Waarom mag het gezinsdrama geen moord heten?
Natasha Gerson
Foto: Geen Idee
Alweer zestien jaar geleden pleitte hoogleraar klinische psychologie Wim Wolters voor terughoudendheid in de berichtgeving bij kinderdoding door ouders. Een dergelijk pleidooi is tegenwoordig niet meer houdbaar: Op de mate van berichtgeving valt geen invloed meer uit te oefenen.
Maar op de gebruikte terminologie valt nog wel af te dingen. Bij elk zogenaamd ‘familiedrama’ of tegenwoordig ‘gezinsdrama’, erger ik me meer aan deze klakkeloze, afdekkende woorden. Waarom worden die termen nog steeds gebruikt?
Meervoudige kindermoord
Een slopende ziekte, of een zwaar ongeluk, een zelfmoord zonder dat er onschuldigen in mee worden gesleept, dat zou toch eerder als ‘gezinsdrama’ moeten kwalificeren dan iets dat moord, kindermoord, soms meervoudige kindermoord is? Hoogstens kun je zeggen dat het werkelijke ‘gezinsdrama’ al weken, maanden of jaren aan de gang was, en het resultáát daarvan moord is. Maar niet de moord zelf. Allerlei vormen van doodslag, of incidenten met dodelijke afloop worden in de media, wél gewoon als moord betiteld (‘moord op de grensrechter’ ‘vermoord op straat door geesteszieke’), behalve deze.
Iemand die honderden kilometers rijdt op zoek naar een zo obscuur mogelijke plek om zijn zoontjes te verstikken en te dumpen, zijn daad vooraf uiteenzet in een ellenlang egocentrisch epistel of met een kogelvrij vest, een uzi en een handgranaat naar het huis van zijn schoonouders rijdt, handelt niet in een opwelling, met een waas voor ogen. Sterker nog, de drie meest recente gezinsdrama’s hebben alle kenmerken van lang doorgeplande wraakexercities.
Wraakexercities met dodelijk resultaat
En lang doorgeplande wraakexercities met dodelijk resultaat, daar is een woord voor en dat woord is moord. Bovendien heeft gebruik van het woord ‘drama’ iets excuserends. Niet alleen de dader heeft het gedaan, de impliciete boodschap is dat het dode kind, of kinderen, slachtoffer zijn geworden van een wisselwerking tussen de ouders, alsof de andere ouder, de al gestrafte, op een of andere manier medeverantwoordelijkheid draagt voor de uiteindelijke moord.
Het vormt de opmaat tot allerlei beschouwingen over wie hier allemaal nóg méér verantwoordelijk voor kunnen zijn. Heeft Jeugdzorg gefaald? Had de politie het anders aan moeten pakken? Het is meegaan in de denkwijze van de dader: Natuurlijk heeft íedereen schuld aan de situatie behalve hijzelf! ‘Het gezinsdrama heeft als oorzaak, dat de man het niet kon verkroppen dat…’.
Soort held
Ja, whatever. Al ben je nog zo tot op het bot getergd, al stinkt het onrecht nog zo ten hemel, er is geen excuus om je kind te doden. Ook niet als je daarna zelfmoord pleegt. Door het als ‘wanhoopsdaad’ te betitelen maak je het kind, of de kinderen, tot bijzaak, een soort nevenschade bij de zelfmoord. Maar dat is de zaak omkeren. Er is éérst een moord, daarna een laffe vlucht voor de consequenties door middel van zelfmoord.
Afgezien van het feit dat de term dus een extra belasting is voor achterblijvende partner en familie (zij zijn de familie waarin het familiedrama plaatsvond, zij waren collectief de dramatische spiraal binnen hun gelederen niet de baas) denk ik dat hij gevaarlijk is. Het maakt het makkelijker voor potentiële daders (mannen die geen ‘nee’ of ‘voorbij’ accepteren en met het rudiment voor dit soort scenario’s in hun hoofd lopen) zichzelf in dat scenario als een slachtoffer, rebel of zelfs soort held te gaan zien, of een combinatie van alle drie.
