Vriendin
Hélène van Baardwijk
We zijn al ons hele leven bij elkaar, maar zijn pas in de puberteit vriendinnen geworden. Samen hebben we onze ontluikende vrouwelijke schoonheid ontdekt. Het moment dat zij aan haar transformatie begon kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren. Schuchter besloot zij er welgeteld één haar op te laten groeien. Ontzetting, bewondering en schroom maakten zich tegelijkertijd van mij meester. Want wat moet je als onzekere bakvis met één parmantige zwarte krulhaar op een verder nog glooiend zachtroze heuveltje? Dit allereerste exemplaar was dan ook geen lang leven beschoren.
Binnen een paar weken bleek het hek van de hormonale dam en groeide zij er in gierend tempo een mooi gazonnetje op. Stiekem was ik zo trots als een pauw, maar deed ook de naam van haar nieuwe pelsje eer aan. De badjas die ik niet lang erna voor mijn 13e verjaardag kreeg, werd met opluchting in ontvangst genomen. Voortaan gingen we alleen nog bedekt de badkamer in en uit.
Mijn vriendin en ik hebben in de jaren, die volgden, samen vele modegrillen doorstaan. Begin jaren tachtig maakten wij ons nog niet zo druk om ons uiterlijk en lieten de natuur welig haar gang gaan. Maar met de komst van de hoog opgesneden bikinibroekjes werd dat anders. Al in het pashokje van het warenhuis, waar ik het niemendalletje paste, bedacht ik mij dat haar binnenvoering – die nieuwsgierig naar buiten piepte – met onmiddellijke ingang diende te verdwijnen.
Ik gebruikte daar het scheermes van mijn vader voor en kreeg snel spijt. Ten eerste omdat mijn vader de ochtend erna direct in de gaten had, dat ik zijn scheermes voor schaamteloze praktijken had misbruikt. Ten tweede omdat haar recent gemaaide veldje begon te jeuken als de hel en zij binnen 24 uur werd ontsierd door vuurrode pukkels. Het kekke zwembroekje verdween alsnog voor weken achterin de linnenkast.
Een paar maanden later had ik voldoende zelfvertrouwen om een bus ontharingscrème te kopen. Voor ik erachter kwam dat je dit karweitje het beste volledig wijdbeens kon uitvoeren, in een bij voorkeur hermetisch voor je jongere broertje afgesloten slaapkamer, had haar pruikje al heel wat cosmetische ellende te verduren gehad.
Jaren later besloot ik mijn vriendin eens professioneel te laten trimmen en vroeg de schoonheidsspecialiste om een sexy “Laatste-Der-Mohikanen-Streep” te waxen. Zonder blikken of blozen schoof deze dame het kruis van mijn slipje opzij, smeerde wat warme hars aan een kant en dekte dat met een stukje linnen af. Nog voor ik mij mentaal kon voorbereiden werd datzelfde strookje er met één ferme ruk vanaf getrokken. De tranen rolden over mijn wangen. Het was dat ik vriendinlief de rest van de zomer niet met één gladde en één behaarde kant wilde laten lopen, want anders had ik het erbij gelaten. En dus doorstonden wij deze middeleeuwse marteling nog voor een tweede keer.
Gelukkig is het er nu, mede door de technologische revolutie, allemaal wat gemakkelijker op geworden. Er zijn ladyshaves in soorten en maten, die haar tuintje prachtig op orde houden. De laatste modegril; een spiegelgladde landingsbaan, hebben wij nuchter aan ons voorbij laten gaan. Er moet tenslotte wel verschil tussen de meisjes en de vrouwen blijven. Tegenwoordig glanst er één grijze highlight tussen haar perfecte damescoiffure. En deze mag wat mij betreft gewoon blijven zitten!
Hélène van Baardwijk is communicatie- en eventmanager, moeder, echtgenoot en meer van dat soort dingen. Ze heeft een vreselijk leuk blog.
Gastschrijver, schaamhaar, 28.08.2011 @ 15:07
12 Reacties
op 28 08 2011 at 15:31 schreef Petepel:
Twee hartsvriendinnen die elkaar gevonden hebben in hun gezamenlijke passie voor de ondermode…
op 28 08 2011 at 16:31 schreef John:
Baardwijk is dan wel weer grappig in deze context. Sorry.
op 28 08 2011 at 16:48 schreef Bèr Claes:
Leuk om te lezen.
op 28 08 2011 at 22:19 schreef MNb:
Het is zeker leuk om te lezen. Themaweek poeshaar, zo lijkt het.
op 29 08 2011 at 08:12 schreef Jolka:
.. ja, die trek je er niet uit; voor elke grijze haar die je verwijdert komen er drie terug. Fijn lezen!
op 29 08 2011 at 08:35 schreef Stephan Stoop:
Heel leuk blog zegt mijn vriend en ik streel hierbij door mijn denkbeeldige sik.
op 29 08 2011 at 10:45 schreef faatje:
Erg leuk geschreven, ben benieuwd naar je volgende column!!
op 29 08 2011 at 12:27 schreef J.E.Christ:
Wat is dat meisje met haar kleine driehoekje toch mooi, sexy en lief!!!
OLHeer heeft in grote wijsheid dat pelsje neergezet, een meesterwerk!
Waarom scheren, knippen, snijden en rukken, zelfs de haartjes op de armen moeten eraan geloven en dan op de kale huis een misselijkmakende tatouage neerzetten.
Wordt tijd dat er weer kunstonderwijs op de scholen wordt gegeven.
op 29 08 2011 at 12:42 schreef pimmetje:
Prachtig beschreven. Toch verwonderd me wat nu precies de overweging is dat er uit zo’n badtenue geen venushaar puilen mag. Ik heb me er nooit druk om gemaakt dat er zo links en rechts uit mijn badbroek haar zichtbaar was. Maar misschien ligt dat voor mannen minder gevoelig. Eerlijk gezegd vind ik het wel sexy om ietsjes haar te kunnen zien bij vrouwen die dat gewoon toelaten.
op 29 08 2011 at 14:11 schreef notendopje:
Ook als jongetje was ik best wel trots op mijn eerste haartjes, maar ”functionaliteit” was toch het ware van het ”man zijn”
op 30 08 2011 at 12:10 schreef Anna:
Dank, dank, Hélène van Baardwijk! voor deze openhartigheid. En voor het openbaar aanvaarden van een redelijke mate van volwassen harigheid. Pro-tip: die grijze, die blijft niet lang alleen.
op 22 09 2011 at 10:49 schreef stefan:
heel knappe foto is wel schoon zo,n afbeelding
is bijna kunst voor mij en eerlijkhied is toch waar het om draaid .een vriendin voor het leven ,
daar we al in deze tijd van haat en onverdraag
zamheid een wel doener is
RSS