Weer een zorgvraag minder

41 Reacties

op 31 03 2010 at 12:26 schreef Elin:

Dat zijn dan nog gunstige tijden, ik kan maar van 8 tot 10 bellen of een afspraak hebben. Bel je later dan krijg je gewoon een antwoordapparaatpraatje.

op 31 03 2010 at 12:34 schreef Bigpete:

Heel herkenbaar! Tussen 8 en 12 is inderdaad nog ruim….

op 31 03 2010 at 13:19 schreef yurp:

als ik aan de doktersassistente meld dat ik bloed hoest hoef ik denk ik niet te wachten, dat dan weer wel. Als je een uitslagje op de linkerteen hebt of een acute aanval van hypochondrie daarentegen..

op 31 03 2010 at 13:22 schreef Jona Lendering:

Het is makkelijk meer voorbeelden te noemen van het falen van ons zorgstelsel. Ik zou er hier wat kunnen opsommen, maar het is wat flauw omdat dan het verwijt lijkt te liggen bij mijn huisarts en haar mensen, die nu net de enige betrouwbare schakels zijn in het stelsel. Het is Wisse Dekker die het verdient een enge ziekte te krijgen die hij in het commerciele circuit genezen moet zien te krijgen.

Wat niet wegneemt dat sommige maatregelen simpel te nemen zijn. Ik slik melatonine, maar krijg nooit voor meer dan drie maanden mee. Dat betekent dus dat ik vier keer per jaar een dagdeel kwijt ben aan apotheekbezoek. Het afschaffen van dit soort idiote beperkingen is simpel en eenvoudig, levert geen schade op en scheelt mensen duizend irritaties.

op 31 03 2010 at 16:12 schreef Gerard:

Gezond leven en nooit meer naar de dokter. Is het je tijd, ga je dood. Subsidieer je in ieder geval de oplichters niet. Of dacht je soms dat een dokter je beter kan maken? Zo’n arrogante ex-student?

op 31 03 2010 at 16:14 schreef pimmetje:

Ik was eens in Nederland voor een conferentie, maar had een forse longenontsteking meegenomen. Helaas wilde de apotheker mij geen antibioticum verkopen. Daarvoor moest ik een recept hebben. Mijn gezin was mee en toen we in de auto maar weer op weg gingen naar ons hotel, waar ik hoopte dat het onder de wol misschien wel goed zou komen, stelde mijn zoon van 12 jaar voor om het via zijn mobiel te regelen. Ik geloofde er niets van omdat hij bovendien geen Nederlands sprak. Maar hij ging aan de gang en ik hoorde hem druk overleggen met iemand uit den vreemde en uitleggen waar we ons ongeveer bevonden. Een kwartiertje later kreeg ik zijn mobiel in de handen gedrukt omdat er nu een Nederlandse mevrouw aan de lijn was. Een uurtje later stapte ik uit de apotheek met het antibioticum dat een dienstdoende arts me had voorgeschreven.
Kortom, een pluim voor het het Nederlandse zorgsysteem.

op 31 03 2010 at 16:15 schreef Peter:

Dankzij mijn charmante huisarts kan ik anders sinds vrijdag weer vrij ademhalen. Ik had haar veel eerder moeten opzoeken.

op 31 03 2010 at 16:26 schreef Meiosis:

Gewoon aangeven dat je nu meteen een afspraak wilt maken, omdat je het anders wseer vergeet. Werkt hier keer op keer weer prima. Zo zielig, die tijden waarop je een afspraak mag plannen.
Hoe harder zij tegenspartelen hoe harder jij terugspartelt.

op 31 03 2010 at 17:30 schreef hassnae:

Ik had haar veel eerder moeten opzoeken.

Toch wel, hè?

op 31 03 2010 at 18:02 schreef phil:

Als kenner van het systeem kan ik u melden dat bloedhoesterij spoed is en altijd dezelfde dag bij de huisarts terecht moet kunnen. Zo niet zoek snel een andere. Bij veel bloed gewoon meteen naar de eerste hulp. Verder is naar aanleiding van veel geklaag de bereikbaarheid van huisartsen sterk verbeterd. In principe mag je niet meer ’s middags een antwoordapparaat krijgen. Soms wel tijdens de lunchpauze, maar dan dient altijd een spoednummer gegeven te worden. Overigens wilt u niet weten hoeveel patienten met schimmeltenen, eczeempjes of een algeheel gevoel van onwelbevinden bij de arme assistente op assertieve/eisende toon een consult afdwingen op dezelfde dag.

op 31 03 2010 at 20:45 schreef vander F:

Of mensen die met een sneetje in hun vinger panisch de eerste hulp van een ziekenhuis binnenstormen,
om dan, na heel lang wachten, een pleister op hun vinger geplakt krijgen…

Heerlijk, die suffe blikken die je dan krijgt,
stelletje kleuters.

