Mensen zijn geen zeehonden
Johan de Vries
Scène uit Tetsuo the Iron Man (Tsukamoto Shinya, 1989).
In Pieterburen staat een zeehondencentrum. Een asiel waar zieke en gewonde zeehonden worden opgevangen omdat ze zo lief zijn. Ik keek eens rond op de webpagina en zag dat er rondleidingen waren. Voor kinderen is er lesmateriaal. Allemaal vanwege die lieve zeehondjes. Je kunt geld doneren en vrijwilligers helpen graag een handje mee.
Stel je voor dat het zeehondencentrum overvol raakt door een of ander zeehondendrama. Dat de zeehonden moeten slapen op luchtbedden en strandstoelen. Hoe lang zou het duren voor het volk in actie zou komen, de televisie met de gezamenlijke omroepen een inzamelingsactie ging houden? Ik schat dat het al met al enkele seconden zou duren voor de miljoenen zouden binnenstromen om een zeehondendrama te helpen voorkomen. Tot je er een warm en knuffelig gevoel van krijgt. Dat je je weer goed voelt omdat Nederland die arme beesten toch maar gered heeft.
“De beschaving van een samenleving valt af te meten aan de wijze waarop ze omgaat met dieren,” aldus Mahatma Gandhi.
Lieve ogen
De wijze waarop een samenleving omgaat met mensen lijkt me meer op zijn plaats, Mahatma! Vooral als mensen in de rats zitten en opvang nodig hebben waardoor de asielcentra overvol raken. Als we gezamenlijke acties van omroepen nodig hebben om vluchtelingen uit oorlogsgebieden op te vangen. Ze een dak boven het hoofd te bieden. Waar ze veilig zijn en aan een betere toekomst kunnen werken.
Maar ja, mensen zijn nu eenmaal geen zeehonden. Hebben niet altijd van die lieve ogen en menselijke huilertjes zijn eenmaal niet knuffelbaar.
Volgende keer ga ik het hebben over een gemene hond die een kind levenslang verminkte en over een dierenasiel waar honden worden opgevangen, je een lief hondje kunt halen en geld kunt doneren. Waar aan vrijwilligers geen gebrek is. En over een extremist die zichzelf opblaast waardoor alle mensen die op een extremist lijken gevaarlijk zijn en op dienen te donderen omdat het hier geen hotel is. Er aan haat geen gebrek is.
Johan de Vries, beter bekend als De Frysk, pensionado op MAVO-niveau, komt uit Friesland, geboren in Rinsumageest, getogen in Wergea. Was ooit werkzaam in de zuivel en wist van melk yoghurt te maken, pap van gort en kent het recept van watergruwel. Woont nu in Barrie, Canada, waar hij geniet van zijn welverdiende rust.
Johan de Vries, 08.10.2021 @ 10:27
RSS