Naturistenhotel
Peter Breedveld
Illustratie: Howard Chandler Christy
We waren in een naturistenhotel in Vera Playa in de Spaanse provincie Almería, het Vera Playa Club Hotel. Het staat in een conglomeratie van naturistendorpjes aan het strand, vlakbij het dorp Vera. Het is een wat vreemde toestand. Het ziet er daar uit als een typische Spaanse badplaats met van die typische witgepleisterde vakantiehuisjes en van die typische restaurantjes waar je van dat typische toeristenvoer kunt eten en waar ’s avonds vrij beroerde live-bandjes spelen. De verschillende resorts zijn afgezet met gaashekken en overal ligt zwerfvuil in de berm. Een zeldzame enkeling loopt er naakt, altijd een man van middelbare leeftijd. Het hotel heeft een wat schreeuwerige pui en doet denken aan een verlopen casino.
Binnen ziet het er veel gezelliger uit. De lobby is een grote zaal, omgeven door balustrades in een modernistische mudejar-stijl, met een grote marmeren vloer. We hadden geen gewone kamer maar een studio met een kleine keuken. Die bevond zich op de begane grond en overtrof onze verwachtingen: ons terras keek uit op een groep palmen met daarachter het fraaie strand en de zee. We konden vanuit onze studio zo de zee in wandelen.
De studio’s zitten in bijgebouwen van het hotel en omsluiten een binnenplaats met een prachtig zwembad dat de vorm heeft van een enorme amoebe. Het heeft een glijbaan en een eilandje met palmen. Er omheen is een palmenbos op een verder betegeld terrein, tussen de bomen staan ligstoelen. Er is een terras waar je iets kunt drinken en eten.
Prinsesselijk privilege
Ik was nooit eerder in een naturistenhotel geweest. Het is een rare gewaarwording. Toen ik een keer vanuit het zwembad naar onze studio liep om iets te pakken, liep me in de lange smalle gang een vrouw tegemoet. Op dat moment voelde ik me heel erg naakt, en ik meende aan haar gezicht te zien dat zij dezelfde gewaarwording had. Ook was er een keer een schoonmaakster bezig in de studio toen ik er binnenkwam, volledig gekleed uiteraard, en ook dat was wat vreemd. Ik gaf haar een fooi en realiseerde me dat de rollen hier waren omgedraaid: de geëerde gast is naakt en het personeel gekleed. Het is ons ‘prinsesselijke privilege’, zoals Lydia Vermeer dat noemt.
De meeste gasten in het hotel zijn dikke babyboomers uit Noord- en West-Europa. Zweden, Denen, Noren, Britten, Duitsers, Belgen, Nederlanders en ook wat Fransen. De Spaanse gasten zijn meestal gezinnen met kleine kinderen en pubers. Er is nul onderling contact, de meeste mensen zijn hier nogal op zichzelf. Mijn kinderen raakten wel meteen bevriend met twee Singaporese broers en we werden door hun ouders meteen uitgenodigd voor de lunch.
Er zijn ook veel gasten waar iets mee is. Alleenstaande, middelbare mannen. Die lopen daar rond en kijken iedereen heel brutaal aan. Ik heb dat nog nooit eerder meegemaakt. Op sommige naaktstranden heb je van die types die duidelijk lopen te cruisen en de sfeer er volledig bederven. Maar op een plek als dit zie je ze doorgaans niet. ’s Avonds, als je op je terras zit te genieten van je wijn en de zee, komen er ook allerlei types langslopen om te loeren.
Swingers
Ik googelde het hotel nog eens, en zag dat er ook arrangementen stonden aangeboden op een site voor swingers. En toen ik na een dagje uit mijn huurauto parkeerde voor het hotel, zag ik een gebouw waarop stond: ‘Vera Cruiser Club‘ en, met afgebladderde letters: ‘Templ M Swinger‘.
De babyboomers vormen een plaag. Bij het krieken van de dag staan ze op om de beste plekken op het zonneterras te bezetten door hun handdoek op de ligbedden te leggen. Ook kapen ze alle beschikbare parasols. Omdat ze bijna allemaal enorm zwaar zijn, maken ze ook de ligbedden kapot. Maar die doorgezakte ligbedden hoeven ze natuurlijk de volgende dag niet meer, ze kiezen de ongeschonden exemplaren. De andere mensen mogen de doorgezakte ligbedden die je niet meer kunt verstellen omdat onderdelen gebroken of verdwenen zijn.
