Waarom Luigi Mangione een halve volksheld is

Tom Breedveld

 

Op 4 december, ergens voor 7 uur ’s ochtends, schoot de 26-jarige Luigi Mangione de CEO van het verzekeringsbedrijf UnitedHealthcare dood. In zijn kogels had hij de woorden ‘Delay, deny, defend‘ gekrast, een verwijzing naar een bekende tactiek van Amerikaanse zorgverzekeraars om zo min mogelijk claims uit te hoeven keren aan haar klanten.

Mangione scheen te lijden aan chronische rugpijn, waardoor hij geen seks kon hebben en waar hij geen blijvende oplossing voor kon krijgen. Hij plande een reactie, schreef een kort manifesto waarin hij nogmaals zijn frustratie over het Amerikaanse zorgsysteem en de ‘one percent‘ uitte, spoorde een healtcare CEO op en maakte een einde aan diens leven. Hij werd een week later gearresteerd in een McDonald’s, vlakbij waar het incident was gebeurd. omdat een medewerker daar zijn gezicht herkende van het nieuws en de tiplijn belde.

Halve volksheld

Of nee, de medewerker belde 911, en niet de tiplijn, en krijgt daardoor niet de beloofde beloning, want alles wat je denkt over de allerrijksten die de touwtjes in handen hebben is gewoon waar. De tipper wordt nu verguisd op social media en de McDonald’s in kwestie krijgt allemaal één-ster-reviews van klanten die klagen dat het volzit met ‘ratten’. Mangione is een halve volksheld op het internet, en de media zitten met de handen in het haar. Want ja, hij heeft eigenlijk wel gewoon gelijk, maar dat moeten we natuurlijk niet denken. Niet omdat er dan mensen doodgaan (over de oneerlijkheid), maar omdat de meeste winst wordt geboekt met ons doodtrappen en ze daar liever geen weerwoord op ontvangen.

Zoals je bij elke discussie over Israels genocidale, fascistische apartheidsbeleid eerst moet beloven dat je echt wel tegen Hamas bent, moet ik nu verkondigen dat ik het uiteraard heel slecht vind dat Mangione overging op dodelijk geweld. En dat vind ik ook, want ik wil niet in een maatschappij leven waarin we zo onze problemen oplossen. Dat leidt tot kinderen zonder vaders (ook in dit geval), een maatschappij waar praten niks meer oplost, en een plek waar ik over m’n schouder moet kijken als ik boude dingen zeg, want straks komt er iemand me even een lesje leren.

Moorden om problemen op te lossen

Maar we leven natuurlijk wél in een maatschappij waar moorden plegen problemen oplost. Dat verzinnen de arbeiders niet zelf, dat wordt ons aangeleerd, door de talloze malen waar de heersende orde ons verplicht op pad te gaan om vrouwen en kinderen dood te schieten in de naam van… ja, zogenaamd een of andere Westerse orde, en daar zijn al genoeg vragen over te stellen, maar eigenlijk natuurlijk gewoon voor olie, voor geld en land, voor Andersheid. Amerika durft niks tegen Israel te zeggen en haalt Netanyahu doodleuk binnen om op de vloer van hun Congres te komen vertellen dat ze een grootse daad aan het steunen zijn, terwijl in zijn land onschuldige kinderen worden platgebombardeerd, waar ook reddingswerkers van de VN bij sneuvelen, maar ach, waar gehakt wordt vallen spaanders.

En hakken moeten we, tot op het bot! Niks nieuws ook hoor, denk maar aan Afghanistan, denk maar aan Srebrenica. Denk ook maar aan de Nazi’s, want die haalden Amerika na de Tweede Wereldoorlog doodleuk de Nasa binnen, want ze wilden niet verliezen in een dick-measuring contest met die Rooie Russen, en nu komen de fascisten binnenkort weer het Witte Huis binnen, overal bijten de kakkerlakken zich door de fundering heen, overal worden ze verkozen en snijden ze in de media, het onderwijs, de zorg.

De prijs van bananen

En die verschraalde zorg, een van de vele dingen waarin Nederland zo graag op derdewereldland Amerika wil lijken, kost onmogelijke hoeveelheden geld aan mensen die maar net rondkomen, geld dat er echt wel is als de rijken hun belasting zouden betalen en we geen triljoenen in het leger zouden investeren zodat ze kunnen huishouden in landen waar wat te pikken valt, in Vietnam, in Zuid-Amerika waar de grootbedrijven democratisch verkozen leiders omver werpen om de prijs van bananen(!) zo laag mogelijk te houden (voor hen, niet voor de klant, uiteraard), in het hele Midden-Oosten.

