Veelmannerij
Paul Lafargue
Illustratie: Walter Sickert
De Naïrenvrouw bezit meerdere mannen, tien, twaalf en nog wel meer, wanneer het haar bevalt en die zij naar goeddunken wisselen kan; zij volgen elkaar langs de rij af op; ieder heeft zijn bepaalde echtelijke dag, gedurende welke hij in de kosten voor de huishouding bijdragen moet. Om aan te duiden dat zijn plaats bezet is, hangt hij zijn zwaard en zijn schild boven de huisdeur op. De vrouw wordt des te meer geacht en bewonderd, hoe meer echtgenoten zich tot haar onderhoud verenigen.
Om niet te moeten hongeren op de dagen, dat hij geen toegang tot zijn dame heeft, mag hij zich aansluiten bij andere huwelijksgezelschappen; hij kan ook naar believen het ene huwelijksgezelschap uittreden, om in een ander te gaan, en zijn dame heeft het recht hem af te wijzen, wanneer hij haar niet bevalt of zijn plichten niet voldoende nakomt. De Naïrenvrouw leeft in de veelmannerij (polyandrie) en de Naïr in de veelwijverij (polygamie of polygynie).
De kinderen volgen de moeder, deze heeft de plicht hen te voeden: ‘Geen Naïr kent zijnen vader’, zegt Buchanan, ‘veel meer beschouwt ieder zijn zusterskinderen als zijn erfgenamen’. Nog meer, hij voelt werkelijk voor hen die genegenheid, welke in andere delen van de aarde de vader alleen zijn eigen kinderen toedraagt. Ja, hij zou als een monster gelden, die bij de dood van een kind, dat hij wegens de gelijkenis en het lange samenleven met de moeder als zijn eigen beschouwen moet, dezelfde droefheid aan de dag legde, en evenveel tranen vergoot, als bij de dood van een zusterskind.
De Naïren schijnen zich tot taak gesteld te hebben, de zedelijke begrippen van de goede Europeeër ‘t onderste boven te gooien. Het recht, een jonkvrouw haar maagdelijkheid te ontnemen, ’t welk de ridderschap van de middeleeuwen als een kostbaar voorrecht voor zich alleen behield, komt de Naïren als een hoogst lastige herendienst voor. Zij huren daarom voor dit doel vreemden, wie zij daarvoor een loon betalen. Bartema* verhaalt: ‘De Radjah van de Indische stad Tarnassari laat zijn vrouw tot ontmaagding over aan. . . blanke mannen, christenen of mohammedanen. Alvorens zij hun bruid naar huis voeren, zoeken zij een blanke op, nemen hem, wie hij ook zijn moge, mede naar huis en geven hem hun vrouw.’
George IV, koning van Engeland, deelde deze beschouwing van de Naïren, hij zei dat dit een arbeid voor stalknechts was.
Barbosa, die een levendige beschrijving van de huwelijksgebruiken bij de Naïren geeft, roept uit: ‘Een meisje, dat jonkvrouw blijft, vindt, naar hun wereldbeschouwing, geen toegang in het paradijs.’
*) Ludovico Bartema was de eerste Europese pelgrim die Mekka bezocht in 1503.
Paul Lafargue was de schoonzoon van Karl Marx. Een leider in de Franse socialistische beweging, speelde ook een belangrijke rol in de ontwikkeling van de Spaanse socialistische beweging. Hij schreef orthodoxe marxistische werken over verschillende onderwerpen als vrouwenrechten, antropologie, reformisme en economie. Bovenstaande tekst is een fragment uit Le matriarcat – Etude sur les origines de la famille (1886). Vertaling afkomstig van het Paul Lafargue Internet Archief.
Paul Lafargue, 13.11.2010 @ 09:41
13 Reacties
op 13 11 2010 at 12:23 schreef matxil:
Klinkt goed, dit systeem. Doet me een beetje denken aan de utopische roman “Island” van Aldous Huxley. Het zou me trouwens niet verbazen als Huxley bij dit boek ook door de Nair geinspireerd was.
op 13 11 2010 at 14:23 schreef MNb:
De Europees/Abrahamistische cultus rond maagdelijkheid heb ik ook nooit begrepen. Een maagd weet immers per definitie van toeten noch blazen in bed (daarbuiten heb ik nu maar helemaal niet over).
op 14 11 2010 at 12:07 schreef froit:
Geen vrouw vergeet ooit haar eerste keer, trouwens, wij mannen ook niet, dacht ik.
Des te meer eer vond ik het, dat ik uit al die anderen gekozen werd, steeds weer…
op 15 11 2010 at 06:17 schreef Benach:
Ik meen me te herinneren dat de Touareg ook zeer feministisch waren, en die zijn nog moslim ook.
op 15 11 2010 at 07:43 schreef Peter:
Bij de Toeareg moeten de mannen gesluierd, in plaats van de vrouwen. Maar daarover later meer.
op 15 11 2010 at 07:59 schreef Benach:
Klopt maar was het niet ook zo dat onder de Touareg polyandrie nog voorkwam?
op 15 11 2010 at 11:07 schreef yurp:
Mnb, was de maagdelijkheid in pre-christelijk Europa net zo belangrijk of is dit rechtsstreeks overgenomen vanuit het Midden-Oosten?
op 15 11 2010 at 11:10 schreef yurp:
Overigens is iemands maagdelijkheid krijgen net zo’n eer als iemand voor het eerst een prachtige zonsondergang mogen laten zien of een fantastisch gerecht voor het eerst laten proeven. Je bent blij voor die persoon dat diegene eindelijk mag genieten van iets bijzonder lekkers.
op 15 11 2010 at 12:07 schreef Peter:
Dat is er vanuit gaande dat je een fantastische minnaar bent, uiteraard.
op 15 11 2010 at 12:27 schreef hassnae:
In Marokko heb je de mythe, legende (of zo) van friqie’, een man die erbij werd gehaald om de vrouw te ontmaagden op de huwelijksnacht als het de man niet lukte.
friqie’, is hij die iets open barst. Je hoort het niet met een q uit te spreken, maar ik kom even niet op de fonetische spelling van de juiste letter.
op 15 11 2010 at 12:44 schreef Benach:
Yurp: je hoeft maar de Vestaalse maagden e.d. erbij te pakken om een antwoord op je vraag te krijgen.
op 15 11 2010 at 12:45 schreef yurp:
Peter, als je nog niks gewend bent is het al snel lekker. Vergelijkingsmateriaal is er niet ;) Ik ga er daarbij wel vanuit dat je respect- en liefdevol bent. Maar dat spreekt voor zich.
op 16 11 2010 at 06:33 schreef Peter Dijkema:
Van Paul Lafague herinner ik mij alleen zijn `Lof der Luiheid´, een goede propaganda voor schoonpapa´s ideaal: ´s-ochtends vissen, ´s-middags jagen en des avonds filosoferen …
Ik vraag me af onder welke categorie het bedrijven der liefde valt … alledrie misschien?
RSS