*ooit op de EH stage gelopen heeft*

op 31 03 2010 at 20:48 schreef Péter Révay:

Spoedeisende hulp, tja. Sta ik ‘s-nachts om drie uur te telefoneren met de weekendarts vanwege twee kinderen die al sinds een uur of zes overgeven, krijg ik te horen of ik ze niet even met de fiets naar de dokterspost kan brengen. Uiteindelijk heb ik een uur tevergeefs op een dokter gewacht.
In Boedapest stond de kinderarts (speciale huisarts binnen het district, alleen voor kinderen) na middernacht binnen een half uur op de stoep bij een soortgelijk geval.
Overigens werken veel Nederlandse huisartsen in deeltijd en is het steeds nog een heel gedoe om een afspraak te maken.

op 31 03 2010 at 21:11 schreef phil:

Tja midden in de nacht de huisarts bellen voor buikgriep…

op 01 04 2010 at 00:24 schreef vetklep:

Ik heb mijn dokter al jaren niet gezien. Niet dat ik nooit wat mankeer, maar de boodschap is eigenlijk altijd dat je lichaam het zelf maar moet uitzoeken. En als dat niet bijna letterlijk wordt uitgesproken blijkt het wel uit het feit dat de geneesmiddelen geen resultaat hebben en de kwaal een week of langer later toch nog vanzelf over gaat. Gewoon dankzij het feit dat je geen tijd hebt om nog een dagdeel in zo’n wachtkamer te gaan zitten.
Bovendien lijkt het wel alsof medici de wachtkamer heilzamer vinden dan het consult zelf. Waarschijnlijk heeft de opluchting eindelijk die witte jas te mogen aanschouwen inderdaad meer resultaat dan de placebotroep die je misschien voorgeschreven krijgt. Terwijl zo’n wachtkamer juist de ideale plek is om de meest verschrikkelijke besmettingen op te lopen tussen al die stinkende, rochelende, rotte wonden etalerende, bacillen uitwasemende, vieze gore zieken om je heen.

Wat me nog het meest stoort, is het Sovjet-Russische “iedereen” gehalte aan alles wat medisch is. Iedereen moet dezelfde betonbunker in. Iedereen moet wachten. Iedereen moet en zal een ponsplaatje. Iedereen wordt blootgesteld aan hetzelfde onderbetaalde personeel. Iedereen moet lijden onder al die hypochonders en de mensen die ziekenhuisbezoek verwarren met een dagje uit.
Er is niks beters. Geen concurrentie. Je kan niet gewoon meer betalen voor een beter of sneller resultaat.
Ik word al ziek als ik eraan denk.

op 01 04 2010 at 00:30 schreef vetklep:

En het allerergste is natuurlijk dat je niet gewoon kan roken in die verrekte wachtkamers.

op 01 04 2010 at 01:48 schreef hj:

Jona Lendering: Ik slik melatonine, maar krijg nooit voor meer dan drie maanden mee. Dat betekent dus dat ik vier keer per jaar een dagdeel kwijt ben aan apotheekbezoek.

Melatonine kan je toch gewoon bij de drogist of op internet kopen?

op 01 04 2010 at 03:02 schreef MNb:

Vetklep, deze keer ben ik het volstrekt met je eens. Mensen als ik moeten onmiddellijk geholpen worden, overal en altijd. Zeurpieten als jij zouden elke keer minstens een uur of vier moeten wachten.

op 01 04 2010 at 08:21 schreef phil:

melatonine wordt ook niet vergoed en de werking is zwaar te betwijfelen.

op 01 04 2010 at 08:32 schreef André Richard:

Wat heb ik dan een mazzel…

Na 8 maanden in Zaandam gewoond te hebben (huisartsenport, inderdaad bellen tussen 9 en 10, wat je steeds vergeet) ben ik nu weer terug bij mijn oude huisarts in Amsterdam. Iedere werkdag kun je gewoon binnenlopen vanaf 8 uur, wie het eerst komt, die het eerst maalt. Bij binnenkomst vraag je alleen even wie de laatste was.

