Ode aan de voluptueuze vrouw

Peter Breedveld

Illustratie: Heinrich Zille

‘Om in de smaak te vallen bij mannen, moet een vrouw een perfect middel hebben, en ze moet mollig en wellustig zijn’, aldus de Tunesische schrijver Sheikh Nefzaoui in het vijftiende-eeuwse Arabische sekshandboek الروض العاطر في نزهة الخاط, De Geurige Tuin.

Nefzaoui, die het werk schreef in opdracht van een kalief, Abû Fâris, had overduidelijk geen boodschap aan het mantra dat over smaak niet valt te twisten. Nefzaoui had hele specifieke criteria voor wat een mooie vrouw was, en hij zou hebben gegruwd van wat zich vandaag de dag zoal over de catwalk pleegt te bewegen:

‘Haar buste en buik moeten groot zijn, haar borsten vol en stevig, haar buik in de juiste proportie, met een goed ontwikkelde, opvallende navel; het onderste deel van de buik moet groot zijn.‘

De fotomodellen in Nefzaouis tijd waren wat we nu geconditioneerd zijn te diskwalificeren als ‘dikke wijven’, toen het summum van vrouwelijke schoonheid, met harde dijen en billen, ‘de heupen groot en vol, een welgevormd middel, opvallend elegante handen en voeten, mollige armen en goed ontwikkelde schouders.’

Liefdesgedichten

Hoe meer vrouw, hoe beter, vond Nefzaoui en wie wel eens in het museum komt, weet dat het echt geen Arabische fetish was, die voorkeur voor mollige vrouwen. De vrouwen van de zeventiende-eeuwse schilders Peter Paul Rubens en Rembrandt van Rijn, bijvoorbeeld, zien er ook niet uit alsof ze veel tijd doorbrachten bij de diëtist en in het fitnesscentrum.

Een modegril is het evenmin. Rubens en Van Rijn werkten honderdvijftig jaar na Nefzaoui en twee millennia vóór de wellustige Tunesische fijnproever, in de vijfde of vierde eeuw voor Christus, schreef een Jood één van de zinderendste liefdesgedichten die ik ooit las, het Hooglied, opgenomen in het Oude Testament, de bijbel dus, en de zinnelijke lichamelijkheid ervan is zo totaal in tegenspraak met de afwijzing van de menselijke seksualiteit en lichamelijkheid in het Nieuwe Testament, vooral in de brieven van de apostel Paulus, dat je je afvraagt hoe joden, moslims en christenen kunnen claimen dezelfde God te aanbidden.

Maar dit terzijde. Het Hooglied bewijst dat Nefzaoui’s vrouwelijke schoonheidsideaal niet een kwestie was van een cultureel bepaalde, lokale rage. Honderden kilometers van Tunesië vandaan en bijna tweeduizend jaar eerder zag de ideale vrouw er namelijk net zo uit als in De Geurige Tuin:

‘Uw navel is als een ronde beker, dien geen drank ontbreekt; uw buik is als een hoop tarwe, rondom bezet met leliën. Uw twee borsten zijn als twee welpen, tweelingen van een ree.‘

Vette vagijn

Het taalgebruik in het Hooglied is allemaal wat omfloerster dan dat van Nefzaoui, het valt me sowieso op dat Arabische middeleeuwse gedichten, althans de gedichten die ik tot nog toe tot me heb genomen, uitblinken in directheid en plastische beschrijvingen, waardoor ze verrassend modern aandoen. Te modern naar de smaak van hedendaagse cultuursnobs zelfs, afgaande op de tegenstand die Hafid Bouazza ondervond toen hij zich aan het vertalen van oude Arabische gedichten zette:

‘Mijne heren niets tast mijn geloof zo aan
Als een vette vagijn
Als ik er een zie, verlies ik mijn verstand
En nemen demonen bezit van mij
Ik wil mij erin onderdompelen
Van mijn voetpezen tot mijn voorhoofd
Ik verdwijn er een maand in ongezien door
enig oog’

Ibn al-Hadjdjadj was dat, een censor (!) in Bagdad die in de tiende eeuw leefde. Het gedicht is opgenomen in Bouazza’s bundel Schoon in elk oog is wat het bemint, uitgegeven door Prometheus.

