Veilig

32 Reacties

op 05 09 2009 at 09:12 schreef Ad:

Hallo zeg, dat gedrag bij die man in de sloot noem je individualisme? Het is je reinste kuddegedrag. De Nederlandse cultuur zit wat individualisme betreft nog op de kleuterschool en kan zelfs nog in de leer te Sierra Leone.

op 05 09 2009 at 09:33 schreef Tjerk:

“Hoe kon het anders gebeuren dat een bejaarde man die tegen een politieauto aanreed, daarbij in de sloot belandde en aanzienlijke tijd in zijn eentje lag te creperen”

Omdat de omstanders verwachtten dat de politieman iets deed. Deze had echter een hersenschudding, en drukte op de ‘agent in nood’-knop, waarmee alle politiewagens in de buurt gealarmeerd werden.

op 05 09 2009 at 15:56 schreef KvdW:

Een volkomen belachelijk artikel, waarin één enkel incident als bewijsvoering dient voor de stelling: ‘in Nederland sta je eigenlijk altijd overal alleen voor’. Yeah, right. Schuldhulpverlening, sociale advocatuur, kinderbescherming, jeugdzorg; kom daar eens om in de negorij…

op 05 09 2009 at 16:15 schreef Peter:

Ik vind het altijd grappig, hoe aangebrand Nederlanders reageren op vergelijkingen tussen Nederland en andere landen, die negatief uitvallen voor Nederland.

Gin voert hier één voorbeeld op om een gevoel te beschrijven dat ze waarschijnlijk al heel lang heeft, en dat ik ook heb en heel veel mensen die ik ken eveneens: ondanks dat sociale vangnet sta je er in Nederland, als het er op aankomt, helemaal alleen voor. Doodgaan doe je hier helemaal alleen, al is het meestal volstrekt volgens de regeltjes.

Waarom grijpt niemand in als een medeburger belaagd wordt op straat, of in de trein of waar ook in de publieke ruimte? Omdat iedereen weet: ik zal de enige zijn, en wanneer ik in moeilijkheden kom, zal niemand mij helpen, maar men zal me integendeel verwijten dat ik iets deed. Zeggen dat het mijn eigen schuld was dat ik werd doodgetrapt terwijl tientallen toekeken.

Dan kun je ‘sociale advocatuur’ hebben, en schuldhulpverlening, je mede-Nederlanders laten je evengoed creperen. Morgen zijn ze je alweer vergeten.

op 05 09 2009 at 18:26 schreef KvdW:

Wie mijn teksten leest, of zich andersoortig verveelt, weet dat ik sceptisch sta tegenover Nederland en haar bewoners in het bijzonder. Dat neemt niet weg dat nagenoeg álles hier beter geregeld is dan in de binnenlanden van donker Afrika. Je hoeft de krant maar open te slaan, of je treft een jammerlijke poging een vorm van beschaving te implementeren (zoals heden in Gabon).

De gevallen van zinloos geweld zijn mij bekend. Deze excessen vinden echter doorgaans plaats op uren dat weldenkende Nederlanders op één oor liggen, dan wel hun ochtend-erectie neutraliseren.

Het siert je, beste Peter, dat je het voor je contributante opneemt. Het valt buiten deze discussie, uiteraard ben je geen verantwoording schuldig, maar ik ben gewoon reuze benieuwd: Waarom verdedig je iemand die op emancipatiegebied dezelfde onzin uitkraamt als de (terecht!) door jou bestreden Myrthe Hilkens?

op 05 09 2009 at 19:31 schreef Peter:

Ik weet daar niks van, KvdW, maar ik kan je wel zeggen dat als Gin dezelfde onzin zou uitkramen, ze van mij uiteraard geen bijval hoeft te verwachten.

Wat dit betreft wel. Nogmaals, dat alles in Nederland beter is geregeld in Sierra Leone, weet iedereen wel en Gin wijst daar ook op in haar stukje. Maar daar gaat het dus niet om. Het gaat erom dat niemand in Nederland iets doet als iemand in nood is. Dat dat zou komen doordat iedereen dan slaapt, is onzin. Op het filmpje, waarnaar Gin linkt, zie je de schaduwen van minstens vijf klaarwakkere personen die veel lullen, maar niks doen.

