Slappe Zakken

Hassnae Bouazza

Journaliste Astrid Theunissen heeft niet zo veel geluk gehad met mannen. In Slappe Zakken doet ze daar uitgebreid en met verve verslag van. Het is een uitwerking van een eerder artikel dat in HP/De Tijd was verschenen onder dezelfde titel. In 2006 interviewde ze mij en drie andere Marokkaanse jongedames over Naema Tahirs boek Kostbaar Verleden en vertelde ze dat dit haar eerste egodocument was. Ons interview wordt ook in het boek genoemd.

In haar voorwoord schrijft ze dat alles wat er in het boek staat, waar gebeurd is. Voor een feitelijk relaas heeft ze het boek zeer kunstig opgebouwd: we beginnen bij de bevalling, daarna neemt ze ons helemaal mee terug naar het begin, en vervolgens komen we weer bij de bevalling – gepokt en gemazeld – want we weten inmiddes hoe moeilijk het voor haar is geweest. Het zou me niet verbazen als er ergens een regisseur met het plan loopt haar verhaal te verfilmen.

De ene na de andere slappe zak komt voorbij in haar leven: mannen die geen kinderen en dus ook geen verantwoordelijkheid voor die kinderen willen. Sommige van die mannen zijn vanaf het begin duidelijk tegen Astrid, anderen wat minder. Neem bijvoorbeeld ‘journalist De Jong’, ofwel Stan de Jong (het feest der herkenning in het boek is een smakelijk pluspunt) die haar zegt verliefd te zijn, haar best een kindje te willen geven, mits zij er voor zorgt, en vervolgens vanuit Spanje per mail de relatie verbreekt.

Theunissen laat het er niet bij zitten. Ze vliegt naar Spanje, wint hem voor haar in, hij komt weer naar Nederland en net als ze denkt dat het helemaal goed zit, verdwijnt hij weer. Radeloos van verdriet struint ze cafés af in de hoop hem te vinden. Als ze in een café een vriend van hem tegenkomt, vertelt hij haar dat De Jong terug is naar Spanje en ze beter haar zoektocht kan staken.

Raden wie er op dat moment het café binnenkomt met een vriend. Theunissen springt op, valt hem huilend in de armen, maar het enige dat De Jong eruit kan brengen is dat ze hem los moet laten, dat hij naar Spanje gaat en dat ze hem niet zal kunnen vinden. Dan duwt zijn vriend hem naar de deur. Huilend roept ze hem na: ‘slappe zak!’

En dan was er ‘De BeeldHouwer’, die pertinent geen eigen kind wilde, en er geen probleem mee had als ze zich liet insemineren; de jongere ‘Krullebol’ die meteen bij de eerste ontmoeting zei haar een kind te willen geven, om uiteindelijk ervandoor te gaan, want hij had niet door dat ze het zo graag wilde. De ‘Getrouwde’, de ‘Oude’ en uiteindelijk de ‘Oude Bekende’ die haar daadwerkelijk bevruchtte, maar daarna verdween.

Slappe Zakken is een vermakelijk, goed geschreven boek dat sterker zou zijn geweest als Theunissen het bij haar eigen ervaringen had gehouden. Jammer genoeg trekt ze het in het algemene en doet ze, ondersteund met onderzoeken, wat boude, generaliserende uitspraken over Nederlandse mannen: dat ze geen kinderen willen, dat ze heel weinig contact hebben met hun kinderen en geen verantwoordelijkheid willen. Dat geldt zeker voor de mannen in haar omgeving en van haar vriendinnen en kennissen, maar er is nog een andere realiteit. Die van de vele, vele vaders die wél graag kinderen willen, voor die kinderen willen zorgen en alle verantwoordelijkheid nemen. Geen kinderen willen, is een keuze waar niks mis mee is. Mits je er eerlijk over bent.

