Vaders

23 Reacties

op 20 06 2010 at 11:13 schreef Rob:

Ik kan het hier alleen maar mee eens zijn. Er zijn nog schrijnender gevallen van rechtsongelijkheid tussen vaders en moeders bekend.
Emancipatie is niet zo ver gegaan dat vrouwen hun ‘zwakkere’ positie hebben moeten opgeven in het geval dat deze hen goed uitkomt. Welke feministe heeft ooit voor vrouwendienstplicht geijverd? Niet één, ze waren allemaal tegen dienstplicht in het algemeen. Wel zo gemakkelijk.

op 20 06 2010 at 11:49 schreef Marcel:

Prachtig verwoord, goed stuk .. Zelf ben ik een gescheiden vader, met een dochter van 14. (Die ligt boven nog steeds op bed, benieuwd hoelang ik nog op m’n vaderdagkadootje moet wachten ;-) ).
God(of Allah)zij dank herken ik niets, uit eigen ervaring, van bovenstaande taferelen. De band met mijn kind is zeer goed, mijn ex is een verstandige, volwassen vrouw ..

op 20 06 2010 at 13:00 schreef vetklep:

Mateloos mee eens. En fijn dat het door een vrouw geschreven is.

op 20 06 2010 at 17:14 schreef Peter Olsthoorn:

Dankuwel, mevrouw Bouazza, las uw verhaal net in NRC ook. U steekt de vaders die vandaag alleen zijn een hart onder de riem.

Dit betoog van een betrokken vrouw heeft meer zin dan al die harde woorden, emotionele huilverhalen en torenbeklimmingen, hoe begrijpelijk die wellicht ook zijn.

Dank ook namens de vele kinderen die in dit soort situaties veelal jarenlang mentaal zijn verminkt door ze in te zetten als levend schild door hun moeders – veelal tegen de ex’en.

Ze hebben het zwaar al mag daar niets van blijken tot op latere leeftijd; en ze weten vaak niet beter dan dat hun vader een enorme boef is – net als met een opvoeding in strenge religies de waarden ‘normaal’ zijn voor kinderen.

Om niet te te vergeten de grootouders die mee moeten lijden en niet zelden het graf ingaan zonder hun kleinkinderen na de scheiding te hebben gezien, terwijl scheidingen meestal al zo zwaar zijn voor hen.

En laten we het op deze feestelijke dag ook even niet hebben over de bedenkelijke rol die (dames van?) Jeugdzorg niet zelden spelen in dit soort kwesties.

(Iets anders Las toevallig met genoegen een boek van uw broer Hafid, wel even slikken af en toe wat betreft de beschreven cultuur, maar is het hier zo veel beter? Enfin, een ander verhaal …)

(Nee, ik ben niet laf, dus m’n hele naam staat er gewoon…)

op 20 06 2010 at 21:31 schreef Jimmy:

Volledig eens. In het Westen zijn echtscheidingswetten zeer in het nadeel van mannen.

De ‘arme bijstandsmoeder’ wordt in het nieuws continu opgevoerd om een politiek punt te maken, maar de brave kostwinner die zonder reden uit huis gekickt is, op z’n 50ste in een studiootje kan gaan zitten en af moet wachten of hij zijn kinderen ooit nog regelmatig zal zien, daar hoor je zelden tot nooit wat over. Erg goed van Hassnae dat ze daar over schrijft. (Over dit soort zaken zouden ook andere columnisten nu eens moeten schrijven.)

Ik ken zeker drie mannen van middelbare leeftijd die zonder goede reden geruïneerd zijn door egocentrische ex-vrouwen op strooptocht. Sterker nog: deze kostwinners hebben zich heel hun leven aan niets schuldig gemaakt, behalve een deugdelijk karakter; vast salaris, goed vaderschap en huwelijkse trouw. Maar ja, ze moesten ‘verder’ hè, die vrouwen. Zich vooral niet laten weerhouden door ‘de omgeving’.

op 21 06 2010 at 00:20 schreef Toos:

Goed stuk. Helaas geldt het ook weleens andersom.

