ook staat het boek vol met tekenen, ‘omens’ over het verloop van de gebeurtenissen.
Bestaat het nu wel of niet? Ik heb gebeurtenissen ‘gezien’ of vermoed, die inderdaad plaats hebben gevonden. Ik verwijt mijzelf daarna dat ik er geen acht op heb geslagen.
op 06 04 2012 at 09:53 schreef Bertje:
Slik…..
*zijn kinderen extra kusjes gaat geven*
op 06 04 2012 at 10:12 schreef Sandro:
Poeh….dat hakt er even in…….wat je zegt Bertje!!!
op 06 04 2012 at 11:22 schreef Max:
Het is niet te vergelijken maar ik weet hoe het moet voelen iets wat je zo dierbaar is te moeten verliezen.
Ik heb het gevoeld maar ouders waarvan het kind verdwenen is moeten het tig maal erger voelen dan ik heb gevoeld en ik vond het al zo erg.
Mijn lievelingskat verdween,13 jaar en nooit ver buiten de deur geweest en wat heb ik gezocht,wekenlang ’s nacht over de straat geslenterd en zoveel dat na een aantal weken mijn teennagels van de grote teen helemaal blauw waren en er gewoon afvielen,zoveel had ik gelopen.
Nooit heb ik ook maar één spoor van hem kunnen ontdekken,het was alsof hij van de aardbodem verdwenen was.
Dat gevoel van onmacht en niet weten waar vergeten ik nooit meer….hoe moet dat zijn voor een ouder die zijn kind kwijt is.
Dat moet met geen pen te beschrijven zijn en bijna gekmakend zijn,daar moet bijna niet meer mee te leven zijn met dat ‘niet weten’
op 06 04 2012 at 11:48 schreef Nan:
Wat een mooie empathische reactie van @Max. En ja, van mij mag je die relatie leggen met jouw verdwenen kat en daarna wekenlang ’s nachts over straat lopen om haar te zoeken en niet te vinden. The ways of the heart… Nietwaar?
op 06 04 2012 at 12:10 schreef Geert:
Goede situatieschets. Het lijkt me verschrikkelijk als je zoiets overkomt.
Voor degenen die hierdoor gaan geloven in dat er meer is tussen hemel en aarde heb ik nog wat leesvoer gevonden:
http://www.skepsis.nl/croiset.html
op 06 04 2012 at 13:06 schreef Coos van Leeuwen:
Na het lezen van Wimpie kan ik mij vaag nog die gebeurtenis herinneren. Ik was toen elf en die plek die Peter beschrijft bestond toen nog uit een speeltuin met inderdaad het prieeltje. Een Theehuisje was dat waar de gegoede burgerij van Voorburg en Leidschendam zich verpoos. Honderd meter verderop stond “het stoute kinderhuis”, althans zo werd het in de volksmond genoemd maar was in werkelijkheid een opvanghuis -ja ook toen al- van het Leger des Heils. Een jaar later fietste ik daar dagelijks langs om naar de middelbare school te gaan in Voorburg. Ik kan de plek zoals die er toen uitzag nog zo voor de geest halen. Als kind ging ik met mijn oudere zussen daar naar de speeltuin. De enige gratis speeltuin in de omgeving toen. Drievliet lag wat verderop en dat kostte geld dus daar kwamen we maar twee keer per jaar of zo.
Nu staat er een lelijk schoolgebouw.
op 06 04 2012 at 14:28 schreef MNb:
In aanvulling op Gerard:
http://www.kwakzalverij.nl/c/70/Alternatieve_aanpak/Top_twintig_20e_eeuw
Nummer 11.
op 06 04 2012 at 17:12 schreef Thomas E:
Skepsis kan Croiset onderuit halen zo veel zij wil, maar ik heb het overtuigende bewijs van zijn gave van nabij geleverd zien worden.
De zus van mijn vrouw was haar tas kwijtgeraakt in een disco. Zij danste even en wij hadden er niet goed op gelet. Toen ze weer ging zitten, was de tas spoorloos. Een absolute ramp, vooral omdat er onvervangbare foto’s van haar overleden vriend in zaten. In wanhoop Croiset gebeld, die (onbetaald!) via de telefoon voorspelde dat de tas over 2 dagen weer op dezelfde plek teruggelegd zou worden, mét de foto’s. Haar portemonnee met pasjes zou als enige gejat zijn. De voorspelling kwam EXACT zo uit!
op 06 04 2012 at 17:53 schreef leo schmit:
Mnb Bedankt voor de link naar Nr. 11. Ik verafschuw kwakzalverij.
Blijft toch de vraag: bestaat het ‘zien’.
Ik citeer uit Kerouac ‘On the road’ (1955):
‘when daybreak came we were zooming through New Jersey with the great cloud of Metropolitan New York rising before us in the snowy distance. Dean had a sweater wrapped around his ears to keep warm. He said we are a bunch of Arabs coming to blow up NY’
In New Orleans: … the big river came coiling around Algiers like a snake,…, peninsular Algiers with all her bees and shanties was like to be washed away someday’
op 07 04 2012 at 08:25 schreef herman van der helm:
Skepsis of niet. Voor mij telt het resultaat. Het doet er in het geheel niet toe of we iets kunnen begrijpen. Alles wat je ziet gebueren in je leven zou je kunnen beredeneren of wegredeneren. Tis maar hoe je in het leven staat.