Kost een boel tijd, maar is eindeloos veel prettiger…

op 01 04 2010 at 08:42 schreef Alf Berendse:

Het verhaal van Hannema lijkt mij niet illustratief voor huisartsenzorg in Nederland, net zomin als negatieve persoonlijke ervaringen in de reacties. Al lijkt het wel zo te zijn dat klachten over huisartsenposten vaker voorkomen dan klachten over huisartsen met een eigen praktijk. Aan slecht functionerende huisartsenposten hebben de media afgelopen jaren vaker aandacht besteedt.

Maar teleurgestelde patiënten hebben wellicht een te hoge verwachting van hun huisarts. Er zijn goede en slechte artsen, zoals er goede en slechte loodgieters zijn. Ben je niet tevreden over je huisarts, zoek een andere. Legt jouw zorgverzekering daarbij beperkingen op, kies een andere verzekeraar. Moet je een halve dag vrij nemen om medicijnen op te halen bij een apotheek, zoek er een die ook ’s avonds en in het weekend open is.

Een bezoek aan een arts is nogal eens onnodig (probleem verdwijnt vanzelf) of heeft niet het gewenste resultaat (arts kan niets voor je doen, of behandeling slaagt niet of onvolledig). Het zou goed zijn als basale medische kennis onderdeel was van eenieders algemene kennis. Dan weet je wat je wel of niet kan verwachten.
Dan weet je dat er slechts een beperkt aantal eenduidige somatische ziekten is waartegen een effectieve behandeling bestaat, hetzij echte genezing of symptoombestrijding.

Ik ben nog nooit teleurgesteld door een huisarts, ondanks dat ik menigmaal een behandeling voorstel die afwijkt van het gebruikelijke. Toevallig heb ik altijd geluk gehad en koos ik lukraak een huisarts met wie ik goed overweg kan. Maar zou dat niet zo zijn, dan hou ik het na het eerste bezoek voor gezien en zoek ik een andere.

Mijn probleem (een stokpaardje van mij) met de artsenij is van principiëler aard. Ik vind het belachelijk dat een apotheek mij sommige medicijnen alleen verstrekt als een arts daar schriftelijk toestemming voor heeft gegeven (het ‘recept’). Een medicijn is een product als elk ander, verkoop ervan moet een zaak zijn tussen producent, distributeur/detailhandelaar, en consument. Dat feitelijk een arts het sleuteltje van de medicijnkast in handen heeft, is in strijd met het zelfbeschikkingsrecht: ik mag in mijn lichaam stoppen wat ik wil, het is mijn lichaam. Een arts kan mij adviseren, maar het moet niet zo zijn dat ik voor medicijngebruik zijn toestemming nodig heb.

Vetklep, als een arts jou een specifiek medicijn voorschrijft, met merknaam of naam van de werkzame stof, dan krijg je dat ook. Een arts mag patiënten niet foppen met een placebo. Placebo’s worden alleen gebruikt in vergelijkende onderzoeken, vermeend medicijn vs. een beetje kalk en glucose.

op 01 04 2010 at 10:35 schreef Lianne:

Bij mijn huisarts in Obdam kan ik alleen tussen 8:00 en 9:00 ‘smorgens bellen.
Dat is nou net het moment waarop ik op de fiets en in de trein zit.
Ik zie mezelf al zitten in de trein verslag de toen van een vermoedelijke vaginale schimmelinfectie. Dan wacht ik liever weer totdat ik een dag vrij heb.

op 01 04 2010 at 11:23 schreef vetklep:

Dat wist ik niet, Alf. Ik dacht altijd dat er wel degelijk bullshitpilletjes werden voorgeschreven aan mensen die lijden aan hypochondrie, hysterica nervosa of een algemeen tekort aan aandacht. Of aan mensen die geen genoegen nemen met “wacht maar rustig tot het over gaat”

Maar ik vind dat het hoog tijd is voor concurrentie. Ik wil behandeld worden als bij een kruising tussen een accountant en een goede garage.
Ik wil de hele dag kunnen bellen voor een afspraak. En dat de telefoon wordt opgenomen door een levend en beleefd persoon.
Vervolgens wil ik op de afgesproken tijd aan de beurt zijn. Als er plotseling spoedeisende hulp geboden moet worden, wil ik daar wel even op wachten, maar als de boel uitloopt kan men op zn minst even bellen dat je beter een uur later kunt komen.
En tenslotte wil ik dat er snel en efficient wordt gerepareerd wat stuk is, want ik heb dit lichaam nodig om mijn geld te verdienen.

