Stevig Ouderschap (2)
Frans Smeets
Wat steeds meer in mijn hoofd is blijven spoken over Stevig Ouderschap is de waarom-vraag. Hoe is het mogelijk dat gerenommeerde instituten als GGD, grote zorgaanbieders en gemeenten in zee gaan met de kolder van een individuele ‘wetenschapper’? Elke boerenlul kan je zeggen dat dit niet gaat werken. De werkvloer wil het niet, de ouders willen het niet, politici vinden de vragen ridicuul en toch wordt het geïmplementeerd.
Het begint met een verwende tijdsgeest, waarin de grilligheid van de jeugd niet als leuk wordt gezien, maar vooral als een lastig probleem dat onder controle gebracht moet worden. Elk kind dat niet voldoet aan het keurige plaatje van het dwingende midden, moet in het gareel of krijgt in ieder geval een stempel ‘ziek’ of ‘abnormaal’. Zo kom je al snel uit bij de ouders en hun opvoedkundige kwaliteiten en de nadruk op extremen als kindermishandeling en misbruik.
Ik denk dat kindermisbruik en kindermishandeling minder plaats vindt dan ooit. Alleen kennen we de Savanna’s van deze wereld nu beter dan onze eigen buren. Er mag niks meer misgaan. De maakbaarheid van controle-freaks.
De maakbaarheidsbehoefte is een lusthof voor elke bureaucraat, spreadsheet-fundamentalist, handige jongen of opportunistische wetenschapper. Voor je het weet, is de jeugdzorg besmet met protocollen, richtlijnen, vinkjes en pakketten en is alles dichtgetimmerd. Niet als oplossing voor een probleem, maar als middel om verantwoordelijkheden af te schuiven en bovenal als broodwinning.
In Nederland is deze bureaucratisering doorgeslagen en oncontroleerbaar geworden. Bovendien heeft de overheid ook nog alles op afstand gezet en weet eigenlijk niemand meer wie wat doet of wie waar verantwoordelijk voor is. En daar laveren de slimme jongens van de honderden zorgaanbieders met hun gelikte webpagina’s doorheen en zo proberen ze hun graantje uit de belastingpoet mee te pikken.
Een Rouvoet benoemt het probleem, maakt beleid, richt de zoveelste dataverzamelbank op en gooit vervolgens de uitvoering bij de gemeenten over de schutting. Die schrikken zich de rot en moeten ineens kindermishandeling gaan aanpakken. Maar ja, wie wordt er mishandeld? Vervolgens neem je contact op met de GGD (Consternatiebureau), bureau Jeugdzorg, crèches en scholen, om beleid te gaan ontwikkelen. De medewerker wordt geleerd alert te zijn op blauwe plekken, volgt een cursusje en hangt een ‘Meld Anoniem’- postertje op.
En dan, dan moet je achter de voordeur. Altijd gevoelig. Het vuile werk laat je liever door anderen doen. Veel te ingewikkeld. Uitbesteden dus.
Zo komt er een één-tweetje, zoals bij de vereniging Stevig Ouderschap, tussen wetenschapper en zorgaanbieder om de hoek kijken. Het zijn de opportunistische -of ideologisch gedreven wetenschappers en de slimme jongens van de zorgpakketten die als vliegen op de honing afkomen. De zoveelste stichting of vereniging is een feit. De doelstelling kindermishandeling opsporen, wordt verbreed naar ‘indicatie probleemgezinnen’ en de gemeenten krijgen een kant-en-klare standaardoplossing voor alle mensen aangeboden. De gemeenten kunnen verantwoordelijkheid afschuiven (“het kwam niet voor op de indicatielijst”), de mensen met hart voor hun vak worden gedwongen niet langer menselijke relaties en vertrouwen als grondslag voor hun werk te zien, maar slechts domme vragenlijsten in te vullen en te rapporteren (klikken).
