Opa
Suna Floret
Illustratie: Shaun Berke
Toen mijn opa in 1965 naar Nederland kwam, met achttien van zijn dorpsgenoten, verbleef hij in een pension op de Bellevoystraat 93b op de Rotterdamse ’s Gravendijkwal. “Ik betaalde 25 gulden per week en daar zat het eten bij inbegrepen.”
Toen ik hem vroeg wat hij daar allemaal heeft meegemaakt, keek hij eerst even links en rechts om zich heen. Om te kijken of mijn oma in de buurt was, denk ik, want zij zat in die tijd nog met vier kinderen in Turkije en wist van niks. Oma was in de buurt, dus ik wist dat ik de gecensureerde versie zou krijgen.
Geld ging op aan bier
“Ik werkte toen bij een bierbrouwerij op de Oranjeboomstraat. Mijn salaris was 200 gulden.” Ik weet van verhalen dat mijn oma weinig geld had in Turkije, dus ik vroeg hem wat hij dan deed met de overige 175 gulden.
Hij keek weer naar mijn oma en zei vervolgens “kind, ik deed helemaal niks. Zelfs in het weekend zat ik thuis.” Oma kwam even uit de keuken om met handgebaren uit te leggen dat zijn geld opging aan bier.
Jongedame op een motor
Hij vertelde verder. “Weet je, toen was het heel anders.” Hij kwam dichter bij me zitten en begon te fluisteren. “Veertig jaar geleden was het imago van de Turken heel anders. Ik vroeg een keer aan een jongedame op een motor de weg. Ze zei, spring maar achterop, dan breng ik je even. Ja, echt waar!”
Ik merkte aan zijn ogen dat er een gevoel van heimwee in hem opkwam. “En als ik in een kroeg zat (hij begon nóg zachter te praten) dan hoefde ik niet eens wat te zeggen. Ik viel meteen op met mijn donkere haar en kreeg volop aandacht. Maar we werkten wel hard, hoor.”
Boete voor wildplassen
“Dronk je ook veel, opa?” – “Ik heb wel eens gedronken, ja. Maar niet veel, hoor. (Opa kan helaas niet goed liegen) Maar één van de weinige keren dat ik wél had gedronken, liep ik ’s nachts naar het pension. Ik werd aangehouden door de politie voor wildplassen en ik gaf een vals adres op.”
“Maar ze wisten in welk pension de Turken zaten, dus elke keer kwamen er agenten aan de deur om te vragen of ik er was, want ik moest mijn boete van 25 gulden betalen. Drie jaar lang hebben ze me toen gezocht en uiteindelijk heb ik zestig gulden betaald. Tegenwoordig vinden ze je niet zo makkelijk, hoor. Wij Turken zitten nu overal, haha!”
Suna Floret heeft een wekelijkse column in het Algemeen Dagblad en af en toe klust ze bij voor Frontaal Naakt. Haar weblog is meer dan de moeite waard. Volg haar ook op Twitter.
Suna Floret, 25.11.2013 @ 07:41
8 Reacties
op 25 11 2013 at 11:51 schreef Olav:
Opa lijkt me een vrijbuiter ;-)
op 25 11 2013 at 13:40 schreef Bertje:
Heerlijk stuk.
op 25 11 2013 at 13:44 schreef Thomas E:
Grappig die verhalen uit de eerste hand. Ik herinner me de tijd dat gastarbeiders nog bezienswaardigheden nog goed. Zo had je Ali, de Turkse barkeeper in een kroeg in Utrecht,
die in Turkije zou gaan trouwen als hij voldoende gespaard had. Hij neukte zich suf bij de dames op het Zandpad, maar zou never nooit ingaan op de soms onverhulde avances van zijn vrouwelijke clientèle. Als je zoiets al suggereerde werd hij kwaad. Maar een man moest goed voorbereid zijn op de huwelijksnacht, dus les bij de hoeren was een must.
op 25 11 2013 at 16:01 schreef Sasha berkman:
Bied hem maar mijn excuses aan voor het toestaan dat Nederland geworden is wat het is. Zeg hem dat het me spijt dat Nederland door en door racistisch is geworden en dat we hier een hele sterke fascistische stroming hebben die ook andere partijen steeds meer richting het fascisme doet opschuiven. Zeg hem dat het me spijt dat de meeste nederlanders niet willen zien dat we op de verkeerde weg zijn.
Bedank hem namens mij voor het uitvoeren van het smerige werk waardoor wij onze welvaart op hebben kunnen bouwen.
Zeg hem dat het me spijt dat we geen goed antwoord hebben op de steeds verdere verrechtsing van dit hufterland.
op 26 11 2013 at 11:36 schreef Leo Schmit:
Ja heel mooi verhaal.
In Duh Haagh waren veel meisjes maar wat gecharmeerd van de Indische jongens die in de jaren 60 tot 70 op een puchje rondscheurden. Weliswaar geen gastarbeiders, maar toch illustratief voor het relaxete klimaat van die jaren. Maar eerlijk is eerlijk, veel Indische meisjes kozen ook weer onze zijde, zonder dat die jongens daar moeilijk over deden. Hoogstens maakten strenge KNIL vaders bezwaar tegen de keuzes van hun zonen en dochters, maar dat zonder veel succes.
Mijn eerste Urdu heb ik geleerd van een Pakistaan op de Staatsdrukkerij, waar we telefoonboeken op maat sneden. Link werk eigenlijk. Ik leerde van hem ‘Hindi lurki atja he’ ofwel ‘Indiase meisjes zijn mooi’. Hij had twee banen en werkte 12 uur per dag.
op 26 11 2013 at 12:58 schreef Thomas E:
Waarom is die illustratie toch zo ongelooflijk erotisch….? Maar misschien is het gewoon een moeder die haar verdrietige dochter troost.
op 28 11 2013 at 18:50 schreef Frederike:
Heerlijke kleine geschiedenis. En wat een absoluut prachtige illustratie!
op 02 07 2019 at 18:57 schreef piwmel:
[img]10 jpeg[/img]
RSS