Theunissen heeft het ook over de papamaffia en zet de aanval in: dat een vrouw alleen prima haar kind(-eren) kan opvoeden en dat de vader heus niet onmisbaar is. Onterecht, wat mij betreft. Het is alsof ze zich aangevallen voelt, alsof mensen haar raar zullen aankijken dat ze voor het alleenstaande moederschap kiest. Maar het is nu niet bepaald zo dat ze een keus heeft en uit rancune de vader buiten de deur houdt. Natuurlijk kan een vrouw alleen prima de zorg voor kinderen op zich nemen. Dat neemt echter niet weg dat vaders net zo veel recht hebben op het kind net als de moeder. Daar gaat het de ‘papamaffia’ om: het recht van de vaders te verdedigen die hun kinderen wél willen zien.

Daar kan Astrid Theunissen niets kwaads in zien, en dat doet ze, denk ik, ook niet: zelf wil ze ook graag dat de vader van haar zoontje betrokken blijft bij de opvoeding en met zijn zoontje omgaat. En dat siert haar. Net zoals het haar siert dat, hoewel de verbittering soms voelbaar is, ze met zelfspot over zichzelf schrijft en zich, in tegenstelling tot vele mindere godinnen, geen heldenrol toedicht. Ze doet niet aan zelfbevlekking en dat is heerlijk verfrissend. Theunissen spaart haar mannen niet, maar zichzelf evenmin: ze beschrijft zichzelf in alle kwetsbaarheid als ze een man uit onzekerheid begint te verstikken, De Jong weer eens mailt in een dronken bui, ze huilend aan de bar staat of haar vriend betrapt als hij snel de condoom weggooit om Boris Becker-achtige praktijken te voorkomen.

Ik herinner me Astrid als een aantrekkelijke vrouw met sexy, hese stem en lekker lijf. Toen ik het boek las, zag ik haar zo weer voor me en verbaasde me over de sulligheid van de mannen om haar heen. Iets zegt me dat ze haar zoontje Titus een sterkere ruggegraat mee zal geven.

Luister hier naar Hassnae’s praatje over Slappe Zakken in Villa VPRO. Hassnae Bouazza (حسناء بوعزة) schrijft voor Vrij Nederland, De Volkskrant, NRC Handelsblad, en de Arabische site van de Wereldomroep. Tot voor kort was ze te bewonderen in Vrouw & Paard. Dat ze nog tijd heeft om in het geheim voorbereidingen te treffen voor de vestiging van het kalifaat in Nederland, mag een wonder heten. Volg haar op Twitter.

Hassnae Bouazza, 25.05.2010 @ 13:01

[Home]

26 Reacties

op 25 05 2010 at 13:23 schreef HID:

Ik ga ook een boek schrijven, over de vrouwen in mijn leven waar het niets mee is geworden. Ik noem het:
Stomme Trutten

op 25 05 2010 at 13:42 schreef mariska:

http://www.standejong.nl/?s=Emma+-+een+feuilleton

Het blijkt allemaal toch echt heel anders te liggen.

op 25 05 2010 at 13:47 schreef mariska:

Iemand waar Astrid jaren mee op de kamer zat te werken heeft ook nog wat op te merken
http://www.ikvader.nl/blog/astrid_theunissen_zijn_ikvaders_slappe_zakken

op 25 05 2010 at 14:05 schreef mariska:

En als laatste een vrouw die mannen wel wil begrijpen:
http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/5842/Vrouw_van_nu_is_verwend_meisje

op 25 05 2010 at 14:11 schreef Peter:

Kun je niet gewoon je eigen mening geven, Mariska, in plaats van de reactieruimte te overstromen met links naar meningen van ánderen?

op 25 05 2010 at 14:44 schreef hj:

Zag haar een tijdje geleden bij P&W. Zal best een grappig boekje zijn, maar door haar persoonlijke frustratie aan te wenden om een punt over alle mannen en hun -volstrekt legitieme- keuzes te maken, maakt ze zichzelf een beetje belachelijk.

