Tokyo – dag drie
Peter Breedveld
De Japanse popster Noriko Sakai is door de politie gearresteerd wegens drugsbezit. Vanmorgen was ze nog voortvluchtig, las ik op de voorpagina van The Japan Times, die ik elke morgen aan de deurklink van onze hotelkamer vind. Haar echtgenoot was betrapt met wat drugs in zijn onderbroek, en hij zei meteen dat ze van Noriko waren. Dat is dan de man aan wie je eeuwige trouw hebt gezworen. De vader van je tienjarige zoon. Dumpen die gozer!
Vandaag hebben we gewinkeld in Ginza, waar de rijke Japanners hun geld uitgeven. Ik lees altijd dat Japanners dwangmatig sparen, maar daar is in Ginza niks van te merken. Wij zijn er vooral op zoek geweest naar Hassnae’s nieuwe obsessie, daifukumochi. Die hebben we vorig jaar in Tokyo op verschillende plekken gekocht, maar nu konden we ze nergens meer vinden. Dus begonnen we te speculeren: heeft Kyoto misschien voor de rechter het alleenrecht op de productie van daifukumochi opgeëist, en met succes? Inmiddels hebben we op het Internet een adres in Tokyo gevonden waar ze nog daifukumochi verkopen. Wordt vervolgd.
Wel weer heerlijk geluncht, in een sushibar in de kelder van het lelijke Ginza Core-gebouw. Er stond een enorme rij voor, en we besloten dat het dus de moeite waard moest zijn. En dat was het ook. Gasten worden in sushibars met luide stem geïntroduceerd door de gastvrouw, en even luid en joviaal verwelkomd door de sushichefs. De sushi was perfect, ik koos een menu met een raar soort omelet als voorgerecht, ei met champignon en krab, dat in een glaasje was gestold. Erg lekker! Het bolletje vanille-ijs als toetje had van mij niet gehoeven. Heb je zoveel bijzondere Japanse zoetigheden, kom je hiermee. Desserts zijn ondergeschoven kindjes in Japan, net als in de rest van Azië.
’s Avonds hebben we in hetzelfde Ginza Core-gebouw gegeten in een sjiek Italiaans restaurant, de Enoteca Pinchiorri, het Japanse filiaal van het Florentijnse sterrenrestaurant. Hier zitten goedverdienende Japanners met een stok in hun reet heel interessant te doen met vork en mes, een beetje vergelijkbaar met de eetstokjes van de Nederlandse nouveau riche in Yamazato.
We hadden ons erg verheugd op het eten in dit restaurant, en het begon goed met de hartelijke ontvangst en de voortreffelijke amuses, onder andere een blokje van chocola en ganzelever, maar wat er daarna kwam was een Japanse imitatie van Italiaans eten. Het had niks te maken met Italië. Er was spaghetti, er was balsamico, basilicum, mozzarella, daar lag het niet aan. Er miste een ziel. En dat de sommelier zich niet meer liet zien nadat hij me een passend wijnarrangement had beloofd, maakte het er niet beter op.
Ik had er flink de pee in toen we aan het dessert toekwamen, en dat was juist weer verrassend goed, met een brownie gevuld met warme, vloeibare chocola in bananensaus, een drankje van kumquat en een compote van Japanse perzik, de lekkerste perzik die ik ooit heb gegeten. Ik begrijp nu waarom mensen daar goudgeld voor betalen. En we hebben vriendschap gesloten met de maître, die on-Japans bijdehand is.
Op weg naar huis heb ik wat kiekjes gemaakt. Veel jongeren gaan in Japan uit in een traditionele kimono, en ik heb een stel gevraagd of ik ze mocht fotograferen. Je kunt hier trouwens gewoon je camera op mensen richten zonder het risico te lopen een klap op je bek te krijgen. Mensen zijn hier zo relaxed. Vaak maken ze met hun vingers een V-teken, wat alle Japanners doen als ze voor de foto poseren. Geen idee wat het betekent.
