Moeder
Josje
De herinnering trof haar als een mokerslag. Haar hart kneep zich samen en ze hield haar adem in.
“Ik durf niet, ik ben zo bang.”, huilde ze. “Kom, je moet, ik help je.”, zei hij en ging verder met het inpakken van haar kleren en studieboeken. Verdwaasd, door het gordijn van haar tranen heen, keek zij rond in haar roze kamer. Haar hart deed pijn van de angst hier weg te gaan. Omdat zij haar geliefde resoluut in zag pakken, voelde zij iets van haar bravoure terugkeren en hernam zich. Zij pakte haar zwarte tas.
Even later strompelden zij samen naar beneden met de tassen. Zij deed de voordeur open, en toen kwam haar moeder de gang in. De dochter voelde de boosheid bij haar moeder, maar ook een grote angst. “Weet je wel wat je doet?”, vroeg haar moeder ijzig. De dochter zei niets, stapte naar buiten en achter haar aan kwam haar geliefde. Zij draaide zich nog éénmaal om en zag haar moeder zeggen: “Je krijgt onze zegen niet.”
Verbijsterd stapte het meisje verder. Onderweg naar het station voelde zij hoe alles binnenin haar samenkneep. Zij pakte haar geliefde stevig vast.
In de woning van haar geliefde, ver weg van haar ouderlijk huis, huilde zij om het gevoel van het grote onbekende, huilde zij om het verlies van haar veilige leven, huilde zij om het verlies van haar moeder tot haar hart niet méér was dan een harde bal.
Dat was de eerste keer dat zij om zichzelf treurde.
Toen de klap van de herinnering wegebde en zij haar adem hervond, keek ze even naar buiten. Ze zag hoe haar blik zich verwijd had, en kon de intense kleur van de bladeren van de bomen beter dan anders waarnemen. Ze dacht aan haar moeder, hoe zij getracht had haar dochter voor zich te behouden, maar daar niet in geslaagd was. Hoe haar moeder pas vele jaren later na de volstrekt onverwachte scheiding van haar jongste zoon, besefte wat het is om te leven. Hoe haar moeder nu weet dat haar dochter zich gezegend voelt dat zij de oma is van haar kinderen. En hoe haar moeder nu haar dochters geliefde omhelst als haar schoonzoon.
Josje, 18.06.2011 @ 08:50
7 Reacties
op 18 06 2011 at 09:23 schreef Charles de Gaulle:
Aangrijpend en schitterend beschreven.Dit soort fouten worden zo vaak gemaakt en zorgen te vaak voor onherstelbaar leed onder alle betrokkenen.
Bedankt, een prachtig stuk(je)
op 19 06 2011 at 12:50 schreef Hans Langbroek:
Een bijzonder stukje ontstaan van geluk omschreven.
op 20 06 2011 at 21:19 schreef pimmetje:
Sorry Josje, ik ben wat laat met reageren. Bij mij thuis inderdaad wel van deze scenes meegemaakt. Precies zoals je het beschrijft. Maar mijn dochters hebben eerst de vrijheid van een eigen kamer genoten weg van het ouderlijk huis voordat ze met vastere contacten ook eens naar ons toe kwamen en tenslotte met de ware. Ik heb er geen oordeel over welke manier beter is. Wel was de laatste een beetje meer ontspannen.
op 21 06 2011 at 07:30 schreef Josje:
Dag Pimmetje,
Ik had ook al een paar jaar geprobeerd om op kamers te gaan, maar werd daarin ’tegengehouden’ door het spelen op mijn schuldgevoel door mijn moeder. Je zou kunnen zeggen dat ik een symbiotische relatie met haar had. Ik was maar een bang konijntje. Nu, na bijna 20 jaar, vind ik het zeer spijtig dat ik toch niet wat ‘sterker’ was, maar dat is achteraf gepraat. Dankjewel voor het delen van jouw ervaringen.
op 22 06 2011 at 17:08 schreef dadgdag:
haha erg mooi stuk, maar die foto erbij haha, moet dat nou?
op 23 06 2011 at 11:29 schreef Seije:
Ja natuurlijhk moet dat! Da’s een foto van toen ze getwee vertrokken uit het ouderlijk huis, da’s toch duidelijk?
op 23 06 2011 at 20:40 schreef Josje:
Ik ben dol op de foto’s van Peter. Hij heeft eens verteld dat hij het plaatsen van de foto’s (en tekeningen) nooit bewust doet, maar op intuïtie. En altijd weet hij de juiste toon te raken. Zo ook hier. Precies mijn geliefde en ik, dus precies goed.
RSS