Politieke correctheid
Peter Rooker
Scène uit Envol van Carlos Chapman.
Ik ben opgegroeid in een gezin van zeven. Vader, moeder en twee oudere broers en twee zussen. Wij waren een traditioneel links arbeidersgezin, vader werkte bij de Spoorwegen, moeder deed het huishouden en voedde de kinderen op.
Nu was het vreemde dat mijn oudste broer rechts was. Jawel, terwijl wij allemaal brave socialisten of zo waren, stemde mijn oudste broer VVD. Niemand wist waar hij dat vandaan had. Vanzelfsprekend was hij daarmee een buitenbeentje in het gezin want hallo, ja? VVD-er, rechts?
In de straat was er ook ergens een buurman waarvan bekend was dat hij VVD stemde. Daar liepen ik en mijn vriendje van twee huizen verderop altijd een beetje voorzichtig langs want je weet maar nooit, die zou je zomaar opeens in de tuin kunnen zien, we werden al een beetje angstig bij het idee alleen.
Hippiecultuur
Op school hadden we twee hippieleraren, keurig met baardje en lang haar en elke vrijdagmiddag speelde er eentje op zijn gitaar wat jaren-zestig-nummers. Niet dat het er eentje van weerhield om een wat zwakkere leerling, die snel driftig werd en begon te schreeuwen en stotteren als hij onder druk kwam te staan, volslagen belachelijk te maken, trouwens. Zal wel bij de hippiecultuur hebben gehoord of zo, geen idee, weet nog wel dat iedereen er in de klas hard om kon lachen en verder dachten we er niet over na.
Op een gegeven moment ging ik naar de middelbare school, en daar ging het na een jaar of twee fout, want ik raakte eerst in contact met een paar blowende medeleerlingen van Molukse afkomst die nog lang haar hadden, net als ik en daarmee waren we al een uitstervende soort, want de jaren zestig waren allang voorbij.
Dus spijbelen en blowen in het park in plaats van studeren en een jaartje of zo later begon de punktijd en toen was het helemaal afgelopen met serieus schoolbezoek.
Rechtse types
Vreemd genoeg waren de meeste punkers van mijn school rechtse types die niks van links wilden weten. Oké, ik kwam er eindelijk achter dat rechtse mensen ook eigenlijk doodnormale mensen waren (nou ja niet die punkers dan, maar in het algemeen bedoel ik).
Dat had ik dus op mijn veertiende of zo al door, waarom ik dat hier vermeld, komt later aan de orde, even geduld nog.
God wat een heerlijk tijd van absolute vrijheid brak aan, het was punk om er zo maf mogelijk uit te zien en de hele zooi zoveel mogelijk te choqueren, bijna alles kon en mocht, niemand die er wat van durfde te zeggen.
Ik ben oprecht blij dat ik in die tijd jong was.
De tijdgeest bleef echter voorlopig nog ongestoord links, een zware politieke correctheid waar ik me toen al godszijdank van los had geschud maar die nog decennia lang zou aanhouden met desastreuze gevolgen mag ik wel zeggen.
Benepen links
Want op een gegeven moment begonnen mensen dat spuugzat te worden, dat bij elk geluidje dat je maakte dat niet voor honderd procent in het enge benepen linkse gedachtegoed thuishoorde, er ogenblikkelijk de Nazi’s, Anna Frank en uiteraard Hitler himself er met zijn spuuglok werd bijgesleept als absoluut bewijs van jouw verwrongen gedachtegoed.
Op een dag ontdekte ik de website Frontaal Naakt, u allen welbekend neem ik aan, sinds u daar dit leest (indien dit gepubliceerd wordt, natuurlijk, maar daar ga ik maar even voor het gemak vanuit).
En het bleek dat de oprichter hiervan uit onvrede over deze verstikkende linkse politieke correctheid deze website had opgericht met goed onderbouwde stukjes zowel van hemzelf als van een keur van gastschrijvers.
Wat een verademing was het om dat allemaal te lezen.
Nieuwe politieke correctheid
Na een poosje bleek echter dat er onder al die eensgezinde schrijvers en commentatoren (de reactie-mogelijkheid stond toen nog open) zich een vast kliekje begon te vormen dat het principe van politieke correctheid uitstekend had begrepen en deze gebruikte om een nieuwe, tegenovergestelde politieke correctheid te introduceren, ditmaal rechts, soms zelfs extreem-rechts gedachtegoed, en iedereen, die hier wat tegenin durfde te brengen, genadeloos fileerde.
Op een goede dag kwam de arme gastheer erachter dat dit toch eigenlijk niet helemaal de bedoeling was en bovendien kreeg hij een verhouding met – jawel, het kon niet erger in de gedachten van deze mensen – een moslima.
Moslima! Terwijl iedereen toen inmiddels wel wist dat moslims zich uitsluitend en alleen met het doel de macht te grijpen en een Islamitische staat te vormen in ons mooie vrije landje hadden gevestigd.
Welk een ironie!
Iedereen die dit verraad niet kon tolereren, vertrok meteen en een paar van de hardnekkigste reaguurders die overgingen op racistisch taalgebruik en dergelijke, werden er alsnog met harde hand uitgewerkt.
Jarenlange strijd
En zo begon een jaren en jarenlange strijd tussen mijnheer de schrijver en een uitgelezen keur van verfrissende en heldere anti-moslimintellectuelen, schrijvers, journalisten en zelfs politici. De details zal ik u besparen, lees er hier de archieven maar op na, als u relatief nieuw bent.
De moraal van dit verhaal?
Als ik nou als jochie van 14 al snapte dat het geen bal uitmaakte wat je huidskleur, politieke overtuiging of religie et cetera is, maar dat je het beste mensen gewoon op hun daden en soms ideeën en dergelijke moet beoordelen, en dat je altijd wat van iemand anders kan leren, ook al ben je het verder totaal niet met hem eens, waarom snappen zo weinig zogenaamde intellectuelen, politici en schrijvers dat nou ook niet?
Peter Rooker heeft ook al een jaartje een website: Superpete.nl.
Gastschrijver, 07.07.2018 @ 11:33
RSS