Opa
Suna Floret
Sommige dingen veranderen nooit. Mijn opa en oma zijn sinds een paar dagen terug uit Turkije, daar zitten ze een aantal maanden per jaar. En elk jaar, als ze weer terug zijn, en heel de familie aan zijn keukentafel zit, wordt hetzelfde besproken.
“Opa, dit keer ben je veel te lang in Turkije gebleven, hoor! We missen je te veel, volgend jaar niet meer zo lang, blijf maar lekker in Nederland bij ons.” – “Ik denk dat ik volgend jaar niet meer leef, kind. Volgend jaar ga ik dood, het gaat echt niet goed met me, dit jaar ga ik mijn ticket niet van te voren boeken.”
Mijn opa zegt al twintig jaar hetzelfde en Godzijdank kan hij nog elk jaar naar Turkije en komt hij ook weer gezond terug. Sterker nog, de bijna 85-jarige lijkt ook steeds jonger terug te komen. Maar hij houdt nog steeds vol dat hij er volgend jaar écht niet meer is.
Wat ook nooit verandert, is zijn verlangen naar zijn huis op de Rietdijk in Charlois. Het is tegenwoordig netjes gerenoveerd en een monumentaal pand, maar toen mijn grootouders er in woonden, stond het op instorten.
Het was zijn eerste huis in Nederland. De kleinkinderen mochten niet in de buurt van de ramen komen, want als er een sterke wind stond, trilde het aan alle kanten. Er was maar één badkamer, waardoor de Surinaamse benedenbuurvrouw vaak vele gasten liet schrikken als ze weer in haar handdoek door de gang van mijn grootouders liep.
En dan nog niet te spreken over de kou in het huis. Maar toch kan mijn opa maar niet ophouden om met heimwee te vertellen over “zijn Rietdijk”. “Zó’n fijn huis was dat. Ik kon daar zo lekker slapen. Geen enkel appartement kan er aan tippen!” Als je dan de blik in zijn ogen ziet, lijkt het alsof hij praat over zijn kind.
Hij zit nu in een mooi ouderencomplex met lift en aanpassingen, maar dat kan hem niks schelen. Als hij mocht kiezen van alle huizen waar hij ooit in heeft gewoond, inclusief die in Turkije, dan zou hij voor zijn de Rietdijk kiezen. In Oud-Charlois. Dat er dan nog mensen zijn die mijn opa geen Rotterdammer vinden omdat hij bijna geen Nederlands spreekt. Mijn opa realiseert het zelf misschien niet, maar zijn wortels liggen in Rotterdam. Al meer dan veertig jaar.
Eerder gepubliceerd in Algemeen Dagblad, waar journalist Suna Floret (28) een wekelijkse column heeft. Haar weblog is meer dan de moeite waard. Volg haar ook op Twitter.
Suna Floret, 24.12.2011 @ 10:27
10 Reacties
op 24 12 2011 at 10:33 schreef madbello:
Grappig :-)
op 24 12 2011 at 11:31 schreef petepel:
Geweldig! En altijd mooi als grootouders gepassioneerd over vroeger vertellen, waar hun roots dan ook mogen liggen…
op 24 12 2011 at 13:19 schreef Ralph:
Ontroerend.
op 24 12 2011 at 14:07 schreef rena:
Lief!
Mijn schoonmoeder is Iers en woont al veel langer in Nederland dan dat ze ooit in Ierland gewoond heeft. Toch voelt ze zich daar altijd ‘back home’ tijdens vakanties. Maar nooit zal ze daar weer gaan wonen want hier in NL heeft zij haar kinderen en kleinkinderen. Dit is ’thuis’. Alsof het eigenlijk twee begrippen zijn.
op 24 12 2011 at 14:42 schreef Thomas E:
Jij ziet je opa misschien als echte Rotterdammer, vanwege zijn heimwee naar zijn ‘Rietdijkje’. Maar hoe ziet hij het zelf? De tragiek van deze 1e generatie immigranten is vaak dat ze ontworteld zijn. In NL verlangen ze naar hun geboorteland en eenmaal daar verlangen zij weer terug naar NL.
op 24 12 2011 at 14:55 schreef Dina-Anna:
*glimlach* het was me bijzonder aangenaam om jouw verhaal te lezen. Fijne feesten!
op 24 12 2011 at 20:50 schreef Ercan:
Erg herkenbaar tafereel ;-)
op 24 12 2011 at 22:35 schreef Sasha Berkman:
ik hoop dat je er nog jaren van kunt genieten.
op 26 12 2011 at 10:18 schreef leo schmit:
schön, lieblich, zum weinen.
Mit mein letzes glas im stehen
op 26 12 2011 at 10:54 schreef Jon:
Zie ook van die overeenkomsten met mijn grootouders van vaders kant, Gelderland. Opa die elke jaar zei: dit is mijn laatste verjaardag/jaarwisseling. Hun laatste huis was altijd opgestookt tot meer dan 23 graden. Ze gingen graag naar Duitsland en Oostenrijk, vooral ook vanwege de mensen. De Tweede Wereldoorlog die hen veel (ook persoonlijke) schade had berokkend deed daar niks aan af.
RSS