op 25 05 2010 at 14:46 schreef MNb, al 7 jaar alleenstaande vader:

Van zo’n huilebalk zou ik ook hard wegrennen, veel en veel harder dan voor Stan de Jong’s Kristalnachtmarokkanen.
Mijn ervaring leert – en ik heb net zoveel recht te generaliseren als Theunissen – dat jankepotten als zij zich niet beperken tot één onderwerp, maar minstens 5 keer per dag, liefst op de momenten dat het het slechtste uitkomt, beginnen te zeuren. Reageert manlief met net een tikkeltje te weinig empathie, dan volgen de verwijten en de tranen.
Pluspunt is dat Theunissen, althans gedeeltelijk, het zelf toegeeft. Als ze er nou ook nog eens wat aan zou doen ….
Minpunt, maar het is natuurlijk niet meer dan een verdenking, is dat voor Theunissen sex wel eens niet anders dan een middel kan zijn voor haar ultieme doel: een kind. Doel bereikt, middel niet meer nodig.

Ik ben trouwens wel blij met Mariska’s links, die ik heb gelezen na bovenstaande te hebben getypt. Ik zat er niet heel erg veel naast.

op 25 05 2010 at 15:30 schreef vetklep:

Ik heb ook diverse keren beleefd voor het vaderschap moeten bedanken. Dat is namelijk iets wat je eventueel doet met iemand die je vertrouwt.
En verder is het prettig als je het idee hebt dat je ergens op haar prioriteitenlijstje voorkomt. Dus niet ergens na de carriere, de vriendinnenavondjes+nachtjes in het uitgaansleven, het shoppen, de sport, haar familie en weet ik veel.
Bovendien loop je als bevruchter het risico de rest van je leven te moeten betalen voor een kind dat je bij gods gratie een keer per week een middagje mag zien. En als het tegenzit ook nog voor een vrouw die je nooit meer wilt zien.

op 25 05 2010 at 15:39 schreef vetklep:

En als ik de linkjes van Mariska zie, ben ik blij voor Stan dat hij zijn inschattingsfout heeft ingezien.

op 25 05 2010 at 19:50 schreef Tjerk:

Als je die verhalen van Stan leest, kun je je goed voorstellen dat hij om de haverklap de benen neemt naar Sevilla. Je krijgt spontaan een slappe zak van die Astrid Theunissen.

Stan: “Nu is mijn standpunt aangaande samenwonen en kroost verwekken genoegzaam bekend en samen te vatten met: aaaaaaaahhhh!!!!! (…)

Maar Emma is nogal hardnekkig in zaken van leven en liefde. Zo kon het gebeuren dat we het volgende gesprek hadden:

Emma: “Je kijkt een beetje bezorgd, is er iets?”
Ik: “Nee hoor, ik ben gewoon wat aan het mijmeren over een artikel.”
Emma: “Nou, over dat soort futiliteiten hoef je je geen zorgen meer te maken als we eenmaal kindjes hebben, hé schat.”
Ik: “Kindjes?”
Emma: “Als je nu volgende week vast je huis in de verkoop zet, dan gaan we van de opbrengst iets moois kopen. Ik heb al iets gezien in de buurt…”
Ik: “Met de verkoop van mijn woning moet ik mijn hypotheek aflossen, lieverd. Dat heb ik al vaker uitgelegd. Bovendien…”
Emma: “…met een grote tuin, waarin de kleine lekker kan ravotten..”
Ik: “…”
Emma: “Dus jij vindt het ook een goed plan? Fijn, dan beginnen we vanavond. O nee, shit, ik ben net ongesteld geweest. Volgende week dinsdag!”

Zucht.

