Stad van Klei
Peter Breedveld
Voor wie meer inzicht wil krijgen in het samenspel van krachten die hebben geleid tot de huidige toestand in Egypte, is het misschien niet eens zo gek Stad van Klei te lezen. Het is Milan Hulsings verstripping van Mohamed el Bisaties roman Al-Khaldiya, die je zou kunnen zien als een magisch-realistische allegorie over machthebbers die hun grip op de realiteit verliezen.
In Stad van Klei int de Egyptische ambtenaar Salem de politiesalarissen van een stad, Khaldiya, die hij zelf heeft verzonnen. Het budget wordt groter naarmate de politie meer te doen krijgt, en daarom verzint Salem eveneens de nodige subversieve activiteiten in de stad, die natuurlijk keihard moeten worden onderdrukt.
Daartoe roept Salem een geharde politiechef in het leven, een jongere, geïdealiseerde versie van hemzelf. De bewoners van Salems fictieve stad beginnen echter hun eigen leven te leiden, en uiteindelijk wordt Salem door zijn eigen personages geterroriseerd. Daarnaast laat ook zijn nietsvermoedende handlanger, een excentrieke onnozelaar op wiens bankrekening Salem het overheidsgeld laat storten, het afweten. Hierdoor ruikt de overheid onraad en ze stuurt Salem op pad om zijn eigen fraude te ontmantelen.
Wie Hulsings werk kent, zal het niet verbazen dat hij heeft gekozen voor een verhaal van de avantgardistische El Bisatie. Hulsing heeft in zijn eigen verhalen ook altijd gegrossierd in bizar en dilettant surrealisme. Hij woont inmiddels alweer jaren in Caïro en op zijn blog schrijft hij dat Stad van Klei hem in de gelegenheid stelde zijn eigen ervaringen en indrukken in Caïro te verwerken.
Met het uiterlijk van Stad van Klei is niets mis. Zoals altijd zijn Hulsings platen mooi om naar te kijken. Je zou ze zo inlijsten en aan de muur hangen. Probleem is dat Hulsing heeft gekozen voor impressionistische schildertekeningen. Dat komt de broeierige, droomachtige sfeer zeker ten goede, maar ik had moeite om sommige personages van elkaar te onderscheiden of ontdekte soms pas na een tijdje dat twee verschillende personages één en dezelfde figuur waren.
Ook duiken er gaandeweg het verhaal zomaar uit het niets nieuwe personages op, wordt er doorgeschakeld naar nieuwe situaties, en weer terug. Het verschil tussen Salems realiteit en zijn fantasie is nog wel te zien door het verschil in kleurgebruik (grijs-bruin tegenover geel-bruin), maar naarmate die twee werkelijkheden met elkaar vervlochten raken, heb je daar als lezer steeds minder aan.
Ik keek erg uit naar dit boek van Hulsing, maar ik vind het zo’n warboel dat het een behoorlijk teleurstellende leeservaring is geworden.
Eerder verschenen in De Republiek der Letteren van Vrij Nederland.
Peter Breedveld, strips, 15.02.2011 @ 07:55
4 Reacties
op 15 02 2011 at 08:19 schreef Sean:
Ben blij dat ik niet de enige was die deze strip vond tegenvallen. Ik had er meer van verwacht.
op 15 02 2011 at 09:20 schreef Josje:
Ik heb de strip niet gelezen, maar mag ik toch een eigenwijze vraag stellen? Zou het juist niet de bedoeling van Hulsing geweest zijn de realiteit en fantasie expres in elkaar te laten overlopen, om de lezer in verwarring achter te laten? Eventueel zoals in Egypte gebeurde tijdens het bewind van Mubarak?
op 16 02 2011 at 18:51 schreef Yvonne:
Geen aanrader dus.
op 18 02 2011 at 00:30 schreef Jabir:
Ik houd toch meer van de klare lijn. Maar dat is een kwestie van smaak.
RSS