Met fascisten polder je niet
Jasper Mekkes
Illustratie: John Gabriël Stedman
Zouden er echt nog mensen zijn die denken dat je het xenofobe bijgeloof van deze tijd met de ratio bestrijdt? Is het echt niet duidelijk dat die altijd weer uit de kruiwagen omhoog springende talentlozen schaamteloos schmieren met fascisme, omdat ze dankzij die xenofobe afgod weer hoop hebben?
Het gevolg van die hoop is een steeds wilder om zich heen slaande retoriek in media en politiek. De concurrentie om de aantallen is onder druk van de nuttigheidsmoraal een nihilistische race naar de bodem geworden.
Want laten we er maar geen doekjes om winden; de gemiddelde demagoog gebruikt de xenofobie louter en alleen om de aandacht van het publiek te trekken. Hij weet zelf ook wel dat zijn beweringen geen hout snijden. Het doel is een laatste strohalm: behoud en uitbreiding van macht. Een doel dat ten koste gaat van alles als dat nodig is om zelf te overleven.
Xenofobe ondergangsdroom
Om onszelf energie te besparen hoeven we dus niet meer te hopen dat de ratio ooit nog vat gaat krijgen op de demagogen onder politici en journalisten. Zij zijn de waarheid al lang voorbij en vastbesloten om hun machtspositie te versterken door hun xenofobe ondergangsdroom te verkopen.
Eén van de meest schrijnende voorbeelden van dit soort machtswellust is misschien wel de manier waarop de voormalige president van Frankrijk, Nicholas Sarkozy, destijds omging met de Libische dictator Kadhaffi.
Kadhaffi, die jarenlang de begerige blik van westerse politici op de Libische oliereserves had weten te weerstaan – en er ondertussen voor had gezorgd dat er in Libië niet alleen vrede was, maar bijvoorbeeld ook gratis zorg en onderwijs.
In 2003, na het opheffen van de Lockerbie-sancties, zocht Kadhaffi dan eindelijk toenadering tot Britse olie en gasbedrijven, en louche types als Tony Blair, om wat meer acceptabel te worden op het wereldtoneel. Zou het toeval zijn dat 2003 ook het jaar van de Irak-oorlog was? Die oorlog van the coalition of the willing onder de bezielende leiding van diezelfde Tony Blair?
Smetteloos blazoen
Volgens het Franse Openbaar Ministerie sponsorde Kadhaffi een paar jaar later (in 2007) de presidentscampagne van Sarkozy, naar verluidt met koffers vol miljoenen. Mogelijk had het schrikbeeld van het lot van Saddam Hussein zijn nut bewezen voor de oliehandelaren in Engeland en de fanatiek conservatieve politici in Frankrijk.
Helaas voor Kadhaffi moest hij in 2011 alsnog het veld ruimen, volgens het Franse Openbare Ministerie (en ook volgens een commissie van het Britse lagerhuis) vooral vanwege olie- en politieke belangen. Kadhaffi werd vervolgens vermoord door rebellen en zijn land werd totaal vernietigd. Dit alles onder aanvoering van het Frankrijk van Sarkozy en met steun van het Groot Brittannië van de opvolger van Blair; David Cameron.
Er zijn kranten die naar aanleiding van bovenstaande vervolgens het beeld naar buiten brachten van Sarkozy als ‘eminence grise’, wiens smetteloze blazoen besmeurd was door schurk Kadhaffi. En laten we eerlijk zijn; Kadhaffi was ook een schurk. Een islamitische politicus in een ver land, zonder westerse democratie of joods-christelijke cultuur, waar tot overmaat van ramp ook nog vluchtelingen vandaan komen. En dan hebben we de feiten maar onbesproken gelaten, want die zijn toch niet relevant in de polder.
Conservatieve fanatici
Politiek opportunisme met als enige visie xenofobie is een door middelmatige politici en journalisten dag in dag uit verspreide ideologie die wordt verkocht aan mensen die zelf minder tijd hebben de zin van de onzin te scheiden.
Zo wordt het nietsvermoedende publiek onmisbaar om de xenofobe conservatieve fanatici op hun machtsposities te houden, ten koste van de ondergang van individuen en samenlevingen overal ter wereld.
Die conservatieve fanatici in media en politiek zullen alleen stoppen met hun xenofobe geraaskal als de spreekwoordelijke treinen weer rijden – en pas tot inkeer komen als de vernietiging van iedereen die vooruit wil is voltooid.
Ze zullen kortom pas stoppen als de chaos compleet is, zoals in Libië. Chaos die het gevolg is van hun gebrek aan inzicht, hun fanatiek conservatieve machtswellust en hun xenofobie.
Realistisch scenario
Inmiddels lijkt ook in Nederland langzaam door te dringen dat een dergelijke chaos een realistisch scenario is, dat we moeten voorkomen door fascisme buiten de deur te houden met het onvermijdelijke cordon sanitaire.
Wat betekent nooit in het openbaar met fascisten in debat gaan, hun gedrag ondubbelzinnig veroordelen – en ze nu zo snel mogelijk wettelijk gaan uitsluiten van machtsposities. Met andere woorden: het is niet alleen tijd voor verbetering van onze democratie maar ook voor iets wat nog veel lastiger te realiseren is: een stijlbreuk met het poldermodel.
Met iemand die niet voor rede vatbaar is het publieke debat aangaan is namelijk een gevaarlijk aspect van dat model, dat inmiddels vooral lijkt te worden misbruikt om suboptimale zaken te laten doorsudderen onder het mom van het ‘ruimte geven aan de andere kant van het verhaal’.
Obsessieve behoudzucht
We moeten maar eens af van de werkelijke reden van de liefde voor het poldermodel; de obsessie met compromissen die uitsluitend bedoeld zijn om de gevestigde orde en haar obsessieve behoudzucht niet in gevaar te brengen.
Een behoudzucht die allerhande massahysterie in stand houdt. Met als mogelijke uitkomst de chaos die altijd ontstaat wanneer xenofobe politici die zich niets aantrekken van de feiten, een suboptimale democratie gaan misbruiken voor hun eigen ego.
Jasper Mekkes is ingenieur en vooruitgangsfilosoof.
Jasper Mekkes, 27.11.2018 @ 08:05
RSS