Plastic soep begint bij De Groene Afslag al bij de voordeur
Jasper Mekkes
Gisteren wandelde ik ‘de Groene Afslag’ binnen. Een soort niemandsland op een voormalig kazerneterrein in Crailo waar nu allerlei ‘duurzame initiatieven van onderop’ ontstaan. Een ‘creatieve hotspot’ zeg maar.
Geslaagde reclameman Lucas Mol is ‘aanjager’ van de Groene Afslag en heeft het mooiste pand van het terrein op de kop getikt, wellicht de officiersverblijven. Ongetwijfeld voor een zacht prijsje, net als de tijdelijke huurders in de gebouwen eromheen, die er qua behuizing wat slechter vanaf lijken te zijn gekomen.
Rangen en standen leefden misschien nog wel een beetje voort in deze creatieve hutspot van vrijwilligers, betaalde krachten en reclamemensen, met buren die wat minder geld aan wonen willen besteden – maar wel graag ruim willen wonen, in hun eigen groen.
Biologische kerstboom
Door een ouder op de school van mijn kinderen werd ik rond de kerstdagen gewezen op de mogelijkheid bij de Groene Afslag een ‘biologische kerstboom’ te kopen. Een kerstboom zonder gif, fijn als één van de kinderen per ongeluk op een takje gaat sabbelen. Na bewezen diensten zou die weer teruggezet worden in het bos, dus na de kerst had ik de kerstboom netjes met kluit en al weer teruggebracht.
Toen ik gisteren weer binnenstapte bij de Groene Afslag om wat te gaan telewerken, durfde ik nog niet echt te vragen of het al gelukt was de beloofde 10 euro statiegeld terug te storten. Ik was nog bezig de teleurstelling te verwerken dat er, ondanks de duurzame belofte, naast de kluit en de groene kleur achteraf weinig biologisch bleek te zijn aan mijn kerstboom. Misschien paste die teleurstelling wel bij mijn ervaring tijdens de donkere dagen voor kerst, toen ik tegen sluitingstijd iemand zocht om mijn online bestelde kerstboom bij op te halen.
‘Wat een prachtige locatie voor een café restaurant’, had ik nog gezegd toen ik de uitbaatster van de Groene Afslag en tevens kerstboomverkoopster gevonden had in het café.
Ze vertelde me trots dat ‘alles hier groen en duurzaam’ was. Toen ik vroeg of het eten en drinken dan wellicht biologisch was zei ze dat je er wel vegetarisch kon eten.
Willekeurige hockeyclub
De mevrouw bij de receptie vandaag was een mevrouw die leek op de uitbaatster tijdens de kerst: iemand die je bij iedere willekeurige hockeyclub tegen het lijf zou kunnen lopen op de tribune. Ik vroeg of ze een werkplek voor me wist. Die was er; “kijk maar eens, daar zitten al mensen te werken”. Ik zag twee mannen gezellig praten aan een tafeltje. “Maar er zijn boven ook luxere, betaalde plekken, hoor”.
Nadat ik beneden een plekje had gevonden en druk aan het werk was geslagen (het WiFi-wachtwoord ‘ookeenbeetjemetelkaarpraten’ had ik achterhaald door een collega-telewerker aan te spreken: “dat is toepasselijk” zei ik nog. “Ja, dat zijn we aan het doen he?” was het vrolijke antwoord) kwam een serveerster een beetje verontwaardigd melden dat ik nog niet besteld had.
Ik bestelde inderhaast zonder op de kaart te kijken groene thee in de hoop dat hier behalve de groene inmiddels ook de ecologische afslag was genomen. De serveerster bracht een plastic zakje thee van onduidelijke herkomst. De smaak was ‘verrassend’, maar niet echt tot groene thee te herleiden. Gelukkig was het koekje wel lekker. Ik moest weg naar mijn afspraak en liet de andere helft van de grote kop thee staan.
Plastic soep
Er begon zich langzamerhand een beeld te vormen van dit veelbelovende, door maar liefst vijf burgemeesters geopende, duurzame initiatief van de toekomst. Op de plek waar de burgemeesters het lintje hadden doorgeknipt, een zeecontainer die de entree vormt, lag een ‘groene loper’ van plastic gras die toe leidde naar de voordeur. Naast de deur was een tekst geschreven: ‘plastic soep begint al bij je voordeur’.
In de wc was een vergelijkbaar soort humor te vinden. ‘Het doorspoelen stopt als je hem afknijpt. Afschudden hoeft niet.’ Ik begreep opeens waarom Lucas Mol in Nederland een geslaagde reclameman was.
Vroeger was creativiteit van onderop nog een gekraakt pand waar linkse mensen met weinig geld en tweedehands spullen een creatief en idealistisch leven leefden in de hoop op een betere toekomst. Er waren tijden dat je niet tot de Avant-garde behoorde als je niet zelf ooit gekraakt had.
Nu spelen geslaagde reclamemakers de idealist in gebouwen waar krakers juist uit geweerd worden. Deze ecokapitalisten van de ‘circulaire economie’, leven niet zoals krakers op kosten van puissant rijke vastgoedeigenaars, maar op kosten van hele en halve idealistische vrijwilligers – en sappelende freelancers die in de illusie van de duurzaamheid van ecokapitalisten willen geloven.
Vriendelijke moeder
Gelukkig werd de sfeer in de Groene Afslag bepaald door leuke bezoekers en serveersters. De vriendelijke vader van een vriendinnetje van mijn dochter die mij had getipt over deze werkplek bleek vandaag ook hier te werken. En toeval of niet maar toen ik wilde afrekenen, werd ik geholpen door de al even vriendelijke moeder van een ander vriendinnetje.
Wat de Groene Afslag ook was, het was in ieder geval een inspirerende ontmoetingsplek van leuke mensen.
Jasper Mekkes is ingenieur en vooruitgangsfilosoof.
Jasper Mekkes, 29.02.2020 @ 10:47
RSS