Als iemand gelijk heeft, heeft ze gelijk en dat ze op emanicpatiegebied andere ideeën heeft dan ik, doet daar niks aan af.

op 05 09 2009 at 19:43 schreef Laila:

KvdW

‘Deze excessen vinden doorgaans plaats op uren dat weldenkende Nederlanders op een oor liggen.’

Nee beste KvdW ik heb(autochtone) Nederlandse vrienden die hier niet meer willen wonen en vertrokken zijn naar elders omdat zij op klaarlichte dag onder het toeziende oog van deze ‘weldenkende’ mens- maar bovenal blind,doof en ongevoelig voor andermans leed en nood – in mekaar geslagen zijn.
Het gebeurde niet in een achteraf steegje maar op drukke publieke spots.
Het meest zijn ze achteraf verbouwereerd over het feit dat niemand iets zegt laat staan ingrijpt.Dat is dé reden dat daders zich onaantastbaar wanen en in alle rust hun uitspattingen kunnen botvieren omdat toeschouwers hun erectie staan te neutraliseren van de opwinding en sensatie.

Het gaat regelmatig op allerlei fora over de wildgroei aan camera’s in het publieke domein.Spijtig genoeg helpt ook dat niet ter voorkoming van wangedrag.

Sociale controle wordt gezien als kleinburgerlijk
-ook door mij maar- toch is het het beste (en enige) preventieve middel tegen welk wangedrag dan ook.

Ik onderschrijf volledig het doorgeslagen individualisme. Het is ieder voor zich en God voor ons allen.
Misschien zou men meer persoonlijke betrokkenheid en empathisch vermogen aan de dag leggen als bepaalde voorzieningen niet zo vanzelfsprekend zouden zijn. Het gebrek aan echte menselijkheid en de stuitende desinteresse lijken vaak hand in hand te gaan met welvaart.

op 05 09 2009 at 19:46 schreef Tjerk:

Wat op dat filmpje te zien is, is een gebrek aan doortastendheid. ‘Wat moeten we doen?’ ‘Zit er nog iemand in dan?’ Etc.

Ik zie zelfs twee agenten toekijken.

Als één van de omstanders de leiding op zich had genomen en de anderen duidelijk opdrachten had gegeven, zouden ze hebben gevolgd.

Dat is dus, zoals Ad opmerkt, niet omdat we een volk van egotrippers zijn, maar omdat we een volk van schapen zijn.

op 05 09 2009 at 22:57 schreef diadorim:

een infantiele mengeling van inductie en occidentalisme.

op 05 09 2009 at 23:01 schreef vetklep:

Misschien heeft het ook te maken met de alomtegenwoordige betuttelzucht. Snelheidsadviezen bij bochten waarvan een blinde kan zien dat je even moet remmen, waarschuwingen op rookwaren, tandenborsteltjes in beeld bij zoetigheidscommercials, drinken met mate, dwingende gedachtenadviezen, enzovoort.
Mensen zijn gewoon niet gewend hun eigen hersens te gebruiken. En al helemaal niet in uitzonderlijke of stressende situaties.

op 05 09 2009 at 23:05 schreef Anti-tourism:

“Raak maar eens verwikkeld in een vechtpartijtje op straat. Tien tegen één dat niemand ingrijpt.”

Dit is een sociologisch fenomeen en heeft met cultuur niets te maken. Althans niet in de zin die jij en anderen hier bedoelen. Wél in de zin van urbane cultuur versus landelijke cultuur.

De urbane cultuur vertoont inderdaad heel vreemde grillen. Jouw voorbeeld is er eentje van. In het zakencentrum van Freetown zal je waarschijnlijk precies hetzelfde overkomen.

op 06 09 2009 at 09:05 schreef KvdW:

@ Laila: Hoe verschrikkelijk het ook is wat jouw vrienden overkwam, m.i. betreft het de uitzondering die de regel bevestigt. In Nederland dalen misdaadcijfers over de hele linie al jaren (wat de sensatiepers ook moge beweren).

Mijn indruk is dat moderne communicatiemiddelen helpen in de strijd tegen uitwassen. Bij het minste of geringste wordt ter plekke 112 gebeld; sommigen nemen het incident zelfs op.

