We hebben meer dan genoeg pijn geleden
Peter Breedveld
De afgelopen twee jaar had je constant van die zeloten die erop hamerden dat de Nederlandse lockdowns helemaal geen lockdowns waren omdat je nog naar buiten mocht en omdat de oliebollenkraam nog open was en zo. Dat mensen hun spaargeld zagen verdampen, hun zaak over de kop zagen gaan, hun levenswerk, dat deed deze hufters helemaal niks. ZZP’ers hadden er zelf voor gekozen en ondernemersrisico, nietwaar. Jammer dan.
Dat mensen zaten te vereenzamen, geestelijk en lichamelijk werden uitgeput door de combinatie thuiswerken/gezin, depressief werden, boeiuh, weet je wel. Boeiuh dat mensen de begrafenis van hun geliefden online moesten bijwonen, de laatste levensmaanden van hun ouders of grootouders niet bij hen mochten zijn. Wij willen een harde lockdown. Iedereen opgesloten, net als in Spanje en Italië. Jaloers keken ze naar Zuid-Europa. Dáár wisten ze wat een lockdown was!
Ik had van Sylvana Simons beter verwacht dan dat. Véél beter. Maar in een interview met Het Algemeen Dagblad zegt ze doodleuk, en natuurlijk is daar de krantenkop van gemaakt: “We hebben nog niet echt pijn geleden.”
Grauw en kil
Pardon?! Tienduizenden mensen staat het water aan de lippen, zo’n beetje iedereen loopt op zijn tandvlees, levens zijn kapot, bedrijven zijn weggevaagd, we kunnen wéér onze vrienden en geliefden niet zien met kerst, we gaan wéér een grauwe, kille, uitzichtloze kutwinter in en volgens Simons is dat niet echt pijn lijden?
Ik kan dat niet geloven. Ik heb een dag gewacht met dit stuk, want ze zal wel verkeerd geciteerd zijn, dacht ik. Simons is altijd zo scherp en begaan met de kwetsbaren der samenleving, die zou zoiets tactloos nooit zeggen. Bovendien ging ik er voetstoots vanuit dat ze tegen een domme lockdown was. Maar ik heb niks gehoord, geen eis tot rectificatie, dus ik moet er vanuit gaan dat Simons echt vindt dat het nog niet genoeg is geweest. “We hebben er nog niet alles aan gedaan om het in te dammen”, zegt ze. “Het is toch pijn lijden als je niet naar school kunt, naar je werk mag, of je zaak kopje-onder ziet gaan”, probeert het AD. Simons antwoordt dat we nog steeds álles mogen in dit land, dat ze begrijpt dat mensen het zwaar vinden, maar dat het ons allemaal iets kost. “Dat heet solidariteit.”
Mensen zien hun zaak kapot gaan. “Dat heet solidariteit.”
Solidariteit
Ik vind dat het tegenovergestelde van solidariteit. En ik vroeg meteen aan het begin van deze crisis al: hoe kun je solidariteit verwachten van mensen als je goddomme hun leed niet eens erkent? “Kut voor je, makker, dat waar je je jaren en jaren voor kapot hebt gewerkt, is vernietigd, dat je de rest van je leven schulden mag afbetalen en armoede moet lijden, maar dat is solidariteit.”
En je leeft nog! Waardeer dat maar eens! We hebben nog niet echt pijn geleden.
“Het kost ons allemaal iets.” Alleen kost het de één wat meer dan de ander, en weer anderen worden juist rijk. Solidariteit in je broekje. We zitten niet allemaal in hetzelfde schuitje. Sommigen hebben een luxe jacht, anderen een gammel bootje, velen moeten al blij zijn met een stuk drijfhout. Vanaf een jacht wordt hen toegeroepen dat dat solidariteit is.
Oempaloempa’s
Types wijzen erop dat de mensen in Spanje tijdens de eerste lockdown een briefje nodig hadden om hun woning uit te mogen. Dát is pas pijn lijden, dát is pas een lockdown. Ze zullen pas tevreden zijn als we allemaal vastgeketend in onze huizen zitten, en dan nóg zullen er van die bloedfanatiekelingen bij zijn die dat geen echte lockdown vinden, want Oempaloempa’s komen elke dag een bruine boterham brengen met een kopje lauwe thee. Wat nou, pijn? De personages in een roman van Marquis de Sade, díe hebben pijn!
Er zijn ook landen die het aantal besmettingen laag hebben weten te houden met een minimum aan maatregelen. Met een goed systeem van tracking and tracing, isolatie, quarantaine kun je heel wat vrijheden bewaren. Maar de zeloten hebben altijd wel een antwoord klaar: dat zijn confucianisten, dus dat kun je niet vergelijken, ze leven op een schiereiland, ze eten veel rijst, totáál ander klimaat. Het moet een lockdown zijn, zoals in Spanje. We moeten pijn lijden. Nee, je leven in rook zien opgaan is geen echte pijn, dat is solidariteit. Echte pijn, echt straf.
Straf
Corona moet straf zijn. Het mag niet leuk zijn, je mag er geen goed gevoel bij krijgen. Je moet solidair zijn met mensen die geen ene fuck om jou geven. En of jíj lijdt, dat bepalen wij voor jou. Daar hebben wij namelijk statistieken voor, en taartdiagrammen.
Ik vind dat we genoeg pijn hebben geleden. Meer dan genoeg. En ik ben alleen nog maar solidair met mensen die ook solidair zijn met de ploeteraars, de harde werkers die er helemaal alleen voor staan en zo even weggegooid worden omdat ze opeens als gevaar voor de volksgezondheid worden gezien, en dan niet eens mogen zeggen dat ze pijn hebben. Die meevoelen met de jongeren wier hele jeugd wordt vergald door een overheid die alleen maar in termen van straf en repressie kan denken, maar weigert om het mondkapje te erkennen als belangrijk wapen in de strijd tregen corona, en met de eenzamen en radelozen.
Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke (maar echt) site van Nederland. Rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel en sinds kort ook met een Tikkie. Wordt dat symbool van de Hollandse krenterigheid tenminste voor iets nuttigs ingezet. Adverteren? Mail mij.
Peter Breedveld, 24.12.2021 @ 15:44
RSS