Co-ouderschap wordt tegenwoordig door de meeste rechters opgelegd. Helaas ook als dat helemaal niet goed is voor de kinderen.
Niet meewerken door een van de ouders wordt domweg genegeerd door de rechter. Kinderen die overduidelijk problemen hebben door het heen en weer gezeul tussen 2 huizen (of 3, in mijn voorbeeld dumpt papa ze bijna al zijn dagen bij oma en opa), het doet de rechter niets.

Aan het belang van het kind wordt dus al helemaal niet meer gedacht.

Met dank aan Rouvoet.

op 21 06 2010 at 00:23 schreef Rena:

Heel sympathiek Hassnae! Ik kende ook zo’n vader. Het was een treurige situatie, mocht van zijn ex de kinderen niet meer zien…Behalve te soft zijn had hij geen vlieg kwaad gedaan.

op 21 06 2010 at 09:43 schreef Vader:

Uitmuntend stuk mevrouw Bouazza.
De laatste tijd hoor je in het politieke discours steeds vaker dat ‘onze rechtsstaat in gevaar is’. Dat klopt niet. Onze rechtsstaat is namelijk EEN gevaar. Zie het daderbeschermende eenrichtingsvrouwenrecht wat in Nederland voor ‘familierecht’ moet doorgaan. En zie de vrouwelijke prachttoga’s die zich o zo heldhaftig ‘kinderrechter’ noemen, maar die eigenlijk meer een soort drukdoenerige halfpsychologen zijn, en die bij twijfel en bij gebrek aan wezenlijke feiten per definitie lekker veilig partij voor de zich achter de kinderen verschuilende vrouw kiezen.
Zie het falende feminiene Jeugdzorg, een nauwelijks gecontroleerde olietanker die de facto boven de wet staat.
Al helemaal dol, zo niet onmenselijk – ook en vooral voor de kinderen – is ’s lands op niets gebaseerde pro-actieve huisuitzettingenbeleid bij scheidingen. Welk kinderbelang is daarmee gediend? En waarom zetten we dan niet meteen iedereen die een conflict heeft uit huis? Een vluchtgevaarlijke TBS-er heeft nog meer rechten dan vaders en kinderen in een echtscheidingssituatie, daar komt het op neer.
Echtscheiding in Nederland is maar al te vaak gelegaliseerde diefstal. Gewoon, omdat het kan. Wie denkt dat we hier burgerrechten, laat staan vaderrechten, laat helemaal staan kinderrechten kennen, heeft het goed mis.
Ongecontroleerde ambtenaren in de echtscheidingsindustrie, die hebben rechten. Zij wel ja. En vrouwen natuurlijk ook. Die hebben recht op alles. Maar dat is logisch. Per slot zijn Nederlandse vrouwen hele zielige slachtoffers met zwakke, zo niet ontbrekende schouders.
Het wordt tijd dat politiek Den Haag hier niet alleen qua wetgeving (want dat is de laatste tijd al aangepast en – verrassing – toch weer allemaal niet afdwingbaar), maar nu ook naar buiten toe iets aan gaat doen. Rechtbanken, instanties en advocatuur moeten zo snel mogelijk uit de 19e eeuw getrokken worden, en het moet ouders en advocatuur VOORAFGAAND aan de echtscheidingsprocedure AFDWINGBAAR verboden worden om kinderen als wapens in te zetten. Zulks gaat een heleboel geld kosten. Toch moet dit grove onrecht in het belang van toekomstige generaties veranderen. Anders zie ik het er ooit nog wel van komen dat onze vermolmde ‘rechtsstaat’ door fakkels, hooivorken en rieken wordt gereorganiseerd. Ik zal dan niet helpen met blussen, maar naakt door de straten rennen en luid ‘I told you so, f***ers!’ scanderen.

op 21 06 2010 at 10:03 schreef hassnae:

Dank, lieve mensen.

Peter Olsthoorn en Vader, jeugdzorg en de andere instanties komen in een apart stuk aan bod. Dat is een beerput.