Om acht uur staan ze al in de ontbijtzaal om het buffet leeg te rausen. Ze lopen wat paniekerig langs die buffets en laden hun borden zo vol als ze kunnen en dat wel drie, vier keer. Wie later komt, mag de restjes.
In die ontbijtzaal moet je gekleed zijn, overigens. Ik zag er een vrouw in een doorzichtig negligéetje waaronder ze volledig naakt was. Niemand sprak haar aan, want ze hield zich aan de regel.
Swingers
Er wordt weinig gegeten en gedronken op het terras. De meeste mensen nemen hun versnaperingen mee uit hun eigen kamer. Maar af en toe werden er gratis hapjes uitgedeeld, een stukje kip, een stukje gebarbecued vlees, paella, en op die momenten kwamen vanuit alle hoeken en gaten de babyboomers weer aangehobbeld. Te gierig om 2,50 te betalen voor een wijntje, maar als het gratis is, staan ze in drommen om het eten heen. Extreem oncharmant. Maar exemplarisch voor deze generatie.
Ondanks die rare mensen is het toch een uiterst aangenaam hotel met zeer vriendelijke medewerkers aan een bijzonder mooi strand, één van de mooiste die ik ooit heb gezien. Het naaktstrand is kilometers lang, trekt een prettig, zeer divers publiek en heeft een gezellige strandtent met een piratenthema, waar je voor een fijne prijs lekkere tapas kunt eten. Het zeewater is heerlijk.
Het hotel heeft een animatieteam, leuke jonge mensen die aquagym en aerobic-sessies verzorgen en zo. Ze doen ook dingen met de kinderen. Maar anders dan bijvoorbeeld La Jenny, waar het wemelt van de kinderen, zijn in dit hotel niet heel veel kinderen. Soms staan er op het podium bij het terras vijf verklede kinderen op een rij om een regeltje op te zeggen dat ze uit het hoofd hebben geleerd. Eén moeder staat dat te fotograferen en dan is het afgelopen. Op La Jenny wordt met de Kinderclub altijd een complete musical voorbereid die elke vrijdag wordt opgevoerd voor een publieke van honderden mensen.
Elektrische schok
Ook de aerobic-sessies of wat het dan ook zijn, trekken weinig deelenemers. Ik zag één van de meisjes van het animatieteam enthousiast allerlei oefeningen voordoen op het podium, terwijl een stokoude man haar probeerde na te doen. Later kwam daar nog een iets minder stokoude man bijstaan. Het is behoorlijk treurig. s’Avonds zitten er vijf mensen op het terras en doen de animatiejongens en – meisjes dansjes met twee of drie kinderen.
De Spaanse hotelgasten zijn het gezelligst, maar ze doen het vooral met elkaar, wat volkomen begrijpelijk is. De meeste hebben kinderen in de puberleeftijd, een levendig groepje jongeren dat elkaar kennelijk elk jaar in dat hotel treft.
De meeste maaltijden kookte ik zelf, ’s middags tijdens de siesta. Konijn in honing-citroensaus met tijm, vispasta, gevulde courgettes, dat soort zaken. Dat de kinderen niet alleen maar tapas eten de hele tijd. Maar toen ik de oven aanzette en de ovendeur opendeed, kreeg ik een elektrische schok. De man achter de receptie schrok ervan toen hij dat hoorde, maar voordat ik het hotel reserveerde had ik in een bespreking van iemand gelezen dat die ook al een schok had gekregen. Er wordt dus blijkbaar weleens wat op zijn beloop gelaten, zeg maar.
Je wordt in het hotel geacht na acht uur ’s avonds gekleed te zijn. Gelukkig geldt dat niet voor de binnenplaats met het zwembad, alleen voor de lobby met de receptie en het restaurant, waar het eten niet fantastisch is, overigens. Juist ma acht uur is het goed toeven bij het zwembad, met een drankje erbij en in de aangename warmte van de ondergaande zon.
Peter Breedveld, Reizen, 08.08.2018 @ 08:51
RSS