Taakstraf (2)
Özcan Akyol
Illustratie: Francisco Zúñiga
Jos slingerbeende over het terrein en keurde de perkjes met de punctualiteit van een trendy kapper. Als hij een plukje onkruid detecteerde, hoe minimalistisch ook van karakter, dan stak hij met onduidelijke, grommende stem een heel sermoen af, propvol met verwijten aan ons adres. Doch niemand was bang voor hem, hij was enkel verschijning. Op deze woensdag hadden we tropische temperaturen. Anders dan de voorgaande dagen was de groep ook veel groter. Er had zich in de ochtend namelijk een bus uit Apeldoorn gemeld, onze collega’s uit Gelderland. Die hufters werkten zich uit de naad. Wat heet! Terwijl wij, de Deventenaren, een uur deden over twee vierkante meter, had de schoffelploeg uit Apeldoorn een heel perk uitgekamd.
Mocht de zon niet zo fel op ons hebben geschenen, ik had ongetwijfeld beter mijn best gedaan. Maar nu stond ik daar een beetje landerig voor me uit te kijken, ik telde de minuten af tot de middagpauze en logde zo nu en dan in op mijn mail en Twitter. ‘Stop die telefoon nu eens weg, anders schop ik je terug naar de rechter!’ brieste Jos regelmatig tegen mij. Ik gehoorzaamde, keek hem met minachting aan en nam niet de moeite hem tegen te spreken. Hij was een dienstklopper uit het dorp, met fris wantrouwen tegen alles wat met de stad te maken had. Dat kon je aan zijn houding zien. Hij beschouwde ons als de vijand.
Tijdens de pauze zag iedereen er afgepeigerd uit, ook het personeel van Reclassering Nederland – de werkmeesters. Want nu de groep groter was, had men extra werkmeesters opgetrommeld. De taakstraffers zaten buiten allemaal bij elkaar. Het personeel verwijlde in de eigen keet. Rachid toverde een voorgedraaid jointje uit zijn zak en stak het op. Dat was voor een Slavische jongen uit Apeldoorn de vrijbrief om een envelopje tevoorschijn te halen. Hij stak er een sleutelpunt in, bewoog die vervolgens naar zijn neus en snoof het witte poeder heel diep naar binnen. Wij keken hem bewegingloos aan. ‘Wat?’ riep hij verongelijkt. ‘Die normaal is. Wij werken hard.’ Iedereen moest synchroon lachen om die knaap.
Jos stoof naar buiten toen hij het rumoer hoorde, als een roofdier dat altijd alert is. Hij liet zijn lege blik langs de groep glijden. Rachid bleef ijzerenheinig doorpaffen. Jos besloot om een paar minuten bij ons te zitten, gewoon voor de zekerheid. Iedereen zweeg. Ik keek hem aan en zag een vermoeide man. Zelfs zijn fantasie leek uitgeput. Hij zat daar maar, in afwachting van nieuwe gedachten, of misschien hoopte hij wel dat hij nooit meer hoefde te denken. Onze pauze duurde anderhalf uur. Volgens de brief die ik van de reclassering kreeg, had ik maar recht op dertig minuten pauze. Doch mij hoorde je niet klagen. We hadden al ons werkgerei verzameld, toen ineens een discussie ontsprong tussen de verschillende werkmeesters.
Het zat namelijk zo: Jos en zijn secondant wilden oostelijk van het terrein de schoffelwerkzaamheden hervatten, maar de werkmeesters uit Apeldoorn hadden het plan opgevat om westelijk aan de slag te gaan. Ze kwamen er onderling niet uit. ‘Alle jongens uit Apeldoorn. Wij gaan ergens anders heen!’ brulde de Gelderse werkmeester. Met gierende banden vertrokken zij. Jos kreeg een rode teint. Hij liep stampvoetend naar de keet en belde iemand, vermoedelijk zijn contactpersoon op het hoofdkantoor. ‘Jongens, hier is schraalhans keukenmeester,’ grapte ik. Rachid en een andere Marokkaanse jongen keken me onbegrijpend aan. ‘Ik bedoel,’ verhelderde ik, ‘dat we net zo goed die keet in de fik kunnen steken, want er is niemand die op ons let.’ Nu moesten zij lachen.
In afwachting van Jos en het einde van zijn telefoongesprek gingen wij onder een boom zitten, uit de zon. De verveling was ongekend. Om twaalf uur waren we hier gearriveerd, aanvankelijk om te pauzeren, doch na drie uur zaten we er nog steeds, alleen omdat de werkmeesters onderling ruzie hadden. Jos sjokte rond 15.00 uur uit de keet en sprak voor zijn doen erg timide. ‘Het is wel erg warm, hè?’ vroeg hij ons. Ik keek naar de hemel en zei verder niets. ‘Het is wel leuk geweest voor vandaag,’ verklaarde hij vervolgens. En we hoefden alleen nog maar een half uur te wachten, tot het einde van de taakstrafdag.