Vader, het hoeft helemaal geen geld te kosten om ouders aan hun plicht te houden. Gewoon de wet toepassen. Zo makkelijk is het. Net als met reljongeren. Gewoon de wet toepassen in plaats van geldverslindende projectjes verzinnen.

op 21 06 2010 at 12:36 schreef Henk:

@Toos,

Co-ouderschap wordt niet opgelegd, dat is iets wat je juist samen regelt. Maar los daarvan, beide ouders hebben het gezag over het kind i.t.t. vroeger waarbij de ene ouder (meestal de moeder) voogd werd en de andere (de vader dus) toeziend voogd. De laatste had bijna geen rechten en kon beslissingen van de voogd achteraf voorleggen aan de kinderrechter. Nu kan dat al voor de beslissing.
Denk aan schollkeuze, piercings en tattoos, opvoeding e.d.

Waar in het stuk van Hassnae en de reacties aan wordt voorbijgegaan is dat de Kinderrechter beslissingen neemt in het belang van het kind. En niet in het belang van de ouders of een van beide ouders. M.i. een goed uitgangspunt.

En als ik zie hoe sommige ouders elkaar dwars zitten, want dat is het nu eenmaal, dan vraag ik me af hoe volwassen ze zijn.

De reactie van ‘Vader’ wijst daar ook op. Het verhaal gaat in het geheel voorbij aan het belang van het kind en gaat alleen maar over zijn eigen recht c.q. onrecht.

Ik ken stellen die na een echtscheiding volwassen met elkaar omgaan ten behoeve van het kind. Soms is er wel wat eens gekibbel maar dat is meestal van praktische aard.
En ik ken ook een stel die nog 10 jaar na de scheiding aan het doorknokken zijn. Ons huis is dan het neutrale terrein.

op 21 06 2010 at 16:55 schreef Vader:

@Henk

U hebt mijn reactie volkomen verkeerd gelezen. Wat ik betoog, is dat de daadwerkelijke (lange termijn-)belangen van het kind in ons kromme en archaïsche rechtssysteem veel te eenvoudig ondergeschikt gemaakt kunnen worden aan de belangen en/of de hebzucht van één partij – en dat is 9 van de 10 keer de tijdrekkende en acterende moeder – en aan de belangen van een complete amateurkaste van handenwassende papierschuivers en zelfbenoemde pseudo-psychologen. Het is in het daadwerkelijke belang van kinderen, dat ze een echte en hechte band met beide ouders blijven houden – elke moderne studie wijst dat uit. Maar je hebt maar één kwaadwillende partij nodig om dat tot in de oneindigheid te blokkeren, zoals Hassnae het zo treffend beschrijft. Zo worden teveel vader-kind relaties gereduceerd tot ridicule speeltuinuurtjes. Is dat in het belang van het kind? Maar liefst 45% van de gescheiden Nederlandse vaders ziet zijn kinderen niet of nauwelijks meer. Is dat in het belang van het kind? Uw opmerking dat ‘stellen na 10 jaar nog doorknokken’ is te simpel. Het – al dan niet verzonnen – conflict kan in ons rechtssysteem kinderlijk eenvoudig door één partij kunstmatig in leven worden gehouden. Gewoon, omdat dat sanctieloos kan, niets meer, niets minder. En waar uw overdreven hoogachting voor kinderrechters vandaan komt is mij een raadsel. In kinderrechtersland is het de gewoonste zaak van de wereld om feiten en aannames door elkaar te halen en bij voorkeur niet naar de wet te kijken. Ook krijgen advocaten (kinderrechters zijn vaak zelf ook advocaat, mind you) veel te veel ruimte om zaken onnodig op de spits te drijven. Kinderen moeten naar mijn mening helemaal uit het familierecht gehaald worden. Alleen op die manier bescherm je ze echt. Als één van beide partners de relatie wil beëindigen, prima. Maar wat hebben de kinderen daarmee te maken? Helemaal niets. Nogal wat advocaten zorgen er echter voor dat kinderen als koevoet voor huis, pensioen en alimentatie ingezet kunnen worden. En dat dat nog steeds kan in het 21ste eeuwse Nederland, is een godvergeten schande. Internationale en Europese verdragen rondom kinderrechten worden door Nederland nog steeds maar half serieus genomen. Tot slot vind ik het nogal aanmatigend dat u meent te moeten vermelden dat ik alleen maar aan ‘mijn eigen recht’ zou denken. Als dat zo was geweest, dan had ik allang in een land gewoond waar wetten wel gehandhaafd worden. Ik schrijf juist dat vaders en kinderen in onze knotsgekke matriarchale ambtenarenstaat helemaal geen rechten hebben. Ja, in laatste instantie wel ja. Maar dan is het kinderleed vaak al opzettelijk geschied.

