Romance in Lisboa

Esra Dede

Helemaal alleen in Portugal, het was een geweldig gevoel. De trappen van de grote stad Lisboa waren mijn uitdagingen, de mensen waren mijn vrienden. Zelfs de regendruppels op die avond in januari waren welkom. Ik zou de volgende ochtend terugreizen naar Amsterdam. Mijn laatste dag was gevuld met cafeetjes bezoeken, lezen en mensen observeren

Daar zat jij dan, op een bank in een van de verste hoeken van de Starbucks. Je donkere krullen gleden langs je gezicht en vielen op je schouders. Je was aan het telefoneren. Ook jij was alleen die avond. Ik was je al een tijd aan het bestuderen. Ik wilde weten waarom je alleen was hier, waarom je zo gepassioneerd aan het bellen was. Ik wilde weten of je nog studeerde, waar je precies vandaan kwam. Ik wilde jou leren kennen. Het leek alsof je mijn vragen had opgepikt. De blik die wij hierna deelden, leek op een blik van herkenning.

Verliefde tiener

Ik wist eerst niet hoe ik moest reageren. De stilte in de Starbucks leek wel doorbroken. Als reflex keek ik naar de grond. Ik voelde het bloed naar mijn wangen kruipen, er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Net een verliefde tiener. Ik wenste dat we altijd alleen konden zijn, maar toch samen. Het had iets magisch, de banken tussen jou en mij leken op gebergtes. Een afstand die we niet konden overbruggen. Telkens als ik opkeek van mijn José Saramago-roman leek de afstand kleiner te worden. Je was mij al een tijd aan het observeren.

Je stond op en raapte je spullen bij elkaar. Ik kreeg de neiging om naar je te zwaaien, vanaf de andere kant van de wereld. Voordat ik het wist, had je je omgedraaid en kwam je met grote stappen naar mij toe. Op de leuning van mijn bank werd een klein briefje neergelegd. Je vertrok.

“Eres muy linda”, stond er op het papiertje. Je nummer had je eronder gezet. Mijn hart was aan het bonken. Wat moest ik hier nou weer mee? Tegen de tijd dat mijn Portugese vriend mij kwam ophalen, was het papiertje gereduceerd tot een prop. In de auto trok hij het papiertje uit mijn handen en smste mijn bewonderaar. “Kom naar dit cafeetje, het is mijn laatste dag”.

Christelijk geloof

Je arriveerde in een taxi, je haar had meer golven dan ik mij kon herinneren. Ik kreeg antwoord op al mijn vragen. We waren even oud, we waren allebei arts in wording. Je had laatst nog je haar geknipt, het kwam eerst tot je heupen. Je was Spaans-Brazilliaans, een straight-edger. Je was een Zevendedagsadventist.

Je ging met mij mee naar het vliegveld. Ergens tijdens het vertalen van de Portugese posters en borden hield je mijn hand vast. Samen liepen we het hele vliegveld af. Voor even waren we niet eenzaam. Je vroeg of ik nog een kopje koffie wou. Of ik mee wou naar Baia op vakantie, waar je ouders wonen. Je vroeg of ik hetzelfde begon te voelen. Je vroeg of ik mij wou bekeren tot het christelijke geloof. De koffers en bankjes op het vliegveld veranderden in een landschap van nauwe straatjes en steegjes, die ons van elkaar begon te verdrijven. Onze gesprekken liepen uit op een doolhof waarbij onze religies elkaar niet tegenkwamen. Jij was vol passie, je was verliefd. We bezegelden onze ontmoeting met een kus voor de incheckbalie.

Eenzame moslima

Daar zat ik dan, in het vliegtuig. Helemaal alleen, het was een geweldig gevoel. Met hulp van Jezus Christus zouden de honderden kilometers geen probleem zijn, had je nog gezegd. Ons lot stond vast. Ergens tijdens het mailen naar elkaar liet ik je hand los en verbrak ik het contact.

Misschien ontmoet ik je ooit weer in Baia. Dan kan je mij bekeren en leven we nog lang en gelukkig. Tot die tijd ben ik de eenzame moslima die mensen observeert in de Starbucks.

Esra Dede is geboren en getogen Amsterdammer. Zij studeert geneeskunde en wordt door haar familie gezien als communist, omdat ze ooit lid was van de SP. Volg haar op Twitter.

Tweet

Esra Dede, 14.02.2015 @ 10:54

[Home]
 

Δ