Niet meer loslaten

56 Reacties

op 31 03 2011 at 22:27 schreef Chinello:

Hou je zoontje stevig vast Sa’id.

op 31 03 2011 at 22:29 schreef Dppz:

Wauw. Met tranen in mijn ogen gelezen.

op 31 03 2011 at 22:36 schreef Misantroop:

Mooi verhaal.

op 31 03 2011 at 23:19 schreef thomas erdtsieck:

I’ve been through it, I was there.
Indringend mooi opgeschreven, Sa’id !

op 01 04 2011 at 00:09 schreef Makbouli:

Dikke tranen hier. Prachtig opgeschreven. Ik voel wat je schrijft. Damn!

op 01 04 2011 at 00:32 schreef txtbreed:

Zeldzaam mooi. Dank je, Saïd.

op 01 04 2011 at 00:40 schreef rena:

…zo’n dun lijntje tussen ’thuis’ en op straat. Het overkomt meer mensen dan je zou denken.
Je kunt erg mooi schrijven Sa’id.

op 01 04 2011 at 04:53 schreef MNb:

Waarom moet de man altijd weg? Dat heb ik anders gedaan. Moeder is vertrokken en zoon is gebleven, al had ze wel een dak boven haar hoofd.

op 01 04 2011 at 09:03 schreef Jabir:

Zo herkenbaar en prachtig geschreven, ik was echt diep geraakt en ging meteen mijn meneertje instoppen.

@MNb
Same here (het was mijn huis), hoewel ik er daarna ook niets meer aanvond om daar nog te wonen. Ik kan niets begrijpen van moeders die vaders zo buitensluiten en heb alle zeilen bijgezet om dat niet te laten gebeuren (over my dead body zeg maar).

Mijn ex en ik hebben al bijna 10 jaar een goede co ouderschap en hebben zelfs een beetje een voorbeeldfunctie in de vriendenkring kwa harmonieus met elkaar omgaan. Maar nu zijn we door de mand gezakt, want we blijken na al die tijd nog steeds van elkaar te houden.

op 01 04 2011 at 09:24 schreef thomas erdtsieck:

“Ik kan niets begrijpen van moeders die vaders zo buitensluiten”

Ho ho ho Jabir, je weet niet wat er vooraf allemaal gespeeld heeft. In het algemeen gesproken, bedoel ik. Een man kan wel jarenlang zijn vrouw in elkaar geslagen hebben. Of hun kind(eren) ernstig misbruikt hebben.

op 01 04 2011 at 09:38 schreef Jabir:

@Thomas

Dat kan natuurlijk, maar daar ga ik niet op voorhand van uit. het zal je verbazen, maar zulke sjit gebeurt op zich vaker niet dan wel. Bij de beëindiging van een relatie heb je in de praktijk als man gewoon niets in te brengen.

op 01 04 2011 at 09:49 schreef brink:

Sinds ik vader ben, ze zijn 3 en 6,wordt ik erg sentimenteel van dit soort verhalen. Mooi verhaal

op 01 04 2011 at 09:49 schreef Fatima Ezhar:

Precies wat Thomas zegt. Mooi stuk, beetje sentimenteel, moet kunnen, maar goed das maar een persoonlijke mening. Wel heel herkenbaar. Soms denken mensen pas na als de brokstukken niet meer te lijmen vallen. In Islamitische landen is het trouwens zo dat de kinderen aan de vader worden toegewezen. Om verschillende redenen, maar dan moet de vader wel voor het kind kunnen zorgen natuurlijk.

op 01 04 2011 at 09:52 schreef hassnae:

Ho ho ho Jabir, je weet niet wat er vooraf allemaal gespeeld heeft.

Jij evenmin, Thomas. Feit is dat vrouwen te vaak de kinderen als machts- of chantagemiddel inzetten. Alsof ze de kinderen in hun eentje hebben verwekt.

Vaders hebben net zoveel recht om hun kinderen te zien als de moeder. Net zoveel. Niet ietsje minder of wanneer het de moeder uitkomt.