En als de gang van zaken me niet bevalt wil ik onmiddellijk naar een andere dokter of een ander ziekenhuis.

op 01 04 2010 at 11:29 schreef vetklep:

Kortom:
misschien valt een ambtenaar niks vreemds op bij de dokter, maar als je zelf je de poten onder je lijf vandaan rent en je de blaren op je tong lult om je klanten tevreden te houden moet je wel even braken van de gang van zaken.

op 01 04 2010 at 11:43 schreef babs:

Vetklep,
Cadeautjes geven helpt. Zowel bij accountants, loodgieters, artsen als pizzabezorgers. Geld geven aan individuen die een laag inkomen hebben en lekkernijen aan alle anderen (afdelingen en individuen met een hoog inkomen). Vriendelijk bedanken als het werk goed gedaan wordt en beleefd uitleggen wat er eventueel niet naar wens is, helpt ook. Mijn vrouw is goed, mijn schoonmoeder een meester. Die krijgt van de allergrootste hork nog goede service. Krijgt in een ziekenhuis met een volle wachtkamer met voorrang een eigen kamer.

Alleen met bedrijven als Vodafone is niks aan te vangen. Ontzettend aardige helpdeskmedewerkers mogen gewoon niet echt helpen.

op 01 04 2010 at 12:14 schreef EH:

Bellen tussen 8 en 12? Een zegen inderdaad. Mijn vorige huisarts was het inderdaad 8-9 of zoiets. En dan geen telefonische wachtlijn, nee, dan was het gewoon van 8 tot 8:45 het nummer blijven draaien totdat je een keer niet de ingesprektoon te pakken kreeg.

op 01 04 2010 at 12:16 schreef vetklep:

Babs, wat volgens mij nog beter zou helpen, is als organisaties hun mensen als mens zouden behandelen en waarderen. En het liefst ook betalen.
Als ik al direct of indirect ergens voor betaal voel ik me een beetje belachelijk als ik vervolgens de cateraar moet gaan uithangen als smeergeld om te krijgen waar ik al voor betaald had.

op 01 04 2010 at 12:25 schreef EH:

Alf:

Afgezien van je theoretische bezwaren, waar ik het overigens helemaal mee eens ben; hier nog een leuk verhaal uit de praktijk.

Mijn vriendin had een probleem (zelfde als lianne); de oplossing voor dit probleem kost een euro of 3 op de vrije markt. Maar helaas, daar is het middel van verbannen.

Na twee uur was ik eindelijk aan de beurt bij de huisarts. Ik omschrijf mijn probleem aan de telefoonmiep, ze zegt ok, en geeft me een krabbelte. En brengt me 25 euro in rekening.

Ik heb geen dokter gezien, en dat wijf heeft niets anders gedaan dan de diagnose die ik gesteld heb aangenomen, zonder een enkele kritische vraag.

Vervolgens nog weer een uur en 15 euro verneukt bij de apotheker.

Ik heb me zelden zo geergerd. Afschaffen dat kartel.

op 01 04 2010 at 15:08 schreef babs:

EH, Kartel is afgeschaft, artsen mogen op prijs concurreren. Er is alleen een maximumtarief en voor zover ik weet is niet één die minder in rekening brengt.

Vetklep, ga daar vooral mee door, in het ontvangen van dienstverlening ben jij een concurrent van mij. Met concurrenten als jij blijft het voor mij bijzonder makkelijk voor heel weinig geld haast overal prima service te krijgen.

op 01 04 2010 at 17:00 schreef Alf Berendse:

Vetklep, misschien dat het vroeger wel voorkwam, mensen een neppil geven, maar door wettelijke cliëntenrechten, onder meer vastgelegd in de Wet op de Geneeskundige Behandelovereenkomst (WGBO, 2006) mag dit echt niet meer.

Hoe jij wordt behandeld door een huisarts heeft vooral te maken met hoe hij als mens is en hoe hij zijn praktijk voert. Bij bepaalde zaken ook met hoe een en ander wettelijk is geregeld; er zijn bijvoorbeeld medicijnen die alleen een specialist mag voorschrijven, het heeft dan weinig zin teleurgesteld te zijn in de huisarts die zich hieraan houdt.

Een andere huisarts zoeken als je een betere wilt, is de normaalste zaak ter wereld, maar het recht op een huisarts naar eigen keuze is in Nederland zelfs wettelijk vastgelegd. Bij andere medische zorg is het recht op eigen keuze er in principe ook, maar allerlei regelingen maken dit moeilijk (regionalisering, exclusieve overeenkomsten van verzekeraars met zorginstellingen, behandelingen die de zorgverzekeraar helemaal niet wil betalen, zorg die van de overheid maar door enkelen mag worden geleverd, enzo).