op 21 06 2010 at 23:43 schreef MNb:

Tip nummer één voor vaders die willen scheiden: blijf in het huis met je kinderen wonen. Vertrek niet om de lieve vrede, want dat is de eerste stap op weg naar het verlies van je kinderen.
Tip nummer twee: de belangrijkste truc die scheidende moeders uithalen is werken op het schuldgevoel van vader. Trap er niet in en wees wantrouwend tot op het bot.

op 21 06 2010 at 23:44 schreef MNb:

Overigens heb ik vaderdag ook alleen doorgebracht. En ik heb nog wel de voogdij over mijn (onze) zoon. Maar ik heb nog nooit van mijn leven iets aan die idiote dag gedaan.

op 22 06 2010 at 00:35 schreef Marco Knol:

Ik vraag me af wat de rol van de familie is. Ik denk wel te weten dat als mijn zus zoiets zou doen ze grote ruzie krijgt met haar eigen familie.

op 24 06 2010 at 11:25 schreef anonieme lafaard:

Ik betwijfel of de foto wel geplaatst mag worden.

Het meisje helemaal rechts heeft volgens mij “pre-puberale kenmerken”, en ik begin ook te twijfelen aan de leeftijd van het 2e meisje van links.

op 24 06 2010 at 11:26 schreef Peter:

Meneer is een kenner, merk ik wel.

op 25 06 2010 at 00:52 schreef ouder:

Goed stuk waar ik nog wel een boekje over kan opendoen. Wat kan ik me hier nog steeds ongelofelijk kwaad over maken! De goeden niet te na en elke situatie is anders, daarom is het niet te begrijpen dat 100% van de kinderen bij de moeder terechtkomen!

Het is gewoon onmogelijk om in Nederland je kinderen als vader op te mogen voeden ook al is de moeder de meest vreselijke dictator voor haar kinderen en omgeving. Zelfs als de kinderen letterlijk bang zijn van de moeder mogen ze nog niet bij de vader wonen.

In een zeker geval, dat ik persoonlijk van dichtbij heb meegemaakt, loog de moeder, had woedeuitbarstingen en was aggresief, gooide glazen stuk op de muur waar het kind bij was, stal van haar werkgever en werd daarom ontslagen, en bedroog de vader met een ander bovendien.

Nadat ze werd betrapt op het relationele bedrog, kreeg ze van de gemeente een flat en en uitkering, en vertrok vervolgens met de noorderzon met kind en haar zoveelste nieuwe partner, niet in de woning veblijvend, wel steuntrekkend als alleenstaande en het kind meeslepend zonder verblijfplaats achter te laten.

De gang naar de rechter leverde na een uitgebreide speurtocht van de verblijfadres van het kind een alimentatie eis op waardoor de vader de huur niet meer kon betalen en op straat kwam te staan.

Ook bleef hij met alle schulden achter, en ondanks dakloosheid de verplichting aan de alimentatieeis te voldoen. Met terugwerkende kracht.

Zwartwerken, frauderen met de bijstand, het minimale aan inkomen genereren om het maximale aan kindetoeslag en alimentatie binnen te trekken, 10-uurs baantjes en het gedrag van een manipulerende slang die overal maar dan ook overal mee wegkomen.

Het belang van het kind was al die tijd wel duidelijk. Gaf duidelijk aan bij vader te willen zijn.

Ik kan me persoonlijk niet voorstellen hoe het beter kan zijn voor kinderen als 1 ouder de kinderen als persoonlijk bezit beschouwt ter meerdere eer en glorie van het zitten op der luie reet.

