Waarom bepaalt de staat wanneer het leven mag stoppen?
Arjan van Bijnen
Zomaar een berichtje in de krant: ‘Verlamde Brit mag niet dood van het Hooggerechtshof’. Wat is er aan de hand? Een Britse man, die volledig verlamd is en alleen kan communiceren door met zijn ogen te knipperen, wil dood. Omdat hij niet zelf in staat is om een dodelijke hoeveelheid medicijnen in te nemen (laat staan voor de trein te springen), moet iemand hem helpen met zijn zelfdoding. In Groot-Brittannië is euthanasie strafbaar, waardoor de rechter geen toestemming wil geven om de man hulp te bieden.
De man zal tegen het besluit van het hooggerechtshof in beroep gaan. Daarover zegt hij via zijn computer: “Dit betekent voor mij nog een jaar van lichamelijk ongemak en ergernis om uit te zoeken wie mijn leven bezit: ikzelf of de overheid.”
Hoewel euthanasie in Nederland op zich niet strafbaar is, blijkt het zelfbeschikkingsrecht hier weerbarstiger dan ik dacht. De voorwaarden waaraan voldaan moet worden om hulp bij levensbeëindiging toelaatbaar te maken hangen niet af van de beleving van de patiënt, maar van allerlei objectieve metingen die het lijden moeten kwantificeren. Logisch, want de wetgever moet ergens een toetsbare lijn trekken, maar dit is niet altijd in het belang van de patiënt.
Mijn vader heeft vroeger altijd gezegd: ‘Als ik ooit niet meer zelfstandig kan functioneren, wil ik niet meer leven’. Door een ernstig herseninfarct is zijn gehele rechter lichaamshelft verlamd en lijdt hij aan afasie, waardoor hij nauwelijks meer kan praten of zich op een alternatieve wijze uit kan drukken en amper kan lezen. Een hel, zeker voor een man die altijd juist als spreker schitterde. Mijn vader is van een actieve participant verandert in een passieve toeschouwer van het leven, al voor zijn pensioengerechtigde leeftijd.
We willen altijd graag geïnspireerd worden door verhalen van mensen die iets heel ergs overkomt, en vervolgens uit hun ellende een nieuwe, positieve kijk op het leven krijgen. De kankerpatiënt die zijn laatste jaren ten volle benut, de zakenman die na een ongeluk eindelijk waardering krijgt voor zijn familie, de verlamde die met de hulp van een assistent een bestseller schrijft. Maar voor veel mensen, waaronder mijn vader, blijft die geestelijke transformatie uit. Natuurlijk kennen zij momenten van geluk, maar de frustratie en het uitzichtloze lijden overheersen.
Mijn vader heeft een lieve vrouw die hem op de been houdt, maar mocht zijn frustratie het definitief winnen van zijn levenslust, dan kan niemand legaal iets voor hem doen. Zijn situatie moet, bijvoorbeeld door nieuwe infarcten, zodanig verslechteren dat euthanasie geoorloofd is. Verslechtering is hier nogal een ruim begrip, wat in ieder geval niets met al dan niet zelfstandig kunnen leven te maken heeft.
Ik hoop dat we nog vele jaren met hem in relatief goede gezondheid door kunnen brengen. Wie weet kan hij mij nog zien trouwen, zal hij een nieuw kleinkind in zijn ene nog werkende arm houden en ziet hij het Nederlands Elftal nog eens een cup winnen. Maar op het moment dat hij zelfs daar niet meer van kan genieten, hoop ik dat de wet inmiddels versoepeld is. Want zelf kunnen beslissen wanneer het genoeg is geweest, dat gun je toch iedereen?
Arjan van Bijnen schrijft en onderneemt. Hij gelooft in weinig, maar vertrouwt op veel.
Arjan van Bijnen, 21.08.2012 @ 07:34
15 Reacties
op 21 08 2012 at 18:10 schreef leo schmit:
Het probleem van vertrekken was zowel voor mijn vader als moeder aan de orde. Beiden zijn na onbeschrijflijk lijden gestorven; veel te laat ging de stekker eruit. Maar evengoed waren er nog die laatste momenten voor ons als kinderen en kleinkinderen.
Ik vrees dat de wet niet versoepeld wordt maar verstrakt. De uiteindelijke beslissing om mijn vader en daarna mijn moeder te laten vertrekken (in twee verschillende instellingen) werd toen eigenlijk heel nuchter genomen.
Dat gaat nu anders worden, vrees ik. Ik neem de beslissing zelf wel.
op 21 08 2012 at 22:48 schreef hallo:
Er is een nieuwe methode ontwikkeld voor zelf-euthanasie, door een psychiater genaamd Chabot: de heliummethode.
