Verse vis

Peter Breedveld

Er is een viswinkel bij mij in de buurt, in het Haagse Laakkwartier, die nu al drie keer van eigenaar is veranderd. De zaak is gestart door een sympathieke Marokkaan, Nederlander met Marokkaanse achtergrond moet ik zeggen, die bij de Scheveningse visafslag had gewerkt. Gebruik makend van de contacten die hij daarvan nog had, had hij altijd een interessant assortiment in zijn winkel. Hij was een handige ritselaar, die extreem veel praatte. Ik kocht er veel vis, en wist altijd iets van de prijs af te krijgen. Regelmatig tikte ik er een hele zalm op de kop, waar ik sashimi van maakte, of een kabeljauw, als die supervers was. Weinig zo bevredigend als een goeie deal bij de visboer.

Vrijdag ’s middags stond ik vaak voor een dichte deur, omdat hij dan aan het bidden was in de moskee om de hoek. Dat vond ik heel vervelend.

Maar hij ging een groothandel beginnen of iets dergelijks. Zijn winkel werd overgenomen door een andere Marokkaan, een aanzienlijk bedaarder type, dat volgens mij geen achtergrond in de vis had. Aardige man, en hij had regelmatig verse zeebaars of dorade die ik kocht, maar vaak kwam ik er voor niks. Hij bediende vooral de jonge Marokkanen en Polen die er een portie kibbeling of garnalen kwamen eten. Dat werd in de frituur gedonderd en bedolven onder een droge kruidenmix uit een grote plastic bus. Vooral van die Marokkanen, van huis uit toch kniesoren als het om eten gaat, begreep ik dat niet.

Mooie Marokkaanse vrouw

Het ging niet goed met die toko. De nieuwe eigenaar begon er ook allerlei andere dingen bij te verkopen: groenten, levensmiddelen en op zeker moment zelfs sigaretten. Dat was voor mij aanleiding mijn vis voortaan maar ergens anders te gaan halen (Fish Kings in het centrum van Den Haag, er werkt een hele mooie Marokkaanse vrouw).

Maar vorige week fietste ik er langs en zag ik dat de zaak weer opnieuw was ingericht. Ik ging ernaar binnen en werd aangenaam getroffen door het strakke hygiënische regime, dat er blijkbaar weer heerste.

In de vitrine zag ik vooral filet van allerlei vissoorten, die er al minstens een dag moesten hebben gelegen. Nog steeds bestond de klandizie voornamelijk uit mensen die er rotzooi uit de frituur kwamen eten.

De nieuwe uitbater was vijftiger, weer een Marokkaan, die vriendelijk was, maar geen lachebekje. Ik wilde Don Ceviche maken en vroeg of hij echt superverse vis in huis had. Uit de koelcel haalde hij drie stukken kabeljauw. Maar daar zag ik, onder een berg ijs, dorade liggen die er goed uitzag. Ik vroeg of hij die voor me wilde fileren.

Verscheurde vis

Hij keek alsof hij opeens moest poepen, maar ging naar de bijkeuken achter in zijn winkel om daar de vis te fileren. Het duurde erg lang. Ik zag ‘m daar martelen en in de tussentijd kwamen er klanten zijn winkel binnen die na een paar minuten wachten weer verdwenen. Sommigen mopperden. Ik voelde me schuldig.

Maar daar was hij dan eindelijk, met bezweet voorhoofd en mijn visfilet in een plastic zakje. Ik betaalde en ging ermee naar huis. Thuis ontdekte ik dat hij de vis voor een tweede keer had vermoord. Uit het zakje haalde ik verscheurde stukken vis, ripped to shreds, gebutchered echt, waar ook nog heel veel graten in zaten.

Dat is niet fijn in de Don Ceviche, dus ik probeerde er zelf nog zoveel mogelijke graten uit te trekken. Daarbij moet een stukje graat onder mijn duimnagel terecht zijn gekomen of zo. Vervelend, maar ik sloeg er weinig acht op.

Ahmed Marcouch

De volgende dag dag deed mijn duim echter pijn. Onder mijn nagel zag ik een klein, donker plekje zitten. Ik knipte mijn nagel zo ver als ik kon af, om te proberen bij dat plekje te komen, maar het zat te diep.