Een volgend gesprek kon dan zo verlopen:

“Schatje, wanneer gaan we be-gin-nen?” (dwangmatig toontje)
“Waarmee?” (kijkt verstoord op uit zijn krant)
“Met een kindje maken!”
“Ik wil helemaal geen kindjes, zeur toch niet zo.”
“Maar vorige keer heb je het beloofd.”
“Dat heb ik helemaal niet.”
“Welles”
“Nietes.”
“Je hebt het be-lo-hoofd.”
Aaaaahhhhhh!!!

op 25 05 2010 at 20:04 schreef vetklep:

Was het maar alleen Astrid. Heel veel vrouwen krijgen het na hun 35e steeds meer op hun heupen. En dat maakt ze niet aantrekkelijk.
De vrees dat het haar eraf gaat en er een paardenreedt gekweekt wordt zodra de buit (het kind) binnen is doet ook weinig voor je libido. En als die krijser er eenmaal is houdt het natuurlijk helemaal op met de lichamelijke recreatie.

op 25 05 2010 at 22:08 schreef fichter:

‘Kun je niet gewoon je eigen mening geven, Mariska, in plaats van de reactieruimte te overstromen met links naar meningen van ánderen?’

Wat is er in vredesnaam mis met de bronnen/links waar Mariska naar verwijst die ter zake zijn?
Respect voor Stan de Jong zeker geen slappe zak in dit geval bovendien laat hij Astrid in haar waarde. Zoals hierboven in de reacties al is geconstateerd is lijkt me een mening wel duidelijk. Géén slappe zak!

op 25 05 2010 at 22:08 schreef fichter:

Trouwens oud nieuws en slordig voorbereid.

op 25 05 2010 at 23:58 schreef hassnae:

Wat er zo oud is aan een boek dat net een paar weken in de winkel ligt, ontgaat me.

Dat Stan de Jong een andere versie heeft, was me bekend en lijkt me logisch. Lijkt me ook totaal zinloos te gaan kibbelen wie er gelijk zal hebben. We waren er niet bij. Bovendien ben ik niet geneigd iets te geloven van een man die (al dan niet verzonnen) herrie op straat meteen associeert met een nieuwe Kristallnacht.

op 26 05 2010 at 00:35 schreef EH:

Zonder me verder geinformeerd te hebben, moet ik zeggen dat de racune hier toch wel vanaf walmt.

Als je geen geshcikte vent kunt krijgen, ga het dan eerst eens lekker bij jezelf zoeken, in plaats van een heel geslacht te generaliseren.

Geen idee of er iets van klopt trouwens, dat nederlandse mannen geen kinderen willen; ik zeker wel, maar met een nederlandse vrouw? De typische instelling van vrouwen van mijn prille generatie lijkt te zijn dat zij lekker drie dagen per week iets gaan doen wat tussen een hobby en werk inzit, dat jij nadat je daadwerkelijk geld verdiend hebt de banden plakt, en er vervolgens paranoide op toezien dat de afwas en luiers 50/50 verdeeld worden. Want ja, zij werkt toch ook? En wat maakt het nou uit hoeveel je verdient, daar gaat het toch niet om?

Ik sta overal voor open: een gelijke taakverdeling in alle opzichten, een traditionele verdeling van taken, en ook huisman. Maar van beide kanten moet er iets tastbaars op tafel worden gelegd. In mijn bescheiden mening. En daar lijkt een substantieel deel van de nederlandse vrouwen anders over te denken.

Tot dusver mijn voornaamste reden om huiverig tegenover commitment te staan.

op 26 05 2010 at 02:59 schreef mariska:

@ Peter, weet je zeker dat mijn mening iets toevoegt? Een mening in mijn geval is dat ik vanalles zie, allerlei perspectieven. Dus dat wordt weer een wollig verhaal.