Een arts met behulp van presentjes gunstig stemmen, zodat hij voor jou een stapje harder loopt, zoals Babs schrijft, vind ik wat ver gaan en uit de tijd. Werkte beter toen een arts meer binding met zijn klanten had en tot de ‘notabelen’ behoorde. Maar persuasieve communicatie doet het altijd goed, benader je huisarts op een manier die de kans vergroot dat hij doet wat jij wilt. Je moet als patiënt weten om te gaan met de hulpverlener. Enige kennis van zijn positie en belangen, en een inschatting van waartoe hij bereid is, helpen daarbij.

En je kunt natuurlijk niet verwachten dat wat stuk is altijd snel en efficiënt wordt gerepareerd. Aan sommige kwalen is weinig te doen, beetje symptoombestrijding meer niet. Het laatste ook niet altijd naar tevredenheid van de klant. Als je heftige pijn hebt en de huisarts adviseert een paracetamolletje ben je niet geholpen. Dan zoek je dus een andere huisarts zoeken die wat makkelijker morfine voorschrijft.

EH, artsen vormen gezamenlijk geen kartel. Het kartel wordt gevormd door overheid, zorgverzekeraars en artsen, gedrieën leggen zij de prijzen van de huisarts vast, waarbij de overheid de meeste zeggenschap heeft en de arts de minste. Prijzen van medicijnen worden bepaald door producent, apotheker, zorgverzekeraar en overheid.

De overheid beslist ook welke medicijnen de apotheker alleen op doktersrecept mag leveren. Daar oefenen artsen invloed op uit, want voor het schrijven van een recept worden ze betaald. En apothekers willen dat de overheid het aantal medicijnen beperkt dat ook een drogist of supermarkt mag leveren. Je kunt dit artsen en apothekers verwijten, maar het is de overheid die het zo wettelijk heeft geregeld. In de 19e eeuw al en toen vooral onder druk van artsen en apothekers die hun belangen beschermden. Nu speelt ook bevoogding door de overheid een rol: ‘mensen zijn niet bij machte zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor hun medicijngebruik’.

Nog een stokpaardje van mij: de antidrugwetgeving, ook deels ontstaan uit eigen belang van artsen en apothekers, met hulp van de overheid. In oude westernfilms zie je soms de ‘kwakzalver’ die vanaf een huifkar zijn wondermiddel verkoopt: de medicine show, verkooppraatjes, ook voor andere producten, werden afgewisseld met entertainment.
Het wondermiddel was meestal in alcohol opgeloste opium: opiumtinctuur, het werd ook wel laudanum genoemd. Opium geneest niets maar stilt wel pijn en levert een algemeen gevoel van welbehagen op. De rondreizende verkopers waren concurrenten van plaatselijke artsen en apothekers (toentertijd een beroep in opkomst), en zij wilden opium onder hun controle krijgen. Dat kregen ze ook: verkoop van opium in ruwe vorm werd verboden, en bewerkingen zoals morfine en codeïne krijg je alleen nog met toestemming van een arts, geleverd door een apotheek.

De regering van de VS had er belang bij opium internationaal verboden te krijgen. Engeland had in Azië een stevige positie opgebouwd dankzij de opiumhandel, Nederland in mindere mate ook. Om de handelsconcurrenten dwars te zitten, dwong de VS stap voor stap een internationaal opiumverbod af. Dat het zo slecht is voor mensen was eerst de smoes bij een handelsoorlog, latere antidrugwetgeving is echt bevoogdend.

op 01 04 2010 at 17:11 schreef Alf Berendse:

PS: Laudanum werd ook in Europa veel gebruikt. Hier en in de VS niet alleen bij somatische defecten, ook bij psychische en emotionele klachten. Vrouwen dronken het meer dan mannen, zoals zij in de jaren zestig ook de belangrijkste afnemers waren van kalmeringsmiddelen, mother’s little helper, Prins Valium.

op 01 04 2010 at 17:56 schreef Alf Berendse:

PPS: Ik heb het over een internationaal opiumverbod. Dit klopt niet helemaal, er wordt onder strenge condities, formeel onder toezicht van de Verenigde Naties, legaal opium verbouwd voor medische doeleinden: de productie van morfine, codeïne en nog wat medicinale stoffen die uit opium kunnen worden gehaald (‘opiumalkaloïden’). Ik weet niet waar die legale opiumtuintjes zijn. Misschien staan ook ergens in Nederland opiumplanten, onder glas, met kunstlicht en -warmte, gedijd de plant prima, zo sterk als onkruid.