op 07 04 2012 at 18:39 schreef Geert:
“Croiset gaf zijn eerste ‘indrukken’ op de 16de, vijf dagen nadat Wim Slee als vermist was opgegeven. De zaak was toen al uitgebreid besproken in de media. De politie vermoedde dat de jongen in De Vliet was verdronken en de hond had zelfs de vermoedelijke plaats van het ongeval aangewezen. Desondanks waren Croisets ‘beelden’ vaag. Hij gaf niet aan welke brug, sluis ‘of iets dergelijks’ hij bedoelde. Zijn beschrijving had van toepassing kunnen zijn op een groot aantal brugachtige constructies. Hij had verklaard dat het lichaam ‘naar links’ was afgedreven, maar hij had niet gezegd van welk gezichtspunt uit. Zijn verzoek om teruggebeld te worden als het lichaam nog niet was gevonden op vrijdag de 19de duidt erop dat hij verwachtte dat de jongen tegen die tijd gevonden zou zijn. Vrijdag de 19de was acht dagen na de verdwijning van de jongen, en Van Woudenberg stelt dat ‘een lijk meestal na maximaal negen dagen boven komt drijven’.”
Auteur: Piet Hein Hoebens
Bron: Skepter 1(3+4), sept/dec 1988
Als iets te verklaren valt zonder magie, waarom zou je dan toch voor het sprookje gaan?
Croiset was een oplichter die faam verwierf over de rug van goedgelovige en gegriefde mensen.
op 07 04 2012 at 21:39 schreef Thomas E:
Arme Geert. Veroordeelt mensen die iets kunnen wat hij niet begrijpt direct tot ‘oplichter’. Geldt dit ook voor dieren, Geert? Postduiven die feilloos de weg kunnen vinden over vele honderden kilometers: oplichters? Katten die een nieuw baasje krijgen op 80 kilometer afstand, maar een paar maanden later weer voor hun oude deur staan: oplichters? Open up, man.
op 08 04 2012 at 09:43 schreef Geert:
@Thomas
Dat dieren sterk ontwikkelde zintuigen hebben wil niet zeggen dat ze een zesde zintuig hebben. Ik zou het ook spannend vinden als er meer is tussen hemel en aarde, maar ik probeer om vanuit de observaties naar de conclusie te redeneren, niet om observaties te kiezen die bij mijn favoriete conclusie passen. Hierdoor heb ik tot nu toe het “licht” nog niet gezien. Heel zielig inderdaad :)
Verder begrijp ik zeker wel wat Croiset kon: Makkelijke doelwitten manipuleren en de feiten verdraaien zodat hij wereldwijde faam kreeg als “medium”. Mensen die lijden onder een zwaar verlies op de kosten jagen of op het verkeerde been zetten. Wat ik niet begrijp is hoe je zo iemand het voordeel van de twijfel kunt geven als hij in 1 op de 1000 gevallen eens een toevalstreffer heeft. Open up to the facts. En vrolijk Pasen.
op 08 04 2012 at 10:50 schreef felix:
Thomas E
Aan heldere uiteenzetting van Geert is niets toe te voegen, geen spelt tussen te krijgen. Je vergelijking met specifieke kwaliteiten van dieren is onnozel, want deze zijn wetenschappelijik onderzocht en verklaard. De ‘treffer’ van Croiset hoeft niet verder onderzocht want is eenvoudig te verklaren ( zie boven) Dit soort goedgelovigheid associeer ik doorgaans met nadrukkelijk gelimiteerde intellectuele spankracht.
op 08 04 2012 at 13:31 schreef Thomas E:
@felix
En ik associeer ‘spelt’ (met een t dus) met gelimiteerde educatie.
op 08 04 2012 at 14:30 schreef Thomas E:
@Geert
Zoals ik hierboven al beschreef, heb ik een overtuigende ervaring met Croiset gehad. Een prompte voorspelling per telefoon, die op geen enkele wijze te manipuleren viel. En waar hij geen geld voor vroeg.
Voor mij was deze enkele ervaring overtuigend genoeg om niet zomaar voetstoots aan te nemen, dat helderziendheid onzin is. Want laten we wel wezen: sinds wanneer weten we pas dat er licht- en geluidsgolven bestaan. En fotonen. En al die andere nieuwe natuurkundige ontdekkingen (waar ik de ballen verstand van heb). Bepaalde filosofen stellen met intelligente onderbouwing het begrip tijd (verleden/heden/toekomst) ter discussie. Dus ik bedoel maar…. Wat ontdekken we nog in de (naaste) toekomst?
op 08 04 2012 at 19:39 schreef Geert:
Het golfgedrag van licht is door Christiaan Huygens beschreven in 1690. Max Planck bracht in 1901 een theorie naar voren waarin het deeltjesgedrag van licht noodzakelijk was (quantummechanica). Newton beschouwde licht echter in de 17e eeuw al als deeltjes (fotonen).
Zowel het golf- als het deeltjesgedrag van licht is sindsdien talloze malen door wetenschappers, onafhankelijk van elkaar, bevestigd. Op dit fenomeen is onder andere de werking van computers en smartphones gebaseerd, dus het feit dat jij hier een bericht kan plaatsen, toont opnieuw aan dat het echt zo werkt.
Dat is wel even andere koek dan gokken dat een handtasje zal worden teruggevonden. Vind ik dan ;)
op 08 04 2012 at 22:12 schreef Thomas E:
Wij worden het niet eens, Geert. Maar even goeie vrienden :)
RSS