Mama
Gin Mooy
Soms is ze zo stilletjes, dat ik bijna zou vergeten dat ze er is. Als plotseling mijn nieuwe Dolly Parton-borsten beginnen te prikken en te branden weet ik het weer: ik ben bevallen. Het kostte me drie weken om uit de twilight zone te komen. Langzaamaan begin ik aan het idee te wennen en ik moet zeggen: het bevalt wel. Het moederschap past me. Al moet ik zeggen dat de lichamelijke verandering me iets minder kan bekoren. Godzijdank heb ik geen landschap van breuklijnen op mijn buik, maar de vorm is toch enigszins veranderd en ook het nieuwe draderige litteken is even wennen.
Ik zegen de slaapgewoonten van mijn dochter, die toch zeker acht uur aan één ruk nodig heeft ’s nachts. Ook zegen ik haar lekkere zachte huidje, haar lieve gezichtje, en alles wat nog meer lief aan haar is. Behalve haar ingebouwde brandalarm als er te weinig voeding in haar lijfje zit. Die hadden ze er gerust uit mogen laten wat mij betreft. Maar ja. Zonder dat brandalarm was er ook maar weinig levendigs aan haar geweest. Ze slaapt. En slaapt. En slaapt. En slaapt. En dat is het wel zo’n beetje. Soms klaagt ze als een krakende deur over haar dromen. En heel soms maait ze denkbeeldige dingen weg met haar handjes en voetjes. Maar dat is het dan ook wel. Ik speel zelf maar met alle leuke knuffels, rammelaars en piepbeestjes die ze heeft gekregen, anders staan die er ook maar zo werkloos bij.
Ik geef het eerlijk toe: soms treiter ik haar wakker omdat ik haar mooie bruine kijkers wil zien. Of omdat gejank soms best een aardige afwisseling op al dat gesnurk is. En omdat ik soms gewoon ook wel een beetje van haar wil genieten. Heel slecht, weet ik. Ze heeft namelijk nog een sirene, waarmee ze irritatie heel goed weet uit te drukken. Afgezien van een paar luiers, een badje per dag en een paar uur met mijn tieten bloot, is er eigenlijk vrij weinig te doen met een pasgeboren baby. En toch is er veel veranderd. Heel veel. Al kan ik niet precies uitleggen wat er dan zo anders is. Het is gewoon anders. Net zoals mijn lichaam ook gewoon een beetje anders is geworden. En mijn haar. En mijn gebit.
Ik voel me een slachtoffer van mijn hormonen, die ineens weer een hele andere kant op lijken te willen gaan. Zoetsappige tranen, tederheid die zich meester maakt van al mijn lichaamsvezels, liefdesgevoelens over scheetjes, trots over spuitluiers, opgetogen zijn over bezoekjes aan het consultatiebureau en ga zo maar door. Glimlachend verbijt ik de pijn als mijn dochter mijn nieuwe Dolly Parton-borsten volledig kaalvreet. Dat ik me geen zorgen maak of mijn erwtjes ooit weer in oude staat op hun plankje terecht zullen komen, schokt me niet eens. Diep bij mij van binnen is er een aardverschuiving gaande. Het moederschap maakt zich zo subtiel meester van me, dat ik er me er niets eens tegen kan verzetten.
Kersverse moeder Gin Mooy doet promotie-onderzoek naar ex-kindsoldaten in Sierra Leone. Ze zette het hulpproject Mind to Change op en schreef een boek. Voor een nieuwe voorlichtingscampagne zoekt ze de hulp van onder meer kunstenaars. Meer Gin op haar weblog.
Gin Mooy, 21.11.2009 @ 04:57
12 Reacties
op 21 11 2009 at 09:24 schreef hassnae:
Van harte, Gin! Heel veel geluk toegewenst voor jou en je gezin.
op 21 11 2009 at 12:02 schreef Vasti:
Wat mooi en herkenbaar beschreven!
Aardverschuiving….inderdaad.
Van het ego, denk ik.