op 01 04 2010 at 21:15 schreef EH:

Alf: ik ben me er terdege van bewust dat we het hier over een overheids-gecreerd cartel hebben. Zonder dat kartel was ik uberhaupt niet eerst bij mijn huisarts langs gegaan, ookal kreeg ik mn krabbeltje gratis.

op 01 04 2010 at 21:23 schreef Alf Berendse:

EH, ik had niet de intentie jou te corrigeren. Maar onomwonden de overheid de schuld geven van alles wat mis gaat of zo maar niet bevalt, is heel belangrijk. Het levert niets op, maar toch is het heel belangrijk.

op 01 04 2010 at 22:13 schreef vander F:

@Alf,
ik weet van een paar flinke hectares ergens in Noord Frankrijk.
Vriendjes hebben daar ooit een vuilniszak vol rijpe papaverbollen geplukt waar thuis diep morfineuze thee van werd gezet.

op 01 04 2010 at 23:49 schreef hj:

Leuk hoor, die op prijs en kwaliteit concurrerende huisartsen, maar hoe ga je dat in godsnaam vergelijken als je geen chronische ziekte hebt of hypochonder bent?

De keren dat ik bij de huisarts ben geweest de laatste tien jaar zijn op één hand te tellen en je moet er toch wel meerdere keren per jaar komen om goed te kunnen vergelijken én het de moeite van het overstappen waard te maken.

op 02 04 2010 at 00:58 schreef René v D.:

Jaren terug kreeg ik van iemand als tip: zeg je zorgverzekering op (onder vaak niet nagetrokken voorwendsel dat je bij een concurrent wilt gaan zitten) en hou een doorlopende reisverzekering aan. Mankeer je iets, ga dan naar België (mind you, dit is in een vrij zuiders stadje, waar die tip van afstamt wou ik zeggen). Ik lachtte dat toen weg.

Inmiddels wóón ik in België en had ik vorig jaar tegen deze tijd een soort halve hernia. In Nederland kreeg ik via de huisarts niets gedaan. Terug in België, gesjoemeld op de verzekering van mijn vriendin, kreeg ik direct een spuit én thuiszorg van de huisarts, die we nog net spraken VOORDAT HIJ ZIJN HUISRONDES GING DOEN. Ja, HIER (in België dus) is een huisarts nog iemand die aan huis komt. Ik ben nog nooit in Nederland, ook in de betere tijden niet, zo snel, menselijk en volstrekt effectief geholpen. En tegen geen drol qua kosten. Dus: alle zuiderse lezers, zie de tip bovenaan deze reactie die ik ooit kreeg en TRUST ME. We zijn iets zeer kostbaars kwijt in Nederland qua zorg.

op 02 04 2010 at 08:54 schreef André Richard:

@hj
“maar hoe ga je dat in godsnaam vergelijken als je geen chronische ziekte hebt of hypochonder bent?”

Chronische ziekte of hypochonder helpt ook niet. Om met de laatste te beginnen: uit ervaring met hypochonders weet ik dat die standaard om de zoveel jaar ontevreden van huisarts/specialist/fysio wisselen, net zolang tot ze bij een universitaire instelling terecht komen, liefst bij een professor, of ze blijven bij de arts die ze de baas kunnen en feilloos kunnen aansturen. Een aanbeveling van een hypochonder is dus of na een x aantal jaren ineens niet meer van kracht of is juist géén aanbeveling.

Ik zou meer vertrouwen op chronisch zieken, maar die worden vaak door de artsen zelf doorgestuurd naar een collega, of de patient blijft zo lang trouw aan hun behandelaar dat ze geen vergelijkingsmateriaal meer hebben.

op 02 04 2010 at 11:10 schreef Lianne:

Nou ja zeg!
Vandaag om 8:00 braaf de huisarts gebeld. Ik heb namelijk al 1,5 week last van drie! aften in mijn mond waardoor ik niet met smaak kan eten, niet kan lachen, niet kan slapen en mijn vriend niet kan zoenen. Vannacht werd ik jankend van de pijn wakker en besloot ik medische hulp in te roepen. Ik kon om 11 uur de dokter zelf bellen, die zou me dan iets voorschrijven.