Als onschuldige buitenstaander heb je in Nederland een zeer geringe kans bij een geweldsdelict betrokken te raken (dat percentage zal in Sierra Leone zeker 1000 keer zo hoog liggen). Dit is meestal voorbehouden aan criminelen onderling, voetbalhooligans en losgeslagen uitgaanspubliek.

op 06 09 2009 at 09:17 schreef Peter:

Die dalende misdaadcijfers ten spijt gelóóf ik gewoon niet dat de kans, om in Nederland bij een geweldsdelict betrokken te raken, zo gering is. In de trein is het me de afgelopen jaren al tientallen keren gebeurd dat ik in een bedreigende situatie verzeild raakte. ’s Avonds laat is het bijna altijd raak. Altijd is er wel een dronken troglodiet of een groepje opgefokte Berbers of boeren vastbesloten andermans leven onaangenaam te maken. Dat heb ik niet alleen, andere mensen hebben er ook last van.

Op straat en in de supermarkt is er ook heel vaak iets. In mijn jeugd zag ik dat zelden. Nu heb ik die doorgebracht in Apeldoorn, en woon ik nu in de Randstad, maar toch. In Apeldoorn had je kampers, Molukkers en Indo’s die regelmatig met elkaar op de vuist gingen.

op 06 09 2009 at 10:12 schreef KvdW:

Afkloppen, maar in mijn 36-jarige carriere als hoofdstadbewoner heb ik nog nooit iets bedreigends meegemaakt. En de zelfgeformuleerde verbodsbepalingen voor weldenkende mensen, overtreed ik regelmatig.

Hoe hard dit ook klinkt: individuele lotgevallen sneeuwen volledig onder in de enorme cijferberg die statistiek heet.

op 06 09 2009 at 11:39 schreef Alf Berendse:

Gin Mooy zet sociale cohesie in Sierra Leone tegenover individualisme in Nederland: in Sierra Leone helpen burgers elkaar bij ongelukken en geweld, in Nederland blijft men aan de kant staan.

Ik onderschrijf Ad, Tjerk en anderen die op iets heel anders wijzen, namelijk de houding ten opzichte van autoriteit. In Nederland laat men ingrijpen graag aan overheidsapparaten over, een gevolg van ruim vijftig jaar sociaal-democratische indoctrinatie (door de overheid) dat dat het beste is. Met individualisme heeft dat niets te maken, integendeel.

Hoe zit dat in Sierra Leone, is men daar in het algemeen meer geneigd zelf handelend op te treden? Is er bijvoorbeeld ook meer ‘openlijke burgerlijke ongehoorzaamheid’, in tegenstelling tot de hypocriete vorm daarvan in Nederland?

KvdW denkt dat moderne communicatiemiddelen helpen uitwassen te voorkomen (112 bellen). Houzee voor de mobiele telefoon, maar dit maakt het omstanders dus juist makkelijker zelf niets te doen: “Ik bel de politie/brandweer/ambulance wel”.
Hebben omstanders in Sierra Leone ook een mobiel telefoontje en is er iemand anders bereikbaar om in te grijpen?

Ik denk, zeer aarzelend, ook over de invloed van het zien van beelden van ongelukken en geweld, in Nederland meer te zien op tv en het www dan in Sierra Leone, neem ik aan. Het maakt emotioneel en empatisch murw. En emoties maken nu eenmaal geen onderscheid tussen wat op een beeldscherm is te zien en een gebeurtenis ‘in het echt’. Eenmaal murw voor wat op het beeldscherm is te zien, is menigeen het ook op twee meter afstand van een ongeluk of vechtpartij. Het is iets geworden om naar te kijken.

Met de vergelijking van Mooy is niets mis. Sowieso niet, je kunt alles met alles vergelijken. Appels en peren heel goed, het is allebei fruit. Bloemkolen met Volkswagens ook, maar dat levert weinig inzichten op.
De vergelijking van sociale cohesie in Sierra Leone met individualisme in Nederland lijkt mij echter te oppervlakkig om aan de verschillen ook verschillen in reacties op ongelukken en geweld te wijten. Een beetje socioloog breekt zich over de laatste verschillen, en mogelijke oorzaken ervan, levenslang het hoofd.

Wel of niet helpen bij een ongeluk vraagt ook niet om dezelfde overwegingen als wel of niet ingrijpen bij geweld. Iemand dreigt te verdrinken en ik haal een nat pak, dat is simpel, ook als ik een gloednieuw en duur Hugo Boss kostuum draag.

