Nid-de-poule
Anita Brus
Illustratie: Al Moore
De weg zit vol ‘nids-de-poule’; gaten als vogelnesten waar wij omheen slalommen en om de zoveel kilometer stuit je op een ‘dos d’ȃne’ (ezelsrug). Dat wil zeggen een drempel of meerdere drempels achter elkaar. Als je niet stuk loopt in zo’n ‘nid-de-poule’, dan doe je het wel op een ‘dos d’ȃne’ onder het toeziend oog van Mme Chantal Biya.
Zij staat in Kameroen levensgroot op billboards afgebeeld met een soort ‘nid-de-poule’ op haar hoofd, waarmee zij er uit ziet als Mme de Pompadour. Mme Biya is echter geen figuur uit vervlogen tijden, zij is de vrouw van Paul Biya en first lady van dit in armoede badende land.
Uitbundige kitsch
Ik zag haar voor het eerst tijdens een bijeenkomst van Afrikaanse leiders in Malabo, de hoofdstad van het dictatoriale Equatoriaal Guinea aan de overkant. Een blozende bruine dame die met haar coiffure boven iedereen uitsteekt. Voor mij staat zij symbool voor alles wat te veel is aan Kameroen. De uitbundige kitsch waarmee men zich overschreeuwt en waar de armoede toch steeds weer doorheen breekt. Een luxe hotel boeken heeft geen zin of je moest het al doen om de bling bling. Alles glimt en glanst, maar er is altijd wel iets stuk en naast de wc staat een aftandse wc-borstel.
Of Mme Pompadour Biya in haar ongetwijfeld pompeuze paleis ook nog iets van de misère in haar eigen land meekrijgt, is de vraag. De rijken hebben hier hun eigen exuberante paradijzen gecreëerd en die hermetisch afgesloten voor buitenstaanders. Weg met alle blanke invloeden en weg met het Europese gerechtshof dat oordeelt over onze (veel te lang zittende) Afrikaanse leiders, hoor ik ze hier denken. Ik krijg de indruk dat men het hier liever zelf uitzoekt en zijn eigen stijl creëert, al drijft die op corruptie en op onze westerse vergane glorie.
Luxe leventje
Terug in Amsterdam toon ik mijn leerlingen de foto’s van een school die ik in Douala bezocht, maar vijf havo is moe. Moe van de vakantie en moe van het profielwerkstuk dat vandaag af moest. Maar eigenlijk zijn ze altijd moe, want ze sporten en werken elke avond in de supermarkt om het luxe leventje te leiden waaraan ze inmiddels gewend zijn.
“Hé, Clement, jij was vorig jaar toch in Ghana?”, probeer ik een van de jongens wakker te schudden en ik vraag hem of het daar ook zo arm was. Maar hij heeft geen idee, want ze waren alleen maar op luxe plekken met zwembaden.
In de pauze ga ik naar de wc die, zonder dat ik doortrek, drie keer doorspoelt, waarna ik mijn handen droog in het automatische droogapparaat naast de chromen wasbak, terwijl het licht automatisch aan en uit gaat. Onze eigen bling bling.
Brief schrijven
De koffer, die ook op de terugweg niet aankwam, wordt de volgende dag na een telefoontje vanuit Schiphol keurig netjes bij mij thuis bezorgd. “Maar u moet wel een brief schrijven naar Air Maroc!”, roept Youssef, nadat het kofferverhaal er in zijn klas is ingegaan als koek.
Wie weet doe ik dat nog. Maar ach, wat valt er eigenlijk nog te klagen in een land waar de auto’s keurig binnen de markering rijden over asfalt zonder ook maar één nid-de-poule.
Anita Brus is docent in de Spaanse taal/literatuur/kunst en schrijft over tango in het tijdschrift La Cadena. Zij publiceert ook teksten in het Spaans en in het Nederlands op haar eigen weblog. Lees het verbijsterende relaas over haar domrechtse date. Volg haar op Twitter.
Anita Brus, Reizen, 09.01.2014 @ 13:14
6 Reacties
op 10 01 2014 at 00:30 schreef MNb:
Die foto is te onwaarschijnlijk voor woorden.
op 10 01 2014 at 11:09 schreef Amira Armenta:
Goed stuk!
op 10 01 2014 at 18:30 schreef Ana:
Die foto heb ik vanuit een rijdende auto gemaakt, knap he?
op 10 01 2014 at 18:31 schreef Ana:
Overigens was veel in Kameroen te onwaarschijnlijk voor woorden!
op 11 01 2014 at 19:07 schreef Latifa Bouras:
Ik zie je al staan. De foto’s op het digibord en maar vertellen. Fijn dat je koffer terug is. Voordee; je hoeft niets te wassen, kan zo terug in de kast ;-)
op 12 01 2014 at 18:47 schreef Ana:
Haha! Latifa! Mijn koffer is gewoon alleen op reis geweest en ik neem hem de volgende keer voor straf gewoon helemaal niet meer mee. Scheelt een hoop ellende. En ja, ze hingen afgelopen week aan mijn lippen. Misschien moet ik gewoon les gaan geven in reizen, ook een vak!
RSS