Dus om 11:00 weer dokter gebeld, en die schreef me een orale gel voor. Prima, zei ik, maar zou het mogelijk zijn om dat recept naar een apotheek in Amsterdam te faxen omdat ik momenteel in Hilversum aan het werk ben en in Amsterdam woon. Nou, zegt de dokter, dat doen we liever niet, maar we doen het wel even. Dus ik een faxnummer gegeven en meteen de apotheek gebeld. Helaas was het recept uitverkocht (meer mensen met aften in oud-west) dus belde ik de rozengracht, die hadden het wel. Snel weer de dokter angerufen en daar krijg ik de assistente aan de lijn. Ze was meteen chagrijnig toen ik ‘aft en fax’ in één zin gebruikte. Ze zei ‘ja ik heb die fax net de deur uit gedaan en dat is het laatste wat ik doe voor jou.’ Ik zei ‘ik heb ze direct gebeld en he hadden het helaas niet, daar kan ik niets aan doen.’
‘Ja, je zoekt het maar uit met je recept en je ziet maar hoe je het krijgt.’ Ik zei ‘ik begrijp dat het sturen van een fax u heel veel moeite kost, maar het kost u 5 minuten en mij 2,5 uur om het recept op te halen in Spanbroek.’ Toen zuchtte ze, en zei ze dat het de ALLER laatste keer was dat ze zoiets voor me zou doen.

Goed…met de service van de zorg is het in Obdam bar slecht gesteld. Ik ga vanmiddag meteen naar de huisarts in Amsterdam. Ik snap dat het lastig is, maar een beetje service en beleefdheid is niet teveel gevraagd denk ik zo.

op 02 04 2010 at 13:10 schreef André Richard:

(*heeft ook al ervaring met aften*)

Lianne: Als dat lidocaine (10%) gel is: dat mag je tegenwoordig ook zonder recept bij de apotheek halen. Is nog niet overal bekend, maar op de apotheek op de Bilderdijkstraat weten ze het al wel (da’s redelijk in de buurt van de Rozengracht). Enig verschil met een op-recept gel is dat je het van de verzekering terugkrijgt.

op 03 04 2010 at 10:15 schreef Alf Berendse:

De discussie over prijzen van een huisarts ontgaat mij. Ik zie zijn rekeningen nooit, die gaan naar mijn zorgverzekeraar.
Als klant bij een groenteboer of slager ben je consument èn degene die betaalt. Maar jouw huisarts wordt door een verzekeraar betaald, ‘hij dient twee meesters’. Dat kan het belang van de patiënt schaden, als een duurdere behandeling beter zou zijn, maar de zorgverzekeraar deze niet betaalt. Dat geldt ook voor door de overheid gefinancierde AWBZ-zorg. Arts en patiënt kunnen het eens zijn over wat nodig is, maar wie betaalt bepaalt.

De kwaliteit van een (huis)arts heeft in elk geval twee aspecten: hoe hij met zijn patiënten omgaat en of zijn medisch handelen (advies, recept, kleine ingreep) goed is. Over het eerste kun je als patiënt goed oordelen, het is subjectief, het bevalt je wel of niet. Je kunt een negatief oordeel afzetten tegen de kwaliteit van zijn medisch handelen: “Mijn huisarts is een vervelende vent, en het duurt twee dagen voor ik bij hem terecht kan, maar hij doet het wel goed. Goede adviezen, medicijnen die effectief zijn en het abces in mijn linkeroorlel heeft hij keurig verwijderd.”

Maar wat nu als je niet tevreden bent over zijn medisch handelen? Of het dan bij de huisarts echt aan kwaliteit ontbreekt, kun je alleen beoordelen als je zelf enige kennis hebt van wat medisch mogelijk is. Stel, hij schrijft een medicijn voor waar je niet beter van wordt. Als er geen alternatief is, dan heeft dat niets te maken met zijn kwaliteit als arts. (Zijn omgang met de patiënt gaat dan wel zwaarder wegen: hoeveel geduld heeft hij met een patiënt die onredelijk blijft vragen om genezing?)

En hoe weet je als patiënt of er wel of geen alternatief is? Je moet over medische kennis beschikken om over de kwaliteit van het medisch handelen te kunnen oordelen. Een goede arts laat zijn patiënt weten welke alternatieven er zijn en waarop hij zijn keuze voor een ervan baseert. Een slechte arts informeert zijn patiënten daar niet over en wil ook niet praten over alternatieven die de patiënt zelf naar voren brengt.