Ik vind het ongelooflijk en ontzettend kwalijk dat er altijd weer mensen zijn die het wangedrag van moeders proberen te vergoeilijken. Niemand haalt het in z’n hoofd om vaders te verdedigen die kinderen ontvoeren naar een ver land. Waarom voor verwerpelijke moeders dan wel opeens meer begrip.

op 01 04 2011 at 10:14 schreef Nens:

Boks, Fonz. Boks…

op 01 04 2011 at 10:30 schreef Bigpete:

Het is bijna niet te geloven maar we zijn het een keer volkomen eens Hassnae en niet omdat het vandaag 1 april is.
Ook de rechter geeft nog veel te makkelijk de vrouw alle voordeel terwijl pa alleen goed is om te betalen. (gelukkig heb ik hier geen eigen ervaring mee)

op 01 04 2011 at 10:35 schreef sabaroth:

En dat dat eeuwige chantagemiddel:
Jij zal je kind nooit meer zien!
Ja hoor, totdat mevrouw centjes nodig heeft, dan kan het opeens weer.
Trappen we ook niet meer in.

op 01 04 2011 at 10:46 schreef thomas erdtsieck:

“Vaders hebben net zoveel recht om hun kinderen te zien als de moeder. Net zoveel.”

Dat bepaalt de rechter, Hassnae. Als het NIET in het belang van de kinderen is, dan dus NIET. Een gezin wordt niet alleen ontbonden om vaders of moeders te pleasen, maar ook om de kinderen een stabielere opvoeding te gunnen. En in extreme situaties kan ik mij heel goed voorstellen dat de rechter bepaalt dat een van beide ouders zich (tijdelijk) COMPLEET moet terugtrekken.

op 01 04 2011 at 10:52 schreef Peter:

Het blinde vertrouwen van Thomas Erdtsieck in de pauselijke onfeilbaarheid van de rechter zou aandoenlijk zijn als dergelijk schapengedrag niet ook verregaande gevolgen zou hebben voor andermans leven.

Waar het om gaat, Thomas, is dat in Nederland de kinderen bijna automatisch aan de moeder worden toegewezen, hoe geweldig de vader ook is als opvoeder.

Dit zal jou wel als heiligschennis in de oren klinken, maar een rechter is heel goed ingevoerd in de wet, maar wat in het belang van de kinderen is, dat bepaalt-ie dus niet, en dat kan-ie ook niet. Daarvoor verlaat hij zich op het oordeel van de Jeugdzorg, en wie aan de genade van die organisatie is overgeleverd, is truly en royally fucked.

op 01 04 2011 at 11:01 schreef Jabir:

@Thomas

Maar dat is weer zo’n worst case scenario. Grosso modo is het WEL in het belang van een kind om een vader en een moeder te hebben. Heeft verder niets te maken met het pleasen van ouders. Ik zie om me heen veel moeders die over de rug van hun kinderen wraakspelletjes spelen met hun exen en ook machteloze vaders. In feite is het vrouwelijk geweld “by proxy”. Niet dat ik nou vind dat alle vaders nou een Batman pak aan moeten trekken en ergens inklimmen om aandacht te vragen voor hun schrijnende situatie, maar toch.

op 01 04 2011 at 11:14 schreef yurp:

Damn, wat een indringend verhaal. Werkelijk prachtig opgeschreven.

op 01 04 2011 at 11:18 schreef Sandro:

Met pijn in het hart dit verhaal gelezen.
Ik prijs me dan ook gelukkig met mijn gezin en zal er alles aan doen om de boel bij elkaar te houden – ontzettend mooi geschreven ook.