Er zijn heel veel werkelijkheden, afhankelijk van de situatie en perspectief.
1. Biologie is oneerlijk
Astrid die haast heeft, Stan niet.
2. Emotioneel
Astrid die iets wil. Stan die meer voelt afhankelijk van hoe zij zich opstelt.
3. Cultureel
Kinderen krijgen is een keuze geworden. Het moet godzijdank niet meer.
4. Maatschappelijk
Overal is stress (huis, inkomen, overbevolking, werk, verkeer, presteren op school etc.) Waarom zou je een mens aan deze wereld toevoegen? Alleen als het je heel leuk lijkt samen met een persoon, zo denken veel mensen en dat kan ik me voorstellen.
5. Macht
Vrouwen hebben meestal veel meer invloed op kinderen dan mannen dus als man moet je wel vertrouwen hebben wie je kiest om moeder te worden van je kinderen.
6. Levensgenieters
Ik ken erg veel mannen die zich heel goed kunnen vermaken. Die lekker midden zomer door Death Valley willen rijden met een open dakje of in China willen rondzwerven en allerhande onhychiënisch eten willen kopen op straat. Niet weten waar ze die avond slapen. Met kinderen krijg je opeens veel meer zorgen en gedoe en waarom zou je die op de aarde zetten als die zorg helemaal niet bij je past? Het leerplichtritme verandert je leven drastisch, dat moet je ervoor over willen hebben.

Bij wie ligt mijn hart?
Bij allebei wel. In dit stukje werd Stans kant van de zaak te weinig belicht en ik vind het onzin om hem vanwege een onwelgevallige mening bij het vuil te gooien. In mijn derde link staat een heel leuke discussie. Laat iedereen alsjeblieft de ruimte om verschillend te denken en te doen.
Boven alles: de rechten van ouders op kinderen zijn ondergeschikt aan het recht van kinderen op ouders die van hen en het liefst ook van elkaar houden en die graag voor hen willen zorgen.
Het zou dus veel meer over het belang van het kind moeten gaan.

op 26 05 2010 at 09:28 schreef renzo:

hassnae, je gelooft wel erg het verhaal van Theunissen. Waarom kritiekloos har verhaal geloven, en niet dat van Stan de Jong? Ja, omdat de jong over kristalnacht schreef,.. pff. dan kan ie over andere dingen nog wel iets zinnigs zeggen. Theunissen beweert dat ze haar boek waargebeurd is, maar je ziet toch ook dat het interpretatie is?

Ik ben helemaal niet verbaasd, zoals jij, over de slappe zakken, die zij ontmoet. In T’s ogen is vrijwel elke man eenslappe zak.
Ik vind die mannen juist sterk.
Ze luisterden niet naar Miss verwend-zijn…

Maar ja…

Goede kritiek van je trouwens op dat algemene verhaal van haar over de vaders e.d.

op 26 05 2010 at 11:24 schreef hassnae:

Ik geloof helemaal niet kritiekloos het verhaal van Astrid. Dit is een recensie, geen waarheidsvinding.

Het heeft voor mij geen zin te speculeren wie er gelijk heeft, want ik was er niet bij. Bovendien sta ik kritisch tegenover haar veralgemenisering. Daar heb ik op de radio aandacht aan besteed. Nu was er meer aandacht aan de schrijfstijl en opbouw. Meteen die verontwaardiging altijd. Sjonge.

Overigens kom ik er grif voor toe: ik ben bevoordeeld wat Stan de Jong betreft. Ga ik niet hypocriet over doen. Neemt niet weg dat ik, zonder meteen in een kramp te schieten, er als vanzelfsprekend vanuit ga dat dit Astrids versie is. Het spreekt voor zich dat Stan iets anders meldt. Zo schokkend of verrassend is dat echt niet.

op 26 05 2010 at 11:31 schreef Peter:

Ook ik kan me wel voorstellen dat mannen het uiteindelijk niet zien zitten om met mevrouw Theunissen een gezinnetje te stichten, maar wees wel een kerel en maak het uit terwijl je haar in de ogen kijkt. Het hazepad kiezen en mailen vanuit Sevilla is laf, net als je vriendje het vuile weerk voor je laten opknappen.