Ik heb een chronische ziekte, diabetes type 2. (Ik schreef hierover voor Frontaal Naakt: http://www.frontaalnaakt.nl/archives/suiker.html .) Twee jaar geleden schreef mijn huisarts orale medicijnen voor. Mijn bloedsuiker bleef te hoog, ik kreeg er andere tabletten bij. Ook zonder het gewenste effect. Hij verwees mij ook naar een diabetesverpleegkundige, haar belangrijkste advies was geregeld eten. Dat doe ik niet, ik eet meestal alleen ’s avonds waardoor mijn bloedsuiker ’s ochtends vaak te hoog is. Uiteindelijk zei ik tegen mijn huisarts dat ik helemaal geen zin had in gesprekken met een verpleegkundige, ook niet in elk kwartaal bloed laten prikken voor uitgebreid bloedonderzoek. Ik wilde mij helemaal niet met de kwaal bezig houden, maar wel een praktische oplossing voor als ik merkte dat mijn bloedsuiker te hoog is. Hij had kunnen stellen dat ik daar zelf iets aan kan doen: verandering van eetgewoonte.

Maar ondanks dat ik mijn huisarts liet weten dat ik allerlei adviezen in de wind sloeg, schreef hij mij toen ik er om vroeg ook insuline voor, hij had die suggestie eerder al gedaan. Hij had kunnen stellen dat ik zelf verantwoordelijk ben voor een nog regelmatig te hoog peil en dat de behandeling bij diabetes type 2 beperkt blijft tot medicijnen. Hij ging echter mee in een alternatief dat past bij mijn leefstijl. Als hij de suggestie niet eerder had gedaan, was ik er zelf misschien helemaal niet opgekomen, of pas veel later na mij te hebben verdiept in behandelingen van diabetes.

Het niet voorstellen van een alternatief had ik geen gebrek aan medische kwaliteit kunnen noemen, als ik het bestaan van het alternatief niet kende. Als je niet zelf de kennis hebt over mogelijke behandelingen, is het voor een arts makkelijk om je met een kluitje het riet in te sturen. Maar met enige voorkennis, basale medische kennis, is het niet moeilijk om op het www alternatieven te vinden. Voor mijn diabetes had ik dat niet nodig, ik heb een goede huisarts.

Ervaringen bij verslavingszorg en psychiatrie (ik presenteer mij op FN als iemand met een probleemloos bestaan, maar dat is niet altijd zo geweest) zijn veel slechter. Artsen die medicinale alternatieven niet kennen (bijvoorbeeld voor methadon) of ronduit liegen over hun mogelijkheid ze voor te schrijven. Ik weet veel meer over de behandeling van onthoudingsverschijnselen na langdurig heroïnegebruik, en over psychofarmaca, dan over diabetes; ik kan wat dat betreft oordelen over de kwaliteit van verslavingsartsen en psychiaters. Ik ben er tegengekomen die het niet alleen aan kennis ontbrak, maar ook aan goed fatsoen. Mijn kennis werd zelden op prijs gesteld, veel ergernis als ik er mee kwam. Neerbuigende opmerkingen over ‘Wikipedia-kennis’. Ik heb echter ook gewerkt in de verslavingzorg en als onafhankelijk drugdeskundige, dertig jaar ‘zelfstudie’ over drugs en psychofarmaca achter de rug, en talloze deskundigen in binnen- en buitenland. Bij mijn werk is mijn kennis nooit betwijfeld, ook niet door academische deskundigen, maar als ik weer eens ‘patiënt’ was telde het zelden mee. Ik heb om die reden menigmaal de arts gedag gezegd, ook zonder dat ik een alternatief had. Andere keren draaide de arts of psychiater bij, na veel geduld van mij met hem.

Met een cursus ‘omgaan met je arts’ zou menige patiënt geholpen zijn.

op 03 04 2010 at 12:17 schreef Henk:

Nu even mijn ervaringen. Ik slik bepaalde medicijnen en die krijg ik voor 3 maanden mee. Ik bel een week van te voren, kan tussen 09.00 en 12.00 uur en het recept wordt verzonden naar mijn apotheek. Wel wil mijn arts mij eenmaal per jaar zien om even naar mijn bloeddruk e.d. te kijken. Werkt prima.

Nu mijn apotheek. Zoals ik al zei kan een recept electronisch verstuurd worden en je kan ook ’s ochtends je recept afgeven en in middag afhalen. Je denkt dat dan je bestelling klaar is. Niets is minder waard, het recept moet nog weer bij elkaar geharkt worden. En door de controle kan dat soms zo 20 minuten duurder want die andere assistenten hebben het ook druk.

En het vergelijken van huisartsen: ga eerst eens praten in je vrienden- en kennissenkring over hun huisartsen. In eerste instantie moet je je prettig voelen bij je huisarts.

Vreemd genoeg doen mensen er langer over om een iPod te kopen dan een keuze voor een huisarts te maken.