Thomas, Peter heeft gelijk. Toen ik nog in dienst zat heb ik een sergeant meegemaakt die 3 jaar heeft gevochten om zijn 3 kinderen aan zijn zorg toegewezen te krijgen. Moeders was zwaar aan de alcohol, verwaarloosde de kinderen. Instanties hebben hier gefaald maar ook de rechterlijke macht. Uiteindelijk is het hem wel gelukt.Gelukkig.

op 01 04 2011 at 11:18 schreef thomas erdtsieck:

@Peter

We dwalen af. Ik weet ook heus wel dat er domme beslissingen door rechters genomen worden. Natuurlijk, niemand is onfeilbaar. En moeders krijgen inderdaad al gauw de dagelijse zorg toegwezen. Maar dat was mijn punt niet.

Als je even naar mijn 2e comment kijkt, dan lees je dat ik stel dat er extreme oorzaken kunnen zijn, die een dergelijke buitensluiting rechtvaardigen.

Een bekende van mij mag zijn kinderen ook niet meer zien. Ik weet dat daar heel goede gronden voor waren. Nu vecht hij als een bezetene allerlei juridische gevechten uit, dwingt zijn puberkinderen verklaringen te ondertekenen, stalkt ze met cadeaus, het houdt nooit op. Zijn kinderen hebben al herhaaldelijk aangegeven nooit meer iets met hem te maken willen hebben, maar hij trekt zich er niets van aan. Zijn dochter heeft al menigmaal politiebescherming ingeroepen en zijn zoon loopt bij een psycholoog.

Is het dan niet in het belang van de kinderen, dat zo’n man gedwongen wordt weg te blijven?

op 01 04 2011 at 11:23 schreef Peter:

Aha, Thomas kent iemand die – volgens hem – zijn kinderen terecht niet toegewezen krijgt en daarom moeten we er – volgens hem – ook maar vanuit gaan dat de vader uit Sa’ids verhaal zijn verdiende loon krijgt.

op 01 04 2011 at 11:39 schreef Shasja:

Wat er ook aan vooraf is gegaan, het blijft voor alle betrokkenen zeer ingrijpend en verdrietig. Je hebt behoorlijk wat losgemaakt Sa’id. Jouw verhaal raakt vele gevoelens aan.

op 01 04 2011 at 11:41 schreef thomas erdtsieck:

Peter, neem er nog een mesje bij, dan je de bocht nóg korter afsnijden. Jesus, wat een niveau.

op 01 04 2011 at 11:41 schreef yurp:

@Peter

Thomas zegt in zijn eerste stukje: “In het algemeen gesproken, bedoel ik.” waarmee hij aangeeft dat het niet zozeer om de vader uit Sa’ids verhaal gaat.

op 01 04 2011 at 11:43 schreef Peter:

O, heb ik de disclaimer gemist, zeg. Hou toch op.

op 01 04 2011 at 11:47 schreef yurp:

Ik moest Thomas’ stukje ook twee keer lezen voordat ik begreep wat hij precies bedoelde. Maar ik geloof niet dat hij bedoelde dat het in het geval van bovenstaande vader gerechtigd was.

op 01 04 2011 at 11:51 schreef Peter:

Thomas zei ‘Ho, ho, tut tut’, toen Hassnae haar verontwaardiging uitsprak over het feit dat moeders hun eigen kinderen misbruiken om een rekening met de vader te vereffenen, want we wisten niet wat eraan was voorafgegaan. En dat de rechter ALTIJD gelijk heeft, en dat als de rechter iets zegt, we ons daarbij hebben neer te leggen. De rechter bepaalt immers wat in het belang van de kinderen is. En een kennis van Thomas… enzovoort.

Ik heb het heus wel begrepen. Klaar nu.

op 01 04 2011 at 12:03 schreef thomas erdtsieck:

@Peter, je hebt het wel begrepen, maar het raakt je te persoonlijk, denk ik.

op 01 04 2011 at 12:05 schreef Peter:

Nee, Thomas, ik hou gewoon niet van slordig denken in combinatie met volgzaam gedrag. Dat is levensgevaarlijk.

op 01 04 2011 at 12:16 schreef thomas erdtsieck:

*slordig denken* ?????? Maar goed, klaar ermee.

op 01 04 2011 at 12:17 schreef Peter:

Met dat ‘volgzaam gedrag’ heb je dus geen moeite. Oké.

op 01 04 2011 at 12:23 schreef hassnae:

Wat is dat voor idiotie dat een rechter bepaalt of de vader recht heeft om zijn kind te zien? Ik heb nu even de links niet bij de hand, maar onderzoek bewijst dat heel veel vrouwen liegen om de vader maar bij het kind of de kinderen weg te houden. Hem van van alles beschuldigen.