Big deal in Tokyo: het vuurwerk dat ze vanavond hebben afgestoken. Vanuit de lounge van het ons hotel was er een goed uitzicht op, dus mensen hebben er lang van tevoren een plaats gereserveerd. De hele week werd ons door het hotelpersoneel al gevraagd of we wisten dat er zaterdagavond vuurwerk was. Ik geloof dat het vuurwerk de afsluiting is van een groot zomerfestival dat in heel Tokyo wordt gehouden, reden ook waarom The Specials in het hotel waren. Aardige lui, The Specials. Hun roadies zijn daarentegen verschrikkelijk arrogant. Terecht natuurlijk, dat je het verdomt de andere gasten in de lift terug te groeten, omdat je zó belangrijk bent dat je de koffers van een bekende band mag dragen.
Peter Breedveld, Reizen, 08.08.2009 @ 18:58
19 Reacties
op 08 08 2009 at 19:04 schreef Tjerk:
Vaak maken ze met hun vingers een V-teken, wat alle Japanners doen als ze voor de foto poseren. Geen idee wat het betekent.
‘We come in peace. Please just don’t H-bomb us again!’
op 08 08 2009 at 19:40 schreef Pieter:
Fout natuurlijk. Het zijn allemaal kleinkinderen van Yoko Ono.
op 08 08 2009 at 20:06 schreef Max J. Molovich:
V is for victory, mensen. Ik heb daar uitgebreid aandacht aan besteed in deel twee van mijn tweeluik over Japanse toeristen: http://www.panzerfaust.org/?p=2534
op 08 08 2009 at 20:54 schreef Huub:
Totaal offtopic: er is iets geks aan de hand. Huisvriend Duns Ouray is aan het deradicaliseren:
http://www.hetvrijevolk.com/index.php?pagina=8954
op 08 08 2009 at 21:57 schreef Benech:
Ik verwacht toch minstens een foto van Peter en Hassnae in kimono met van die kekke houten sandaaltjes.
op 08 08 2009 at 22:28 schreef Tjerk:
“V is for victory, mensen. Ik heb daar uitgebreid aandacht aan besteed in deel twee van mijn tweeluik over Japanse toeristen”
Dikke vinger voor je, Molovich. Je hebt er twee slecht geinterpunctueerde zinnen aan gewijd waarin je niet anders beweert dan je hier doet.
Denk je nu werkelijk dat de Jappen zulke grote bewonderaars zijn van Winston “As for the Japanese, they would be ground to powder” Churchill?
op 09 08 2009 at 09:44 schreef Benech:
Dat zegt niets Tjerk. Joden lopen ook en masse met Winston Churchill weg en google zelf maar op antisemitism en winston Churchill. Goed mogelijk dat de jongere generatie, in al haar onwetendheid, dat citaat van Churchill niet kent en een nogal selectieve kijk heeft op de wereldgeschiedenis van de afgelopen 70 jaar.
op 09 08 2009 at 10:18 schreef Zottelkopf:
In nederland maken mensen ook v-tekens op foto’s, voornamelijk achter de rug en boven het hoofd van degene die je op de foto wilt zetten .. dat schijnt grappig te zijn, of zoiets.
op 09 08 2009 at 12:39 schreef Fred:
Of het waar is weet ik niet maar ik heb eens gelezen dat zo aangegeven wordt dat iemand een hoorndrager is: Sukkel, je vrouw neukt met iemand anders.
op 09 08 2009 at 12:42 schreef Pieter:
Wat zegt de Japanse jeugd zelf? Seiichi Igeta: “I make the peace sign but I don’t know why I do it, who invented it and when we started doing this.”
Daarnaast zijn er verschillende theorieën: “The palm-forward V-sign was first used to represent peace in the US in the 1960s, by people campaigning against the war in Vietnam, such as Yoko Ono.”
En: “One theory is that the gesture was popularised in Japan by the US figure skater, Janet Lynn, during the 1972 Winter Olympics in Sapporo. Although she came third in the event, and fell over on the ice, she captured the hearts of the Japanese public with her constant cheerfulness – Japanese children are also encouraged to be cheerful at all times. A peace campaigner, Lynn was photographed many times making the peace sign, and people began to copy her.”