En thuis sterven de mensen, en krijgen ze geen behandeling, of zitten ze voor altijd in de schulden door die behandeling, met artificiële inflatie van de kosten van het ziekenhuis, met verzekeringsmaatschappijen die met elkaar onder een hoedje spelen om zoveel mogelijk geld binnen te harken. Dan zeggen ze over Thompson, CEO van een bedrijf die de meeste claims afsloeg van allemaal, dat het zo zielig is omdat hij een vrouw en kinderen had.

Die hadden zijn klanten ook, dat waren er tienduizenden, en die verdienden hun geld (veel minder dan hij) niet over de ruggen van onschuldige slachtoffers.

Ultieme schurk

De media zijn er als de kippen bij om Mangione neer te zetten als de ultieme schurk, een mafketel die geen reden had om te doen wat hij deed, en zelfs als hij dat wel had was het nog steeds een afschuwelijke, onbegrijpelijke daad, maar dat is het natuurlijk niet. Daarom begrijpt iedereen het wel, en vinden mensen het machtig mooi, in onze gespleten samenleving aan zowel de rechter- als linkerkant. Na constant te worden behandeld als oud vuil, als een hondsvot, vooral niet als mens, moeten de CEOs eindelijk eens wat voelen.

Komen ze tot inkeer? Gaan ze hun werkmethodes veranderen? Uiteraard niet, ze investeren in persoonlijke legers ter bescherming, laten al hun info van het internet afhalen voor zover dat gaat, en Thompsons bedrijf is alweer hard allemaal claims aan het blokkeren. Ze kunnen zich nu verheven voelen, want ‘zij gingen niet over tot geweld!’ Hypocrisie is the master sword van de vijand.

Mangione wordt onder andere aangeklaagd voor terrorisme, omdat zijn bedoeling zou zijn geweest haat te zaaien. Ik heb in tijden nooit zoveel tegengestelde mensen samen zien komen; Gall & Gall komt champagneflessen tekort.

Ranzige beerput

Een arme moeder van drie kinderen wordt nu vastgehouden en haar hangt een straf van vijftien jaar(!) boven het hoofd, omdat ze een medewerker van een verzekeringsmaatschappij zou hebben bedreigd aan de telefoon door uit frustratie Mangione te citeren: ‘Delay, deny, defend. You people are next.’

Afgezien van het feit dat dat niet aan de wettelijke definitie van een dreigement voldoet, wordt er heel wat ergers op Twitter, die ranzige beerput, geroepen tegen minderheden en mensen van Links, maar dan is het blijkbaar prima. Trump riep zelf tijdens de George Floyd-protesten ‘When the looting starts, the shooting starts’, ofwel, ‘een zwarte man wordt op klaarlichte dag door de racistische politie vermoord, maar als je daar moeilijk over gaat doen gooien we jou erachteraan!’ Mag allemaal.

Tone policing

Maar je humeur verliezen aan de telefoon (ik heb er zo’n broertje dood aan, die eeuwige tone policing, elke onmenselijkheid mogen ze je mee besmeuren maar o wee als je jezelf verdedigt, hoe durf je grenzen te hebben), iets citeren uit het nieuws omdat je met recht boos bent op een kapot systeem dat jou gewoon echt dood wil hebben, nee, dan krijg je vijftien jaar.

Want we leven in een oligarchie, vrijheid van meningsuiting bestaat niet, je bent een stoffig radartje in de grote kapitalistische verslindmachine, ‘ABANDON ALL HOPE YE WHO ENTER HERE’ is scrawled in blood red lettering on the side of parliament, en daarnaast met viltstift ‘go fuck yourself’.

Het is allemaal walgelijk. Op mijn sympathie hebben jullie nul recht, en hé, there are four lights, je gaat ’t toch niet krijgen. Je kan geen naastenliefde afdwingen, zeker als ik je naaste niet ben.

Tom Breedveld is eindelijk zijn universiteitsopleiding aan het afronden, en is bezig met een roman en een tweede filmproject. Hij geeft graag les en heeft als goede voornemen een videospel in elkaar te knutselen.

Tweet

Tom Breedveld, 28.12.2024 @ 11:54

[Home]