Dat er excessen zijn, weten we allemaal. Maar dat betekent niet dat we dan maar vaders in de steek laten die hun kind niks anders hebben aangedaan dan ervan te houden. Ik ken te veel mannen die hun kind als wisselgeld gebruikt zagen worden, die hun kind niet mochten zien omdat ze een nieuwe relatie kregen, omdat de moeder wraak belangrijker vond dan haar kinds verlangen de vader te zien.

Verrotte moeders zijn geen greintje beter dan verrotte vaders. Hoogtijd dat we afkomen van die mythe dat moeders per definitie beter zijn.

Deze dag moeten we vieren, Bigpete. 1 april 2011

op 01 04 2011 at 12:31 schreef MNb:

Helemaal nog niet klaar, Thomas Erdtsieck. Want je mist een belangrijk punt. PB trouwens ook, maar ik denk niet dat het Hassnae ontgaan is (bah, wat ben ik toch een slijmbal).
Op het moment dat de rechter er aan te pas komt is het gezin al lang uit elkaar gevallen. Dat blijkt trouwens ook uit het verhaal; de hoofdpersoon is naar zijn beste weten nog gewoon getrouwd. Dat heeft de interessante juridische consequentie dat hij gewoon weer bij de vrouw in kant trekken, al is dat niet meteen verstandig.
Het cruciale moment is natuurlijk het moment van uit elkaar gaan. Ik vroeg met nadruk: waarom gaat de man altijd weg? Want de man die dat doet heeft al een achterstand in een komende juridische strijd. En reken er maar niet op de vrouw op haar beurt consideratie zal tonen. Onderschat nooit vrouwelijke wraakzucht.
De man die zijn kind bij zich wil houden moet uithoudingsvermogen tonen en blijven. Laat zij maar weggaan.

op 01 04 2011 at 12:36 schreef Peter:

Je bent inderdaad een slijmerd, MNb. Dat punt mis ik helemaal niet, maar het doet er hier niet toe. Er zijn nog veel meer punten, die bij een scheiding met kinderen komen kijken, dat weet ik uit eigen ervaring, maar hier gaat het over het feit dat de vrouw bijna altijd de kinderen krijgt toegewezen.

op 01 04 2011 at 13:16 schreef thomas erdtsieck:

Ik weet het, ik weet het, ik weet het, Hassnae. Vrouwen hebben wat dat betreft de macht in handen. Maar een rechter kan niet anders dan afgaan op Jeugdzorg en andere hulpverleners, die de gezinssituatie enigszins kennen.

Maar nogmaals, ik begon deze discussie door gewoon te reageren op Jabirs opmerking: “Ik kan niets begrijpen van moeders die vaders zo buitensluiten”. Namelijk, dat ik het in extreme gevallen wél kan begrijpen. En ziedaar: in 1x wordt de discussie oneigenlijk breed getrokken.

op 01 04 2011 at 13:43 schreef dick jansen:

Niet voor iedereen een oplossing, maar mijn lief en ik hebben toen ons huwelijksbootje in zwaar weer dreigde terecht te komen de knoop, in overleg met de kinderen, doorgehakt en zijn een latrelatie begonnen. Ieder z’n eigen toko, niet 24 uur per dag in elkaars gezelschap.
Inmiddels al jaren opa en oma en een relatie van 41 jaar. Geluk gehad?

op 01 04 2011 at 14:26 schreef Jabir:

@Thomas

Wat ik meteen onderkende, maar aangaf dat je het dan wel over uitzonderingen hebt. Ik denk dat je zulk soort reacties oproept, omdat veel wetten, regels en gewoontes in Nederland jouw uitzonderingsbeeld tot regel lijken te verklaren en vrouwen die in zo’n situatie kwaad willen alle ruimte van de wereld geven. Mannen worden veel te snel en vaker wel dan niet onterecht in die hoek geduwd, waarmee in de eerste en laatste plaats dat kind zelf tekort gedaan wordt.