Gruwelijk inkijkje
Het maakt het makkelijker voor ze om het voor zichzelf zo te draaien: dat hij het kind behoedt voor de verschrikkingen van het leven zonder hem, of zoiets. Alsof het familiedrama in feite een afwending van een nog veel groter familiedrama is. Hij hield zo vreselijk veel van zijn gezin, maar ja, dat viel uiteen en alles eindigt dus nu in een drama.
Het gruwelijk inkijkje, via zijn afscheidsmail, in het geestesleven van de man die in september zijn zoontjes ombracht in een vakantiehuisje in Schoonloo, toont aan hoe egomaan de gedachten van zo iemand zijn. In anderhalf kantje komt maar liefst vijftig keer het woord ‘ik’ of ‘mij’ voor, vaak twee of drie keer in een zin, terwijl de kinderen, die hij vermoord heeft, alleen een soort figurantjes in het geheel zijn, en dan nog figurantjes die zijn bezit zijn, een verlengstuk: ‘mijn mannen’.
Seculiere eerwraak
De relatief nieuwe vorm van kinderdoding als pure revanche op de ex-partner, gepresenteerd als wanhoop, is eigenlijk een soort seculiere eerwraak: Die term dekt de lading nog beter dan ‘gezinsdrama’. Het naar buiten toe geprojecteerde plaatje van het perfecte gezinnetje is al onherstelbaar aangetast, dan moet er maar een soort taboela rasa plaatsvinden ook.
Dit soort karakters is zeer vatbaar voor de gedachte hoe ze herinnerd zullen worden. Het woord ‘gezinsdrama’ kan ze sterken in het waanidee dat er met verdriet en spijt aan ze teruggedacht zal worden, met de gedachte ‘hadden we maar ingezien hoe hij leed….’. De reguliere onvolwassen zelfmoordfantasie gekoppeld aan de walgelijkste vorm van zelfzuchtige controlfreakerij over je graf heen.
Waardeloze egoïst
Afschuw voor dit soort daden én daders, door ze te presenteren als wat ze zijn kan volgens mij helpen ze te voorkomen. Omdat het dan duidelijk is dat je, door zoiets te doen, de geschiedenis in zult gaan als waardeloze egoïst die het predikaat ‘ouder’ nooit waard geweest is, in plaats van een wanhopige vader.
Ook is het belangrijk om de eerste categorie, de wanhopige vaders, van de tweede, de moordenaars, te scheiden: De meeste wanhopige vaders zouden hun kind nooit iets aandoen, integendeel, de helft van hun leed – gedwongen loslaten – komt voort uit hun behoefte hun kind leed te besparen.
Als veroorzaker van een gezinsdrama ben je een moordenaar. Al zou er maar één zijn die daardoor tijdig bij zinnen komt, is het dat al waard.
Natasha Gerson is schrijfster, kaartlegster en journaliste en werkt momenteel aan een langdurig onderzoek naar dwangarbeid in de Tweede Wereldoorlog.
Natasha Gerson, 09.11.2013 @ 09:13
36 Reacties
op 09 11 2013 at 10:08 schreef herman van der helm:
Natuurlijk is het moord. Maar dan wel door een volledig ontoerekeningsvatbaar persoon in mijn ogen. In eerste instantie zal het wel uit zelfmedelijden voortkomen, maar op een bepaald moment is er geen realiteitszin meer aanwezig maar alleen nog obsessie of zelfs psychose. Dan is meestal een onomkeerbaar proces aan de gang, dat alleen voorkomen kan worden door de kinderen niet meer naar die vader (of moeder) te laten gaan. Helaas is het soms dan ook niet te voorkomen. Alleen maar het woord “moord” noemen werkt in deze situatie echt niet meer om zaken te voorkomen, ben ik bang voor.
op 09 11 2013 at 12:14 schreef Rob Z:
Tja, journalistiek ….
De daders zijn vaak nogal narcistische persoonlijkheden die de afwijzing van hun ex – de beëindiging van de relatie – niet verdragen. De krenking is zó groot en gaat zó diep dat deze niet te verdragen is. In hun narcistische woede zoeken ze naar een manier om hun ex terug te kwetsen. Dat bereiken ze door ze haar het meest dierbare, en datgene waarin de moeder het meest kwestbaar is, af te nemen.
De daar op volgende zelfdoding kan met recht een dramatisch gebaar genoemd worden: “zie eens wat je me aandoet”. Doel lijkt te zijn de ex met een eeuwig durend schuldgevoel op te zadelen. En zie er inderdaad maar mee om te gaan, als ex en moeder.