Heel veel geluk toegewenst met deze nieuwe wereldburgeres!
op 21 11 2009 at 13:09 schreef assyma:
Van harte gefeliciteerd en geniet maar lekker van de kleine meid!
op 21 11 2009 at 17:20 schreef Benech:
Van harte inderdaad, wat vindt paps eigenlijk van zijn kroost?
op 21 11 2009 at 18:41 schreef Fridjof:
Een heel mooie beschrijving van de wolk waar je in leeft.
Ik ben een vader, maar zelfs ik heb weken geleefd in een wollige, nieuwe onbekende wereld na de geboorte van mijn eerste kind. Een grote verandering in mijn denken was dat ik me realiseerde dat ik de verplichting had zuinig op mijn leven te zijn en dat mooie nieuwe leven te beschermen. Dit was (en is) zo’n geweldig intens gevoel. Om dat te kennen moet je vader zijn.
Ik heb dus een vaag vermoeden van wat een moeder voelt na de geboorte van haar 1e kind.
Gefeliciteerd en heel veel geluk!
op 21 11 2009 at 22:15 schreef Benech:
Gin: Kijk, en juist om die reactie van Fridjof vroeg ik me dat af. Ik meen dat je man zelf de ellende van te nabij heeft gezien. Ik heb me laten vertellen dat kindsoldaten nogal emotioneel afgestompt kunnen zijn. Juist daarom vraag ik me af in hoeverre en op welke manier hij die roze wolk deelt met je.
op 22 11 2009 at 16:26 schreef Loesje:
Hartelijk Gefeliciteerd! En wat een prachtige namen! ;-)
op 23 11 2009 at 20:49 schreef Animale:
“Mamma”, -zegt het 2.5 jarige kind van een van mijn beste (autochtoon-NL) vrienden die ken van kleins af aan sinds ik in NL woon- tegen zijn moeder; ‘waarom vind jij pappa niet meer leuk’?
Want de vorige week hoor ik opeens dat ze gaan scheiden, 9 jaar geleden gaan samenwonen, 6 jaar geleden getrouwd, bijna 2,5 jaar geleden een kind, en nu is het over.
Tja, hoe leg je zo’n kind uit dat ‘de vlam gedoofd is’, en dat dat allemaal ontstaan is na diens geboorte, van mamma’s zijde?
“De vlam is over”. Normaal gesproken heeft zoiets een oorzaak. Tegenwoordig is dát oorzaak op zich.
Kan je daar dan niet achterkomen ná je kennismakingsfase, en ok, ná je huwelijk, maar vóór je een kind neemt?
Ik vroeg nog ‘hebben jullie een kind genomen omdat het misschien minder ging in de hoop dat het kind daarna alles ten goede zou veranderen?’
(want dat heb ik nogal vaak gezien, zo hier en daar bij mensen)
‘Nee’, luidt het antwoordt van mijn buddy, die ik van voor naar achteren ken.
En ik geloof hem.
Nou lekker dan. Voor het kind vooral.
Lekkere leeftijd ook, 2,5 jaar.
Zo’n leeftijd waarbij dit soort dingen er voor de rest van z’n leven inhakken he.
Gokken op een partner voor het leven is al tijden lang een soort Russisch roulette.
Sommigen zullen achteraf gezien liever voor die kogel gekozen hebben dan wat ze hebben moeten doorstaan na een scheiding.
Ik ben geen gokker.
Nooit geweest.
op 24 11 2009 at 09:46 schreef Renzo:
animale. je hebt gelijk, Mensen moeten gewoon niet uit elkaar gaan. Simpel. dan spreken ze dat maar af. Liefde heeft idd niets met vlammen te maken, maar met kiezen. Tragisch dat veel mensen dat niet door hebben
op 24 11 2009 at 18:45 schreef Animale:
Renzo, leg me geen woorden in de mond, durf te staan voor je eigen mening ;)
op 27 11 2009 at 18:02 schreef Gin:
Beetje late reactie, geen idee of iemand dit nog leest, maar zit naast de roze wolk ook op een ziekenhuiswolk helaas want dochter doet het goed, maar mama nog niet helemaal… Allemaal dank voor de felicitaties. En papa zit nog meer op een roze wolk dan ik….
op 28 11 2009 at 09:54 schreef Animale:
Gin, dat je snel beter mag worden. Het liefst nog vóór de feestdagen!
Je erwtjes komen ook goed, gegarandeerd ;)
RSS