Bij een vechtpartij ben ik geneigd degene die het onderspit delft te helpen. Maar mogelijk is hij/zij degene die met geweld begon. Dan moet ik wel heel erg op mijn intuïtie vertrouwen, wie is de ‘bad guy’, wie verdedigt? Tegen de tijd dat ik daar, aan de kant staande, over ben uitgedacht, is het waarschijnlijk al te laat. Ach natuurlijk, je springt ertussen om de vechtenden uit elkaar te houden, ongeacht wie er begon, dat deed de meester op het schoolplein ook. Maar laat dat nu juist de meest gevaarlijke ‘hulpactie’ zijn, je keert je dan namelijk tegen beide vechters, met het risico van beiden klappen te krijgen.

En wat als beide partijen willen vechten, twee mannen die altijd op zoek zijn naar een reden voor een knokpartij? Lekker laten gaan, mogen ze helemaal zelf willen, van beide kanten vrijwillig vechten. Maar ja, dat weet ik ook niet bij eerste aanblik.
In die situatie heb ik nog wel deze overweging: “Hou ’s effe op hier, doe dat lekker bij een van jullie thuis, niet op straat waar oude dametjes ervan schrikken en waar je kinderen het verkeerde voorbeeld geeft.” Ik vrees dat mij dat onvoldoende motiveert tot effectief ingrijpen; niet kwaad genoeg en daardoor niet genoeg kracht.

Je verdrinkt half, je wordt in elkaar geslagen. Het zijn bijzondere situaties waarbij je het moet hebben van degene die even niet nadenkt. Het verschil tussen Sierra Leone en Nederland doet er dan ook niet toe.

op 06 09 2009 at 12:51 schreef rena:

Vorige week zag ik terwijl we aan kwamen rijden, twee jonge jongens rond hangen bij onze voordeur. Terwijl we de auto parkeerde zag ik een van de jongens z’n lid weer in zijn trainingbroek proppen, hij had overduidelijk voor ons huis staan urineren.
Ik sprak hem daar op aan en hij ontkende vervolgens in alle toonaarden. Ze bleken 14 en vol boosheid en verontwaardiging, want ja hij moest nu eenmaal zo nodig, scholden de buurvrouw uit die zich er mee bemoeide en vervolgden na een pittige woordenwisseling hun weg. De volgende ochtend lag er een sigaret op de rand van de achterdeur de auto, overduidelijk brandend achtergelaten.
En welke voorbeeld is dit voor mijn zoontjes?
Later die week zagen we puberjongens hun plastic flesjes op straat laten vallen terwijl ze naast een prullenbak stonden…Mam zeg er maar niks van sprak de oudste (8jr)
Ik vind het treurig….

op 06 09 2009 at 17:38 schreef vanhetgoor:

Ik mag de mensen uit Sierra Leone wel. Het zijn allemaal stuk voor stuk vriendelijk meelevende weldenkende mensen. Maar ook daar is niet alles ideaal. Misschien zijn het in Nederland allemaal schapen, daar in Sierra Leone zijn het een ander soort schapen. Ik meen mij een burgeroorlog te herinneren waarbij kinderen werden ingezet voor het vergroten van het kapitaal van een of andere war-lord. En daar ging het niet zo heel erg zachtzinnig aan toe. Als men niet mee wilde doen dan was de enige andere optie dat men een hand of een voet kwijtraakte. Soms ook een hand èn een voet. Maar dan toch had men nog consideratie met het slachtoffer, als men een rechter hand afhakte dan ging die linker voet. Zodat men altijd met behulp van een kruk nog kon voortstrompelen. Graag zou ik weten waar deze godverdomde praktijken hun origine vinden.
Wanneer zijn de inwoners van Sierra Leone vriendelijk weldenkend en meelevend, en wanneer komt de moslim in hun boven en wordt er met de botte bijl ledematen afgehakt?

op 06 09 2009 at 18:25 schreef J.J. van der Gulik:

Nederlanders hebben achteraf altijd praatjes voor tien, maar als het op handelen aankomt op het moment dat het nodig is dan doen ze weinig tot niets. Ik kan me de opvatting van Gin Mooy dan ook wel voorstellen. Je kunt net als Laila al zegt gewoon in elkaar geslagen worden op een druk punt zonder dat iemand iets doet.

op 06 09 2009 at 20:41 schreef M.Nieuweboer:

Wijlen mijn vader was aan het schaatsen toen hij een persoon in een wak zag. Er waren omstanders. Mijn vader, een rasechte individualist, haalde hem/haar (dat weet ik niet meer) er uit. Toen kwamen de omstanders in actie. Naar mijn vader werd niet meer omgekeken; hij is maar verder geschaatst.
Ad en JJ vd Gulik zien het goed.

op 06 09 2009 at 21:58 schreef Laila:

KvdW ik kan alleen maar beamen dat de statistieken een heel ander beeld laten zien dan de media ons doet geloven.Het is raar maar waar.

