Spuitje
Hedwig Vos
Illustratie: Alphonse Inoue
Ik heb iemand doodgemaakt. Per ongeluk? Nee, expres. Gepland. Euthanasie. Maakt dat het minder erg? Het was in ieder geval gewenst door die persoon. Niet de ziekte, wel het zelfverkozen einde. Maar ja, toch heftig. En strafbaar. En nodig.
Tijdens mijn studie vertelde een ouderejaars me dat je als dokter best mee mag huilen met je patiënten. Dat leek met volstrekt logisch. Al dat verdriet. Maar in de praktijk komt dat natuurlijk niet voor. Mijn ogen worden wel eens vochtig en ik kan best een beetje emotioneel worden. Een arm om iemand heen slaan. Maar huilen? Nee. Nou ja, één keer dan. Toen ik iemand dood maakte. Huilend spoot ik het euthanaticum in het infuus. In een mens. Levend.
Ze had kanker. Ze had kanker op een nare plaats en natuurlijk had ik met haar besproken hoe ze dat voor zich zag, het einde. Nou, dan wilde ze een spuitje. “Wilt u een spuitje waar u dood van gaat?”. “Nee, ik wil dan slapen, het niet meemaken”.
Zo ging het steeds. Ze wilde een spuitje, maar niet om dood van te gaan. Oké, dat kan ook. Palliatieve sedatie heet dat. Iemand in slaap brengen, tijdelijk of tot iemands dood. Om symptomen te behandelen die je niet op een andere manier kunt behandelen. Pijn, benauwdheid, jeuk, onrust, moeheid, noem maar op.
Maar toen kreeg ze de complicatie die haar einde zou betekenen. Een snel einde, maar naar. Toen wilde ze een spuitje. “Om van te slapen?”. “Nee, om dood te gaan”, zei ze stellig. En dat herhaalde ze een paar keer, bij verschillende artsen. Euthanasie dus.
Na een zorgvuldige procedure ging ik ’s avonds bij haar langs. Heel bizar. Ze kon nog lopen. Ze liep naar het toilet om nog even te plassen. En toen ging ze liggen. Om dood te gaan. Ik spoot het spul huilend in. Wat is dat zwaar.
De nachten daarna werd ik regelmatig wakker. Was ze dood? Ja, ze was dood. Gelukkig ebt dat weg.
Na een paar maanden het verlossende woord van de toetsingscommissie, ik was niet meer strafbaar. Het was zorgvuldig gebeurd. En dan realiseer ik me weer dat het in principe dus gewoon wel strafbaar was. En dat ik dus iets doe wat ik zo moeilijk vind dat ik er van moet huilen, bij een patiënt en haar familie nog wel. Op een logisch tijdstip, dat dan weer wel.
Maar toch. Strafbaar. Belachelijk eigenlijk.
Hedwig Vos is huisarts, promovendus, moeder, chocoholic en PvdA’er. Volg haar op Twitter.
Hedwig Vos, 17.10.2012 @ 11:38
19 Reacties
op 17 10 2012 at 12:05 schreef Yvonne:
Verzorgend en verplegend personeel helpen voortdurend een handje bij euthanasie, al wordt het zo dan niet benoemd. Gelukkig maar, zij kennen de andere kant en daar zou je om moeten huilen.
op 17 10 2012 at 12:37 schreef hallo:
op 17 10 2012 at 13:42 schreef p.wielaard:
Pats ! In your face. Kort maar knap opgeschreven. Stof tot nadenken voor iedereen die hartstochtelijkk tegen- of voor euthenasie is.
op 17 10 2012 at 14:50 schreef Wandelaar:
Aangrijpend verhaal, dat bij mij althans veelvragen oproept. Waar leg je de grens van wat ondraagelijk lijden genoemd mag worden? Lijkt me dat jeuk alleen niet voldoende is? En wat is eigenlijk de oorzaak van de huidige kankerepidemie waarbij steeds meer mensen kanker krijgen, hoe komt dat eigenlijk?
op 17 10 2012 at 15:36 schreef Yvonne:
Aangrijpend verhaal, dat bij mij althans veelvragen oproept. Waar leg je de grens van wat ondraagelijk lijden genoemd mag worden? Lijkt me dat jeuk alleen niet voldoende is.
De grens wordt bepaald door diegene die om euthanasie vraagt. Ik vind niet dat een arts dat zou moeten doen, maar dat diegene die middelen kan krijgen om het zelf te doen i.p.v. voor de trein moeten springen of van een hoge flat of als je een euthanasieverklaring hebt ingevuld om de aftakeling bij b.v. dementie te voorkomen en dat er dan geen gehoor aan wordt gegeven omdat je inmiddels aan het dementeren bent. Als iemand er echt een einde aan wil maken, gun hem/haar dan een waardige dood
op 17 10 2012 at 15:45 schreef vander F:
@Wandelaar,
omdat men tegenwoordig ouder wordt en niet meer vroegtijdig overlijdt aan allerlei infectieziekten, daarom o.a.
op 18 10 2012 at 10:14 schreef J.E.Christ:
Een moedig verhaal!
Ik vind Hedwig een fantastische vrouw.
De beroemde Pil van Drion zou moeten bestaan,
dan zouden patienten meer zelf kunnen beslissen en minder een beroep hoeven te doen op doktoren.
Iedereen heeft het recht om waardig en in vrede te sterven.
op 18 10 2012 at 15:08 schreef hallo:
De pil van Drion bestaat, hetzij in iets andere vorm.
Dood wanneer u wilt – het kan!