@Dick

Min of meer hetzelfde scenario hier. Een aantal van mijn vrienden doen het ook en hebben zelfs een compleet pand met beneden- en bovenhuis gekocht. Maar dat werkt denk ik alleen maar als je nog een beetje van elkaar houdt of dus eigenlijk toch een relatie hebt. Want je hebt te weinig privacy, jaagt elke andere potentiële partner weg en anders zit je ex dat wel te saboteren. Die van mij ging dan altijd ‘best friends’ met mijn nieuwe vlammen worden. Schoot totaal niet op.

op 01 04 2011 at 14:50 schreef thomas erdtsieck:

@Jabir

Ik reageerde op dat zinnetje van jou omdat ik in het stuk over die ‘inner demons’ (in de 1-na-laatste alinea) had gelezen. Dat ZOU kunnen betekenen dat de betreffende man last van zeer losse handjes had – en dat zo iemand even buiten de gezinssfeer gehouden moest worden. Voor kinderen is het namelijk vréselijk als hun moeder regelmatig in elkaar geslagen wordt.

Dat is alles. Maar iedereen hier haalt zijn eigen verongelijkte ervaringen erbij.

op 01 04 2011 at 15:55 schreef Jabir:

@Thomas

Maar dan ontging de beschreven interactie tussen vader en kind je, die gezond en liefhebbend was. Hij communiceert goed, leest (schijnbaar vanuit een routine) verhaaltjes voor en het kind geeft zelf ook aan niet zonder zijn vader te willen. dat vind ik allemaal minder ambigu dan iets als “inner demons”, die iedereen in veel verschillende vormen met zich meedraagt. (Ins Blaue) Hineininterpretierung dus. Vagelijk wordt iets aangegeven over opgelopen spanningen vanwege werkloosheid, maar dat is in zichzelf ook geen indicatie van huiselijk geweld. Dus als je het daaraan ophangt speculeer je vooral op een irritatie opwekkende manier, omdat het zo doet denken aan de manier waarop de vader van dat twaalfjarige meisje onlangs besproken werd.

op 01 04 2011 at 16:12 schreef Gnaues:

Werkelijk… Brok in mijn keel… En nu snel ik even naar de paagman voor de nieuwe Margriet…

op 01 04 2011 at 16:34 schreef Rene:

Zo herkenbaar dat leed van die vader. Ik heb het, uiteraard op een andere manier, meegemaakt. Na mijn scheiding hadden we een standaard omgangsregeling getroffen via een mediator. Alles liep goed, ook toen mijn ex een nieuwe vriend kreeg. Uiteraard was ik getroffen, alsof ze vreemd ging, maar het was mijn zaak niet meer. We waren gescheiden, het enige wat mij aanging was het welzijn van mijn kinderen en de doorgang van de omgangsregeling.

Totdat ik een nieuwe vriendin kreeg. Mijn ex vond dat ineens schadelijk voor de ontwikkeling van onze kinderen. En ja hoor, de omgangsregeling werd eenzijdig door haar opgezegd.

