Turkse vrouwendag

Esra Dede

Elke maand is er een dag waar alle Turkse vrouwen naartoe leven. Hij wordt letterlijk “de dag” genoemd in het Turks. Een dag van samenkomst, bevordering van cohesie en versterking van de gemeenschap. Dan hebben we het wel over de Turkse gemeenschap. Mijn moeder heeft mij van kinds af aan meegesleurd naar deze bijeenkomsten, een tactiek om mij van de straat af te houden.

De dag begint vaak met het reciteren van een gedeelte uit de Koran. Alhoewel deze dag vooral bedoeld is voor de gezelligheid, zorgt een religieus tintje voor een goed geweten. Mijn moeder neemt vaak deze taak op zich, want zij is de enige onder de Turkse vrouwen in de buurt die goed genoeg Arabisch kan lezen.

Tikken uitgedeeld

De Koranrecitaties zijn altijd prachtig om mee te maken. Er zijn altijd een à twee vrouwen op leeftijd die in slaap vallen, een paar die het maar niet kunnen laten om alvast te roddelen of om hun nieuwste gouden armbanden te laten zien. Mijn moeder ziet dat allemaal vanuit haar ooghoeken en de tikken worden snel uitgedeeld.

Na de recitaties volgt het gedeelte van de dag waar ik voor kom, het eten. Dit is de kans voor de Turkse vrouw om te laten zien dat ze Masterchef Osdorp waardig is. Waar een normale lunch met vrienden resulteert in een driegangenmenu, hebben wij er meestal negen. Verschillende soorten salades, kaasbroodjes, gevulde groente en taart. Er wordt geproefd, beoordeeld en nog een bord gevuld. In mijn gedachten zie ik altijd een puntensysteem, waar deze vrouwen heel oneerlijk mee omgaan door iedereen een zo laag mogelijk aantal punten te geven. Zo meedogenloos zijn we wel.

“Zijn deze broodjes niet te hard, Fatma?”

“Mijn schoondochter maakt deze salade ook, die van haar was wel echt lekker”

“Wil jij niet nog een gevulde paprika, schat? Kom op, niet de gastvrouw beledigen.”

Goede huwelijkspartner

Af en toe komt er een Turkse mevrouw demonstraties geven tijdens het eten. Dit zijn demonstraties voor Simtronic-pannen, de neppe versie van Siemens, of van Tupperware. Elke Turkse dochter in de buurt heeft een set pannen ter waarde van minstens een rug. De ongeboren kinderen hebben die vaak ook, want je kunt niet te vroeg beginnen met een bruidsschat.

Als tiener was ik de enige die nog geen set pannen had. Ik voelde mij vaak bedreigd als ik aanwezig was bij een pannendemonstratie. “Zie je niet dat de omelet niet plakt?!” riep de Simtronic-medewerker terwijl ze mij bijna raakte met de pan. De drogredeneringen vlogen mij om de oren. Er werd zelfs zo ver gegaan en beweerd dat ik geen goede huwelijkspartner zou kunnen vinden zonder deze high tech-pannen.

Ook Tupperware vliegt over de woonkamerbanken. Mijn moeder zou haar eigen Tupperwarewinkel kunnen beginnen en stiekem is ze wel al begonnen met mijn Tupperware-bruidsschat. Op mijn vraag of ik de bakjes mag gebruiken nu ik uit huis ben, krijg ik een volmondig nee. “Ik gooi ze dan liever weg.”

Plezier in de slaapkamer

Zo gaat het dan meestal door. Onder het genot van deze lekkernijen beginnen de roddels. Deze roddels gaan vaak over de dochters van de vrouwen die niet aanwezig zijn. Zoals die ene keer dat tante Ayse de dochter van die vrouw om de hoek zag rondlopen. Met een jongen! En ze liepen wel heel dichtbij elkaar. Nee, tante Nerime had een beter verhaal. Zij zag een dochter knuffelen met een jongen bij de halte van de tram. “Schandalig! Oneervol! Mag ik nog een broodje?”

Na de roddels komen de intiemere gesprekken. Gesprekken waar ik liever niet bij wil zijn. Als je een groep Turkse vrouwen bij elkaar zet, dan komen ze los. Hoofddoekjes gaan uit en de brutaliteit gaat omhoog. “Hebben jullie wel nog plezier in de slaapkamer?”, roept de ene vrouw naar een van de oudste uit de buurt. “Ik heb meer plezier dan jij! Jouw man kan amper lopen, ik zie hem niet wild gaan in bed”, wordt er teruggeroepen.

Ik probeer de mentale beelden te ontwijken, want de lieve oude echtgenotes van deze vrouwen kan ik niet ontwijken op straat. Ik wil ze nog fatsoenlijk kunnen aankijken zonder te denken aan de problemen of prestaties die zij hebben in bed.

Geldelijke transacties

Als afsluiter van de dag beginnen de geldelijke transacties. Deze dagen hebben ook een financiële waarde voor deze vrouwen. Het is een spaarsysteem, waarbij elke zondag de vrouw des huizes een groot bedrag krijgt, die zij vervolgens maandelijks terugbetaalt aan de volgende gastvrouwen. Er wordt geloot wie welke maand aan de beurt is, de zomermaanden zijn natuurlijk het populairst. Dan kan het geld meteen uitgegeven worden aan Turkije of aan een proefbedevaartstocht naar Mekka. Of de vrouw heeft een bruiloft op komst en moet die populaire zaal in Zaandam weten te reserveren.

Mijn moeder probeert mij nog steeds te laten meedoen met het spaarsysteem. Ze heeft zelfs voorgesteld om mijn negengangenmenu voor te bereiden, want mijn appartement is te klein voor twintig vrouwen.

Integratie tegenwerken

Op deze bijeenkomsten is er geen ruimte voor vrouwen die geen Turks spreken. Afgelopen weekend kwam de Nederlandse buurvrouw ook meedoen, maar zij zat meestal in haar eentje en kon niet meedoen met de roddels. Ook wordt op deze bijeenkomsten onjuiste of overdreven informatie gedeeld, waardoor de integriteit van de volgende generatie wordt aangetast.

Conclusie: Turkse vrouwen hebben een niet-transparant netwerk van bijeenkomsten waar Nederlands geld wordt gebruikt om de integratie tegen te werken, het kapitalisme en de segregatie te bevorderen en daarnaast ook nog religie te verspreiden. Na het gekam van Turkse baarden is het tijd voor die kaasbroodjes van de Turkse vrouwen. Kamervragen, iemand?

Esra Dede is geboren en getogen Amsterdammer. Zij studeert geneeskunde en wordt door haar familie gezien als communist, omdat ze ooit lid was van de SP. Volg haar op Twitter.

Tweet

Esra Dede, 30.11.2014 @ 13:11

[Home]
 

Δ