Als je je als vader zo op zou stellen als sommige van dit soort viswijven met grote bek wordt je zo opgesloten, als man dien je je in nederland alles te laten welgevallen blijkbaar. Walgelijk.

op 25 06 2010 at 07:43 schreef Benech:

Hoewel ik het inhoudelijk met Hassnae eens ben, wilde ik geval D toevoegen die ik van nabij ken:
Vader, 12 ambachten 13 ongelukken, deelt moeders mee dat hij een erfelijke spierziekte heeft tijdens de zwangerschap. Kind komt met een spierziekte ter wereld. Relatief kort na de geboorte scheiden de ouders omdat moeders de zoveelste poging tot werk zoeken ziet falen. Vader gebruikt na de scheidingh in het nabijzijn van zijn kind drugs, vader schijt letterlijk het huis onder als moeders de deur uit is en er zijn serieuze tekenen van sexueel misbruik: “Mamma, ik trekt aan pappa’s piemeltje”. (quote van een zesjarige) Omdat Jeugdzorg e.a. het niet zelf gehoord hebben, wordt het niet geloofd en moet elk jaar de gang naar de rechtbank gemaakt worden om de stand van zaken te herevalueren. Kans op ontzegging van ouderschap van vaders is nihil zolang vader geen aantoonbare criminele daad verricht aan kind tot zijn/haar 12e.
Persoonlijk vind ik idealiter dat de ouders er samen uit moeten komen en liefst dat de kinderen niet bij de ene ouder meer tijd dan bij de andere doorbrengen. Maar dat is een ideaal. Realistischer is dat de rechter hierover evalueert en dat Jeugdzorg een keer accuraat te werk gaat, niet in pasklare standaardoplossingen denkt, maar “gewoon” maatwerk. Elk geval is uniek enz.

op 25 06 2010 at 23:04 schreef Toos:

@Henk
Jawel, tegenwoordig wordt co-ouderschap dus wel opgelegd! Ik ben er zelf bij geweest, bij mijn beschreven voorbeeld. De advocaat had er al voor gewaarschuwd, dat de rechter het co-ouderschap waarschijnlijk zou opleggen, vanwege een nieuwe wet die door Rouvoet was bedacht, juist om kinderen hun beide ouders te laten houden.

Maar aan het belang van de kinderen is echt niet gedacht door deze rechter. Hij had bewijs en getuigenissen dat het slecht ging met de kinderen gedurende het proef-co-ouderschap, en ook bewijs dat de vader glashard had gelogen in zijn getuigenis over zijn aandeel in de opvoeding tijdens het huwelijk.

op 26 06 2010 at 00:14 schreef mariska:

In mijn omgeving ken ik voornamelijk moeders die meer dan 80% van de zorg doen en vaders die klagen en geen zin hebben iets over te nemen zodat moeder alleen weg kan. Vaders die weinig commitment hebben, die hun vrouw niet steunen maar klagen dat het door de kinderen een troep in huis is, en hij zin heeft in uitslapen etc. Geen zin om in het weekend mee te gaan om me’t het gezin iets te doen. Zo’n vrouw werkt en doet verder bijna alles met de kinderen en voelt zich in de steek gelaten, gaat zeuren, eisend doen en hem vervolgens negeren etc. zodat de vader helemaal geen zin meer heeft en het nog meer op haar bordje komt te liggen.
Na de scheiding kan het kind een soort hebbeding worden. Het vriendinnetje van mijn dochter vertelde dat ze bij haar vader helemaal geen kleren, maandverband of fiets heeft. Hij wil de kinderen wel 50% van de tijd hebben (zijn recht) maar de regel en zorg dingen die daar bij horen boeien hem niet.
Ik ken een vrouw waarbij de man tijdens de zwangerschap opeens apart wilde wonen, wilde scheiden en de baby direct na de geboorte via de rechter 50% van de tijd opeiste. Ik vond dat hartverscheurend voor de moeder. Het is ouderwets maar zeker bij hele kleintjes kan het het beste zijn dat ze meestal bij hun moeder zijn.

op 26 06 2010 at 01:53 schreef ouder:

“zeker bij hele kleintjes kan het het beste zijn dat ze meestal bij hun moeder zijn”

Niet mee eens. Als het om het belang van het kind gaat moet dat wel worden afgewogen en niet afgedaan met een dooddoener zoals deze.