De rol van de vele zorgaanbieders is ronduit dubieus te noemen. Het motief om samen te werken met de vereniging Stevig Ouderschap is niet van wetenschappelijk -of ideële aard. Ook de bestuurders van deze zorgaanbieders zien dat de vragen ridicuul zijn. Het motief is het creëren van een markt door het uitvergroten van de problemen, geld verdienen dus. Geen noodzakelijke intensieve en dure zorg voor enkele explosieve gezinnen, maar overzichtelijke pakketten voor gemakkelijke gevallen die een probleem is aangepraat, omdat ze de foute vinkjes hebben aangekruist. Een zorgaanbieder als ziekmaker, van ADHD tot kindermishandeling. De overheid is financier en enige afnemer.
Je kunt de vereniging Stevig Ouderschap op een lijn stellen met de campagnes over erectieproblemen en schimmelnagels, alleen dan nog een stukje gewiekster en perverser. Gewoon als verkoopinstrument voor de hulpindustrie die brood ziet in de jeugdhype. Oplichting bij een wegkijkende en probleemmijdende overheid.
Frans Smeets vindt dat de bestuursleden van Stevig Ouderschap uit de ouderlijke macht ontzet moeten worden. Zoveel domheid en gemeenheid kan nooit goed voor kinderen zijn.
Frans Smeets, 04.08.2010 @ 03:58
12 Reacties
op 04 08 2010 at 10:31 schreef babs:
En iedereen op de werkvloer die door zijn team managers wordt gevraagd deze vragen ook echt te gaan stellen, doet dat ook gewoon.
Natuurlijk zijn de chefs de hoofdverantwoordelijken, met name bij zorginstellingen, maar de werkvloer die niet wil, maar toch doet, dient niet helemaal buiten schot te blijven. Net zoals de individuele telefonische verkoper een eigen verantwoordelijkheid houdt bij liegen in opdracht van de baas, zo houdt de CB-verpleging een eigen verantwoordelijkheid geen idiote vragen te stellen.
op 04 08 2010 at 16:29 schreef Leo schmit:
De Komune Levanger in Noorwegen heeft een zero – verkeersongelukken beleid. Hiertoe wordt de E 6 over het gehele territorium (ongeveer provincie Utrecht) op de middenberm van vangrail voorzien, waardoor inhalen onmogelijk is, aangezien het een tweebaansweg is. Hierdoor kunnen ambulances en brandweerwagens er niet meer langs. Mocht dat onverhoopt tot doodsgevallen leiden, dan zijn dat geen verkeersdoden. Dus beleid geslaagd.
Ondertussen beraadt het ambulance en brandwezen van Levanger zich op nog meer ingrijpender maatregelen in de persoonlijke sfeer om ook een zero-score te behalen.
op 04 08 2010 at 16:59 schreef walt:
“Ik denk dat kindermisbruik en kindermishandeling minder plaats vindt dan ooit.”
Dromen zijn bedrog, Frans.
De uitkomsten van twee recent uitgevoerde Nederlandse onderzoeken maken duidelijk dat het aantal slachtoffers van kindermishandeling ruim boven de 80.000 ligt waar eerder op basis van Amerikaans onderzoek van uitgegaan werd. In de twee onderzoeken ‘Nationale prevalentiestudie mishandeling’ (2005) en ‘Scholieren over mishandeling’ (2007) werd voor het eerst onderzocht op welke schaal kindermishandeling in Nederland voorkomt.
Beide onderzoeken werden in opdracht van het Wetenschappelijk Onderzoek en Documentatiecentrum (WODC) van het Ministerie van Justitie uitgevoerd.Hieruit blijkt dat het aantal slachtoffers in Nederland ruim boven het vaak genoemde aantal van 80.000 kinderen per jaar ligt. De cijfers laten zien dat er tot nu toe sprake is geweest van een onderschatting van het aantal kinderen dat in Nederland te maken heeft met mishandeling.
op 04 08 2010 at 18:25 schreef smeets:
Kindermishandeling is altijd onderschat. Maar het is wel afgenomen.