Euthanasie betekent: je bespreekt je ultieme ervaring, het sterven, met de Overheid. Je hebt een dokter nodig die je doodspuit. En die medicus verantwoordt zich bij collega’s uit de Gezondheidszorg en tegenover medewerkers van Justitie. Er kunnen politiemensen bij komen.
Je zoekt en vindt een arts die bereid is je dood te spuiten. Je maakt een afspraak in de agenda: ‘Kan het deze week nog, of anders volgende week?’ ’Nou, de dokters agenda is erg vol, maar ik zie dat het over euthanasie gaat? Dat doet hij meestal ’s avonds tussen zes en acht, komt dat u uit? We hebben nog de donderdag- en de vrijdagavond open.’
En dan komt de dokter niet. Hij stond in de file. Of had een lekke band. Of je denkt zelf als de bel gaat: ‘Nee! Ik wil nog 1 dag’, maar dat durf je niet te zeggen want dan moet die dokter morgen terugkomen en dat past misschien niet in diens agenda.
Euthanasie is actieve levensbeëindiging op eigen verzoek. Je doet het niet zelf.
Wanneer je het wel zelf doet heet het zelfdoding, zelfmoord of suïcide. Er is ook een nieuwer woord, dat ik mooier vind: zelfeuthanasie.
Zelfdoding was tot no
op 18 10 2012 at 15:10 schreef hallo:
Zelfdoding was tot nog toe lichamelijk verminkende activiteit: flatgebouw of trein en dan veel bloed, stukken vlees en traumatiserend drama.
Wat verandert de wereld!
Begin 2012 veranderde de wereld voor de mens met een sprong, toen de ‘heliummethode’ wereldkundig werd gemaakt. Over de horde van het medisch bastion: Voor een zachte dood heb je geen dokters en rechters meer nodig, en hoef je ook geen dramatische troep achter te laten.
Ik raad iedereen aan de film met Lou landre te bekijken waarin hij uitlegt hoe de nieuwe methode werkt: de heliummethode.
op 18 10 2012 at 16:41 schreef Yvonne:
Hallo
Ga ik doen, hallo
op 18 10 2012 at 18:12 schreef Mooie dacha:
Ja die heliummethode. Heel goed. Ik ken een jongeman die hem toepaste. En ik ken de ontreddering die hij om zich heen achterliet. Fijn dat iemand zich geroepen voelde om zo’n fijne gemakkelijke methode bekend te maken!
op 18 10 2012 at 18:24 schreef Yvonne:
Had je liever gehad dat hij zich voor de trein gooide,dan?
op 18 10 2012 at 19:19 schreef rena:
Mooi aangrijpend. Verdorie toch mooi dat je daar om moest huilen. De 18 jarige dochter van een vriendin van mijn moeder ging dood aan kanker. Bijna alleen morfine op het laatst. Ze wilde niet meer. De laatste oplossing was euthanasie. Thuis.
Ik weet niet waarom het gebeurde, maar ze kwam nog even bij. Haar laatste woorden waren: “Mammie, het doet zo’n pijn…”
Ik moest zo huilen toen mijn moeder dat vertelde.
op 18 10 2012 at 19:37 schreef Mooie dacha:
Nee, maar dat had hij waarschijnlijk nooit gedaan.
Het is goed dat iemand die echt niet meer verder kan en wil er uit kan stappen maar dat betekent ook dat het gemakkelijk wordt gemaakt eruit te stappen, als men even in een depressie zit. Een medaille heeft altijd twee kanten!
op 18 10 2012 at 20:45 schreef Fridjof:
Eens met Dacha.
Er is een verschil tussen ernstige depressie en doodswens vanwege leiden tot de dood volgt.
Promotie van betere zelfmoordmethoden moet je niet willen, MITS de regelgeving ruimte biedt voor een einde maken aan het leven van degenen die lijden in afwachting van de dood.
Een ernstige depressie is leidt niet zelden tot de doodswens en het is niet handig als je in zo’n periode makkelijk naar een ‘mooi’ middel kan grijpen.
op 19 10 2012 at 01:46 schreef hallo:
Het lijkt mij nu juist niet goed om dit soort zaken op het bordje van Hedwig en haar collega’s te schuiven.
op 20 10 2012 at 20:45 schreef vander F:
@Fridjof,
puhlease,
iemand die er een eind aan WIL maken doet dat toch wel,
al moet je uit alle macht je inzetten om dit in eerste instantie te voorkomen mocht het ‘slechts’ een depressieve periode in iemands leven betekenen.
‘Mooie’ middelen vind ik zo’n afgezaagde term, er zijn op zich geen mooie middelen, diegenen die achterblijven, verbijsterd en wel, denken niet in dergelijke termen.
Euthansie is geen suïcide, het is doorgesproken, het onafwendbare een feit, iedereen is betrokken, kan zich ‘inleven’ , men neemt de tijd.
Hoe anders de spontane suïcide, alleen, onbesproken, afwendbaar, egocentrisch, los van de wereld, niemand betrokken en onverwacht.
Uiteindelijk, puntje/paaltje, liever helium dan verspreid over 300 meter spoor, ingedraaid in wielen en assen, scheelt weer een ongevraagde PTSS.
op 21 10 2012 at 20:53 schreef Sasha Berkman:
“Promotie van betere zelfmoordmethoden moet je niet willen”
Sorry hoor, maar dat ben ik gewoon niet met je eens.
op 23 10 2012 at 16:46 schreef hallo:
Ben benieuwd of Hedwig het monopolie op euthanasie voor haar beroepsgroep liever behoudt. Of dat zij net als Boudewijn Chabot zelfeuthanasie (‘Pil van Drion’) een meer humaan alternatief acht.