Het is alles zo triest dat het met recht een drama is. En moord, ja.
op 09 11 2013 at 12:16 schreef Tanja:
Ik denk dat je niet weet dat wanhoop zo diep kan zijn, dat je overtuigd bent dat je kind ook beter af is als het dood is. Dat dat geen rationele overweging is, is geen argument. Ratio telt niet meer in die situatie.
Los daarvan zal er ook een categorie mensen zijn die argumenteert: als ik het kind niet mag, dan jij ook niet. Wat feitelijk ook krankzinnig is.
Wie helder is, zal per definitie niet zo’n daad begaan.
op 09 11 2013 at 13:42 schreef Natasha Gerson:
Dat staat dus in het stuk. Maar juist omdat dat geen rationele afweging is, moet de maatschappij daar niet in meegaan. Bovendien denk ik dat je moorden die niet vanuit een langdurig ontsporen of obsessie gepleegd worden met een loepje kunt zoeken. Daarom zijn het toch nog wel moorden?
op 09 11 2013 at 14:59 schreef Joachim Stolzer:
Dan hanteer je volgens mij wel een erg nauwe definitie van “helder”, Tanja. Waarom is het volgens jou onmogelijk dat iemand bij zijn volle verstand zijn kinderen en zichzelf ombrengt? We zijn volgens mij in de loop van de twintigste eeuw te ver afgedwaald van de kern van het begrip ontoerekeningsvatbaarheid en wordt het inmiddels zo breed toegepast dat het vrijwel geen zinnige betekenis meer heeft. Oorspronkelijk reseveerde men de term voor daders die aan een dusdanig diepgaande verstandsverbijsttering leden dat ze ten tijde van het misdrijf op geen enkele wijze meer onderscheid hadden kunnen maken tussen goed en kwaad. Dit terwijl veel gezinsmoordenaars donders goed weten dat ze verkeerd bezig zijn. Vandaar vaak de zelfmoord en de uitgebreide geschreven rechtvaardigingen. Een daad die vanzelfsprekend goed is, hoeft immers niet “opgeleukt” te worden met zulke dramatische gestes.
op 09 11 2013 at 15:50 schreef Thomas E:
Ik ben het helemaal met je eens, Natasha. Het is pure moord – en meestal ook nog met voorbedachte rade. Ophouden met het plaatsen in die vergoelijkende context van ‘gezinsdrama’. Het enige drama is de karakterstruktuur van de dader. Deze is doorgaans exstreem narcistisch en daardoor nauwelijks gevoelig voor publieke veroordeling. Dit type denkt altijd dat hij de uitzondering is die wél het recht heeft om anderen aan zich te onderwerpen. Preventief is er helaas ook weinig aan te doen, want deze borderliners kunnen lang als een cameleon een charmante, innig betrokken kant laten zien. Alleen vakmensen herkennen in die ‘innige betrokkenheid’ een krampachtige, dwingende betrokkenheid.
op 09 11 2013 at 15:52 schreef Cor:
beetje selectief winkelen, voortkomende uit ongefundeerde opeisen van kinderen als die zouden zijn van ons moeders, vaders worden getolereerd tot .. en dan .. worden ze gepakt doordat moeders gaan knagen aan de band tussen kinderen en hun vader (omgangsregeling), want tussen de broertjes uit zeist en deze, zitten minstens drie kindergezinsmoorden door moeders, daar heeft Natasha Gerson het niet over.
op 09 11 2013 at 16:03 schreef Waarom noemen we ‘gezinsdrama’ niet gewoon moord? | All out of bubblegum...:
[…] Via Frontaal Naakt: […]
op 09 11 2013 at 16:56 schreef Natasha Gerson:
Als dat zo is, dan vind ik daar hetzelfde voor gelden. En kinderen ‘zijn van’ niemand, behalve hun eigen toekomst, ik dacht dat dat een vanzelfsprekend uitgangspunt was. En daarom heeft niemand, vader of moeder het recht om ze te doden.
op 09 11 2013 at 17:11 schreef Marcel:
Hartstochtelijk mee eens, ook ik erger me al jaren aan het vergoeilijkende woord ‘ gezinsdrama’, maar ik had het niet zo mooi kunnen formuleren ..