Daar waar veel mensen samenkomen zorgt de anonimiteit ervoor dat de controle vermindert,
contacten tussen mensen zijn vaak onpersoonlijker en de bereidheid van burgers om elkaar te hulp te schieten wanneer zich een incident voordoet is hierdoor minder.

In dorpen en in minder bewoonde gebieden groeten mensen elkaar, al kennen ze elkaar niet persoonlijk.
Men erkent elkaars aanwezigheid.

op 07 09 2009 at 09:42 schreef hj:

Tsja ach, het is overal weleens wat. In Nederland is me nog nooit iets overkomen, terwijl ik in het altijd gezellige Afrika van Gin Mooy (Zimbabwe dit keer) gewelddadig overvallen ben door een paar stoute autochtonen. Omstanders stonden toen mijn vriendin zich los had weten te rukken niet echt te springen om zich ermee te bemoeien en wilden het liefst doorlopen.

Anderzijds is een vriend van mij dan weer nagenoeg hetzelfde overkomen in Rotterdam. Dit soort generalisaties slaat dus nergens op. Behalve dan dat de kans om bij een beroving het leven te laten in een land als Zuid-Afrika of Kenia een stuk groter is dan in Nederland.

op 07 09 2009 at 11:55 schreef Babs:

KvdW en anderen, Gin beschrijft een gevoel dat ze heeft, ze stelt niet dat Sierra Leone veiliger is dan Nederland. Het gevoel van Gin kan ik prima volgen. In Nederland is de kans dat je wordt doodgeslagen waarschijnlijk een stuk kleiner, maar je voelt continu dat je er helemaal alleen voor staat.

Erger dan niet ingrijpen bij een vechtpartij, vind ik in Nederland het niet ingrijpen bij ziekte of ellende binnen familie- en vriendenkring. Iemand die in Nederland gehandicapt raakt verliest vrienden, iemand die in Nederland oud wordt, wordt in een verzorgingstehuis geplaatst. Niemand neemt zijn (schoon)ouders mee op vakantie, niemand laat ze bij zich thuis wonen als ze niet meer voor zichzelf kunnen zorgen.

Natuurlijk komt dit voor een groot deel door de indoctrinatie door de overheid (zie Alf). Maar de oorzaken interesseren me eigenlijk niet. Het gaat om het gevoel, het gaat erom hoe je er vanaf komt. Begin eens met je zieke oma te bezoeken ofzo, neem je schoonvader mee naar een concert. En natuurlijk moet de overheid kapot, maar dat is een hele lange weg.

op 07 09 2009 at 16:10 schreef hj:

Waarom zouden we in godsnaam terugwillen naar een samenleving waarin het normaal wordt gevonden dat je je schoonouders in huis neemt als ze niet meer voor zichzelf kunnen zorgen? Ik moet er niet aan denken!

op 07 09 2009 at 16:32 schreef babs:

Als je het persé in eigenbelang uitgelegd wil hebben:
Omdat er dan wellicht ook iemand is die voor jou zorgt als je dat zelf niet meer kunt, hj. Zodat je niet langzaam in een plantje verandert tussen andere plantachtigen in een verzorgingstehuis dat barmhartig door de familie wordt uitgezocht op prijs-kwaliteit-verhoudingen.

Ik woon eerlijk gezegd liever in een arm en gevaarlijk land, dan in een land van hj’s. En dit is niet bedoeld als een persoonlijke aanval op hj, die precies zegt wat verreweg de meesten denken.

op 07 09 2009 at 17:39 schreef Alf Berendse:

hj, neem de verantwoordelijkheid, hoe dan ook. Neem je schoonouders niet in huis, laat ze op straat sterven. Maar sta daar dan voor. Schuif je desinteresse niet af naar de overheid, noem het niet de verantwoordelijkheid van de overheid. Om dit als eigenbelang uit te leggen: daarmee maak je er ook mijn verantwoordelijkheid van, als ik via belasting aan de zorg meebetaal. Als jij je schoonouders op straat wilt laten staan, waarom moet ik dan meebetalen aan hun opvang? Als jij ze geen nat pak waard vind, waarom moet ik dan voor hen mijn Hugo Boss kostuum afstaan?

