Ramadan

Gin Mooy

Foto: Roskilde Festival

Het is Ramadan, en dan komen heel veel dingen tot stilstand in Sierra Leone. Voor niet-moslims althans, die volgens de officiële cijfers veertig procent van de bevolking uitmaken. Vlak voordat de Ramadan begint, is er voor hen nog een laatste avond dat er volop gefeest mag worden – lokbush – daarna is het een maand lang verboden veel lawaai te maken. Straatclubs in woonwijken, die normaal gesproken veel overlast veroorzaken omdat zij ook op doordeweekse dagen tot in de kleine uurtjes open zijn, zijn een maand out of business. Maar ook normale huishoudens houden tijdens de vastenmaand de ramen en deuren gesloten als ze harde muziek willen draaien. Geen schallende radio’s en televisies om half zes ‘s ochtends of twaalf uur ‘s nachts. De Ramadan brengt dan ook een oase van rust. Als je het geluk hebt niet op steenworp afstand te wonen van een moskee.

Dat geluk heb ik niet. In een straal van vijftig meter van mijn huis staan twee moskeeën die met elkaar wedijveren om de meeste bezoekers binnen te halen. De Ramadan is een belangrijke tijd voor hen, aangezien er veel verzoeken komen van gelovigen voor speciale gebeden en diensten. En dat brengt stiekem toch geld in het laatje van de imam.

Beide imams hebben uitgevonden dat een megafoon vóór de microfoon houden een vreselijk kabaal maakt, dus dat doen ze allebei gretig. Iedere ochtend om half zes zit ik dan ook van schrik rechtop in mijn bed, omdat ik denk dat er een imam naast mijn bed staat te roepen.

Bij sommige moskeeën is de oproep tot het ochtendgebed uitermate grappig: “Allahu Akbar … Hayya ‘alas-Salah (kom bidden) … As-salatu khairum minan-naum (Bidden is beter dan slaap) … En dan volgt de eigen toevoeging: “Kom nu van je vrouw af! Het is tijd om te bidden!”

Beide moskeeën bij mij in de straat kennen helaas alleen de ultra-klaaglijke versie. Maar goed, ik heb erger meegemaakt. Toen ik in een plattelandsdorpje verbleef, waar ze geen geld hadden voor mega- en microfoons en de imam door het open raam bleef brullen tot ik opstond.

De Ramadan brengt voor niet-moslims dus wat kleine ongemakjes met zich mee. Geen harde muziek. Maar ook geen uitdagende kledij. Niemand maakt daar echt een probleem van, dus is het een maand waarin je weinig kortje rokjes en lage decolletés voorbij ziet komen. Sommige vrouwen trekken zich er niets van aan en kunnen op een hoop afkeurende blikken rekenen en in een heel enkel geval komt het tot een confrontatie.

Twee jaar geleden werd op één van de belangrijkste zenuwpunten van de hoofdstad – Freetown – een vrouw met een stok geslagen door islamitische straatverkoopsters die aanstoot namen aan de manier waarop ze was gekleed. De rest van de samenleving was het er al gauw over eens: de kortgerokte vrouw had erom gevraagd. Van moslims wordt namelijk óók verdraagzaamheid en tolerantie gevraagd voor het christelijke geloof, en zolang beiden voor elkaar buigen, is er niets aan de hand.

Voor niet-moslims zitten er echter ook grote voordelen aan de Ramadan. Waar mensen normaal gesproken je deur plat lopen in de hoop dat er iets te eten te scharrelen valt, blijven bevriende moslims tijdens de vastenmaand weg. En als ze wel langskomen, hoeven ze uiteraard niets te eten en te drinken, waardoor Ramadan voor niet-moslims – ondanks de exorbitante prijsstijgingen – al met al een hele goedkope maand is.

Pas als men zich opmaakt voor het Suikerfeest, is het tijd te zorgen dat je onvindbaar bent, want dat is ook de tijd dat iedereen komt bedelen om geld. Voor nieuwe kleding en allerhande Suikerfeestartikelen.

Kersverse moeder Gin Mooy doet promotie-onderzoek naar ex-kindsoldaten in Sierra Leone. Ze zette het hulpproject Mind to Change op en schreef een boek. En nog een boek. Afgelopen zomer verscheen haar boek over Anorexia. Meer Gin op haar weblog.

Tweet

Gin Mooy, 03.09.2010 @ 10:34

[Home]
 

Δ