In het kort komt het er op neer dat wie dood wil de feestartikelenwinkel belt, een fles met ballongas laat bezorgen en daarmee een legale, snelle zachte dood kan sterven.
Vandeweek heb ik de dvd-film met instructies besteld:
http://www.heliumthuissterven.nl/
Ik verwacht ‘m vandeweek in de brievenbus.
op 22 08 2012 at 07:09 schreef Peter:
Is dat een grap? Waarom zou je die DVD bestellen?
op 22 08 2012 at 08:13 schreef Bigpete:
Dat is allemaal hilarisch meneer hallo, maar als je tot je nek toe verlamt bent dan gaat dat allemaal niet. Dan moeten anderen je daarbij helpen, en die lopen vervolgens het risico vervolgt te worden. Heb je het artikel eigenlijk wel gelezen?
op 22 08 2012 at 13:43 schreef G!:
Ik lees net dat de betreffende man vanochtend (eindelijk) is overleden.
http://www.nu.nl/buitenland/2890271/verlamde-brit-overlijdt-week-afgewezen-euthanasie.html
op 22 08 2012 at 15:49 schreef hallo:
Het helium wordt over het algemeen verkocht in feestwinkels, wat nogal contrasteert met uitzichtloos lijden.
Misschien is het daarom dat sommige lezers denken
dat mijn bijdrage een grap is.
In tegendeel. Het houd mij sterk bezig, al decennia.
Elke vier a vijf uur pleegt iemand in Nederland zelfmoord.
Het aantal pogingen zonder dodelijke afloop is angstaanjagend hoog: ongeveer vijftig maal zoveel.
Vergeet verkeersongelukken, kanker, hartfalen.
Zelfdoding is is in veel leeftijdscohorten de voornaamste doodsoorzaak.
Daarnaast zijn er predisposities: omstandigheden waarbij het risico op zelfdoding bijvoorbeeld nog eens viermaal zo hoog is als voor mensen die niet die predispositie hebben. Denk aan lesbische meiden, mensen met borderline of depressie of aan tachtigplussers, of aan mensen die failliet zijn geraakt.
‘In 2010 hebben 1600 inwoners van Nederland een einde aan hun leven gemaakt. Hiermee steeg het aantal zelfdodingen voor het derde achtereenvolgende jaar.
Voor 15- tot 30-jarigen is het de belangrijkste doodsoorzaak.’
De roep om de ‘Pil van Drion’ is luid. Arjan van Bijnen schrijft een verontrustend artikel.Ik meld dat er sinds begin dit jaar een doorbraak is en verwijs ernaa
op 22 08 2012 at 15:54 schreef hallo:
Voor mensen die geheel verlamd zijn is ook de heliummethode problematisch. Dat heeft BigPete toch maar even schrander opgemerkt!
Heb je ook gelezen hoe dom de politie optreedt bij melding van zelfeuthanasie? Hoe nabestaanden getraumatiseerd worden door lompe agentjes?
En is het niet een deel van jouw vak, als Sterke Arm, om de persoon die uit mededogen hulp bij zelfeuthanasie heeft gegeven op te pakken en in de cel te stoppen? Zou jij dat doen of zou jij dat weigeren, Pete?
op 22 08 2012 at 16:01 schreef hallo:
Peter, de film wil ik graag zien en waarschijnlijk zal ik ook twee flessen helium kopen en de overige toebehoren.
Als ik dit heb klaarliggen, dan beschik ik in principe over de ‘Pil van Drion’. Dan heb ik de keus.
Als ik zelf die keus heb, geeft mij dat hopelijk juist levensvreugde en meer vertrouwen in de toekomst.
Of, hoe, waar en wanneer ik er een eind aan maak, dat gaat helemaal niemand aan. Verantwoording aan nabestaanden is mijn eigen verantwoordelijkheid.
De kans bestaat dat die flessen helium nog twintig jaar op zolder zullen staan te verstoffen.
op 22 08 2012 at 16:08 schreef hallo:
Nog even ter aanvulling: in november heeft een oude vriendin (lesbisch, borderline) op 39-jarige leeftijd zichzelf van het leven beroofd door ophanging in haar appartementje. Haar doodsstrijd moet naar, grimmig en langdurig zijn geweest, zo heb ik begrepen van nabestaanden. Ik had Ingrid een zachte, snelle dood met helium gegund.
