Meneer B.
Hedwig Vos
Foto: Maxim Vakhovskiy
Hij had altijd een speldje van een rode tomaat op zijn kleding. Dan hadden we het over politiek. Een geliefd onderwerp van mij. Maar we hadden het over meer. Hij kwam graag bij mij. Niet dat hij de deur plat liep, maar we hadden een klik.
Hij is een keer naar een andere praktijk gegaan na een meningsverschil met een praktijkmedewerker. Snel was hij weer terug. Niet met hangende pootjes, maar gewoon. Omdat er volgens hem maar één dokter was die met hem om kon gaan. Zo lastig vond ik hem niet, maar dat was hij blijkbaar wel. Ik vind mensen met wie ik een klik heb zelden lastig. Misschien ben ik zelf wel lastig.
Hij werd ouder. Hij kreeg een interne aandoening en daarna een hartkwaal waarvoor hij risicovolle medicatie moest gebruiken. Op een dag kwam z’n dochter vertellen dat het niet goed ging. Hij gooide al z’n medicatie door elkaar, wat niet zo gek was met meerdere medicatiemomenten per dag.
Als ik bij hem langs ging, was er niets aan de hand. Hij maakte geen vergeetachtige indruk. Hij was eigenwijs, maar dat was niets nieuws. Ik regelde thuiszorg om hem te helpen met de medicijnen. Die bemoeials sloeg hij het huis uit met zijn wandelstok. Letterlijk, helaas. Maar als ik langs kwam, was er nog altijd niets aan de hand.
Zijn interne ziekte nam toe doordat hij z’n medicatie niet goed innam. Een korte ziekenhuisopname in overleg met z’n specialist trok de boel weer een beetje vlot. Op mijn verzoek werd tijdens de opname gekeken of er sprake was van dementie. Het was meer voor de zekerheid, want ik kon het me nauwelijks voorstellen. Hij kende de naam van mijn kind uit zijn hoofd. Welke demente kent nou de naam van het kind van z’n huisarts uit z’n hoofd?
Hij had Alzheimer. En blijkbaar zat ik zo in zijn systeem dat hij de naam van mijn kind onthield.
Het ging thuis niet. Het was gevaarlijk. Dwalen, de thuiszorg het huis uit slaan, medicatie door elkaar halen, de mantelzorg overspannen, alles. Een gedwongen opname in een verpleeghuis volgde. Wat gaf me dat een kutgevoel. Alsof ik hem verraadde. En in zekere zin deed ik dat ook door het inschakelen van de crisisdienst. Maar ik kon als dokter niet gaan zitten afwachten.
De eerste maanden wilde hij me niet zien. Via zijn dochter hoorde ik hoe het hem verging. Hij is nog een keer ontsnapt uit het verpleeghuis. Met rollator en al van zes hoog de trap afgeklommen. We hebben daar nog om zitten lachen, z’n dochter en ik. Een tragikomisch beeld. Hoe graag wil je dan vrij zijn?
Op een gegeven moment kon hij het aan om mij te zien. Zijn boosheid was weggezakt. En elke keer als ik langs het verpleeghuis reed waar hij woonde, en dat was vaak, bedacht ik me dat ik echt bij hem langs moest. Maar het kwam er niet van. Druk, praktijk, kind, vergaderingen, nascholing, administratie, dienst, noem maar op.
Ik was net bevallen van mijn tweede. Ik had verlof en mijn assistente belde me dat het heel slecht met meneer B ging. Samen met de baby ben ik naar hem toe gelopen. Hij wist nog precies wie ik was en hij wist ook heel goed dat ik net weer moeder geworden was. Ik zat nog steeds in zijn systeem, zo dement als hij was. Een paar dagen later overleed hij. Ik ben blij dat ik hem nog gezien heb.
Hedwig Vos is huisarts, promovendus, moeder, chocoholic en PvdA’er.
Hedwig Vos, 05.09.2012 @ 07:56
14 Reacties
op 05 09 2012 at 10:25 schreef Arjan:
Wat een prachtig stuk Hedwig! Dank voor het delen van je verhaal.
op 05 09 2012 at 11:33 schreef Gert-Jan:
Mooi!
op 05 09 2012 at 12:14 schreef Bertje:
Wat een mooi en ontroerend verhaal.
Dank je wel!
op 05 09 2012 at 13:42 schreef Bigpete:
Inderdaad een ontroerend verhaal. Waarom je ons perse moet mededelen dat je van de PvdA bent ontgaat me echter…
op 05 09 2012 at 14:49 schreef yurp:
Waarom zou ze dat niet doen Bigpete? Waarom moet ze ons mededelen dat ze chocoholic is? Of promovendus? En dat ze huisarts en moeder is was al duidelijk uit het artikel. Waarom val jij eigenlijk zo specifiek over haar politieke voorkeur? Dat lijkt me een relevantere vraag.
op 05 09 2012 at 15:11 schreef Sasha Berkman:
Ontroerend verhaal.
op 05 09 2012 at 17:10 schreef Sasha Berkman:
Bigpete laat niet na om te vertellen dat hij een politieagent is die PVV stemt. Hij heeft een haat tegen alles want links is in zijn ogen want die “hebben ons land aan de moslims verkocht” en meer van die onzin.
op 05 09 2012 at 18:44 schreef RooieRakker:
@Sasha Berkman
Hoeveel therapie heeft het gekost om iemand die je moet is een keer geen fascist te noemen?
op 05 09 2012 at 19:19 schreef Sasha Berkman:
Oh jee, daar is rooie rakker weer
op 06 09 2012 at 09:12 schreef Alexander:
Mooi verhaal. Maar de relatie met de (overigens fraaie) foto erbij ontgaat me.
op 06 09 2012 at 11:47 schreef Olav:
Alexander, er is geen relatie. De foto’s op dit weblog laten zich los van de teksten bewonderen. Misschien, maar eigenlijk moet je hem dat zelf vragen, bedoelt Peter die mooie foto’s als troost.
op 06 09 2012 at 12:20 schreef Peter:
Die foto’s zijn gewoon voor de mooi. Verder zou je dit stuk kunnen lezen:
http://www.frontaalnaakt.nl/archives/naakt-en-porno-nsfw.html
op 06 09 2012 at 21:08 schreef Sasha Berkman:
Ik had dat verhaal nog niet eerder gelezen. Mooi stuk!
op 06 09 2012 at 21:18 schreef Sasha Berkman:
Dat ze PvdA is, is overigens relevant omdat de hoofdpersoon in haar verhaal SP’er was. Verder is het een verhaal van iemand die in de zorg werkt. Daar zitten niet veel VVDers onder kan ik je vertellen.
RSS