Ik stapte thuis uit de douche, droogde me af en zag toen op het scherm van mijn mobiele telefoon dat iemand mij had gebeld. Onbekend nummer. Ik luisterde het voicemailbericht af, en herkende de stem van mijn contactpersoon bij Reclassering Nederland. Ze deelde me mede dat mijn taakstraf per direct werd stopgezet en dat ik wederom moest voorkomen bij de rechter. Ik had me misdragen volgens haar. Ik probeerde terug te bellen, maar het kantoor was gesloten. Ik overpeinsde de hele avond wat er die dag was gebeurd. Niets leek van een karakter om tot zulk een drastische maatregel te komen. Er restte mij niet anders dan wachten tot morgen. Met nog een dag te gaan eer ik klaar zou zijn met de werkstraf was ik verbannen. En de redenen waren mij onbekend.
Özcan Akyol is een megalomane verhalenverteller met een pathologische geldingsdrang en een chronische schrijf- en leeswoede. Bovenstaande is het tweede deel van een drieluik over zijn taakstraf, die hij kreeg opgelegd vanwege dit akkefietje. Deel één leest u hier. Hier en hier leest u zijn verslagen over de taakstrafperiode in Zwolle. Meer schelmenverhalen op zijn blog.
Özcan Akyol, 13.09.2010 @ 11:48
21 Reacties
op 13 09 2010 at 15:09 schreef vetklep:
dat is een cliffhangert waar ze bij de televerveling nog wat van kunnen leren.
op 13 09 2010 at 15:40 schreef Paulus:
Hmh, misschien vanwege die drugs? Heel goed geschreven en ook spannend. Waarom mogen we nooit op je eigen site reageren?
op 13 09 2010 at 15:54 schreef frank:
kopstoot uitdelen…niet goed, ies schlecht.
twitteren en blowen tijdens taakstraf ook niet goed ies ook schlecht. zeiken hierover…nutteloos…zeiken ies voor losers je weet toch…
op 13 09 2010 at 17:43 schreef hj:
Goed geschreven man! :)
op 13 09 2010 at 17:45 schreef Q.I.:
Duidelijk toch? ’n Beetje Marokkanen zitten ophitsen om een keet in brand te steken, er gaan mensen voor minder het gevang in.
op 13 09 2010 at 18:44 schreef babs:
Zou dolgraag zo’n frank een kopstoot uitdelen. Veel valt er toch niet te beschadigen.
op 13 09 2010 at 21:03 schreef frank:
leuk babs , dan kan je ook gaan schoffelen en blowen en hierover steen en been klagen….
op 13 09 2010 at 23:49 schreef Teun:
Jos strikes back!
op 14 09 2010 at 10:36 schreef babs:
Klagen, frank? Ik zie nergens een klacht. Ik zie een knappe beschrijving van een wereldje dat ik helemaal niet ken. Hoe Özcan in dat wereldje terecht is gekomen doet verder niet ter zake. Dat zou anders zijn als hij ergens zou klagen dat hij dit niet verdiend heeft ofzo. Dat doet hij niet. Hier niet in elk geval.
De enige die zeikt/klaagt/zeurt ben jij (en nu ik). Dat doe je op een licht racistische manier, door de taal te verhaspelen en ‘ies’. Özcan schrijft foutloos en meeslepend, maar het blijft een Turk en dus zal hij wel een raar accentje hebben. Je doet een redelijk objectief en vooral leuk en leesbaar verslag af als nutteloos zeiken.
Zeurpiet!
op 14 09 2010 at 17:02 schreef frank:
hoe ozcan in dat wereldje tesrecht is gekomen doet niet ter zake? het resulteert in het feit dat hij nu moet schoffelen en geeft hem dus een handvat om in welbesproken nederlands zijn ervaringen te beschrijven. doet dus zeker ter zake..als hij zich netjes had omgedraaid in plaats van de kopstoot uit te delen zouden we nu een heel ander verhaal lezen. maar laten wij niet afdwalen…hoe staat het nochtans met de geurigheid der gaven….
op 14 09 2010 at 17:38 schreef Maarten:
Frank jongen verongelijkte zielepiet!