op 09 11 2013 at 17:16 schreef gronk:
Jezus, wat een baggerstuk. De meeste ‘familiedrama’s’ zijn IMO meer te vergelijken met ‘going postal’. Iemand net zo lang treiteren en de dingen die-ie liefheeft verneuken tot-ie terugmept. Dat dan weer gebruiken om de teugels nog strakker aan te trekken. Tot je iemand zover krijgt dat-ie daar de ultieme consequenties van trekt: ‘OK, ik niet, maar jij/jullie ook niet.’. En ja, dat is onmacht. En, inderdaad, volkomen beredeneerde moord.
Maar ik mis in dit hele verhaal wel iets van motivatie. Waarom zijn vaders zo wanhopig? Omdat ze dat leuk vinden? ‘He, tof, vandaag even m’n vrouw en kinderen afknallen en zelfmoord plegen, omdat het kan?’
Die mannen doen dat omdat ze door hun ex het bloed onder de nagels vandaan wordt getreiterd. Omdat hun de toegang tot hun kind — ook voor de helft hun vlees en bloed– wordt ontzegd. En omdat ze -buiten geweld- niet de middelen kunnnen vinden om daar iets aan te doen.
Alleen hoor je Natasha Gershon –een vrouw– daar niet over. In plaats daarvan een hele tirade over ‘egoistische mannen’. Tsja.
op 09 11 2013 at 17:33 schreef Brenda van der Veer:
Eerwraak, religieus of seculier, narcistische mannen en ongefundeerde vrouwen. Het meerendeel van de columns op internet gaat over de erfzonde van een bepaalde groep waartoe de schrijvers of schrijfsters van die stukjes niet behoren. Vrouwen schrijven over slechte mannen, mannen klagen steen en been over vrouwen, niet-moslims waarschuwen zonder ophouden voor het ‘gevaar dat islam heet’, en gelovigen en atheïsten slaan elkaar verbaal de hersens in. Het leven had zo mooi kunnen zijn zonder die anderen.
Geen wonder dat wij ons en masse geslachtofferd voelen. Dat geldt ook voor die gezin-moordenaars die hun kinderen en partner als een onmisbaar onderdeel van zichzelf zien. Maar een ding is duidelijk, we zullen de wereld nooit begrijpen als wij die proberen te duiden met de erfzonde van de anderen.
op 09 11 2013 at 17:41 schreef gronk:
@brenda: L’enfer, c’est les autres.
op 09 11 2013 at 18:01 schreef Gerry:
Ja, inderdaad. Egoïstische mannen. Want hoe egoïstisch moet je wel niet zijn dat je je kINDEREN vermoordt omdat je ex JOUW treitert? Dan ben je gestoord en geschift en je kinderen niet waardig.
Wat jij hier suggereert is dat het een normale, menselijke reactie is om met moord terug te meppen naar een treiterende partner. Alsof je kinderen geen zelfstandige mensen met een eigen leven zijn, maar dingen om je ex mee te raken.
Ik ken een kind die in zo’n situatie gezeten heeft. Gelukkig voor haar sloeg papa niet aan het moorden. Gelukkig slaat het overgrote deel van de vaders niet aan het moorden als dit hen overkomt. Waarom niet? Omdat ze van hun kinderen houden en hun kinderen niet zien als verlengstuk van ex of zelf waar ze vrij over te beschikken hebben. Omdat ze hun kinderen het beste gunnen, en dat begint met het recht om te leven.
Kinderen zijn geen bezit, en zijn al helemaal geen stuk speelgoed dat je stuk mag maken onder het mom van, als ik het niet krijg, dan zij/hij helemaal niet.
op 09 11 2013 at 18:05 schreef Mart:
De reden dat dit soort moordpartijen eufemistisch wordt aangeduid met ‘gezinsdrama’ zou wel eens verband kunnen houden met het profiel van de meeste daders: mannelijke autochtonen.
op 09 11 2013 at 19:07 schreef Rob Z:
@Mart Meeste daders mannelijke autochtonen? Dat maakt mij nieuwsgierig, er is bij mijn weten geen wetenschappelijk onderzoek dat dit bevestigt. Maar ik verneem het graag.
