Tegen oorlog zijn
Hannah de Vries
Scène uit: Halfaouine (Férid Boughedir, 1991)
Dit is een stuk tegen domme, linkse ideeën. Dit is misschien niet de belangrijkste strijd om te voeren – ik sta volledig achter het geschrevene hier – maar ik moet wat kwijt.
Hoe makkelijk is het om tegen oorlog te zijn?
Als officieel lid van de millenial-generatie wil ik een probleem met u delen. De Irak-oorlog heeft ons met een beetje een vertrouwensbreuk opgezadeld. Wat blijkt: je kunt Vadertje Staat niet altijd vertrouwen, soms liegen ze je om niet-bestaande massavernietigingswapens een oorlog in. Dit bewijst maar weer, oorlog is slecht, geef vrede een kans, maak liefde, geen oorlog. En zorg dat je altijd kritisch blijft jegens de NAVO en haar schimmige, imperialistische belangen.
En dus is er een generatie journalisten en deskundigen opgestaan, ietsje ouder dan de millenials die hen vereren. Met Noam Chomsky’s Manufactured Consent in de achterzak luidde Edward Snowden de klok, publiceerde Glenn Greenwald het, en schreef Matt Taibbi erover in het politieke tijdschrift Rolling Stone. Eindelijk, met de kracht van rockmuziek weer tegen oorlog zijn, net als vroeger.
Hoe makkelijk is het nu, om tegen oorlog te zijn?
In februari 2022 hebben de spanningen rond de al acht jaar durende lokale oorlog in Oost-Oekraïne een hoogtepunt bereikt. Waar vertegenwoordigers van Europese landen geen haast maakten met wilde voorspellingen of serieuze plannen, stonden de Amerikaanse inlichtingendiensten klaar om te waarschuwen dat Poetin binnenkort zou binnenvallen met de 200.000 militairen die naar de grens gebracht waren. Gepokt en gemazeld door leugens over Irak wisten de linkse deskundologen dat dit niet te vertrouwen was. De helden van toen hielden wacht. Halverwege de maand hadden deze helden de visie om ons te vertellen hoe onbetrouwbaar inlichtingendiensten zijn en hoe de obsessie met een niet-bestaande invasie eigenlijk de oorlogshonger van het Amerikaanse imperium laat zien.
In de ochtend van 24 februari hield Poetin een tegenstrijdige speech op tv, waarin hij tegelijkertijd een “speciale operatie” in de Donbass lanceerde, met de suggestie dat het lokaal bleef, en hij de complete “denazificatie” van Oekraïne beloofde. Die 200.000 militairen zijn vervolgens de grens overgestoken. Ze bleken er niet alleen als loos dreigement te staan.
Het is makkelijk om in Nederland tegen oorlog te zijn
Ere wie ere toekomt, een aantal van de vredesorakels hierboven hebben ridderlijk toegegeven fout te hebben gezeten. Ik heb het in Nederland nog niet gezien. Schrijvers van stukken als ‘Het oprukken van de NAVO vormt een begrijpelijke zorg voor Rusland‘ stillen hun schuldgevoel met het organiseren van vredesmarsen, maar dat is niets in vergelijking met ene professor Engelen, voormalig ideoloog van Partij voor de Dieren. Ik zal niet liegen, met hem heb ik al langer een appeltje te schillen, deze begrijper van radicaal-rechts, met zijn zorgen over hoe de woke meute maar blijft afleiden van de ware klassenstrijd. Dit is dezelfde man die in 2016 samenwerkte met het latere Forum voor Democratie voor een onzin-referendum om nationalistisch Nederland een hart onder de riem te steken. Van hem geen mea culpa, hij graaft zijn loopgraaf nog wat dieper.
Linkse realpolitik
Navelstarend anti-NAVO-links en Poetin-verstehend rechts volgen dezelfde analyse: een grove realpolitik die stelt dat het Westen Rusland in de hoek drukt door het niet genoeg ruimte te gunnen in haar eigen invloedssfeer in de slavisch-sprekende achtertuin. Dat de vrede slechts gehandhaafd kon worden door een balans tussen concurrerende machtsblokken.
Door überhaupt dit model te volgen, wordt toegegeven aan een grof 19e-eeuws machtsdenken. Het legitimeert het bestaan van beide machtsblokken – zowel de door hard-links vermaledijde NAVO als het regime van een journalisten-vermoordende, homo-jagende dictator. Het houdt geen rekening met de inwoners van een land ertussen; van hen wordt slechts verwacht dat ze in het model passen. Ze hebben zelf niks te willen over toetreding tot de NAVO of niet, de vraag van 2016 was of wij ze toelaten of afweren. Mensen die in Rusland wonen worden ook vergeten: we hebben het slechts over de belangen van de vlek op de kaart die Rusland heet en de eenzame man die deze vlek bestuurt. Obsessieve haat jegens NAVO-imperialisme is net zo narcistisch als het meest racistische gevoel van suprematie: alleen wij in het westen hebben het vermogen om dingen goed of fout te doen. Blijkbaar leven we in een wereld waar een knetterlinks twittereekhoorntje en een radicaalrechtse eend dezelfde filmfragmentjes delen van arrogante realpolitikers.
Het is moeilijk om tegen oorlog te zijn
Ik moet bekennen dat ik geëmotioneerd en geïnspireerd ben door de speech aan het Russische volk die president Volodymyr Zelensky kort voor de inval had opgenomen. Ja, het is eenvoudig, als in een film, misschien een beetje kitscherig. De man was immers acteur. Maar hier staat een Russisch-sprekende Oekraïner, iemand die oost-Oekraïne oneindig veel beter kent dan de kaart-turende realpolitikers die vanaf de bureaustoel hun theorieën oreren over hoe het gebied eigenlijk heel Russich is.
De oorlog is niet een ethnisch conflict tussen Oekraïners en Russen, de oorlog is begonnen door een dictator die zijn vlek op de kaart groter wil maken. Nu wordt Kiev belegerd. Mensen sterven, misschien overleeft Zelensky het zelf niet. Het zijn de mensen die in Oekraïne leven, Russisch èn Oekraïens sprekenden, die lijden onder deze oorlog. Het zijn ook Russische dienstplichtigen, amper meerderjarig naar het front gezonden, die lijden. Maar wij hebben acht jaar lang moeten luisteren naar theorieën over het zogenaamd echte slachtoffer: de vlek op de kaart die Rusland heet. Deze theorieën zijn onder andere verspreid door ideologen van de SP en de PvdD, en door de gouden jongens van de anti-Irakoorlog journalistiek.
Ik ben getraind om de hoefijzer-theorie, dat extreem rechts en extreem links op elkaar gaan lijken, altijd belachelijk te maken. Maar hoe dom deze theorie ook klinkt, er zijn blijkbaar mensen dom genoeg om het waar te maken.
Hannah de Vries heeft nu een klein beetje over geschiedenis geschreven, maar wordt nog steeds afgeleid door #OPHEF. Dit is deels te verklaren door een interesse in LHBT-zaken, want niemand anders lijkt in deze bereid te zijn te laveren tussen wokerij en boomerij.
Gastschrijver, 28.02.2022 @ 09:10
RSS