Onzekerheid is een bitch
Thamar
Illustratie: Luis Ricardo Falero
Geloof het of niet, maar ook ik ben niet altijd even open geweest over seks. Ik vond het beschamend om over te praten. Iedereen doet het, maar waarom zou je het er over moeten hebben? Naakt in een sauna kom ik nog steeds niet, maar of dat te maken heeft met preuts zijn weet ik niet. Eerder onzekerheid over m’n eigen lichaam denk ik. En waarom?
Schaamte is helemaal niet nodig, want in de sauna lopen mensen met een nog lelijker uiterlijk dan dat van mij. Alleen ben ik zo geobsedeerd door mijn eigen lichamelijke imperfecties dat ik ga zitten kijken naar de flaws van een ander en dat is niet zo netjes. Dus blijf ik daar maar weg. Voor mijn veiligheid en voor die van een ander.
Ook schaamde ik me als mijn partner mij zag onder de douche. Ik schrok heel vaak en vond het vervelend als hij naar me stond te kijken. Geloven dat hij me echt mooi vond, was voor mij een lachertje. Werkelijk, ik dacht dat hij uit z’n nek lulde omdat hij geil was. Aankleden deed ik zo snel mogelijk als ik uit de douche kwam. Blozen deed ik nog net niet als hij de slaapkamer ingewandeld kwam. Seks? Met het licht uit. Ik kon mezelf nooit totaal laten gaan bij hem. Ik voelde me niet lekker op één of andere manier. Wat het precies was weet ik niet, nog steeds niet, maar alles wat hij ook zei of deed: ik geloofde hem niet. Nooit.
Genieten van de seks deed ik alleen voor hem. Ik wist niet goed wat ik er mee moest. “Was dit het nou?” kwam in mijn hoofd op, maar er waren momenten dat het zo overweldigend was dat ik zoiets had van “wowzers, holy fuck, i want more!”. Het was allemaal zo verschillend, zo moeilijk en zo lastig om mee om te gaan dat hij er ook onder begon te lijden. Want ik wees hem regelmatig af. Ik had geen zin, hij zeurde erom, ik vond er niets aan, er was altijd wel wat waarom ik nee zei tegen een goede portie seks. Want hoe je het ook wendt of keert, de seks was goed. Natuurlijk zijn er altijd wel wat mindere sekspartijtjes in een relatie, maar over het algemeen had ik niets te klagen.
Achteraf denk ik niet dat ik ooit preuts ben geweest. Het was voornamelijk onzekerheid. Ik vond het moeilijk om mezelf te laten zien aan anderen. Pas later, nadat ik wat rondgeneukt had, had ik ineens veel minder moeite met mezelf. Het bewees namelijk voor mij dat hij niet de enige was die me mooi vond. Of nou ja, mooi deed voelen. Want uiteindelijk is losse seks ook maar seks. Dan maakt het voor een man niet zoveel uit hoe je eruit ziet.
Toch had ik door dat scharrelen minder moeite met mezelf. Het is zelfs zover gekomen dat ik mezelf niet eens zo heel lelijk meer vind. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een hoofd dat er best mag zijn, maar mijn onderstel vind ik wat minder charmant. Daar kan je wat aan doen, true. Maar dat is weer een heel ander verhaal en daar ga ik het niet over hebben. Ik wil er alleen maar één ding over zeggen: “Ik ben lui”. Punt. Meer kan ik er niet van maken, dus uiteindelijk mag ik niet zeiken over mijn lichaam. Want al met al: wat zeik ik nou? Genomen word ik toch wel en zelfs met complimenten achteraf.
Onzekerheid is een bitch en vaak heel erg onterecht. Oké, naar de sauna ga ik nog steeds niet. Douchen onder toezicht heb ik geen problemen meer mee. Kijk maar, al met al heeft hij er uiteindelijk toch geen problemen mee. Hij doet me toch, met of zonder littekens. Met of zonder blubberbuikje (klinkt ranzig, niet?), met of zonder flinke bovenbenen. Uiteindelijk word ik toch wel gedaan. Dus waar is die onzekerheid eigenlijk goed voor? Als ik er te lang bij stil ga staan vind ik mezelf alleen maar belachelijker. Dus stop ik er maar mee. Ik zou kunnen afsluiten met: “I’m beautiful no matter what they say“, maar dat is zo ongelofelijk cliché. Dus wil ik graag afsluiten met: “het is wat het is”. En zo is het maar net.
Thamar is een vrouw alleen in Rotterdam, ‘die geniet van al het moois wat de straten, terrassen, clubs en cafés te bieden hebben’. Hedonist dus, vrijmoedig, onverschrokken, die hoort gewoon bij de grote Frontaal Naakt-familie. Een warm welkom voor Thamar! Check zeker ook haar blog.
Thamar, 27.11.2010 @ 10:41
9 Reacties
op 27 11 2010 at 10:47 schreef Judith:
Welkom, Thamar!
Het is inderdaad wat het is en niet anders. Ik hou van mijn lichaam, daar hoeft het niet perfect voor te zijn. Preuts ben ik wel, maar onzeker over mijn lichaam nooit.
op 27 11 2010 at 11:57 schreef vetklep:
Zo is het.
op 27 11 2010 at 12:01 schreef rena:
Heel erg herkenbaar! Mooi openhartig. De onzekerheid is fnuikend, zelfs al roepen nog zo veel mensen dat ik een mooie vrouw ben, zelf ervaar ik dat heel anders.
Ik ken heel veel vrouwen die zo hard zijn voor zichzelf en allen letten we te veel op onze eigen onvolkomenheden.
Ik had gehoopt er over heen te groeien, in de 40. Maar toen ontwikkelden zich weer andere onzekerheden helaas.
op 27 11 2010 at 12:27 schreef yurp:
was dat rondneuken tijdens of na de relatie?
op 27 11 2010 at 12:35 schreef vetklep:
op 27 11 2010 at 12:27 schreef yurp:
http://www.hetiswathetisenik.nl/?page_id=383
“De columns zijn niet allemaal op waarheid berust. Ik spreek uit de ik-vorm omdat dit de afstand tussen mij en lezer verkleind. De meerderheid vertel ik uit ervaringen en inspiratie die ik op gedaan heb door verhalen van anderen. Herkenbaarheid is voor mij the key word.”
op 27 11 2010 at 17:31 schreef MNb:
Ik heb altijd het idee gehad dat de sexvijandige Abrahamistische godsdiensten er iets mee van doen hebben.
op 01 12 2010 at 22:08 schreef Pjotr:
Eeehm : “zijn niet op waarheid berust ” ???? is dit opgetekend uit de mond van een van haar Zwarte Pieten zelf ? En was de afstand nu verkleind en spreekt men in de ik-vorm of daaruit ???? En wie gaat er nou “inwandelen” voor de sex (zie link), is dat een soort voorspel of zo ?
Allemaal kleinigheden, ik weet het, maar toch. Met de stofkam erdoorheen zou de leesbaarheid erg bevorderen.
op 01 12 2010 at 23:56 schreef vetklep:
op 01 12 2010 at 22:08 schreef Pjotr:
Als ik als kerel een verhaal over sex wil vertellen, kan ik er toch af en toe een mooi verhaal van een vriend erdoorheen gebruiken. En dat er als voetnoot eerlijk bij vertellen.
Zoiets denk ik.
Het kan me ook niet zo veel schelen: een mooi verhaal is een mooi verhaal. Ik heb geen precies percentage autobiografisch gehalte nodig.
op 03 12 2010 at 01:37 schreef marc:
een never ending proza thats what it is
RSS