Jij bent van het slag dat vroeger als priester leraar werd en elke deugniet met het lineaal ervan langs gaf. Om dan later erachter te komen dat je in al je gefrustreerdheid stiekem toch wel van jonge jongetjes houd.
op 14 09 2010 at 20:15 schreef rakker:
als deze schrijvende crimineel geen Turkse maar een Nederlandse naam had gehad zou die kopstoot dan ook als een vrolijke schelmenstreek worden beschouwd?
op 14 09 2010 at 22:12 schreef frank:
rakker…ik denk dat je het bij het rechte eind hebt…maarten…ben geen leraar, heb geen lineaal…wrong wrong..je klinkt als zo’n typische niet-discrimeneren-maar-ik-vel-direkt-een-oordeel kneus met een wit schuldgevoel
op 14 09 2010 at 22:27 schreef Paulus:
Wie beschouwt die kopstoot als een vrolijke schelmenstreek? Je maakt je eigen waarheid. En gebruikt die als munitie om je racistische praatjes te spuien. En ik lees de schrijver van dit stuk nergens klagen. Weer zo’n opmerking die helemaal nergens op slaat. Hij observeert alleen, en beschrijft.
op 14 09 2010 at 22:30 schreef Peter:
Nou is het wel klaar met dit verongelijkte ouwe mannengezeik, toch, Frank en Rakker? We hebben allemaal gekke dingen gedaan in onze jeugdige onbezonnenheid en voor wie dat niet geldt: ik heb intens medelijden met jullie.
Persoonlijk ben ik jaloers op Özcan. Ik ben te verstandig en te laf om etterbakklen kopstoten te geven.
Ik wil Rakkers vraag wel omdraaien, trouwens. Als Özcan Henk had geheten, was Frank niet eens begónnen met z’n gemeier.
op 14 09 2010 at 23:13 schreef frank:
zeiken is zeiken of je nou peter ozcan of frank heet
op 14 09 2010 at 23:18 schreef Peter:
Zeiken is wat jij doet, Frank. En ik zei dat het klaar is.
op 15 09 2010 at 10:40 schreef babs:
Wie heeft ergens ook maar een hint gegeven dat een kopstoot een vrolijke schelmenstreek is?
Waar het om gaat is dat alleen zeikerds bij creatieve uitingen gaan onderzoeken of de bron van die creativiteit wel door de beugel kan. Frank maakt het daarbij het bontst door dat ook nog eens op een denigrerende manier te doen, terwijl daar geen enkele aanleiding toe is.
Ik zou zelf nooit een kopstoot geven, ik grijp etterbakken in de regel bij de nek. Maar omdat ik er bijzonder betrouwbaar uit zie, kom ik echt met alles weg.
op 17 09 2010 at 15:37 schreef Ion Susai:
@babs
Jij bent zo’n meisje waar loverboys een speciale radar voor hebben. Meneer Akyol heeft een vlotte babbel en voor jou is dat voldoende om het kwaad in de mens volledig te negeren, en bovendien het met zijn ongetwijfeld platschedelige karpatenkop een kopstoot uitdelen als niet ter zake doende te bestempelen. Nee, dan Frank, die heeft het gore lef om kritiek te hebben op zo’n begenadigd schrijver. Dat vraagt wel om een kopstoot ja!
Sterkte met je kronkels meid, een kopstoot zou jou alleen maar goed kunnen doen dunkt me.
op 20 09 2010 at 12:52 schreef Maarten:
Ion Susai,
Erg vreemde reactie. Wat mij vooral ergert is dat we tegenwoordig allemaal voor rechter willen spelen. We staan in de rij om anderen die schijnen iets fouts te hebben gedaan publiekelijk te veroordelen en straffen voor te stellen. Dat terwijl niemand erbij was en niemand de feiten kent.
Voor het geval dat dat niet duidelijk was; we wonen in een rechtstaat. De rechter oordeelt. Uiteraard mag jij ook je oordeel hebben, maar begrijp dan ook dat anderen daar ook een oordeel over hebben.
Feit blijft dat we de achtergrond van die kopstoot niet kennen. En feit is ook dat Ozcan niet aangeeft dat hij kopstoten geven in het algemeen ziet als goed, beschaafd, gedrag.
Blijft over een Geenstijl generatie reageer zuurpiet (afgeleid van zeurpiet) die even een nietszeggende zeik post moet afleveren, bij gebrek aan enige creativiteit of intellect.
Goedbedoeld advies: Zeuren doe je het beste helemaal niet en als het dan toch moet in je eigen bovenkamer. Daar hou je gegarandeerd meer prettige sociale contacten aan over.
Dit stukje gaat gewoon over het uitvoeren van een taakstraf. Wellicht heeft Ozcan iets fouts gedaan, dat kan best. De rechter heeft in ieder geval zo geoordeeld en heeft een passende straf bepaald. KLAAR.
Dat ik niet over die kopstoot ga zeuren betekent niet dat ik kopstoten uitdelen in alle gevallen goedkeur.
Shit zeg, wat moet het vermoeiend zijn om altijd iedereen op z’n fouten te moeten wijzen wanneer hij het over iets anders heeft.
op 24 09 2010 at 11:49 schreef Ion Susai:
@ Maarten
Shit zeg, jij vindt dus dat een kopstoot tegen een portier best terecht kan zijn? I rest my case…
RSS