op 22 08 2012 at 16:42 schreef Bigpete:
Wij stoppen geen mensen in cellen, nochtans niet in de gevangenis. Dat gebeurt pas na een vonnis van de rechter. Ik weet dat in Nederland ooit iemand veroordeeld is voor hulp bij zelfdoding, maar die kreeg een voorwaardelijke straf. De soep wordt etc…
op 23 08 2012 at 18:10 schreef dewanand:
namaste Peter en fnaakters,
vroeger was ik tien jaar suicidaal en wilde ik elke dag echt dood. medicijnen hielden mij in leven en ik was gelukkig echt te zwak om van de zestiende verdieping te springen. Mijn vader is een hindoestaanse fascist en volgens hem kan ik als niet blanke man, niet lange en zonder titel liever maar sterven, want ik ben lager, ziek, klein, zwart en nutteloos. Nu leest hij niets meer van mij en kraakt hij alles van mij af, wat mij altijd in depressies stort. Het is een straf en vloek om niet blank te zijn, en ja, mijn fascistische hindoe vader zou het prima vinden als men alle niet blanken maar een zelfmoordpil geeft, want dat is hun karma en straf voor zonden uit vorige levens.
Ja, nu schrijf ik en mijn geloof in ALtecrea houdt mij in leven. Maar ik wil dood als 30 procent van mijn persoonlijk vernietigd is en ik niet meer kan schrijven, dus daarom zal ik ooit een proces starten om dit recht op de dood op te eisen en kontraktueel vast te leggen met de arts en verzekering. En niemand zal mij missen, want Wieroe zal dan ook later dood zijn.
Een eervolle en trotse dood is zo mooi voor mij als hindoe fundamentalist, sterven op het oorlogsveld van Kurukshetr
op 23 08 2012 at 23:54 schreef You On A Gin:
dewanand, het is prima om niet blank te zijn. Uiteindelijk is het toch maar een omhulsel, een vehikel. Toen ik klein was, wilde ik blank en blond zijn, omdat ik dacht dat ik dan beter geaccepteerd zou worden. Maar het maakt allemaal niet uit.
op 24 08 2012 at 15:09 schreef hallo:
Er zijn vermoedelijk behoorlijk veel mensen die jou en je geschriften waarderen, Dewanand. Houd je taai.
op 24 08 2012 at 22:49 schreef dewanand:
namaste Peter en alle Fnaakters,
Geloof mij vrienden van Fnaakt, ik spreek uit ervaring. India is een van de meest extreme landen als het gaat om discriminatie op grond van huidskleur, lengte, visuele Afro kenmerken, Arische trekken enz. Ik heb hierover vrij veel gehoord en gezien. Hoe witter je bent in India hoe hoger je staat in hun apen kaste hierarchie. Ik heb alles tegen mij nu, en al die rot hindoestaanse mannen maken mij altijd af hierom en boren mij grond in, niet een, heleboel sinds mijn jeugd. Koeliemannen wereld is een groot suicidaal drama en die koeliemeiden wereld is tienmaal erger, hoogste parasuicidale percentages overal waar hindoe-achtigen wonen. Heb zelf mails gekregen van suicidale hindoestaanse meisjes. Hopeloos hoor.
Nu begrijp ik beter hoe het mensachtig zijn werkt of hoe deze intelligente mensapen denken, doen, geloven en handelen. Hele theorie moet ik netjes nog gaan uitwerken in engels en publiceren.
Echt kiezen voor zelfmoord zou ik toch niemand adviseren, bedenk toch tijdens die laatste tien seconden iets nieuws of bel random met telefoonboek, om altijd nog tien seconden lang in leven te blijven, zodat je in theorie zo eeuwig kan leven tot einde.
op 25 08 2012 at 00:02 schreef Benedictus:
En toch is dit zeer complex en voor de zieke soms aan verandering onderhevig. Zelfs met een wilsverklaring en het lidmaatschap op zak van de Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie. Er zijn mensen die denken dat het leven in een bepaalde situatie niet meer de moeite waard is. Later blijkt hun mening daaromtrent nogal eens te veranderen. Bij dementerenden is dit helemaal moeilijk. Wanneer?
Dat geldt ook om het besluit te nemen iemand in een tehuis te laten opnemen, wetende dat de zorg te kort schiet en je geliefde de ene na de andere blaasontsteking moet verdragen omdat er geen tijd is voor een normale toiletgang. Zindelijk binnenkomen en na 2 weken voor altijd in de luiers! Je probeert dus opname te voorkomen.
Wel is het zo, dat iedereen zelf over euthanasie moet kunnen beslissen, bij volle verstand. Bij dementerenden op grond van een zelfgeschreven wilsverklaring. Helaas beslist in dat geval ook en mogelijk vooral de mantelzorger en dat is een loodzware last! Ook dat besluit wordt niet zelden uitgesteld.
Elke partij/persoon die niet voor 100%de garantie kan bieden dat een een op een verzorging aangeboden kan worden, heeft geen recht om euthanasie te willen verbieden. Mor
RSS