Madame Blue
Aniel Orie
Illustratie: Mihály Zichy
Madame Blue ontmoette ik voor het eerst in de zomer van 2023, het was een warme zomermiddag toen we afspraken op het terras van Villa Ockenburgh. Eigenlijk zouden we het aanstaande weekend afspreken voor onze eerste date, maar we hadden gedurende de dag contact gehad via WhatsApp, ze had vrij genomen van werk vanwege een doktersafspraak en ik werkte die dag vanuit huis. Mijn nieuwsgierigheid naar haar was zo sterk gegroeid dat ik voorstelde om elkaar het einde van de middag te ontmoeten, niets leukers dan een onverwachte ontmoeting met een mooie vrouw.
Toen we naast elkaar zaten op de bank, keek ik naar haar zacht-bruine handen en voeten, met roodgelakte nagels en gouden sieraden maakten ze direct indruk op me. Mijn ogen konden niet genoeg krijgen van haar lippen, en haar Nederlands met Frans accent was voor mij het toetje van de ontmoeting. Elk woord die ze sprak, klonk alsof ik Mentissa hoorde zingen.
Lekker zoenen
Na onze onze eerste afspraak wilden we beide elkaar weer zo snel mogelijk zien, het weekend lukte uiteindelijk toch niet, maar maandagavond zou Madame Blue bij mij thuis op visite komen.
Het bleek dat we vijf minuten op de fiets van elkaar woonden wat een eerste drempel wegnam, in plaats van een spannende date leek het meer op een kennismaking met de nieuwe buren. Een andere leuke bijkomstigheid was dat ze al vaker in mijn buurtje was geweest. Haar vriendin woonde daar vroeger, precies om de hoek waar ik boodschappen deed. De kans was zelfs aanwezig dat ik al eens samen met Madame Blue in dezelfde supermarkt had gestaan.
Ze kwam op de fiets naar me toe en was een halfuurtje te laat, iets wat later typisch bleek te zijn voor haar doen.
Toen ze eenmaal op de bank zat, was ik enigszins afstandelijk. Ik ben me ervan bewust dat een eerste keer bij een vreemde man over de vloer komen behoorlijk spannend is voor een vrouw. Ik was daarom afstandelijker dan ik normaal ben, dit om haar op haar gemak te laten voelen. Mijn houding zorgde er wel voor dat ze maar niet begreep waarom ik niet het initiatief nam om haar te zoenen, maar uiteindelijk was de spanning zo hoog opgelopen dat er geen ontkomen meer aan was.
Lekker kunnen zoenen is voor mij een belangrijke voorwaarde om verder te kunnen gaan met een date, niet alleen stelde Madame Blue daarin niet teleur, maar haar kussen waren uniek zacht en prikkelend. Vanaf die eerste kus begonnen onze wittebroodsweken.
Mooie lach
De dagen na de afspraak bij mij thuis hadden we fijn contact over de telefoon en WhatsApp, de communicatie ging makkelijk en voelde vertrouwd aan. Daardoor vlogen de dagen voorbij tot onze volgende ontmoeting, dit keer bij haar thuis.
Die zaterdagavond lagen we in elkaars armen en voelde het zo vertrouwd voor haar dat ze me verraste met de woorden: “Aniel, je t’aime bien“. Doordat ik nog verdoofd was door haar warme lichaam hoorde ik het laatste woord niet en bleef alleen “Je t’aime” in mijn oren hangen. Vol verbazing keek ik op, op dat moment moet ze hebben beseft dat ik haar niet goed had gehoord. “Weet je wat dat betekent?”, vroeg ze me met haar mooie lach. Ze wachtte niet op mijn antwoord en legde uit dat ze me leuk vond. Ik kon niet anders dan beamen dat het gevoel wederzijds was, maar vanaf dat moment was al duidelijk dat het woord “bien” niet lang zou standhouden.
Donker verleden
Madame Blue kwam uit een gezin met een donker verleden. Als kind was ze samen met haar broertjes en zusje uit huis geplaatst. Haar vader was alcoholist en haar moeder, die al op 16-jarige leeftijd van haar bevallen was, kon niet alleen voor de kinderen zorgen. De Franse jeugdzorg deed haar werk goed en voorkwam dat Madame Blue verder beschadigd raakte. Na vier jaren uit huis te zijn geweest, kwam ze terug bij haar moeder die inmiddels een nieuwe man had leren kennen, haar biologische vader heeft ze nooit meer gezien.
Net als haar eigen moeder werd zij al op jonge leeftijd uitgehuwelijkt aan een oudere man. Op haar 18e trouwde ze met een man die vanuit Marokko was ingevlogen. Net als haar biologische vader had ook deze man losse handen. Gelukkig was ze sterk genoeg om dit gedrag niet te accepteren en na twee jaren kwam dit huwelijk tot een einde. Ze was eindelijk vrij en kon vanaf dat moment haar eigen pad kiezen.
Ondanks al deze traumatische ervaringen was ze haar zachte kant niet verloren. Het was vooral die kant waar ik verliefd op werd en waarvan ik ben gaan houden, maar gaande weg realiseerde ik me ook dat haar ervaringen tijdens haar vroege jaren doorklonken in onze relatie.
In totaal zijn we drie keer uit elkaar gegaan in ons eerste jaar samen, en elke dag zonder haar kon ik alleen aan haar denken en dus kwamen we na elke breuk weer bij elkaar. De laatste periode uit elkaar duurde vier maanden en dat waren de zwaarste dagen die mijn hart ooit hebben gekend. Maar uiteindelijk wist ik dat de ellende die ik voelde voorbij zou gaan, want ik was gebroken, ze was mijn kryptoniet. Mijn goede voornemen voor 2025 was dan ook om het weer goed te maken en haar deze keer nooit meer te laten gaan.