op 08 09 2009 at 00:46 schreef hj:

Eh, een nat pak halen en een paar honderd euro schade lijden om een leven te reden is wel even iets anders dan je hele leven en privésfeer aanpassen aan de jarenlange aanwezigheid van een behoeftig stel bejaarden. Hoe graag ik ze ook mag, ik besteed dat gewoon veel liever uit aan mensen die daarvoor opgeleid zijn.

Vroeger (en in andere landen nog steeds) ging dat er anders aan toe, maar niet omdat men het toen zo fantastisch vond om gezellig met 4 generaties in één huis te leven. Er waren gewoon geen andere opties, behalve dan om elkaar -inderdaad- op straat te laten sterven. Nu gelukkig wel.

En ja, voor die vrijheid betalen we met z’n allen, so what?

op 08 09 2009 at 07:03 schreef Alf Berendse:

So what? De tendens is om meer en meer aan de overheid over te laten in plaats van zelf te handelen, zelf in te grijpen. Zorg voor ouderen èn drenkelingen redden.
Drenkelingen redden kun je beter zelf doen, als je het ziet. Je kunt 112 bellen, maar waarschijnlijk komen politie of brandweer te laat.
Zorg voor ouderen vind ik geen taak voor de overheid, geen reden om belasting te heffen. Als het om jouw schoonouders gaat, jouw probleem, dan telt met z’n allen helemaal niet. Ik ken ze niet, ze verkeren niet in acuut gevaar, je had iets kunnen regelen zonder een beroep te doen op ‘iedereen’. Van jouw vrijheid maak je mijn verplichting.

Laat ik het heel cru stellen. Ik haal mijn eigen moeder niet in huis, als ze zorg nodig heeft. Maar evenmin verwacht ik, laat staan dat ik het eis, dat anderen dan geld op tafel leggen voor haar zorg. Verantwoordelijkheid nemen betekent niet per definitie dat je het ‘moreel juiste’ doet, het betekent slechts dat je staat voor je eigen doen en laten.

op 08 09 2009 at 10:37 schreef babs:

En in zo’n land, waar je behoeftige bejaarden in verzorgingstehuizen laat verpieteren, op kosten van anderen, wil ik liever niet wonen. Koud, afstandelijk, egoistisch, lomp; dat zijn steekwoorden die bij me opkomen, denkend aan Holland.

ik besteed dat gewoon veel liever uit aan mensen die daarvoor opgeleid zijn.
3x per jaar op vakantie en de zorg voor oma ‘uitbesteed’, wat een armoede. In veel opzichten is Sierra Leone een rijker land, denk ik dan. Ik schat in dat dit ook precies het gevoel is van Gin, het gaat niet zo zeer om dat vechtpartijtje waarin je toch niet verzeild raakt, het gaat om het totale gevoel dat je er alleen voor staat, dat je vrienden je laten vallen als je in een rolstoel terecht komt, want zorg voor vrienden in een rolstoel besteden we ook liever uit en we gaan niet met zijn allen biljarten ipv voetballen, omdat er toevallig eentje niet meer kan lopen. Dat je eigen kinderen je uitbesteden als je oud wordt.

op 08 09 2009 at 14:31 schreef hj:

@Alf: wie zegt dat ik anderen financiëel laat opdraaien voor de zorg voor mijn schoonouders? Ik betaal daar zelf netzogoed voor, zoals we met z’n allen bijdragen aan een systeem waarin gezondheidszorg voor iedereen gegarandeerd wordt – ook voor onszelf op het moment dat we dat niet kunnen betalen. Want zo is het ook nog eens: in een wereld waar ieder individu of iedere familie dat voor zichzelf moet uitzoeken ben je gewoon keihard de lul op het moment dat je geen familie (meer) hebt of je het gewoonweg niet kan veroorloven.

En ja, dan betaal ik nu misschien voor jouw psychotherapie en jij morgen voor mijn schoonouders. Is dat zo verschrikkelijk dan? Over egoïsme en solidariteit gesproken.. het enige verschil met een land als Sierra Leone is dat wij dat geïnstitutionaliseerd hebben, waardoor het een stuk effectiever, efficiënter en eerlijker wordt verdeeld.