Om een lang verhaal kort te maken: het duurde ruim 1 1/2 jaar juridisch gezeik, ongever 8.500 gulden aan extra kosten voor mij, want ik verdiende teveel voor rechtsbijstand. De kinderen wonen al sinds hun 13de bij mij.

op 01 04 2011 at 16:39 schreef Bahaedin:

Vergt veel moed om dit op papier te kunnen zetten. Brok in mijn keel. Geweldig geschreven bro. Je hebt een gave, laat dat duidelijk zijn.

op 01 04 2011 at 16:41 schreef thomas erdtsieck:

Pffff ik word hier zo moe van, Jabir. Als een kleine kanttekening bij een opmerking van jou zóveel spasticiteit opwekt, dan ben ik er klaar mee. Doei.

op 01 04 2011 at 17:12 schreef Vader:

Vuist in de lucht en een kilo kwaliteitskudo’s voor dit prachtstuk Sa’id!
Goed dat dit schrijven meteen een discussie over ons zogenaamde recht losmaakt, want dat is anno 2011 nog steeds broodnodig.
Het ergste van dit soort showprocessen – want dat zijn rechtszittingen in ons vrouwenrecht dat voor ‘familierecht’ moet doorgaan:
er worden in zeer korte tijd extreem ingrijpende beslissingen genomen, zonder dat daar ook maar één stukje feitelijk bewijs aan te pas komt.
Een kwaadwillende ex-vrouw (mijn excuses voor dit 99%-pleonasme) hoeft in het begin slechts de schijn te wekken dat de vader een acuut gevaar voor zijn eigen kinderen zou zijn en hop!: de poet, het huis en de als wapens ingezette kinderen worden op slag voor jaren toegevoegd aan de vernietigende klauwen van ’s lands heilige manipulatiematriarchaat. Onze laffe kinderambtenarij stort zich vervolgens als geldbeluste gieren op de restanten van het met opzet gesloopte gezin – er moeten per slot van rekening rapporten worden gekopieerd!
“Maar een rechter kan niet anders dan afgaan op Jeugdzorg en andere hulpverleners, die de gezinssituatie enigszins kennen.”, aldus thomas erdtsieck. Geloof je het zelf thomas? Negen van de tien keer plegen die nietskunners een paar telefoontjes, worden feiten niet gecheckt en krijgt de moeder het voordeel van de door haarzelf gezaaide twijfel.
De vader is in onze ‘rechtsorde’ niet veel meer dan een potentiële dader. Hij moet zich volgzaam opstellen, jaknikken en hij moet zich alles, ja werkelijk ALLES laten welgevallen. De omgekeerde bewijslast ligt te allen tijde bij de vader, terwijl de machtsbeluste moeder ongecontroleerd en ongestraft mag slopen wat er maar kapot kan. Op geen enkel moment komt DE WET om de hoek kijken, ook niet bij onze zwaar overschatte, dichtgetikte togakaste.
I’ve been there, heb nog voldoende ellende voor de boeg en geloof me: ik heb inmiddels tientallen andere zaken gelezen waar je bek van openvalt. Samenvattend komt het er op neer dat het systeemdenken in het dommige, maar vooral laffe kinderbeschermingswereldje unaniem is in de achterhaalde opvatting dat kinderen sowieso bij de moeder horen, zelfs als dat tegen de directe en toekomstige belangen van de kinderen indruist. Dat de vader standaard wordt benaderd als een voetveeg die geen belangen, laat staan rechten heeft, mag geen wonder heten.
De recente wetswijzigingen hebben geen ene moer geholpen: ouderschapsrechten zijn in de praktijk nauwelijks afdwingbaar en het sinds kort verplichte ouderschapsplan is een wassen neus gebleken.

Nederland zal zijn bekomst nog krijgen van de systematische mensenrechtenschendingen in gezinszaken. Elke dag weer worden kinderen bewust en met goedkeuring van de regerende éénrichtingsgeëmancipeerde moedermaffia voor hun leven geestelijk verminkt. Elke dag weer worden er bakken met geld verdiend aan deze gelegaliseerde vorm van kinderhandel. En elke dag weer wordt het recht – dus ook uw recht! – verder uitgehold. Ik schaam mij diep voor mijn eigen land. Ooit een trotse natie, nu een misdaad gedogende geldfabriek.

op 01 04 2011 at 17:41 schreef Niet meer loslaten:

[…] (Dit verhaal is tevens terug te lezen op Frontaal Naakt) […]

op 01 04 2011 at 18:11 schreef Rene:

@Vader,

hoewel het moeilijk is om als vader je recht te halen, is het niet onmogelijk. Het klinkt gek, maar je moet zorgen dat je een vrouwelijke rechter krijgt, die zijn niet zo geïndoctrineerd.