Seima Sekine, in Japan Today, said, “Even when I don’t feel like I have to smile, I can easily make the V sign and show my desire for peace in a photo.”
op 09 08 2009 at 12:43 schreef Peter:
Huisvriend Duns Ouray is aan het deradicaliseren
Ik denk ’t niet. Duns Ouray probeert slechts een moslim in diskrediet te brengen. Kennelijk vindt hij dat alleen Nazitubbies hysterische berichten over op handen zijnde burgeroorlogen de wereld in mogen sturen.
op 09 08 2009 at 15:26 schreef hj:
Chinezen doen dat ook altijd, zo’n stompzinnig v-teken op foto’s. Het is dus niet iets exclusief Japans.
op 09 08 2009 at 15:43 schreef Tjerk:
Ik houd het erop dat Duns’ Amerikaans-nationalistische gevoelens even voorrang krijgen boven zijn afkeer van de ‘socialistische’ Obama. Dat Michael van der Galiën moslim is maakt ‘m ongetwijfeld wel een makkelijker doelwit.
Maar er zijn wel degelijk rare dingetjes aan de hand op HVV. Onlangs betoogde HVV-auteur Anders Wellebeeke dat wereldwijd terrorisme niet zozeer voortkomt vanuit de islam, maar vanuit weerzin tegen koloniale uitsluiting en geweld door het Westen. Een ronduit marxistische analyse.
Ik heb me dagenlang vertwijfeld af zitten vragen of Wellebeeke dit allemaal niet ironisch bedoelde, maar van overdrijvende spot is in Wellebeeke’s stuk nergens sprake.
op 09 08 2009 at 16:30 schreef Tjerk:
Benech: “Joden lopen ook en masse met Winston Churchill weg en google zelf maar op antisemitism en winston Churchill.”
Iets met: ‘de vijand van mijn vijand is mijn vriend’, wellicht? Maar omgekeerd was Churchill juist dikke maatjes met de Amerikanen, die Japan bombardeerden. Dat zouden Japanse schoolkinderen toch wel moeten weten.
Het verband lijkt te zitten in Amerikaanse soldaten die het V-teken maakten als ze op de gevoelige plaat werden gezet in Japan.
“.. Soon Allied soldiers from Europe to the Pacific were flashing the sign. They continued to do so even after the war, especially when they were taking pictures of themselves in places like occupied Japan. For many Japanese, taking snaps with American G.I.’s was their first encounter with photography, and they assumed the victory sign was just part of the process of taking photos and a trend was born.” – Why do Asian girls always make the V-sign in photos?
Heeft die mottige Molovich het dus toch bij het rechte eind.
op 09 08 2009 at 16:46 schreef Benech:
Deels zal dat de verklaring wel zijn Tjerk, of gewoon gebrek aan beter in die tijdsperiode. Maar ik meen dat de doorsnee Japanner van deze tijd niet eens zoveel rancune heeft naar de Amerikanen nav Hiroshima&Nagasaki. In elk geval is de wrok vele malen lager dan met bijv. Chinezen tav Japnners, Joden tav Duitsers/Oostenrijkers, Tsjechen tav Russen e.d.
Ik schat zo in dat in de regel de rancune ongekeerd evenredig is met de bespreekbaarheid van de/het getroffen gebied/volk/periode.
op 10 08 2009 at 20:09 schreef Patrick:
Dat met die V doen de Thai ook.
Waarschijnlijk geen ingewikkelde reden: gewoon een rare Aziatische tik.
Heb je geen leuke gadgets gescoord in Japan, Peter?
op 11 08 2009 at 14:06 schreef Peter:
Vandaag heb ik een Indiër gefotografeerd, die begon ook meteen een V-teken te maken. “Kappen daarmee”, heb ik ‘m toegebeten.
Ik ben niet van de gadgets, Patrick. Ik heb wel even in de Apple-store gekeken en besloten dat ik zo’n Apple-notebook wil. Maar gewoon een westerse, met alleen Romeinse letters.
Ik heb manga, veel snoep voor mijn kinderen, wat Hello Kitty-snuisterijen voor mijn dochter, een scroll van een sexy anime figuurtje, een kussen met een sexy anime-figuurtje en een action figure van een Dragon Ball-personage gekocht.
op 14 08 2009 at 00:01 schreef Jur:
In JApan is niet elk stukje vis wat het is….
http://www.takepart.com/mercuryinseafood
op 11 10 2012 at 17:35 schreef Ingeborg:
V-teken = “peace!” = “say cheese!”, meer niet.
RSS