Wijn en bijen

Luisa Batista Samora

Het dorp in Portugal waar wij op dit moment wonen, bestaat uit twee delen: een oud en een nieuw deel. In het oude gedeelte van het dorp, Velha (oud) of ook wel Baixo (beneden) genoemd, staat een handvol huizen. De meeste van die huizen staan leeg en/of te koop en er wordt niets aan gedaan om ze bewoonbaar te houden.

Hier op het platteland zie je dat in bijna elk dorp, maar ook in de steden. Er is immers ruimte genoeg. Men bouwt een nieuw huis naast het oude huis dat niet meer wordt gebruikt en langzaam maar zeker in verval raakt.

Vakantiehuis

Een aantal woningen in het dorp is nieuw of flink opgeknapt. Deze staan het grootste deel van het jaar met dichte luiken te pronken. Ze zijn het eigendom van Portugezen die in Lissabon of een andere grote stad wonen en werken, en de – vaak voormalig ouderlijke – woning als vakantiehuis gebruiken.

De zeven permanent bewoonde huizen in Velha worden voor het grootste deel door buitenlanders wordt bewoond: Nederlanders, Belgen, Engelsen en Noren.

Het Nederlandse echtpaar dat in Velha woont, heeft een jaar of acht geleden hun huisje met een flink stuk grond aan de rand van het bos voor een luttel bedrag op de kop getikt. Er moe(s)t dan ook veel aan de woning gebeuren. De keuken is aan één kant open, maar ach, er zit een dak op, er is een watertank waar je in kunt afkoelen, en het is negen maanden van het jaar warm genoeg om buiten te leven. “Pronto de habitar” dus, zoals de makelaars hier adverteren.

Wilde katten

Deze ondernemende mensen hebben veel werk gemaakt van de tuin, en ze verbouwen er ook hun eigen groente. Ze hebben kippen (voor de eitjes en voor de slacht) in een kippenhok, zodat de vos er niet bij kan, om het nog maar niet over wilde katten en honden te hebben. Aan de verschillende fruitbomen groeien sinaasappels, peren, appels en mandarijnen. Ook staat er een amandelboom, frambozen- en bramenstruiken, en ga zo maar door.

Van de sinaasappelbloesem wordt thee gemaakt. Olijven, groenten en vruchten worden ingemaakt. Ze maken hun eigen jam en zelfs kaas en boter. Daarnaast experimenteren ze met het wateren van hout. Het water stroomt van de watertank op het dak, naar de houtbak, naar de dompelwatertank, naar de vijver, en zo verder.

Een heel bijzondere plek. De bewoners zijn erg gastvrij, en het is er altijd beregezellig!

Kaasjes en pittige worst

Vorige week werd ik uitgenodigd voor het avondeten. De gastvrouw zette kaasjes en pittige worst op tafel als voorafje, en er werd een fles wijn opengetrokken. We wilden juist een dronk uitbrengen op elkanders gezondheid, toen er plotseling een luid zoemend insect in mijn haar landde.

In paniek schoot ik overeind. Terwijl ik gilde dat er iets in m’n haar zat, danste en sprong ik wild met mijn hoofd voorover gebogen heen en weer en schudde ik met mijn haren om het beestje te bevrijden.

De gastvrouw maande mij tot kalmte. Nog steeds hoorde ik luid gezoem vlak bij mijn hoofd, en ik rilde van angst. Toch slaagde ik erin mijn paniek te onderdrukken, zodat de gastvrouw kon proberen het insect uit mijn haren los te maken. Het was een bij, constateerde ze, waarop de gastheer opmerkte dat hij hoopte dat het geen agressieve bij was.

Agressief

Wat voor beest het ook was, hij was niet vriendelijk. Juist op het moment dat ik werd gestoken, gaf ik een klap op de plek waar het beest zat, waarna hij op de grond viel. Inderdaad, een bij.

Nog geen halve minuut nadat we weer waren gaan zitten, kwamen er drie bijen aangevlogen die de gastheer aanvielen. Mijn herder Herman en ik maakten twee van de bijen onschadelijk, ik sloeg met een vliegenmepper een bij van de rug van de gastheer, en Herman hapte er één uit de lucht. De derde bij was erin geslaagd onder het T-shirt van de gastheer te kruipen. Toen hij snel het shirt uittrok, zagen we de angel van de bij in de stof zitten, met de bij nog eraan vast. Hierop werd de conclusie getrokken dat de bijen inderdaad agressief waren.

Honingraten

Om verdere aanvaringen met de bijen te voorkomen trokken we ons terug in de letterlijk open keuken waar de bijen ons verder gelukkig met rust lieten. Hier vertelde mijn gastheer dat hij toevallig had gezien dat die middag de honingraten uit de bijenkasten werden gehaald die zo’n dertig meter van hun huis staan. Dat gaat altijd gepaard met een hoop geschreeuw en wilde gebaren. Hoewel ze van top tot teen gehuld gaan in beschermende kleding, zijn de Portugese eigenaren zo bang voor hun eigen bijen dat ze niet rustig te werk kunnen gaan. De bijen worden daardoor agressief en blijven nog urenlang onrustig.

Toch hadden mijn Nederlandse vrienden de hele middag geen last van de bijen gehad. De normaal zo vredelievende beestjes vielen pas aan toen de wijn op tafel stond. Voor de meeste Portugezen is het namelijk heel normaal om tijdens de lunch wijn te drinken, en de bijen dachten daarom precies te weten wie hun vijand was.

Luisa Samora is tolk/vertaalster, zumba-instructrice, juwelenontwerpster en stoer wijf. Ze is naar Portugal geëmigreerd maar u kunt haar gewoon blijven volgen (behalve hier) op Twitter.

Tweet

Luisa Samora, 26.09.2012 @ 07:36

[Home]
 

Δ