Wij zijn allemaal dor hout
Peter Breedveld
Ik ben Peter, 52 jaar, chronische longaandoening, al twee keer bijna gestikt, wat een nachtmerrie is, kan ik u vertellen, en ik ben redacteur bij een schoolkrant. Ik ben echt totaal dor hout. Niemand zou me missen als ik dood ben. Mijn kinderen en mijn geliefde, even, maar ze zouden er weer overheen komen. Mensen zullen het wel zonder mijn kokoskip, râgout Bolognese, massalavis en rendang padang moeten doen, die ik onlangs heb geperfectioneerd, maar ach, lekker eten is toch hard op weg een milieumisdrijf te worden, dus…
Op Twitter was dit weekend de hashtag #GeenDorHout trending, waarmee mensen met chronische aandoeningen en lichamelijke beperkingen hun c.v. overlegden om aan te tonen dat ze waardevol zijn, ondanks die kwalen en beperkingen. Aanleiding was een interview met Marianne Zwagerman, die een paar maanden geleden al massaal geween en geknarsetand veroorzaakte door te schrijven of te zeggen dat corona een soort tuinman is, die zorgt dat het dorre hout wordt geruimd opdat het jonge gewas kan groeien en bloeien. Je hoorde er niet veel mensen meer over maar de Volkskrant dacht kom, we vragen Zwagerman in een paginagroot interview of ze het nog een keer wil zeggen, wat ze gewillig deed.
Dus begon die hele #GeenDorHout-beweging, die al snel een aanklacht werd tegen het hele Nederlandse volk, dat geen rekening zou houden met kwetsbare mensen. “Hoe lang gaan abled mensen nog accepteren dat disabled mensen als disposables worden behandeld?” oreerde iemand (voor wie geen Wokie spreekt: “hoe lang accepteren mensen zonder beperking nog dat mensen met een beperking als wegwerpartikelen worden gebruikt?”). “Schandalig dat kwetsbare mensen worden gedwongen hun bestaansrecht aan te tonen!” foeterde iemand anders. Bij dergelijke kwesties duikt dan geheid ook altijd de sippige toet van Asha ten Broeke op in je tijdlijn, die geen publiek debat wil over “wanneer jij mij mag laten doodgaan.”
Geen seks gehad
Ik vind het eerlijk gezegd nogal wat om op basis van één uitspraak van één gek mens te klagen dat niemand aan de kwetsbaren in onze samenleving denkt, terwijl heel Nederland zich een halfjaar lang in huis heeft laten opsluiten, zich een burnout heeft gewerkt achter de thuiscomputer, genoegen heeft genomen met online onderwijs, maandenlang geen seks heeft gehad, geen familie en vrienden heeft gezien, vrienden en familie online het graf of de crematie-oven in heeft zien gaan, inkomsten heeft zien verdampen, de zaak failliet heeft moeten laten gaan terwijl de economie aan het instorten is; allemaal uit solidariteit met de zieken, ouderen en mensen met een beperking. Je doet die enorme opofferingsgezindheid geen recht door te klagen dat mensen alleen aan zichzelf denken. Ik ben geen Rutger Bregman, maar dat is aantoonbaar niet waar. Ik vind het best een gotspe.
Daarbij wordt ook nog iedereen, die publiekelijk te kennen geeft niet gelukkig te zijn onder de beperkingen van het RIVM of die hardop denkt over een oplossing waaronder de minder kwetsbaren (ja, ik weet dat er ook weleens een jongere aan corona sterft) door kunnen met hun leven terwijl de kwetsbaren worden ontzien, in het kamp van de Marianne Zwagermannen ingedeeld, van de “dor hout”-zeggers.
En tenslotte wordt een discussie over de duurzaamheid van de huidige solidariteit totaal onmogelijk gemaakt door deze larmoyante emotionele chantage. Terwijl je er volgens mij toch niet aan ontkomt om na te denken over de offers die we bereid zijn te brengen om ervoor te zorgen dat niemand ook maar enig risico loopt besmet te worden met corona. Zijn we bereid de hele samenleving te zien instorten, collectief geruïneerd te worden, totdat er zelfs geen middelen meer zijn om een vaccin tegen corona te ontwikkelen? Spoiler: ik ben bang van niet. We zijn bereid om hele volkeren aan gort te bombarderen voor onze olieverslaving. Wat maakt ons eigenlijk bijzonderder dan de mensen die we dagelijks opzettelijk laten verdrinken in de Middellandse zee?
Baan kwijtgeraakt
Ik zie nogal veel mensen, die beweren dat niemand iets voor de kwetsbaren doet, lichtvaardig heenfietsen over de kleine ondernemers die de afgelopen maanden hun levenswerk in rook op hebben zien gaan en nu opgezadeld zitten met enorme schulden, de mensen die hun baan zijn kwijtgeraakt en geen inkomsten meer hebben, hun rekeningen niet kunnen betalen. Mogen zij wel worden beschouwd als wegwerpartikelen en dor hout? Wie gaan straks je scootmobiel betalen en je medicijnen en de aanpassingen aan je huis?
Dat zijn vragen die me serieus bezighouden, niet uit gebrek aan empathie, waarvan ik weer veelvuldig ben beschuldigd (inmiddels heb ik een olifantenhuid gekweekt tegen dat soort grove aantijgingen) maar juist uit empathie.
Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Deze website wordt elke dag bedreigd door de virtuele knokploegen van Domrechts, malafide Nederlandse journalisten en zelfs door de vicepremier. Vorig jaar moest ik voor de rechter verschijnen wegens belediging van een racistische troll! Steun Frontaal Naakt. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.
Peter Breedveld, 10.08.2020 @ 09:51
RSS