Maagd, neger
Peter Breedveld
Een dikke twee jaar geleden verscheen het album De Maagd en de Neger van de Vlaamse Judith Vanistendael en de hele stripwereld deed alsof het om het equivalent van Het Verdriet van België ging. De loftuitingen waren hysterisch en het boek werd zelfs genomineerd voor de belangrijkste Europese stripprijs, de Grand Prix de la Ville d’Angoulême voor het beste debuutalbum (maar kreeg die niet, de prijs ging naar Le Goût du Chlore van Bastien Vivès).
Zelf heb ik me kapotgeërgerd aan de politiekcorrecte prekerigheid van het boek, over een Vlaamse studente, Sofie, die de Togolese vluchteling Abou als een trofee van haar eigen ruimdenkendheid en wereldburgerschap mee naar huis troont. Uiteraard moeten de nodige hindernissen worden overwonnen, want racisme en vooroordelen staan het prille geluk in de weg. Sofie’s ouders zijn zo bekrompen dat ze niet in katzwijm vallen van extatisch geluk dat hun dochter met een Afrikaanse vluchteling wil trouwen. Het is allemaal wel mooi zwierig getekend en verteld.
Onlangs verscheen het vervolg op De Maagd en de Neger, dat zich een jaar of tien na het eerste deel afspeelt. Sofie wandelt met haar dochtertje over straat en ontmoet dan Abou, die ze al jaren niet heeft gezien. Sofie blijkt van Abou te zijn gescheiden omdat ‘de demonen die Abou achtervolgden, haar teveel werden’. Tja, dat hadden haar ouders indertijd dus toch niet zo verkeerd gezien.
In het album worden herinneringen opgehaald en wordt meer bekend over de verschrikkingen, die Aboe in Togo heeft moeten doorstaan. Ook krijgen we een les over hoe onrechtvaardig en hard het toelatingsbeleid van België is. Veel scènes gaan over hoe gezellig het was met Abou en de andere Togolezen, die zelfs de verkrampte ouders van Sofie weten te ontdooien. Dat heb je met negers, hè. Die aanstekelijke, warme gezelligheid altijd. Heel anders dan blanken.
Toch is dit tweede deel veel beter te verteren dan het eerste, omdat het losser en sexier is. Er komt zelfs een zwoele seksscène in voor, die veel lezers van het Vlaamse dagblad De Standaard, die de strip in afleveringen voorpubliceerde, een rolberoerte heeft bezorgd. De redactie kreeg veel boze brieven over de ‘pornografie’, de ‘vuilspuiterij’ en iemand gebruikte zelfs het woord ‘elucubraties’. Terwijl het juist om een hele mooie, poëtische, dromerige liefdesscène gaat.
Judith Vanistendael is onmiskenbaar een groot talent, één van de betere striptekenaars van de Lage Landen van dit moment. Als ze maar wat minder verpletterend in orde was, dan waren haar verhalen voor mij beter te verteren geweest. De gemiddelde Vrij Nederland-lezer zal De Maagd en de Neger echter ongetwijfeld beter op waarde weten te schatten.
Eerder gepubliceerd in Vrij Nederland.
Peter Breedveld, 17.08.2009 @ 17:13
1 Reactie
op 19 08 2009 at 13:16 schreef Max J. Molovich:
Oei, een sneer naar de VN-lezer. Wat vond de heer van Exter daar nu van?
RSS