Als ik je vertel over een moeder die met een thermometer in de anus van een baby zit te roeren om ‘het te helpen met poepen’ en uit woede in het bijzijn van het kind glazen op de vloer stuksmijt en er een gewoonte van maakt haar omgeving te terroriseren en ondertussen poeslief en onschuldig tegenover een rechter verklaart hoe slecht de vader wel niet is dan vraag ik je: Is dat recht?

Door dit soort meningen leren kinderen nooit hun vaders kennen, en vaders hun kinderen niet. De moeder wordt ten onrechte het monopolie over het kind gegund ongeacht of haar eigen acties door de beugel kunnen met alle ellende voor de kinderen van dien.

Bovendien voelt een dame in deze situatie niet ook maar de geringste behoefte de situatie vanuit het kind laat staan de vader te bekijken, maar juist gestimuleerd over te lopen van zelfmedelijden om de eigen zin door te drijven. Een erg ongelijk uitgangspunt in een rechstaat die dicteert dat iedereen voor de wet gelijk is.

Dit resulteert maar al te vaak in schromelijk overdreven leugens waardoor 1 der ouders (meestal de vader) alle rechten op normale omgang met zijn kinderen verliest.

De rol van de advokaten in deze mag niet onbelicht blijven; conflicten worden onnodig scherpgeslepen en scheve situaties onstaan daar waar 1 der partijen het onderste uit kan probeert te halen over de rug van de ander.

Drama’s onstaan (in nederland helaas vaker dan elders) wanneer een rechter het onderste uit de kan toewijst aan 1 der ouders en de belangen van het kind ondergeschikt maakt aan de belangen van (vrijwel altijd) de belangen van 1 der ouders.

Blijkbaar wordt de opvoeding van kinderen in Nederland nog steeds als de voornaamste taak van de vrouw gezien, en vaders moeten niet zeiken maar betalen. Dat is wel zo’n beetje het nederlandse familierecht in een notedop.

op 26 06 2010 at 17:34 schreef Martin Barto:

Zeer treffend en helaas ook voor mij harde werkelijkheid. Hoewel in maart 2009 de wet op voortgezet ouderschap in werking is getreden, die er voor moet zorgen dat beide ouders gelijkwaardig zijn en kinderen het recht hebben op gelijke verzorging door beide ouders, is er in de praktijk nog weinig van te zien. De vooringenomenheid van Bureau Jeugdzorg en van de kinderrechters zorgt voor ongelijkheid, waardoor kinderen (en de vader die de kinderen niet meer mag zien) de dupe worden. Onder het mom van ‘in het belang van de kinderen’ worden de kinderen onttrokken van hun vader. Er wordt meer geloof gehecht in de valse beschuldigingen van de moeder, dan in de bereidheid van de vader om tot een goede zorgregeling te komen. Misdaad wordt beloond, goed gedrag wordt bestraft.

op 30 06 2010 at 09:13 schreef Smit:

Het artikel is een perfekte afschildering van de realiteit. Jammer is dat het bij deze afschildering vaak ook blijft, tenslotte wordt tot op de dag van vandaag het jaren 60 beleid uitgevoerd. De valse beschuldingen van moeders wordt met “kop in het zand” politiek weggeveegd omdat vaders met 100% dichte bewijzen het voor rechters “niet aannemelijk” heeft kunnen maken het tegendeel te bewijzen. Je kunt als vader niets tegen de moedermafia inbrengen … inmiddels zijn de kinderen alwaar ik ex-vader van ben na 7 jaren met onbekende bestemming vertrokken. In internationale termen heet dat ontvoering echter voor de Nederlandse Staat geheel van onbelangrijk. Zo is een man tot ex-ouder en ex-vader geworden.