Ik geloof dat verhaal onmiddellijk, want dat Stan geen ballen heeft, is wel duidelijk geworden in dat hysterische Kristallnacht-verhaal van hem, dat ‘m verder ook in mijn ogen voorgoed ongeloofwaardig heeft gemaakt.

Zou Stan zijn vriendjes ook verkering voor ‘m laten vragen aan de vrouwen die hij leuk vindt?

op 26 05 2010 at 17:45 schreef babs:

Ik zou zo naar Sevilla vluchten om een gezinnetje te stichten. Daar is niks mis mee.

op 26 05 2010 at 17:59 schreef Peter:

Met naar Sevilla vluchten is an sich niks mis, nee.

op 27 05 2010 at 01:58 schreef Eva S.:

Ik vind eigenlijk Stan de Jong in zijn eigen weblogs ook nogal een slappe zak. Wat wil hij nou eigenlijk? Hij wil een schattig aanhankelijk kindvrouwtje en hij stimuleert dat gedrag in haar door er elke keer weer voor te vallen.

Er is geen enkel moment dat hij gewoon even met haar gaat zitten en zegt: “Luister. Jij wil kinderen, ik zie dat niet zitten. Je wil ook geen kinderen met iemand die ze niet echt wil. Ik stel voor dat we even wat afstand nemen zodat jij iemand kunt vinden die wel voldoet aan je wensen, en ik ook. Tegen de tijd dat het allemaal wat bedaard is gaan we dan gewoon – als vrienden – wat eten. Deal?”

Nee, in plaats daarvan dat gedraai en geschuifel. Inderdaad uiterst onvolwassen. De meeste kerels zijn daar tegen hun 22ste wel overheen, maar niet Stan de Jong.

Dat geldt overigens voor die auteur ook. Als er iets erger is dan slappe zakken met een Robin Hood-complex dan is het wel een kindvrouwtje dat anderen constant de schuld geeft van haar eigen misère.

op 27 05 2010 at 20:56 schreef mariska:

Wat ik onbegrijpelijk vind is dat provinciale geoordeel over hoe iemand zou moeten doen.
Een vrouw die veel seks heeft, een man die na vele gesprekken er voor kiest niets meer uit te leggen. Mogen ze alsjeblieft?
Ik pleit voor het recht op huilerig zijn, op onredelijk boos zijn op misschien wel je grootste liefde omdat je het liefst wilde dat je kind van hem was, op het recht om sex, drugs en rock ’n roll te leven en daarna huisje boompje beestje uit te proberen.
Wat een aanmatigend conformistisch getut over deze mensen op het internet. Iemand die de bal kaatst kan hem terug verwachten maar om dan ook nog eens aan een übertruttige schandpaal te worden genageld is zo zeldzaam kleinburgerlijk.

bijvoorbeeld hier over Stan en
http://www.dejaap.nl/2010/05/laat-de-spermabeker-voorbij-gaan/#more-6358

Mogen vrouwen alsjeblieft lekker net zoveel seks hebben met iedereen waar ze zin in hebben? Mogen mannen een keer klaar zijn met zinloze confrontaties en praten? Perfecte mensen, die zelf nog nooit iets “verkeerds” hebben gedaan, en vanuit hun gebrek aan mislukt zijn over anderen die wel echt leven oordelen die vind ik pas verschrikkelijk.

op 27 05 2010 at 22:28 schreef Chris:

Sorry dat ik er even tussenkom… Mag ik vragen wat de titel van bovenstaande prent van Frazetta is?
Kan deze niet plaatsen, maar vind ‘m erg mooi…

op 27 05 2010 at 22:39 schreef Peter:

Hé Mensen, het is Chris Evenhuis, een Nederlandse tekenaar met talent en zonder kapsones! Meestal is het andersom.

Chris, het schilderij heet Dancer from Atlantis en hier vind je ‘m in lekker hoge resolutie.

op 27 05 2010 at 23:11 schreef Chris:

Hartelijk dank!

Slappe Zakken

LINKS