Ik vind dat ook heel iets anders dan het gevoel dat jij ben babs hier beschrijven en wat ik zelf absoluut niet deel. Als één van mijn vrienden niet meer kan voetballen gaan we wel gewoon biljarten, dat lijkt me volstrekt normaal. En als iemand dreigt te verdrinken spring je in het water. Maar waarom ik dan ook gelijk persoonlijk m’n schoonmoeder zou moeten wassen ontgaat me.

op 08 09 2009 at 18:21 schreef Alf Berendse:

hj, waar leid jij nu aan af dat ik psychotherapie onderga, dat ik ten stelligste ontken, bewijs het maar eens. Verder ben ik afgedwaald naar politiek: wat jij goede en geïnstitutonaliseerde zorg noemt, noem ik een door de overheid opgelegde (en door de meerderheid gewenste) ‘allen-voor-een’ moraal. Ik ben er voor dat mensen elkaar helpen, èn ik ben een rechts-radicale anarchist. Als niemand in het water springt om een drenkeling te redden, verzuipt hij/zij. Als niemand uit zichzelf jouw schoonmoeder wil wassen, blijft ze ongewassen. Dat is anders en toch hetzelfde.
Stuur je schoonmoeder maar naar mij toe, het is vies werk maar iemand moet het doen.

op 09 09 2009 at 00:06 schreef hj:

Ik zeg niet dat jij pyschotherapie ondergaat en of je dat doet of niet interesseert mij vrij weinig; het is slechts een voorbeeld van het feit dat we bijna allemaal vroeg of laat beroep doen op het zorgstelsel waar we ook allemaal aan bijdragen. Ik vind het hoogst merkwaardig dat je moeite hebt met die financiele bijdrage, maar vervolgens wel staat te springen om mijn behoeftige schoonmoeder te wassen.

Verzorgers in een zorgcentrum worden daar overigens ook niet toe gedwongen. Ze doen dat uit zichzelf, maar krijgen er uiteraard wel een beloning voor. Dat lijkt mij ook niet meer dan logisch als je je daar fulltime mee bezighoudt. Denk maar niet dat het uitbesteden van dat soort werk in een rechts-radicale anarchie niet meer voorkomt. Het enige verschil is dat daar alleen de rijken het zich kunnen veroorloven.

op 09 09 2009 at 08:13 schreef Alf Berendse:

hj, ik sta niet te springen jouw schoonmoeder te wassen, zoals ik ook niet sta te springen om een drenkeling te redden of een vechtpartij te onderbreken. Enthousiasme is niet nodig, actie is genoeg.

Ik doe slechts een beroep op het zorgstelsel omdat het is zoals het is. Bij voorkeur betaal ik er geen belasting en verplichte premies voor, is mijn inkomen hoger en kies ik zelf.

Lees Ik blijf thuis! het verhaal van mijn moeder van Stella Braam, over de nadelen van het zorgstelsel.
De overheid neemt je het geld af waarmee je zelf zorg zou kunnen regelen en organiseert het voor jou. Maar de overheid bepaalt vervolgens ook welke zorg je krijgt: geen hulp in huis maar opname in een tehuis.

Het ideaal in een (economisch) rechts-radicale anarchie is een hoger besteedbaar inkomen voor iedereen, vooral door afschaffing van belasting. Geld bij elkaar leggen voor gezamenlijke voorzieningen, ook zorg, wordt dan een vrijwillige actie. Je doet eraan mee als het biedt wat jij nodig hebt. Er is geen overheid voor nodig, de overheid kan het ook niet beter dan een groep mensen die vrijwillig samenwerken.

Ik bedoelde natuurlijk niet, en andere lezers begrijpen dat, dat huidige gezondheidswerkers tot hun werk worden gedwongen. Ik word gedwongen aan hun salaris mee te betalen. Ik moet meebetalen aan slechte zorg voor jouw schoonouders, waardoor ik niet het geld overhoud goede zorg voor mijn moeder in te kopen.

Wat is beter, individuele verantwoordelijk of afgedwongen collectieve verantwoordelijkheid? Het laatste leert mensen hun verantwoordelijkheid over te laten aan iemand anders, de groep, de overheid. Niet alleen de zorg voor schoonouders, ook het redden van drenkelingen.