Praat met een 80 plusser en die zal je vertellen dat in zijn jeugdjaren bijna elk kind klappen kreeg als hij lastig was of niet wilde luisteren. Gewoon publiekelijk. Het slaan en mishandelen van kinderen werd gezien als opvoedkundig juist. Ook door de overheid en de jeugdinstanties.
Zelf heb ik als een van de laatste op een katholieke jongenschool (lagere school) gezeten. Wie niet goed kon leren kreeg met regelmaat een grote ring in zijn hoofd geparkeerd. Fysiek straffen werd gezien als een normaliteit. Er waren veel excessen. Vooral de mensen die niet op veel steun konden rekenen van een gewichtige familie waren de klos. Kinderen werden aan hun haren de klas uitgesleurd. Zelf heb ik met een vriend waarmee ik op de vuist was gegaan een half uur met mijn blote knieen tot bloedens toe op de metalen roosters voor de school moeten zitten. Daar moet je nu eens mee aankomen.
Dat kindermishandeling een probleem is ontken ik niet. Maar dat er meer geslagen en mishandeld wordt dan zeg 40 jaar geleden daar geloof ik helemaal niets van.
Babs,
Je bent gewoon je baan kwijt.
op 04 08 2010 at 18:55 schreef babs:
Dat vraag ik me af. Zo makkelijk zijn die verplegers niet te vervangen, al ligt dat in Groningen misschien anders. Maar zelfs dan: daar heb je nou vakbonden voor. En zelfs als die vakbonden er niet zijn of heel andere dingen doen, je houdt altijd een eigen verantwoordelijkheid voor slecht gedrag.
De Vodafone telefonische verkoper is ook gewoon haar baan krijgt als ze niet liegt en daardoor niet genoeg verkoopt.
op 04 08 2010 at 20:11 schreef Smeets:
Babs, De uitvoerders zijn altijd de laagst betaalden. Ervaren krachten zijn allang vertrokken. Als je iemand bij jeugdzorg ontmoet ouder dan 25 mag je blij zijn.
op 04 08 2010 at 22:33 schreef MNb:
Smeets, ondanks je voortreffelijke analyse vergeet je iets, een eenvoudig mechanisme. Bureaucratie heeft zichzelf nog nooit verkleind; ze neigt naar uitbreiding. Deze moet gerechtvaardigd worden. Stevig Ouderschap is daar een mooi voorbeeld van – geen betere rechtvaardiging voor meer bureaucratie dan bescherming van onschuldige kinderen, nietwaar?
op 05 08 2010 at 01:39 schreef Sabian:
Wat MNb zegt, fantastische analyse Smeets!
op 05 08 2010 at 05:00 schreef Peter:
Goed dat Sabian weer terug is. Als ik eraan denk hoelang we het zonder zijn puntige bijdragen hebben moeten doen…
op 05 08 2010 at 10:26 schreef Sabian:
Gossie Peet, haal het zand es uit je vagina.
op 05 08 2010 at 16:34 schreef sjuuls:
het gaat zelfs nog verder. Men probeert vertrouwensbanden op te bouwen om die later gebruiken om familieleden tegen elkaar uit te spelen. Afspraken die binnen het gezin worden ondermijnd en nieuwe regels worden ‘met elkaar’ unilateraal opgelegd (zou je dat nou wel zo doen, als je nou eens…)
op 05 08 2010 at 22:45 schreef MNb:
Tuurlijk, nieuwe bureaucratie moet zichzelf in de praktijk bewijzen. Stevig Ouderschap, vanuit de zekerheid dat het het beste weet hoe het kwetsbare kind te beschermen, is dé aangewezen instantie om te beoordelen of gezinsregels geen bedreiging vormen voor dat kwetsbare kind en om deze te vervangen door objectief betere – SO weet wat objectief is.
RSS