Dit ook weer terzijde. Af en toe slaan we een zijweggetje in om daar aan een bloem te ruiken, er is zoveel moois om onze aandacht af te leiden, maar we mogen het einddoel van onze reis niet vergeten, niet te lang blijven dralen.

Het Hooglied, ik ben er verliefd op sinds ik het voor het eerst las. Nooit, nooit eerder en evenmin sindsdien heb ik iets gelezen dat zo geil was als dit:

´Uw lippen, o bruid! druppen van honigzeem; honig en melk is onder uw tong, en de reuk uwer klederen is als de reuk van Libanon.’

Ik ben verliefd op het Hooglied, en verliefd op de vrouw die erin wordt beschreven, met ‘ogen als de vijvers te Hesbon’, ‘zwartachtig, omdat de zon haar heeft beschenen’, met ‘omdraaiingen van haar heupen als kostelijke ketens, zijnde het werk van de handen eens kunstenaars’, enzovoort, enzovoort.

Sneeuwwitje

Tot ik kennismaakte met dit prachtige gedicht was ik verliefd op de zwartharige Sneeuwwitje – die uit de Disneyfilm, nog steeds de mooiste animatiefilm ooit gemaakt, maar ook die van onze eigen Nederlandse Rie Cramer. En laat het lot nou hebben beslist dat de Liefde van mijn Leven, de vrouw die zó uit het Hooglied mijn wereld in leek te zijn gestapt (en die ik vervolgens maandenlang gebombardeerd heb met passages uit onder andere datzelfde Hooglied om haar hart te winnen – met succes!), dat die vrouw de Arabische naam van Sneeuwwitje draagt!

Dat heb ik me althans door haar laten vertellen.

‘Wie naar het aangezicht kijkt van een vrouw met zulke eigenschappen, is gefascineerd’, schrijft Nefzaoui. ‘Wie naar de achterkant kijkt, sterft van genot.’ Ik heb nu de behoefte om een beetje op te scheppen, want Nefzaoui zou duizend doden van genot sterven na één blik op mijn vrouw. ‘Magnifieke dijen’, een buik ‘zo rond als een koepel’, een navel ‘als een parel in een gouden beker’, borsten, ‘pront als hyacinten’. Als hij het maar in de woorden van vijftiende-eeuwse dichters doet, mag een heer zo over zijn muze pochen.

Bovendien is het allemaal heel functioneel, de lyrische beschrijving van mijn geliefde. Want hier hebben we dus een prachtvrouw, een voluptueuze godin, die drie keer per dag met een staafmixer een soort van astronautenvoedsel samenstelt uit pakjes en dozen die er uitzien als medicijnverpakkingen. Ze leeft nu al weken volgens een keihard regime met de horrornaam ‘eiwitdieet’, bijna kokhalzend het karige voedsel tot zich nemend dat haar is toegestaan, en dit al sinds het eindigen van de Ramadan, die jaarlijks terugkerende collectieve godsdienstwaanzin die al zoveel van haar heeft gevergd, in naam van een liefdevolle god die blijkbaar niets liever heeft dan dat zijn aanbidders lijden en afzien.

Billen als planeten

Waarom, vraag ik u? Waarom deze zelfkastijding, deze martelgang, deze zelfmutilatie, want dat is het, zelfverminking, zelfhaat, zelfs. Alles in dienst van een absurdistisch, pervers schoonheidsideaal dat vrouwen oplegt eruit te zien als beklede skeletten, als pezige jongetjes met platte buiken. Rondingen zijn in de ban gedaan, buikjes worden vies gevonden, alles moet hard en strak en gestroomlijnd zijn. Een voor de meeste vrouwen onhaalbaar ideaal, waardoor driekwart van hen altijd wel bezig is met het volgen van één of ander dieet, als ze zichzelf al niet in levensgevaar brengen door zichzelf uit te hongeren om er toch vooral maar zo uit te zien als Keira Knightly of Kate Moss.