De pijn werd steeds erger, en het plekje werd groter en donkerder, het kwam vanonder mijn nagel tevoorschijn. Ik nam wat Diclophenac, nog over van de fenomenale pijn in mijn onderrug, waar ik de drie voorgaande weken aan leed (mijn leven is de laatste tijd een aaneenschakeling van lichamelijke ongemakken). Dat leek iets te helpen.

Weer een dag later was de pijn toch weer erger geworden. Het ging mijn hele dag beheersen. Ik kon mijn duim niet meer gebruiken bij het Whatsappen, het typen en pakken van dingen. Ik heb na mijn werk nog gefitnessed, maar voelde me slap. Thuis viel ik als een blok in slaap. ’s Nachts werd ik steeds wakker van de kloppende pijn. Ik kreeg zelfs een beetje koorts. Ik had rare dromen. In één droom praatte ik met Ahmed Marcouch, die me vertelde dat hij was afgevallen omdat de dokter had gezegd dat zijn morbide obeesheid gevaarlijk begon te worden. Aan de achterkant van de stoel, waarop hij zat, bevond zich een ijzeren rekje met daarin een plak Bon Bon Bloc, witte chocola met pralinévulling, waar ik steeds stukjes van afbrak en in mijn mond stopte.

Bloedvergiftiging

De pijn breidde zich uit over mijn hele hand, die stijf begon te worden. Ik begon te vrezen voor bloedvergiftiging. Hassnae zei dat ik naar de dokter moest. “Straks moet je duim worden geamputeerd!” zei ze. Ik was daar ook bang voor, maar ik zag nog meer op tegen de afdeling Spoedeisende Hulp, waar ik dan vast een dag zou moeten gaan zitten wachten op een arts die me dan zou zeggen dat ik maar een paracetemolletje moest nemen.

Al sinds mijn vroege jeugd ken ik genezende krachten toe aan chloride. Dat zit zo: toen ik moest afzwemmen voor mijn diploma B, werd ik de nacht tevoren in mijn gezicht gestoken door een mug. Als kind hield ik daar groteske zwellingen aan over, echt niet normaal. Mijn gezicht leek op dat van de Olifantenman. Alle andere kinderen in het zwembad keken naar me alsof ik inderdaad een kermisattractie was. Maar toen ik het zwembad insprong, mijn dingetje deed en er daarna weer uitkwam, was de zwelling verdwenen.

Ook later verdwenen wondjes en pijnlijke plekken na een duik in het zwembad, ontdekte ik.

Pus en bloed

Ik pakte dus een kommetje en deed daar Glorix in. Daar stopte ik mijn duim in en bleef een uur lang zo zitten. In het midden van het plekje begon zich nu een lichtkleurig bultje te vormen.

Ik pakte een pincet en drukte naast dat bultje. Ik voelde een pijnscheut en er kwam een enorme hoeveelheid pus te voorschijn. Ik drukte nog een keer en nu kwam er pus uit, vermengd met bloed. Ik kneep en er bleef pus en bloed uitkomen. Het leek niet op te houden.

Ik legde mijn duim op de betegelde vensterbank in mijn keuken, vanwege het licht, en drukt met mijn andere duim zo hard als ik kon op de nagel. Het deed ontzettend veel pijn. Ik ging van “HRRNNNGGGG!” en drukte zo hard ik kon. Een eruptie van pus en bloed. Ik kneep mijn duim helemaal leeg, totdat er alleen nog wat wondvocht uitkwam.

Daarmee was de pijn helemaal verdwenen. Ik had me een martelgang door de Nederlandse gezondheidszorg bespaard.

 

Become a Patron!

 

Is het Vrije Woord u écht lief? Help me dan met een financiële bijdrage. Deze website wordt elke dag bedreigd door de virtuele knokploegen van Domrechts, malafide Nederlandse journalisten en zelfs door de vicepremier. Steun Frontaal Naakt. Doneer aan de enige dwarsdenkende, onafhankelijke site van Nederland. Stort wat u missen kunt op rekeningnummer NL59 RABO 0393 4449 61 (N.P. Breedveld, Rabobank Rijswijk), SWIFT BIC RABONL2U o.v.v. ‘Frontaal Naakt’. Lees hier waarom dat niet met PayPal kan, maar steunen via Patreon kan weer wel. Nog liever heb ik dat u op Frontaal Naakt adverteert of mij inhuurt. Mail mij.

Tweet

Peter Breedveld, 21.04.2018 @ 09:25

[Home]