Out of Control

Peter Pellenaars

Illustratie: Miguelanxo Prado

…nietsziende ogen puilen uit. Kwijl druipt uit haar mond. Wanneer ik voel dat haar lichaam verslapt laat ik langzaam los. Ze zakt tegen het kopieerapparaat in elkaar. Onelegant met de benen wijd gespreid. Haar rok opgestroopt. Haar borsten…

“Hé! Hoor je me wel? Wil je koffie?”
Niet begrijpend staar ik in het gezicht van een man in de deuropening. Wie is hij? Wat wil hij van me?
“Hallo! Wakker worden! Koffie, ja of nee?”
Beetje bij beetje sijpelt de realiteit naar binnen. Ik ben op kantoor. Een collega vraagt of ik koffie wil. Ik heb zitten dagdromen.
Ik word gek.
“Doe maar een espresso. Dat kan ik wel gebruiken”, voeg ik er lachend aan toe. De collega loopt hoofdschuddend verder.

Op mijn bureau liggen enkele klantorders waar ik vandaag aan moet werken. Ze moeten ingevoerd worden in het bedrijfssysteem. Als ik met de bovenste wil beginnen, zie ik op het beeldscherm de resultaten van mijn zoekopdrachten naar hulp bij dagdromen en obsessies.

Dat is waar ook. Eerder deze ochtend had ik besloten om nu definitief hulp in te schakelen. Zoals wel vaker de laatste tijd, was ik vroeg wakker geworden. Heel vroeg. Eigenlijk nog veel te vroeg om op te staan en naar kantoor te gaan. Ik draaide me om en keek in het halfdonker naar de naar mij toegekeerde rug. Voorzichtig, om haar niet wakker te maken, schoof ik het dekbed naar beneden totdat ik haar billen kon zien. Ze voelden warm aan. Ik bleef haar strelen. Hoorde hoe ze af en toe een zucht slaakte. Ik had niet het idee dat ze wakker was. Toen ik met mijn hand tussen haar benen voelde, was de warmte vochtig heet.

Zonder scrupules liet ik enkele vingers diep bij haar naar binnen glijden. Nog steeds niet meer reactie dan een enkele zucht. Ik haalde mijn hand weg en bewoog mijn onderlichaam tegen haar billen aan. In één vloeiende beweging drong ik bij haar naar binnen en beet haar in de nek. Stevig. Dwong haar op haar buik te gaan liggen en liet me zwaar op haar zakken. Kreunend werkte ik mezelf naar een orgasme toe. Beet bijna het kussen stuk.

Onder de douche kwam de schaamte. De bevlekte lakens lagen voor de wasmachine. Aan het ontbijt nam ik mezelf voor eenmaal op kantoor via internet hulp te gaan zoeken. Het werd te eng. Ze werd te tastbaar. Deze obsessie voor mijn nieuwe collega.

“Oh, mijn god! Nee! Oh, nee. Dit kan niet waar zijn!” Het komt van verderop uit de gang.

Ik was niet de eerste deze ochtend. Dat was zij natuurlijk. Al sinds ze hier enkele maanden geleden was begonnen, kwam ze altijd voor dag en dauw naar kantoor. Zodat ze op tijd naar huis kan om haar kindertjes van school op te halen. Moeder alleen. Gescheiden. In het bezit van een goddelijk lichaam.

Geen enkel overleg sla ik over waar zij ook bij moet zijn. Staande voor het whiteboard waar ze behendig processchema’s uittekent, kleed ik haar in mijn gedachten uit tot op haar lingerie. Zie hoe het slipje tussen haar billen verdwijnt. Krijg ademnood wanneer ze haar armen over elkaar doet en zo haar volle borsten verder omhoog stuwt. Onderdruk de neiging om op te staan en haar geschoren oksel te gaan likken terwijl zij iets op het bord schrijft. Het brengt me gaandeweg tot waanzin. Ik kan aan niets anders meer denken. Ze beheerst mijn hele leven. Meerdere keren per dag zonder ik me af op het toilet. Het werk begint er onder te lijden.

Er klinkt nu meer rumoer op de gang. Enkele collega’s rennen voorbij. Het is nog steeds vroeg. Niet al teveel kantoorpersoneel is aan het werk.

Met de vernederende beelden van het ontwaken nog in mijn hoofd was ik haar kantoor snel voorbij gelopen. Wanneer de pc is opgestart, begin ik met mijn zoektocht op internet naar professionele hulp. Uit mijn ooghoeken zie ik dat ze mijn kamer voorbij loopt. Ze draagt een witte blouse en korte rok. Hoge hakken. Er is verder nog niemand op kantoor.

Wat zou ze vandaag voor ondergoed aan hebben? Ik open een andere internetpagina en zoek naar afbeeldingen die me kunnen helpen. Het duurt niet lang of ik heb iets geschikts voor haar uitgezocht. Och, hoe graag zou ik naar haar toe gaan en haar deze luxe lingerie cadeau doen. Daar schuilt toch niets vreemds in? Als ik een vrouw was zou ik me vereerd voelen. Zoveel aandacht.

Ik hoor de kopieermachine. Wat als…? Ik stel me voor hoe ze voorover buigt en kopietjes maakt van haar borsten. Haar billen steken uitnodigend naar achter. Ze heeft geen panty’s aan. Dat zie ik nog beter wanneer ik haar rok omhoog schuif. Verbaasd kijkt ze achterom. Als ze mij herkent lacht ze enkel. Ik duw haar weer voorover. Trek haar slip naar beneden. Open mijn gulp en wring me moeizaam naar binnen. Ze is lang niet zo warm, zacht en glad als vanochtend. Ook zucht ze niet maar schreeuwt eerder. Wat een nare droom is dit aan het worden. Ik voel hoe het mij ontglipt. Alles. Het einde is anders dan alle andere dromen die ik over haar heb gehad.

Op de gang blijft het onrustig. Meer personeel loopt voorbij. Het lijkt of ze richting de kopieerruimte gaan. Ik besluit ook een kijkje te gaan nemen. De aanblik van een aantal totaal ontredderde collega’s doet me schrikken. Er is blijkbaar iets ernstigs gebeurd. Als ik voldoende dichterbij gekomen ben om het gruwelijke tafereel te aanschouwen, besef ik dat ik hulp van geheel andere aard nodig heb.

Peter Pellenaars, wie is hij eigenlijk? Hij heeft in elk geval een blog.

Tweet

Foute Mannen, Gastschrijver, 17.11.2011 @ 13:48

[Home]
 

Δ