Dít nu is een modegril, die niet ouder is dan vijftig, zestig jaar, wat niets is vergeleken met het ideaal van de mollige vrouw, dat al duizenden jaren door dichters, straatzangers en kunstenaars bezongen wordt. Hier in het Westen wisten mannen een ronde vrouw tot voor de Tweede Wereldoorlog nog op waarde te schatten, afgaande op de duizenden antieke naaktfoto’s in mijn collectie erotica, waarop de vrouwen buiken hebben, verdomme! En billen als planeten, waar manen en satellieten omheen draaiden, en die hun eigen zwaartekracht hadden.

What the fuck happened? Heeft de Tweede Wereldoorlog er zo diep ingehakt dat iedereen er blijvend psychisch gestoord van is geworden, tot in de derde en vierde generatie aan toe? Want dit is extremistisch gedrag, die constante strijd om eruit te zien als het ergste schrikbeeld van de vorige eeuw, een overlevende van Dachau – no two ways about it.

Verlossers

Er leek bevrijding van dit extremistische schoonheidsideaal te komen in de vorm van de multiculturele maatschappij – gastarbeiders uit Turkije en Marokko, later ook uit Ghana en dat soort landen. O, en we hadden natuurlijk de Surinamers al. Iedereen wist dat die gekke negers, Turken, Arabieren en Berbers van dikke vrouwen hielden en daar werd altijd lacherig om gedaan maar ik zeg u: ik ken veel witte vrouwen voor wie de gastarbeiders de verlossers waren, de mannen die de schoonheid nog konden zien in natuurlijke vrouwelijkheid.

Als werkstudent in de jaren negentig – ik verdiende mijn geld als kelner – zag ik mijn vrouwelijke collega’s, althans degenen die voorzien waren van billen, borsten en een buik, helemaal opfleuren na een kort bezoek aan de spoelkeuken, waar ze door de Afrikaanse en Turkse afwassers werden overspoeld met complimenten voor hun uiterlijk.

Nu heeft de Arabische entertainment ook nooit Twiggies, Dunaways en Paltrows gepromoot. Integendeel, het publiek verdrong zich altijd om filmdiva’s als de Egyptische Nabila Abid, die haar volle heupen, ronde buik en dikke kont nog eens extra accentueerde met nauwsluitende jurken, waarin ze haar lichaam sensueel kronkelde, of de romige Suheir Ramzy, die een sterfscene speelde alsof ze haar ultieme orgasme had en de rondingen van de sensuele dikkerd Ilhame Chahine laten zich maar ternauwernood in bedwang houden door de niemendalletjes waarin ze is, eh, ‘gehuld’.

Gewillig lustobject

Opvallend is de onverstoorbare zelfverzekerdheid die een ster als Ghada Abdelrazak uitstraalt terwijl de camera wellustig langs haar vetrollen glijdt. Daarbij moet worden opgemerkt dat de Arabieren weten hoe ze het beste uit een volle vrouw kunnen halen. Waar een westerse camera het vlees vooral bestraffend en zonder enig mededogen registreert, heerst in de Arabische filmindustrie vooral de wellust.

Sowieso is de islamitische filmwereld een hedonistische snoepwinkel, waar de vrouw zonder enige reserve, zonder het minste schuldgevoel een gewillig lustobject mag zijn. Terwijl buiten de fundamentalisten zich uit pure wanhoop de haren uit hun baard trekken, nemen de dames en heren entertainers het ervan. De Egyptische komiek/acteur/regisseur/producent Adil Imam, bijvoorbeeld, zocht voor elke film een andere actrice uit, zodat hij haar eens goed kon betasten en zoenen.

Nu leek er de afgelopen jaren ook in het westen een herwaardering te zijn van de voluptueuze vrouw – en of dat nou onder invloed was van de Arabieren, daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken. Zeker is dat sinds de Eerste Golfoorlog de poorten van Sesam voor ons zijn opengegaan en dat we, naast de plichtmatige, vlaggenverbrandende fanatiekelingen in het Achtuurjournaal, ook de gewone Arabieren te zien kregen en wat ze deden, en waar ze op dansten, en waar ze van droomden.