@Gronk Motivatie? U denkt aan wanhoop? De zielige gescheiden man die door z’n ex geweerd wordt – veelal zitten die op zolderkamertjes alcohol te drinken en zielig te wezen. Ze komen zelden in aktie.
Ik blijf het houden op narcistische woede en krenking.
op 09 11 2013 at 19:58 schreef Natasha Gerson:
@Gronk: Je illustreert precies waarom ik het stuk heb geschreven. ‘Terugmeppen’, -dat is je kind, waarvan je de pretentie hebt dat het je er zoveel om geeft dat de onthouding ervan je ‘postal’ maakt- zijn of haar in haar toekomst sneven? Je haat kookt naar mij al over, zoek snel hulp, en ik bedoel dit niet lullig.
op 09 11 2013 at 20:30 schreef Herbert:
Prima verhaal, Natasha!
En ‘seculiere eerwraak’ is de perfecte samenvatting.
op 09 11 2013 at 23:57 schreef gronk:
@Gerry: Alsof je kinderen geen zelfstandige mensen met een eigen leven zijn, maar dingen om je ex mee te raken.
Wat ik van de ‘dwaze vaders’ begrijp is dat precies wat hun ex-en doen. Maar he, vrouwen kunnen geen kwaad doen, want familiedrama’s zijn een uiting van een patriarchale samenleving. En vrouwen poepen ook al niet.
en @natasha, ik heb geen idee waarom mannen hun hele gezin uitmoorden, in plaats van dat ze alleen hun partner overhoopschieten. Ik vermoed dat het een soort van redenatie is van ‘zij moet weg, ik ga niet in de gevangenis zitten, en wat moeten de kinderen zonder ouders?’. Maar he, ik ben geen ervaringsdeskundige.
Ander puntje: volgens een lijstje op wikipedia waren er vanaf 2002 22 mannen die hun gezin uitmoordden, 6 vrouwen, 2 onbekend. Die 6 vrouwen – 20% van het toaal, was dat ook eerwraak? Of waren die gewoon labiel?
Ook wel aardig: de daders zijn voornamelijk autochtonen. Jeweetwel, van de ‘joods-gristelijke cultuur’. Die doen toch niet aan eerwraak?
op 10 11 2013 at 01:22 schreef Olav:
“Gronk” debiteert een boel onzin, daar ga ik me niet mee vermoeien. Dit valt echter makkelijk te weerspreken:
Ook wel aardig: de daders zijn voornamelijk autochtonen. Jeweetwel, van de ‘joods-gristelijke cultuur’. Die doen toch niet aan eerwraak?
Helaas komen “eerwraak” en daarmee vergelijkbare praktijken overal ter wereld voor waar onderontwikkeldheid heerst i.c.m. ongelijkheid van de seksen. Het heeft ècht niets met de toevallig heersende religie te maken. Tot in de jaren vijftig en misschien wel langer werden in streng katholieke Europese landen meisjes die voor hun huwelijk een vriendje hadden misschien niet vermoord, maar dan toch op zijn minst ver weg in een internaat gestopt omdat ze hun familie “te schande” hadden gemaakt. Je hoeft ook niet heel erg ver terug in de geschiedenis om voorbeelden van moord, geweld en dwingelandij te vinden om dezelfde redenen.
Ik durf wel te beweren dat dit soort praktijken inherent is aan de mens, het is primitief gedrag, de “terugvalmodus” als men los is geraakt van beschaafde sociale structuren. Heeft misschien wel te maken met het feit dat we diep van binnen eigenlijk nog gewoon apen zijn.
op 10 11 2013 at 08:26 schreef Rob:
“Gezinsdrama” is een lelijk eufemisme wat je ook in Italië wel tegenkomt. Sowieso schijnt men omicidio – moord – te ‘hard’ te vinden voor zulke gevallen. Een veelbesproken moordzaak in het dorpje Avetrana werd aangeduid als de feiten of het delict van Avetrana. Ik ben geneigd de oorzaak van zulke eufemismen te zoeken in de christelijke cultuur die immers leert dat het gezin de hoeksteen van de samenleving is. Wellicht vinden we daarom “gezinsmoord” onbewust veel te schokkend.
op 10 11 2013 at 09:02 schreef Gerry:
En weer doe je het Gronk. Moordenaars op een ijn stellen met mensen die door hun ex gepakt worden met hun kinderen. En mensen die hun kindeeren van hun ex afhouden (hoe verwerpelijk ook) vergelijken met moordenaars.