Ik schrok me rot toen ik een vrouwelijke rechter kreeg, maar mijn advocaat zei toen al: doe rustig, dit kan heel goed in je voordeel werken.

En toen mijn ex mijn strafblad erbij haalde, zei deze vrouwelijke rechter heel droog: Mevrouw, dat was blijkbaar eerder ook geen obstakel voor u, ik zie niet in waarom dat nu wel zo zou zijn, zeker gezien het feit dat meneer’s strafblad totaal niets met de omgang te maken zou kunnen hebben.

Daarna bepaalde de rechter de omgangsregeling, inclusief dwangsom voor als mijn ex zich er niet aan zou houden.

Het duurt alleen zo verdomde lang en kost zoveel voordat de chantage gestopt kan worden.

op 01 04 2011 at 19:00 schreef Geertjan:

Deze aangrijpende post van Sa’d Vanenburg roept op tot ontboezemingen van vaders.
Ook ik ben gescheiden, mijn zoon was 4 jaar destijds.
Mijn ex werkt buitenshuis en ik binnenshuis, we kwamen overeen dat onze zoon bij mij zou blijven en dat werkte, altijd contact gehouden met mamma en nog steeds intense vriendschap tussen haar, onze zoon en ik.

op 01 04 2011 at 19:45 schreef MNb:

“hier gaat het over het feit dat de vrouw bijna altijd de kinderen krijgt toegewezen.”
Het feit dat mannen zo vaak het huis uit gaan en dus kind bij de moeder laat heeft daar alles mee te maken. Toen ik scheidde werkte het sterk in mijn voordeel dat mijn ex was vertrokken en mijn zoon bij mij bleef.
Dat schijnt PB nog steeds te ontgaan.

op 01 04 2011 at 21:35 schreef thomas erdtsieck:

Ook ik had een ex die zei: Hoe vaker de kinderen je zien hoe beter. Haal ze op wanneer je maar wilt (cq zij willen), mits je van tevoren even overlegt. Onvergetelijke logeerpartijen, compleet met vriendjes en vriendinnetjes, hebben we gehad. Toen mijn vrouw een 2e huwelijk aanging met iemand die zij niet zagen zitten, zijn ze bij ons in huis gekomen. Toen was de routing dus omgekeerd. Ook altijd prima gegaan.

Ik ben mijn ex eeuwig dankbaar voor haar wijze en grootmoedige houding.

op 02 04 2011 at 08:38 schreef Peter:

@MNb, dat is waarschijnlijk ook zo, dat je al in een achterstandspositie staat als je degene bent die het huis verlaat. Maar het begint al bij het uit elkaar gaan. Het is zowat een ongeschreven wet dat de man het huis verlaat. En wat moet je anders? Iemand moet vertrekken, anders wordt de situatie onleefbaar.

Daar zou een rechter zich dus ook rekenschap moeten geven. Hij is toch zo onpartijdig en neutraal? Tijd dat we daar eens bewijs van krijgen als het om echtscheidingszaken gaat. De vrouw is niet altijd de zwakkere partij. Integendeel.

op 02 04 2011 at 13:16 schreef matxil:

Mooi verhaal, erg goed geschreven.
En wat mij vooral opviel is dat de vrouw in dit geval geen enkele moeite doet om de zaak samen met haar man aan hun kind uit te leggen. Dat doe je toch samen?

op 02 04 2011 at 17:01 schreef Martin:

het is allemaal de schuld van geenstijl.

op 12 05 2012 at 00:14 schreef Niet meer loslaten | Sa'id Vanenburg:

[…] (Dit artikel verscheen eerder op Frontaal Naakt) […]