Maagkanker
Een paar jaar eerder was er maagkanker ontdekt bij Madame Blue. Gelukkig werd toen de kanker gestopt. Als moeder van twee kleine kinderen was dat een zware periode voor haar en haar naasten, daarnaast heeft die ervaring sporen nagelaten.
Wanneer je het einde hebt zien naderen dan wil je anders leven en stel je je anders op in relaties. Je denkt elke keer wanneer je ziek bent dat het erger kan zijn, je vraagt dan veel begrip van je partner en zoekt iemand die niet alleen van je kan houden maar ook iemand die voor je kan verzorgen wanneer het nodig mocht zijn. De persoon die deze rol op zich kan nemen zal iemand moeten zijn die zichzelf kan wegcijferen en geen andere verplichtingen heeft.
Madame Blue heeft na haar eerste ziektebed geen geluk gehad met het vinden van de juiste partner en dat zette zich door tot en met haar relatie met mij. Al snel tijdens onze relatie ontstond er frustratie over het feit dat ik duidelijk aangaf iemand te willen die haar zaken op orde had, iemand die niets van mij verwacht en die begrijpt dat ik niet de eerste optie ben.
Ik was niet bereid om naast de zorg voor mijn eigen moeder, die zelf al twee keer borstkanker had gehad en inmiddels steeds meer gezondheidsproblemen kreeg, ook nog tijd te maken voor de zorg van iemand anders. In mijn beleving was haar ziekte onder controle en kon dus niet zwaarder wegen dan de zorg voor mijn moeder.
Druppel
Onze laatste ruzie eind augustus 2024 ging over precies dit onderwerp. Ze was teruggekomen van een vakantie in Canada en werd ziek, we dachten dat het Covid kon zijn. Ik koos ervoor om afstand te houden om niet ook ziek te worden, en de gezondheid van mijn moeder te beschermen. Mijn houding zorgde voor onbegrip en dat was voor mij de bekende druppel.
Toen ik na vier maanden radiostilte op 4 januari weer contact zocht, op haar verjaardag, vertelde ze me dat ze in het ziekenhuis lag, de artsen dachten dat haar Crohn opspeelde. Ik wilde haar bezoeken in het ziekenhuis maar ze vroeg me te wachten tot ze weer thuis was.
We hebben tot het moment dat ze weer thuis kwam, elkaar elke dag gesproken, en op 16 januari verraste ik haar. Terwijl ik met haar vanuit de auto aan het bellen was, reed ik naar haar huis. Ik stapte uit de auto met de telefoon in mijn hand en belde aan. Haar moeder deed open en liet me naar binnen.
Toen ik de woonkamer inliep en haar zag, was het gelijk duidelijk: we kunnen niet zonder elkaar. Toen ik de tranen in haar ogen zag hield ook ik het niet droog, we hebben samen gehuild en elkaar beloofd dat we samen verder zouden gaan.
Immuuntherapie
Hoewel ze een kuur tegen Crohn had gehad was er nog geen verbetering te zien. Ze had heel veel pijn en kon al weken nauwelijks slapen. De volgende dag ging ik weer langs. Toen haar moeder, dochter en zus de deur uit waren om boodschappen te doen belde het ziekenhuis. Ze kreeg te horen dat de kanker was teruggekomen en dit keer was uitgezaaid.
Ik had nooit gedacht dat ik haar veel te vroeg zou kunnen verliezen en helemaal niet op het moment dat ik me had voorgenomen om de rest van mijn leven met haar door te brengen.
Op zondag 26 januari werd ze opgehaald door de ambulance en werd ze naar Lyon gereden. Haar familie was niet te spreken over de zorg die ze kreeg in Leiden. Ze liep al sinds oktober met klachten en elke keer werd ze weggestuurd, pas ergens in de laatste week van haar ziekenhuisopname, die op 28 december begon, werd er een biopsie gedaan en op 17 januari kreeg ze te horen dat de kanker terug was en al uitgezaaid. De Nederlandse artsen zeiden toen niets meer voor haar te kunnen doen.
Toen ze in Lyon aankwam is er een flink aantal onderzoeken gedaan en op 4 februari vertelde ze me dat er eindelijk goed nieuws was, ze kwam in aanmerking voor immuuntherapie, ik kon mijn geluk niet op en ging direct opzoek naar een hotel in Lyon om haar binnenkort te kunnen bezoeken.
Infectie
De volgende dag hoorde ik maar niets, we hadden elke dag contact of telefonisch of via de app. De hele dag heb ik berichten gestuurd en geprobeerd te bellen. Ik ben gaan slapen met de gedachte dat ze waarschijnlijk de immuuntherapie had gekregen en aan het bijkomen was.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd, keek ik op mijn telefoon en zag geen bericht van haar maar van haar dochter, ze was op 5 februari in het bijzijn van haar familie overleden. Er was een bacteriële infectie in haar longen opgetreden en haar lichaam was te verzwakt om daar nog tegen te vechten.
Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Ze zal altijd in mijn gedachten zijn en ik hou haar voor altijd in mijn hart.
Madame Blue, Je’taime.
Aniel Orie is zeer kritisch op de huidige maatschappij waarin hij als ondernemer zijn geld verdient. Een activist in zijn vrije uren. Aversie tegen alles wat rechts is. Knuffelt in zijn vrije tijd met mannen en een enkele vrouw op de mat. Droomt van een plek onder de zon in Porto.
Aniel Orie, 22.02.2025 @ 12:17
RSS