Oudtestamentische proporties

In elk geval konden dikke billen en buikjes weer. De filmster Salma Hayek leek zo uit een film uit de jaren dertig weg te zijn gelopen, de billen van Jennifer Lopez zijn reusachtig en er is een vrouw die iedereen kent en klaarblijkelijk vooral vanwege haar enorme reet, Kim Kardashian. Kate Winslet beleed haar maling aan de Hollywoodiaanse opvattingen over vrouwelijke schoonheid nadrukkelijk en met verve, door aan alle kanten zowat uit haar galajurken te barsten en wie viel er niet stil van het spichtige meisje uit The Addams Family, Christina Ricci, dat in een paar jaar bleek te zijn uitgegroeid tot een sensuele volle vrouw met oudtestamentische proporties, waar Sheikh Nefzaoui van in katzwijm zou zijn gevallen?

Helaas, helaas, Winslet kreeg van hogerhand het bevel om af te vallen, anders zou ze geen rollen meer krijgen en ook Ricci is weer het twijgje uit de tijd van de The Addams Family. Koningin Anorexia heeft met haar knokige vuist op tafel geslagen – iedereen loopt weer in het gareel. Penelope Crúz – ik schat haar maatje 36, gaat door voor een ‘voluptueuze schoonheid’.

En nog veel erger dan dat: de Arabische wereld lijkt inmiddels ook te zijn besmet door het westerse schoonheidsideaal. Onder de titel ‘The New Faces of Islam’ had Newsweek een tijdje terug een artikel over ‘proud Muslims, top models, and they’re remaking the fashion world’s ideal of beauty’. Ik verheugde me op het nieuws dat De Arabische Vrouw kennelijk was ontdekt als nieuw materiaal voor de catwalk, maar dat viel tegen. De twee modellen waarover het artikel gaat, de Marokkaanse Hind Sahli en de Tunesische Hanaa Ben Abdesslem, zijn in niets te herkennen als Arabische vrouwen. Broodmager en volledig inwisselbaar met ongeacht welk gezicht van Chanel of Gucci ook.

Grote Satan

Dat is niet alles. Een keur van Arabische film- en popsterren heeft inmiddels haar Arabische neus/borsten/billen/buik/heupen laten vervangen door een handzamer westers exemplaar in de wereldhoofdstad van de plastische chirurgie, Beiroet. De Arabische eigenheid is langzaam maar zeker plaats aan het maken voor een westers lopendebandproduct.

Gaat de authentieke Arabische schoonheid verdwijnen? Kunnen zelfs de moslims de allesverzengende invloed van de Grote Satan niet weerstaan? Zo somber zie ik het niet in. Op het bioscoopscherm, de televisie en in de modebladen mag dan iedereen in hetzelfde keurslijf worden geperst, op straat heerst de anarchie. Vooralsnog lijken niet veel Afrikaanse en Arabische vrouwen bereid hun vrijheid op te geven om te proeven, te snoepen, zich over te geven aan de prikkeling van hun smaakzin. De ronde buiken en heupen heersen nog in de slaapkamers van de Schilderswijk, de Baarsjes en Crooswijk.

En het mooie is: hier op straat lijken ook de autochtonen nog te worden geïslamiseerd, gearabiseerd en geafrikaniseerd. Ik kan me niet herinneren eerder in mijn leven zoveel volle vrouwen te hebben gezien als nu, in dit tijdsgewricht. Een tsunami van golvend, zinnelijk vrouwenvlees overspoelt ons land. Je moet wel een verkrampte PVV-nicht zijn om dát niet op waarde te kunnen schatten. Een nachtmerrie voor gezondheidsfreaks, voor de échte vrouwenliefhebbers is het ’t paradijs.

Weg met de nerveuze gratenbak, leve de voluptueuze vrouw!

Eerder gepubliceerd in het magazine Elle. Begin dit jaar is er al een fragment uit dit stuk op deze site geplaatst, dit is het complete artikel.

Steun Frontaal Naakt, het enige echte dissidente geluid in Nederland! Doneer via Paypal of met een storting op rekeningnummer 39 34 44 961 (Rabobank Rijswijk) o.v.v. ‘Frontaal Naakt’.

Tweet

Peter Breedveld, 04.10.2012 @ 07:37

[Home]
 

Δ