Ik vermoed dat het ‘kind is bezit van de ouders’ zo diep in deze maatschappij zit dat het je niet eens opvalt dat je moord op een lijn stelt met treiterijen naar een ex. Het gaat tenslotte allebei om het object kind.
Maar kinderen zijn geen objecten. En een kind weghouden van een ex is niet op een lijn te stellen met het vermoorden van je kind. Zie je dat, Gronk? Zie je dat er verschil is tussen papa (en soms mama) niet mogen/willen/kunnen zien en dood zijn?
op 10 11 2013 at 09:55 schreef Cor:
Aktueel: Vaders delven vaak het onderspit bij scheiding – AD.nl http://s.ad.nl/3541983 via @ADnl In plaats van te kissebissen over woorden (moord versus gezinsdrama)zou het beter zijn de achtergrond onder ogen te zien en de “moord in een gezinsdrama” te voorkomen. Daar hebben kinderen echt wat aan.
op 10 11 2013 at 11:36 schreef Thomas E:
“Vaders delven vaak het onderspit bij scheiding”
Hou nou eens op, Cor! Dus omdat je gefrustreerd bent dat je je zin niet krijgt bij een scheiding, moet je je kind(eren) maar doodmaken? Wat is dat voor een holbewonersredenering. Je kinderen als offermateriaal om je (ex)partner zo hard mogelijk te treffen. Sorry hoor, dit is zo oninvoelbaar slecht dat er geen ENKEL begrip voor kan bestaan.
op 10 11 2013 at 15:50 schreef hallo:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Medea_(mythologie)
op 10 11 2013 at 22:20 schreef Benedictus:
De daders zijn inderdaad vaak narcisten die heel ver gaan in de haat t.o.v. hun ex. Daarbij worden zelfs de kinderen als middel gebruikt, als ze de moeder maar kunnen treffen. Gelukkig gebeurt dat niet vaak, maar het is zeker moord. Vaders hebben nu al heel veel rechten, zelfs alcoholisten hebben recht om hun kinderen regelmatig weekenden mee te nemen, als ze zich maar willen laten behandelen. Vaak vallen ze in herhaling. Tieners MOETEN zelfs tot hun 18e tegen wil en dank naar pa als pa dat wil. Maar tieners dwingen lukt niet alle moeders en daarvoor zou ook begrip van de vaders op zijn plaats zijn. Later heeft hij daar profijt van in de vorm van levenslange vriendschap met zijn kinderen. Natuurlijk moet de moeder dan een neutrale houding in kunnen nemen. Maar dwang werkt averechts.
op 12 11 2013 at 11:42 schreef Wandelaar:
Het is goed om het te noemen wat het is. Maar dat neemt niet weg dat er misschien wel duizenden gevallen zijn waar het niet gebeurd is, maar waar wel bijna onmenselijke frustraties spelen. DE vraag is wat de onderliggende oorzaak is van die frustraties.
Dan zie je dat er juist daar heel veel misgaat, waar externe organisaties dwingend optreden. Dat er rechtsongelijkheid bestaat tussen iemand die een gesubsiedieerde advokaat krijgt, uitkeringen en toeslagen opstrijkt aan de ene kant en iemand die financieel wordt uitgekleed en op straat beland aan de andere kant. Er zijn wel degelijk heel veel van dit soort schrijnende gevallen. Dat er al zoveel tot zulke vreselijke daden zijn gekomen is een teken aan de wand en moet niet enkel worden afgedaan als gestoorde individuen, daarvoor is het te vaak gebeurt, er is hier meer aan de hand en dat moet onder ogen worden gezien wil je gezinsmoord in de toekomst voorkomen.
op 12 11 2013 at 17:03 schreef de kleine hoorn:
Wat een ongelooflijk dom en kortzichtig stuk. De schrijfster zou er goed aan doen zich eens af te vragen wat mannen zo ver brengt en of er dan niet iets fundamenteel mis is in onze maatschappij. Volgens mij ligt het veeleer aan de totale ontzegging van de meest basale rechten voor mannen in dit land.
op 13 11 2013 at 10:20 schreef Manus:
@Wandelaar:
Wat je zegt, ik slinger hier dagelijks door de straat langs de zwervende & bedelende ex-mannen. Helemaal uitgekleed en op straat beland.
