Smikkelen in Kyoto

Peter Breedveld

Kyoto is een geweldige stad, veel Aziatischer dan Tokio, vanwege de houten laagbouw en de tropische landerigheid. Maar het is er op dit moment echt te warm. We hebben er twee dagen lopen zweten, zoveel mogelijk de schaduw opzoekend, want de zon schroeide dwars door onze kleren heen. Niet te doen.

Pas na zonsondergang werd de boel enigszins draaglijk. Dan wordt de binnenstad ook meteen een stuk levendiger. Kyoto en Tokio bezoeken we vooral voor de mensen, en voor het fantastische eten. De tempels en kastelen hebben we op de vorige reizen gedaan. Althans, we hebben er een flink aantal gedaan. Op een gegeven moment hadden we het wel gezien.

Tjilpende vloeren

Ze zijn allemaal mooi, die tempels, maar wezenlijk van elkaar verschillen doen ze niet. De sfeer in de ene tempel is wat volkser dan in de andere, de kunst is hier wat uitbundiger en bombastischer dan daar, maar ik kom zelden nog iets tegen dat me echt verrast.

We hebben ook een paar wereldberoemde tempels in Kyoto expres níet gedaan. Het Gouden Paviljoen, bijvoorbeeld, dat een replica is van het origineel, in 1950 afgebrand door een obsessieve gek. Het belangrijkste, voor mij, van het bezoek aan een eeuwenoud monument is het aanraken van hout en steen dat honderden jaren geleden is aangeraakt door mensen, vertoeven in ruimtes waar mensen honderden jaren geleden vertoefden. Daarvan kan in het Gouden Paviljoen dus geen sprake zijn.

Het mooiste, meest tot de verbeelding sprekende dat ik in Kyoto heb gezien, is trouwens het kasteel van shogun Tokugawa Ieyasu, met zijn houten vloeren die tjilpen als vogeltjes, om eventuele indringers te verraden. De modernistische, minimalistische vormgeving van dit 17e-eeuwse kasteel is verbluffend – alsof het is onderworpen door Mondriaan en Bruynzeel. Ik dacht dat ik er al over geschreven had, maar kan het niet terug vinden.

Geisha’s en toeristen

We wilden weer eens een nieuwe sushitent proberen, en lieten ons leiden door de Lonely Planet, die Den Shichi als favoriet aanraadt. Het is een volkse tent in een volkse stationsbuurt, en de sushi is best lekker, maar bij lange na niet zo mals en smaakvol als we in Japan gewend zijn.

Bovendien wordt er stevig gerookt in Den Shichi. We lieten het daarom bij één ronde en besloten onze oude vertrouwde sushitent in Kyoto weer op te zoeken, Kappa Sushi. Die zie ik nooit ergens in de reisgidsen staan, maar behoort tot de beste sushitenten die ik ken. Te vinden in één van die authentieke straatjes in de amusementswijk Gion, waar geisha’s tussen de houten gebouwen schrijden en je je, als je de toeristen wegdenkt, in de Meijitijd waant.

Kappa Sushi

Kappa Sushi heeft heerlijke, superverse vis, die je zo wegzuigt. We konden er geen genoeg van krijgen en bleven maar nieuwe sushi bestellen. Saké erbij, wat een feest. Er zat een Japanner naast me wijn te drinken en daar had ik ook wel zin in, dus ik vroeg ‘m of het wat was, die wijn. Hij schonk me meteen een glas in. Want zo zijn Japanners, gul en hartelijk. Hij werd ook handtastelijk en begon me in mijn bovenarmen te knijpen. Japanse mannen steken hun bewondering voor mijn, inderdaad nogal stevige, fysiek nooit onder stoelen of banken, als ze een paar glazen op hebben. Ik ben daarover uitverbaasd.

Het was een gezellige boel.

Mos Burger

Na Kappa Sushi zijn we een amusementshal in geweest met van die kermisautomaten waarmee je met grijparmen moet proberen speelgoed en snoep te winnen. Een paar jaar geleden leverde ons dat een enorme verzameling bizarre knuffelbeesten op, maar ze hebben het moeilijker gemaakt, die smiechten. We hebben niks gewonnen, nog geen lollie.

Toen we langs een vestiging van Mos Burger kwamen, zijn we daar ook nog even naarbinnen gegaan. Mos Burger is het Japanse antwoord op McDonald’s. Een foodblogger die ik volg op Twitter, is er nogal enthousiast over. Ik wilde de burger tussen een rijstbroodje proberen, een broodje van aan elkaar geplakte rijst, als ik het goed begreep, maar die was uitverkocht. Dus probeerde ik de teriyakiburger. Ik nam er ook een meloensoda bij. Verder probeerde we een softijsachtig ding met mango en een soort donut met room.

Wat een slappe meuk. Dit is nog érger dan McDonald’s. Zelfs het broodje hebben ze nóg kleffer weten te maken. Alleen over die meloensoda, die me aan de tjokvol kunstmatige smaak- en kleurstoffen zittende frisdank Fernandes deed denken, was ik zeer te spreken.

Fanta Ume

Over frisdrank gesproken – in Japan hebben ze, speciaal voor de zomer, tijdelijk een exclusief Japanse Fanta op de markt gebracht: Fanta Ume. Ume is een ingelegde pruim – ik las ergens dat het om onrijpe abrikozen zou gaan – die eigenlijk alleen Japanners waarderen. Er is een alcoholische drank van, ze wordt verwerkt in allerlei etenswaar en nu is er dus een Fanta.

Ik trok er één uit één van de drankautomaten die het straatbeeld in Japan bepalen en was meteen enthousiast. Er zit een beetje een snoepsmaak aan, maar ze is niet te zoet, zoals bijvoorbeeld Fanta Orange, en lekker fris. Fanta Ume heeft zelfs een licht bittertje. In Japan hebben ze ook Fanta Druif, maar die vind ik niet te zuipen. Muffige smaak.

Sushi Kyoto-style

Sushi hebben ze ook Kyoto-style. Die hebben we de volgende dag als lunch geprobeerd. Bij één van de bekendste Kyotosushitenten van de stad, Izuju. Die bestaat al honderd jaar en is gevestigd in een sfeervol pand recht tegenover de Yasakatempel.

De sushi van Izuju is totaal anders dan de de stukjes vis op een bolletje rijst, die iedereen wel kent. Izuju’s specialiteit is gemarineerde makreel (Kyoto ligt ver van zee en daarom moest er een manier gevonden worden om de vis, tijdens de reis naar de hofstad, eetbaar te houden) en wat hako-sushi heet, ‘doos-sushi’. Dat zijn vierkante blokjes rijst met een soort mozaïek van paling en garnaal erop.

Ons smaakt dit allemaal veel te zwaar. Voor betrekkelijk weinig geld krijg je een enorm bord sushi, en die konden we maar met moeite op. Echt wat je noemt een stevige maaltijd. Onze honger was voor de rest van de dag – zonder dollen – gestild. Ik hield er wel een enorme dorst aan over.

Maar veel sushiliefhebbers zijn er erg enthousiast over en rond lunchtijd staat er een lange rij voor de tent.

Tweet

Japan, Peter Breedveld, Reizen, 16.08.2013 @ 14:58

[Home]
 

Δ