Even de feiten: de vrouwen maken statistisch gezien een grote inkomensval na scheiding en dat blijft lange tijd zo, mannen zijn meestal in een aantal jaren al weer terug op het oude inkomensniveau.
Misschien zijn er ook mannen die het gevoel hebben dat iedere cent die nog naar die “takketeef” etc. gaat een kosmische onrechtvaardigheid is?
op 13 11 2013 at 13:21 schreef Cor:
@Thomas E je moet mij geen woorden in de mond leggen, de beginregel was de kop van het artikel, dat je kennelijk dus niet gelezen hebt. Je invoelbaarheidsklacht slaat dus deswege ook nergens op. Integendeel ik stel juist dat je niet over woorden moet steggelen, maar over de oorzaak en er op die manier iets aan doen. Woordspelletjes doen de dode dader niets meer en toekomstige daders gaan heus niet eerst jouw woorden of Natasha’s artikel lezen.
op 13 11 2013 at 17:30 schreef Gerry:
Welke oorzaak Cor? Die lijkt me toch gelegen in de persoonlijkheid van de dader. Iemand heeft namelijk altijd keuze hoe hij/zij reageert in allerlei situaties.
Het idee dat er een ‘de oorzaak,’ is, die natuurlijk altijd het gedrag van de ex is, is verschrikkelijk beledigend voor de mensen die in net zo’n situatie of erger zitten en het van zijn lang zal ze leven niet in hun hoofd zouden halen om hun kind ook maar een haar op het hoofd te krenken. Laat staan vermoorden.
op 14 11 2013 at 09:52 schreef Cor:
Die keuzevrijheid Gerry, is een theorie die opgaat in ideale omstandigheden. Als iemand buiten zinnen (gedreven) is wordt ook het keuzemoraal beinvloed en doet iemand dingen die hij/zij anders nooit maar bedenken kon dat hij/zij dat ooit zou doen. Wanneer dat punt is hangt inderdaad van de persoon en de betreffende relatie af. Als een ex eenmaal de weg inslaat om hun kind(eren) in te zetten om de ander tot in zijn/haar diepste ziel te treffen dan is dat inderdaad een oorzaak, zeker daar waar diegene niet van ophouden weet en daarbij steeds verder gaat met de bedoeling de ander te breken. Tot slot, iedere situatie is anders, ieder mens is anders en zal daar dus ook anders op reageren. Ook bij deze moord en zelfmoord bij dit gezinsdrama ken ik noch jij noch Nathasha die mensen, en dan is veroordelen mij wel wat al te gemakkelijk. De afschuw delen we overigens laat daar geen misverstand over bestaan.
op 14 11 2013 at 14:01 schreef Gerry:
En daarom Cor, vermoord iemand wie mogelijk naar een weekend in de veertien dagen zou gaan, met een oudste van al negen, (en met twaalf krijgen ze een stuk meer invloed), waar de rechter nog over moest oordelen zijn kinderen en worden kinderen die hun vader/moeder helemaal niet meer kunnen/mogen zien gewoon volwassen waarna ze zelf de relatie herstellen….
Gelukkig hebben de meeste ouders hun verstand en emoties beter op een rijtje, ook al is de scheiding nog zo smerig.
Hoe iemand de oorzaak bij de situatie kan leggen in plaats van bij de dader is me een raadsel.
op 16 11 2013 at 21:04 schreef Cindy:
Hoe dan ook, het is MOORD, geen exc voor
op 18 11 2013 at 13:27 schreef Cor:
Franse moeder opgepakt na dood drie kinderen – Buitenland – AD http://s.ad.nl/3546852?utm_source=twitter
op 26 11 2013 at 19:36 schreef Cor:
Moeder in hoger beroep 10 jaar cel en tbs met dwangverpleging geëist voor de moord op haar zoontjes Joey (10) en Jayden (7). http://www.omroepgelderland.nl/web/nieuws-1/2043976/eis-tbs-voor-moord-op-zoontjes.htm#.UpTpTic9JwY.twitter …
RSS